Η αλήθεια είναι ότι το “The Girlfriend” σου δίνει από το τρέιλερ την υπόσχεση ότι αφορά σε ένα ψυχολογικό θρίλερ, με οικογενειακές κόντρες, σασπένς και μπόλικη ίντριγκα. Στην πραγματικότητα η τελική αίσθηση που σου αφήνει είναι μια πολύ καλοστημένη παγίδα με την εμφάνιση μιας κομψής ανίας, με υπερβολές που κουράζουν, χαρακτήρες που προσπαθούν, αλλά σπάνια πείθουν εντελώς, και μια αφήγηση που συχνά ξεφεύγει προς το μελόδραμα αντί του βαθύτερου ψυχικού βάθους στο όποιο θα μπορούσε να επεκταθεί.

Πλοκή και αντιπαραθέσεις

Ο κεντρικός άξονας της σειράς είναι η γνωριμία της νέας κοπέλας, της Cherry (Olivia Cooke), με τη μητέρα του ειδικού γιατρού Daniel (Laurie Davidson). Η μητέρα του, η Laura (Robin Wright), βλέπει στην Cherry μια απειλή και ίσως όχι άδικα αφού φαίνεται να έχει φαίνεται να έχει μυστικά. Από εκεί και πέρα ξεκινά ένα παιχνίδι ψυχικής έντασης, χειραγώγησης, αμφιβολίας και διαφόρων οπτικών γωνιών που εναλλάσσονται για να μας θυμίζουν ότι δεν ξέρουμε ποιος λέει την αλήθεια ή αν υπάρχει καν μια αντικειμενική «αλήθεια».

Το πρόβλημα ξεκινά όταν η σειρά αποφασίζει ότι η ένταση πρέπει να κλιμακωθεί με κάθε τρόπο και τελικά αυτό γίνεται, αλλά με υπερβολικά υπονοούμενα, σκηνές που προκαλούν αμηχανία (μερικές εκ των οποίων φαίνονται σχεδιασμένες μόνο για να προκαλέσουν αμηχανία), συμπεριφορές που ξεπερνούν τα όρια της λογικής για να δημιουργήσουν «δράμα». Το αποτέλεσμα είναι ότι, παρά το ενδιαφέρον υπόβαθρο, κάποιες στιγμές η ιστορία γίνεται κάτι σαν μία κλασική μανιέρα του θρίλερ, με αναπόφευκτες συγκρίσεις με σειρές κομμένες και ραμμένες για να προκαλούν ανατριχίλες και σύγχυση και όχι για να βαθύνουν χαρακτήρες.

Ισορροπίες και κλισέ

Η Laura (η πεθερά) φαίνεται να είναι ένας ενδιαφέρον χαρακτήρας, είναι δυναμική, απαιτητική, προστατευτική, αλλά και χειριστική. Όμως η σειρά δεν καταφέρνει πλήρως να την κάνει συνεκτική και αρκετές φορές η συμπεριφορά της ξεπερνά τα όρια που η ίδια η σειρά θέτει σαν ρεαλιστικά. Η Cherry (η νύφη) από την άλλη προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο θύμα και στο θύτη, αλλά συχνά φαίνεται ότι είναι περισσότερο το φόντο για τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της μαμάς, παρά μια ολοκληρωμένη παρουσία που θα μας έκανε να την πιστέψουμε ή να τη μισήσουμε ή έστω να ενδιαφερθούμε για εκείνη με την ίδια ένταση.

Ο Daniel (ο γιος) είναι απλώς το κέντρο του ιδιαίτερου αυτού «τριγώνου», ο παθητικός μεν, αλλά και ενοχλητικά ουδέτερος χαρακτήρας της σειράς. Είναι ο καταλύτης, αλλά ταυτόχρονα είναι το θύμα ή έστω παρατηρητής, των συγκρούσεων, χωρίς να παίρνει μεγάλο μερίδιο δράσης ή ουσιαστικών εσωτερικών συγκρούσεων. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα, γιατί όταν το μείζον είναι η μάχη για τον έλεγχο του άντρα ανάμεσα σε δύο γυναίκες, χρειάζεται και αυτός να έχει κάποια βαρύτητα, κάτι που δυστυχώς σε αυτή τη περίπτωση σπάνια συμβαίνει.

Ο τόνος και η ένταση

Το “The Girlfriend” θέλει να είναι ταυτόχρονα κομψό (τα σπίτια, η διακόσμηση, οι συνθήκες είναι από τα καλύτερα του στοιχεία), να έχει θεματική ένταση (μητρική εμμονή, ζήλια, ταυτότητα, ψευδαισθήσεις) και να σε κάνει να νιώθεις δύσκολα βλέποντάς το. Σε αυτό πετυχαίνει, όμως υπάρχουν στιγμές όπου νιώθεις ότι η σειρά σε κοιτάει κατάματα, διακόπτει την άνεση σου σαν θεατή και σε βάζει σε στάση αμφιβολίας. Αλλά υπάρχει και η υπερβολή, η μουσική που σου λέει πώς να νιώσεις και τι να σκεφτείς, για παράδειγμα «να, εδώ είναι το δραματικό σημείο» για όποιον δεν κατάλαβε και στο δίνει με τρόπο που γίνεται θύμος, οι σκηνές που μοιάζουν πιο πολύ με θεατρικά highlight παρά με φυσική ανθρώπινη αντίδραση. Η αφήγηση εναλλάσσεται πολύ γρήγορα από τη μία οπτική στην άλλη, λες και απλώς κάποιος σου τραβάει την καρέκλα και σε ρίχνει για να δεις ποια πλευρά θα πονέσει περισσότερο. Κάποιες αποκαλύψεις μοιάζουν να προστίθενται μόνο για την αξία του έντονου σοκ που θα προκαλέσουν και όχι γιατί εξυπηρετούν ουσιαστικά στην εξέλιξη της ιστορίας.

Τι λειτουργεί τελικά και τι όχι

Οι ηθοποιοί είναι ένα πραγματικά κάλο cast με την Robin Wright και την Olivia Cooke, οι όποιες δεν είναι μόνο ονόματα για διακοσμητικό ρόλο. Και οι δύο μας δίνουν στιγμές που σε κάνουν να σκέφτεσαι , ότι ναι, αυτή είναι η σειρά που βλέπεις έχει νόημα και πραγματικά σε κάνει να αισθάνεσαι κάτι. Η ιδέα των αναξιόπιστων αφηγητών, των εναλλασσόμενων οπτικών γωνιών, της μη ασφαλούς πραγματικότητας είναι ισχυρή, όταν δουλεύει. Και αρκετές σκηνές το πετυχαίνουν, όταν η ατμόσφαιρα γίνεται ασφυκτική και η αβεβαιότητα βαραίνει.
Το ύφος της παραγωγής μπορεί να είναι κλισέ εκεί που πρέπει, αλλά είναι όμορφο και προσεγμένο. Οι χώροι, τα ρούχα, οι λεπτομέρειες όλα συνεισφέρουν σε αυτή την αίσθηση που θέλει να πείσει πως αυτό δεν είναι απλώς ακόμα ένα μελόδραμα.

Στα αρνητικά θα μπορούσαμε να βάλουμε την υπερβολή στην ένταση που τελικά υπονομεύει τη συγκινησιακή επίδραση. Όταν κάτι είναι συνεχώς στο απόγειο του (ή κοντά σε αυτό), χάνει την ικανότητα να αιφνιδιάζει πραγματικά ή να προκαλεί βάθος.

Ορισμένες συμπεριφορές των χαρακτήρων είναι απλά μη ρεαλιστικές και υπάρχουν μόνο και μόνο για να τροφοδοτήσουν τη σύγκρουση (π.χ. σκηνές με τρανταχτές αντιπαραθέσεις, ακραίες αντιδράσεις). Ενώ η σειρά θέλει να διατηρήσει την αμφισημία, συχνά καταφεύγει σε μοτίβα του τύπου «ποια είναι τελικά η κακιά;» που μοιάζουν με παιχνίδι τύπου reality ή τάσης ενθάρρυνσης για κάποιον χαρακτήρα με λιγότερο βαθύ ψυχολογικό διχασμό.

Ο Daniel, είναι απογοητευτικά απαθής και παίζει περισσότερο τον ρόλο του ρευστού πεδίου μάχης παρά του πραγματικού τρίτου σε αυτή τη «διαμάχη» με εσωτερική σύγκρουση. Δυστυχώς, αυτό είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσε να είναι ο κόμβος που συνδέει τις δύο πλευρές με τη δίκη του σημαντικότητα, αλλά ελάχιστα αποτυπώνεται έτσι.

Εν τέλει το “The Girlfriend” είναι μια παραγωγή που θέλει να σε «ζορίσει», να σε κάνει να νιώσεις άβολα, να παρακολουθείς το τοξικό, το ψυχολογικά διεστραμμένο, αλλά με καλαισθησία σε ένα όμορφο σκηνικό και σε αυτό το κομμάτι, πετυχαίνει. Αλλά δεν το κάνει με τόση συνέπεια και τόσο βάθος όσο θα ήθελα για ένα θρίλερ που υπόσχεται κάτι παραπάνω από το να είναι ένα αισθησιακό ψυχό – θέαμα.

Αν περιμένεις μια σειρά με σταθερή ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων, με ρεαλισμό στις εντάσεις και στις αντιδράσεις, με ηθικά διλήμματα που δε λύνονται απλώς με αποκαλύψεις-σόκ, τότε το “The Girlfriend” είναι πιθανό ότι θα σε απογοητεύσει. Αντίθετα, αν απολαμβάνεις το δράμα, όταν έχει και μελό στο μείγμα, όταν κάθε σκηνή πρέπει να «χτυπάει» σαν ηλεκτροσόκ, τότε μπορεί να βρεις αρκετά πράγματα εδώ για να κολλήσεις και να είσαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα.

Αν με ρωτάς το “The Girlfriend” θα μπορούσε να είναι εξαιρετική σειρά αλλά αντί να πάρει τον δρόμο της βαθιάς ψυχολογικής ανάλυσης, προτίμησε αυτόν του εντυπωσιακού, του μελό και της υπερβολής. Όχι, ότι αυτό είναι πάντα κακό, αλλά σίγουρα υστερεί όταν συγκρίνεται με σειρές του είδους που δε φοβούνται να κάνουν τη σιωπή, τη νευρικότητα και την αστάθεια ψυχολογική ή μη, πραγματικό υλικό για θέαση.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.