Για ένα ακόμα μήνα βυθιζόμαστε στον λαβύρινθο των ταινιών κι αναζητούμε μικρά διαμαντάκια που θα ομορφύνουν τις ημέρες μας. Αυτή είναι η δύναμη και η σημασία της Τέχνης, να μας μεταφέρει σε ένα παράλληλο σύμπαν που η σκέψη μας απομακρύνεται από το χρονικό παρόν. Την ώρα που “Poor Things” και “Παιδιά του Χειμώνα” γεμίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες πάμε να δούμε τις δικές μας επιλογές για όσους θέλουν να αναζητήσουν ποιοτικό κι εναλλακτικό σινεμά απέναντι από τις διεθνείς αναδυόμενες πλατφόρμες.

“Δεν Υπάρχει Κακό” του Μοχάμεντ Ρασούλοφ

Τέσσερις ιστορίες χωρίς να σχετίζονται φαινομενικά, αλλά με τόσα κοινά σε μία δεύτερη ανάγνωση. Στην πρώτη συναντάμε έναν τυπικό καθωσπρέπει οικογενειάρχη που ζει στην πρωτεύουσα. Ένα χάπι, δεύτερο χάπι. Ήρεμος, πράος. Ένα γρανάζι της κρατικής μηχανής. Τι δουλειά κάνει; Πόσο ελεύθερος νιώθει; Σίγουρα φαντάζει συναισθηματικά κενός. 03:00 το ξυπνητήρι θα χτυπήσει, η ρουτίνα θα ξεκινήσει. Μία συνήθεια … σαν να πατάς απλά ένα κουμπί. Ακολουθεί η ιστορία ενός νεαρού που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία. Έρχεται αντιμέτωπος με τις αρχές του. Προσπαθεί να αρνηθεί. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Αποφασίζει και δοκιμάζει κάτι παράτολμο. Εδώ έρχεται ίσως και το μεγαλύτερο χτύπημα στο “σύστημα ασφαλείας”.

Η τρίτη ιστορία συνδέεται με τη δεύτερη, καθώς κι εδώ ο πρωταγωνιστής μας υπηρετεί την πατρίδα. Η διαφορά όμως έγκειται στο γεγονός πως αυτός δεν είναι διατεθειμένος να πει “ΟΧΙ”. Υπομένει τα πάντα, κάνει το χρέος του κι απολαμβάνει τις στιγμές με την αγαπημένη και την οικογένειά της. Όταν όμως έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα λυγίζει, διαλύεται, τίποτα δεν μπορεί να “ξεπλύνει” πια τα χέρια του. Η τέταρτη και τελευταία υπόθεση διαδραματίζεται στην επαρχία. Πρωταγωνιστεί μάλιστα η κόρη του σκηνοθέτη, πανέμορφη Μπαράν που παρέλαβε το βραβείο για λογαριασμό του πατέρα της. Εδώ μιλάμε για ευτυχία μακριά από τον αστικό πολιτισμό ή για μία προσωπική εξορία; Πώς οι αποφάσεις μας είναι ικανές να επηρεάσουν τις ζωές όσων αγαπάμε;

“Transit” του Κρίστιαν Πέτζολντ

Οι Γερμανοί εισβάλουν στο Παρίσι. Το κέντρο του Πολιτισμού στην Ευρώπη πέφτει αργά. Είναι θέμα χρόνου. Οι κύρηκες του θα βασανιστούν, ώστε να βυθιστούμε σε έναν νέο Μεσαίωνα. Ένας διάσημος συγγραφέας, ο Τζορτζ Βάιντελ αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του για να μη βιώσει όσα έρχονται. Ένας νεαρός Γερμανός αντιφρονούντας, ο Γκέοργκ είναι αποφασισμένος να εκμεταλλευτεί την ευνοϊκή συγκυρία που διαμορφώνεται με στόχο να επιβιώσει στη δίνη του πολέμου. Φτάνει στην Μασσαλία κι εκεί το βλέμμα του συναντά τη Μαρί. Αυτό που επιχειρεί ο Πέτζολντ είναι να πλέξει αριστοτεχνικά το τότε με το σήμερα. Επιλέγει αυτήν την τεχνική για να τονίσει ότι τα τραύματα μένουν ανεξίτηλα στο σώμα και το μυαλό. Δύσκολα επουλώνονται κι οι λύκοι καραδοκούν, μένουν ζωντανοί μέχρι να βρουν την ευκαιρία τους, δίνοντας επίκαιρο τόνο στο έργο του.

“The Golden Glove” του Φατίχ Ακίν

Ήταν ίσως η ταινία που δίχασε περισσότερο από κάθε άλλη κοινό και κριτικούς το 2019. Μία πολύ πολύ σκληρή ταινία, ένα σοκαριστικό θέαμα που κόβει την ανάσα ξανά και ξανά. Αποτρόπαια εγκλήματα κι αμαρτίες που εξαγνίζονται ως διά μαγείας με τη λυτρωτική δύναμη της μουσικής ενός παλιού τζουκ μποξ. Μεταφερόμαστε νοερά στο 1970 στο Αμβούργο. Γνωρίζουμε τον παρανοϊκό serial killer Φριτς Χόνκα (Γιόνας Ντάσλερ). Περιθωριακός χαρακτήρας, έχει βιώσει στο πετσί του την απόρριψη (“ούτε να τον κατουρήσω”) και διψά για εκδίκηση. Πίνει “φθηνά” ποτά παρέα με ναύτες, εμπόρους ναρκωτικών και πόρνες. Βρίσκει παρηγοριά στο αλκοόλ και προσπαθεί να καλύψει την “ασχήμια” του. Αρχικά σφίγγεται το στομάχι, το σώμα και μετά σκυτάλη παίρνει το μυαλό, το πνεύμα. Πρέπει να καταφέρεις να μεταφερθείς από το δέντρο στο δάσος και να πάρεις τη σωστή διαδρομή πριν το τελικό αδιέξοδο.

“Πράσινη Θάλασσα” της Αγγελικής Αντωνίου

Η αποκέντρωση μοιάζει με διαφυγή. Εκεί έχει την ταβέρνα του ο “Ρούλα”. Ένας βαθιά πληγωμένος άνθρωπος που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά το προσωπικό του ναυάγιο στη ζωή. Χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα απέναντι στην υποψήφια να πάρει τη δουλειά. Τη θεωρεί αλλοδαπή (“μετράει να γλιτώνεις το νοίκι”) και περνάει με τον πιο εύληπτο τρόπο την άποψη ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας για τους ξένους. Οι δρόμοι της Παπούλια και του Τσορτέκη συνδέονται και συναντιούνται. Η πρώτη ζυγίζει τα δεδομένα και παίρνει την τελική της απόφαση μπαίνοντας στο αυτοκίνητο. Ο δεύτερος θα παραμείνει εγκλωβισμένος και θα βιώνει έναν αργό καθημερινό θάνατο.

“Annette” του Λεός Καράξ

Ένας ανερχόμενος stand-up κωμικός (Άνταμ Ντράιβερ) και μία εξελίξιμη σοπράνο συναντιούνται στο τζελες. Το κάρμα τους φέρνει κοντά κι η έκρηξη έρχεται ως φυσικό επακόλουθο. Σύντομα ο έρωτάς του θα εξελιχθεί σε αγάπη κι ως καρπός θα προκύψει μία όμορφη κορούλα. Από εκείνο το σημείο όμως αρχίζουν τα προβλήματα. Η εμπιστοσύνη κλονίζεται. Η ισορροπία χάνεται. Η σχέση του ζευγαριού δοκιμάζεται σε διάφορα επίπεδα. Ένας ύμνος στην μουσική. To “We Love Each Other so Much” κυριαρχεί. Αποκαλύπτεται το τρίγωνο που θα διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη. Η ταινία ξεκινάει ως love story, τείνει στην μαύρη κωμωδία, εξελίσσεται τελικά όμως σε μία τραγωδία. Τόσο εσωτερική, όσο και στην ουσία της υπόθεσης.