Παραφράζοντας τον τίτλο της 80s cult ταινίας του Τζον Λάντις, ο Ted Lasso θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας «Αμερικανός επαρχιώτης στο Λονδίνο». Λίγο αφότου χαρίσει τον τίτλο σε μια κολεγιακή ομάδα του Kansas, αφήνει μαζί με το βοηθό του το αμερικάνικο ποδόσφαιρο (αυτό που δυσκολευόμασταν πάντα να καταλάβουμε τι σχέση έχει με το δικό μας) για να πάει στην Ευρώπη και να αναλάβει μια  λονδρέζικη ομάδα της Premier League, χωρίς να έχει ιδέα για το πως παίζεται το  ποδόσφαιρο της Γηραιάς Ηπείρου (αυτό που έχουμε αποδεχθεί πλέον ότι οι Αμερικανοί αποκαλούν soccer). Όπλο του η υπέρμετρη αισιοδοξία του, εκείνη που τροφοδοτεί την πεποίθηση ότι το κοουτσάρισμα έχει να κάνει με τους αθλητές ως ανθρώπους και όχι με το άθλημα αυτό καθαυτό (κατά τα σύγχρονα εταιρικά πρότυπα ότι το management έχει να κάνει με τη διαχείριση των υπαλλήλων και όχι με το προϊόν που παράγει και πουλά η εταιρεία). Οι κανόνες είναι απλά τεχνικές λεπτομέρειες δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στην τόνωση της ψυχολογίας του αθλητή που θα οδηγήσει στην πολυπόθητη νίκη.

Κινούμενη σε αυτό το πλαίσιο η σειρά ξεδιπλώνει το βασικό ατού που έχει εξαρχής. Περιστρέφεται γύρω από το βασιλιά των σπορ -κάτι που δεν έχει επιχειρήσει άλλη-  οπότε βάζει γκολ από τα … αποδυτήρια. Αυτά στα οποία συναντάς ποδοσφαιριστές από όλες τις φυλές του κόσμου, τον μονίμως χαμογελαστό Αφρικανό, τον αλέγκρο Λατινοαμερικάνο του οποίου η ζωή είναι το ποδόσφαιρο, τον Ολλανδό που πάντα λέει αυτό που σκέφτεται, το ψωνισμένο νεαρό αστέρι που θεωρεί τον εαυτό του κλάσεις ανώτερο από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του και τον οξύθυμο βετεράνο που μην μπορώντας να χωνέψει ότι οι στιγμές δόξας έχουν παρέλθει, μετρά αντίστροφα πριν από τη λήξη της καριέρας του. Αυτή η στερεοτυπική πολυσυλλεκτικότητα ποδοσφαιρικών χαρακτήρων ξεδιπλώνεται για πρώτη φορά δραματουργικά στην οθόνη, φέρνοντάς το θεατή πιο κοντά από ποτέ στους μη κοινούς θνητούς ήρωες της Κυριακής.

Από την άλλη έχουμε τον Ted. Έναν άνθρωπο συνώνυμο του ενθουσιασμού, της θετικής σκέψης και της ακατάπαυστης ομιλίας που περιλαμβάνει άλλοτε αστεία λογοπαίγνια, άλλοτε ατάκες με κινηματογραφικές αναφορές όπως το Jerry Maguire ή το When Harry met Sally (σε πλήρη εναρμόνιση με το meta στοιχείο της εποχής) και άλλοτε ατάκες με απλουστευμένη σοφία («Το πιο ευτυχισμένο ζώο είναι το χρυσόψαρο γιατί ξεχνά κάθε δέκα δευτερόλεπτα. Αν θες να πας παρακάτω, γίνε χρυσόψαρο»). Στοιχεία που αρκετές φορές θυμίζουν περισσότερο stand up κωμικό παρά προπονητή (δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Jason Sudeikis που τον υποδύεται έγινε γνωστός από το Saturday Night Live). Αυτή η θετική αύρα του Ted διαχέεται σε όλη τη σειρά. Τι κι αν πίσω από τον ερχομό του Ted κρύβεται το υποχθόνιο σχέδιο της νέας προέδρου του συλλόγου να εκδικηθεί τον πρώην ιδιοκτήτη – σύζυγό της επειδή την απατούσε με πιτσιρίκες; Τι κι αν οι παπαράτσι, οι οπαδοί και οι αθλητικογράφοι καραδοκούν στη γωνία περιμένοντας το παραμικρό στραβοπάτημα; Η θετική διάθεση είναι αυτή που πάντα στο τέλος επικρατεί. Οι κακοί γίνονται καλοί, η χαιρεκακία δίνει τη θέση της στην κατανόηση και η ομαδικότητα υπερτερεί του ατομισμού με αποκορύφωμα την ταυτόχρονη συνύπαρξη κάποια στιγμή τεσσάρων (!) προπονητών, οι οποίοι σε ένδειξη αλληλοσεβασμού αποκαλούν ο ένας τον άλλον coach.

O Rick Gervais έχει δηλώσει ότι το (εμβληματικό πλέον) Office δε θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα, καθώς δε θα γλύτωνε από τα πυρά της cancel culture και της πολιτικής ορθότητας της εποχής. Το Ted Lasso φαίνεται να έχει σχεδιαστεί τόσο προσεκτικά, ώστε να αποφεύγει περίτεχνα τέτοιες woke τρικλοποδιές. Μέσα σε ένα μόνιμο feel-good κλίμα, η ηθική φτάνει στο απόγειό της, όταν ο Ινδός μετανάστης δεύτερης γενιάς από παιδί για όλες τις δουλειές όχι μόνο κερδίζει το σεβασμό όλων αλλά και γίνεται ισότιμος coach που παίρνει κρίσιμες πρωτοβουλίες από τον πάγκο. Αυτή η αισιοδοξία, σε μα εποχή καταστροφολογίας και υποβόσκουσας κατάθλιψης, μπορεί να λειτουργήσει ως τηλεοπτική όαση. Η πλάστιγγα, όμως, γέρνει τόσο πολύ υπέρ της θετικότητας και του (life) coaching που η σειρά ξεχνά κάτι πολύ βασικό. Σε κάνει να περνάς όμορφα, να χαμογελάς αλλά όχι και να … γελάς κάτι που κακά τα ψέματα είναι το βασικό ζητούμενο από ένα σήριαλ που αυτοχαρακτηρίζεται κωμικό.

Λείπει ένα σημαντικό στοιχείο της κωμωδίας που δεν είναι άλλο από την υπερβολή, αυτή που πολλές φορές σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι και να γελάς με την ψυχή σου, όπως η απολαυστική ασχετοσύνη των Roy & Moss στο IT Crowd, τα ιδιόρρυθμα καπρίτσια του Tracy και της Jenna στο 30 Rock και οι γκαφατζίδηκες μηχανορραφίες του Dwight στο Office. Όταν, όμως μερίδα της Gen-Z  και των νεαρότερων millennials καταδικάζουν ως fat-shaming τα flashbacks της έφηβης Μόνικα στο ‘Friends’ ή ενοχλούνται από το γεγονός ότι πέφτει θύμα κοροϊδίας ο Ross, παρόλο που είναι ο μοναδικός επιστήμονας της σειράς, τότε το τηλεοπτικό τοπίο καλείται να διαμορφωθεί ανάλογα λαμβάνοντας αυτές τις τάσεις υπόψη. Και το Ted Lasso δείχνει να προσαρμόζεται τέλεια. Καλώς ή κακώς είναι η κωμωδία του σήμερα. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν τα δεκάδες βραβεία που έχει κερδίσει και η παγκόσμια ανυπομονησία που εκδηλώθηκε για την έναρξη της τρίτης σεζόν. Στο μεταξύ ας απολαύσουμε την (αναπάντεχα) εκπληκτική χορογραφία του coach Beard στο 9ο επεισόδιο-έκπληξη της δεύτερης σαιζόν.

Η σειρά προβάλλεται από την Apple TV.