Με φόντο της τελετή της 10ης Μαρτίου η ψηφιακή πλατφόρομα της ΕΡΤ θυμίζει σπουδαίες ταινίες που κέρδισαν Χρυσό Αγαλματίδιο από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Το συγκεκριμένο αφιέρωμα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και σας προτείνουμε ποιες σινεφίλ στάσεις πρέπει να έχουμε στο νου μας για τον επόμενο μήνα που δεδομένα θα έχει έντονο άρωμα Κρίστοφερ Νόλαν, Γιώργου Λάνθιμου, Μάρτιν Σκορτσέζε και Αλεξάντερ Πέιν. Oι συγκεκριμένες επιλογές θα ενταχθούν στην κατηγορία “Red Carpet Movies” όπως αναλύεται για καθεμία στις παρακάτω σειρές. Kεν Λόουτς, Κουέντιν Ταραντίνο, Μάρεν Άντε, Φλόριαν Ζέλερ και Νταμιέν Σαζέλ μας περιμένουν!

“Ι, Daniel Blake” του Κεν Λόουτς

Ένας 59χρονος άντρας (Dave Johns) χρόνια στη βιοπάλη, χτίστης και ξυλουργός θα υποστεί ένα καρδιακό επεισόδιο. Η γιατρός του απαγορεύει να δουλέψει, ωστόσο οι κρατικοί φορείς δεν αποδέχονται την γνωμάτευση κι είναι αποφασισμένοι να του κάνουν τη ζωή δύσκολη με όπλο την ανελέητη γραφειοκρατία. Κάπως έτσι οδηγείται σε αδιέξοδο. Δεν είναι όμως μόνο αυτός. Είναι χιλιάδες άνθρωποι στην ίδια κατηγορία. Μία ημέρα περιμένοντας στην Πρόνοια γνωρίζει την Κέιτι, μία νεαρή διαζευγμένη γυναίκα με δύο παιδιά. Καλλιεργείται μία σχέση ανιδιοτελούς αγάπης, που θα περάσει από πολλά στάδια μέχρι την τελική κορύφωση και το κύκνειο άσμα. Μία Οδύσσεια που καθηλώνει. «Απαιτώ σεβασμό, δεν ζητώ ελεημοσύνη».

“Once Upon a time in Hollywood” του Κουέντιν Ταραντίνο (από 18 Φεβρουαρίου)

Επιστέγασμα βαθιάς γνώσης μέσα από την εμπειρία και μία πορεία ετών στην πρώτη γραμμή. Βαθιά προσωπικό, ρομαντικό, ηδονιστικό. Μία διαδρομή μνήμης και ταυτόχρονα ένα γράμμα αγάπης και τρέλας σε όλους εμάς και φυσικά στους επόμενους. Σαν ένα οδοιπορικό αναζήτησης στο παρελθόν, σαν ένα ταξίδι για να θυμηθεί και να γράψει το δικό του έργο ζωής. Από το “Pulp Fiction” και τον Χρυσό Φοίνικα του 1994 στο 2019. Μία άλλη εποχή. Μία νέα εποχή. Έρχεται και ξεπερνάει την παλαιότερη, που όμως είναι χρέος μας να μη σβήσει από την μνήμη. Άκρως ελεγειακό με λεπτή κορύφωση κι ένα ολιγόλεπτο κρεσέντο γεμάτο ένταση, που συνειρμικά μας φέρνει στο μυαλό το έγκλημα μίσους που σημάδεψε το Χόλιγουντ το 1969.

“Whiplash” του Νταμιέν Σαζέλ (από 22 Φεβρουαρίου)

Kορυφαία ταινία στην ιστορία του Φεστιβάλ του Sundance. “Χωρίς μέτρο”, πιο παραστατικός τίτλος δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Ο 31χρόνος Νταμιέν Σαζέλ κάνει ένα εκκωφαντικό ξεπέταγμα. O ίδιος μάλιστα σε νεαρότερη ηλικία υπήρξε ντράμερ και δεν αποκλείεται να εξωτερικεύει κάποιο από τα απωθημένα του. Πρωταγωνιστής και καταλύτης στο ξεδίπλωμα της πλοκής ο Τζ. Κ. Σίμμονς. Η ταινία κέρδισε 87 βραβεία στη διαδρομή της σε Φεστιβάλ του κόσμου. Σημαντικότερα τα Όσκαρ και Χρυσή σφαίρα για τον Φλέτσερ, ως κορυφαίος β΄ανδρικός ρόλος. Βραβείο επιτροπής και κοινού στο Σάντανς και διάκριση στο Δεκαπενθήμερο σκηνοθετών στις Κάννες.

“Τοni Erdmann” της Μάρεν Άντε

Ένα βαθιά κοινωνικό φιλμ που έχει ως στόχο αφενός να καταδείξει την αλλοτρίωση στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στον βωμό των συμφερόντων και της αδυσώπητης καθημερινότητας κι αφετέρου τον αγώνα του γονιού για να δει το παιδί του, όπως ονειρεύεται. Kαταλύτη για την εξέλιξη της πλοκής αποτελούν οι ερμηνείες των Peter Simonichek και Sandra Ηuller, με αποκορύφωμα το “Greatest Love of All” που σηματοδοτεί τη λύτρωση και την αλλαγή. H τέχνη, ο πολιτισμός, οι ιδέες και τα ιδανικά είναι πανανθρώπινα, δεν έχουν σύνορα. O σύγχρονος κόσμος χρειάζεται τέτοιες ταινίες να ευαισθητοποιηθεί, να ξυπνήσει από τον παρατεταμένο λήθαργο.

“Πατέρας” του Φλοριάν Ζέλερ

Ένας 83χρονος πατέρας ο Άντονι παλεύει γενναία με την εκφύλιση των νευρώνων του εγκεφάλου (νόσος Alzheimer). Ο αγώνας είναι άνισος. Κανείς μας δεν κέρδισε ποτέ την μάχη απέναντι στον χρόνο. Η κόρη του, Αν προσπαθεί να βάλει σε μία ισορροπία το χρέος προς τον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή και τη δική της διαδρομή. Η πυξίδα της δείχνει πως έχει φτάσει η στιγμή να κάνει το ταξίδι από το Λονδίνο στο Παρίσι. Η σπαρακτική ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή του έδωσε το δεύτερο Χρυσό Αγαλματίδιο μετά τη “Σιωπή των Αμνών”. Bαθιά συμβολική η αναζήτηση του ρολογιού. Τα δύο ρολόγια, το ένα στον καρπό και το άλλο στο κεφάλι ή αλλιώς το βιολογικό. Η απαλή μουσική του Ιταλού συνθέτη και πιανίστα Λουντοβίκο Εϊνάουτι χρωματίζει τις γκρίζες εικόνες και αντικατοπτρίζει τη ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών που θέλουν, αλλά μένει να φανεί στην πράξη αν μπορούν.