Βρισκόμαστε στο 1977, στο Πανεπιστήμιο του Ohio. Ένα πέπλο φόβο έχει σκεπάσει την φοιτητική κοινότητα, κυρίως τα κορίτσια, αφού έχουν πραγματοποιηθεί τρείς βιασμοί εντός του αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Το Πανεπιστήμιο ορίζει «Συνοδούς προστασίας», προκειμένου να επαναφέρει το αίσθημα της ασφάλειας, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Επικρατεί αναβρασμός και γίνονται διαμαρτυρίες.

Ταυτόχρονα, οι έρευνες οδηγούν τις αστυνομικές αρχές στο σπίτι του Μπίλι Μίλιγκαν, ο οποίος παραδίνεται χωρίς κάποια αντίσταση. Όταν οι ανακρίσεις ξεκινούν, βρίσκονται μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο αδιέξοδο. Ο φερόμενος ο δράστης, Μπίλι, δηλώνει πως δεν θυμάται τίποτα. Και είναι αρκετά πειστικός.

Η Εισαγγελία ζητάει την βοήθεια ψυχιάτρων και ψυχολόγων, προκειμένου να τον περάσουν από σχετικές εξετάσεις. Αρχικά, επιστρατεύουν τον Τζόρτζ Χάρντινγκ, υπεύθυνο της ψυχιατρικής κλινικής Harding Ohio Hospital. Αυτός κάνει μία πρώτη εκτίμηση, η οποία, λίγες μέρες αργότερα θα έρθει να επιβεβαιώσει η διάσημη (για την εποχή) ψυχίατρος, Κορνίλια Γουίλμπουρ: ο Μπίλι Μίλιγκαν πάσχει από Διασχιστική Διαταραχή Ταυτότητας (ΔΔΤ) ή αλλιώς διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας.

Το νομικό σύστημα βραχυκυκλώνει, ο κόσμος διχάζεται και η ψυχιατρική – ψυχολογική επιστημονική κοινότητα παλεύει να βρει την αλήθεια.

Διασχιστική Διαταραχή Ταυτότητας (ΔΔΤ)

«Κάνω πράγματα και δεν τα θυμάμαι γιατί κοιμάμαι. Μου λένε ότι κάνω πράγματα… Άσχημα πράγματα.» δηλώνει ο Μπίλι στις συνεδρίες με τους ψυχιάτρους που τον παρακολουθούν, των οποίων τις μαγνητοσκοπήσεις βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ.

Αυτές οι σκηνές μάλιστα, είναι και εκείνες που έχουν το περισσότερο ενδιαφέρον σε αυτά τα τέσσερα επεισόδια, αφού οι συγκλονιστικές εναλλαγές των προσωπικοτήτων του Μπίλι ενώ μιλάει, είναι κάτι που προκαλεί ανατριχίλα.

Η ΔΔΤ, είναι η κατάσταση κατά την οποία μέσα σε ένα άτομο, συνυπάρχουν δύο ή και περισσότερες διακριτές ταυτότητες ή προσωπικότητες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με την συγκεκριμένη διαταραχή, έχουν μεγαλώσει σε κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον ή έχουν ζήσει κάποια πολύ έντονη κατάσταση. Έτσι, η ΔΔΤ, εμφανίζεται ως άμυνα σε ανυπόφορες και δυσβάσταχτες καταστάσεις. Η κεντρική ταυτότητα του ανθρώπου διασπάται σε περισσότερες από μία, ώστε η βασική/κεντρική να αντέξει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το άτομο.

Στον Μπίλι, σε εκείνο το χρονικό σημείο, είχαν διακρίνει/ανακαλύψει 10 διαφορετικές προσωπικότητες (μαζί με την κεντρική). Αυτές που εμφανιζόντουσαν πιο συχνά, ήταν oι εξής:

Ρέιγκεν: Ο πιο σκληρός/βίαιος απ’ όλες τις προσωπικότητες, είχε Γιουγκοσλάβικη προφορά και ήταν αυτός που έβαζε τον Μπίλι σε κατάσταση «ύπνου».
Τόμυ: Είχε επιστημονικά χαρακτηριστικά και φαινόταν να έχει καλή επαφή με την τεχνολογία της εποχής.
Άλεν: Ο «απατεώνας» που απέφευγε να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη.
Άρθουρ: Με Βρετανική προφορά, στάση σώματος και συμπεριφορά διανοούμενου. Ήταν αυτός που τις περισσότερες φορές αποφάσιζε ποια προσωπικότητα θα μιλήσει.
Ανταλέινα: Η μία απ’ τις δύο γυναικείες προσωπικότητες (η άλλη ήταν το μικρό κορίτσι Κριστίν) και λεσβία. Ήταν αυτή που κατηγορήθηκε ένοχη (ως προσωπικότητα) για τους βιασμούς στο Πανεπιστήμιο.

Όσοι οι ψυχίατροι εμβάθυναν στην ψυχή και στο μυαλό του Μπίλι μένοντας έκπληκτοι, έτσι και αυτός ερχόταν αντιμέτωπος με τον εαυτό του, με τον πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο. «Γιατί είμαι έτσι;» , «Γιατί δεν ξέρω την άλλη πλευρά μου;» ρωτούσε, και λίγο μετά, κάποια άλλη προσωπικότητα θα έκανε την εμφάνιση της. «Εγώ ελέγχω το μέρος. Αποφασίζω ποιος μιλάει και ποιος όχι.» θα δήλωνε ο Άρθουρ.

Το οικογενειακό background του Μπίλι Μίλιγκαν

Ο Μπίλι Μίλιγκαν και τα αδέρφια του, Τζιμ και Κάθι, μεγάλωσαν με τον φόβο της λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής βίας. Το ίδιο και η μητέρα τους, Ντόροθι, κυρίως απ’ τον άντρα της Τσάλμερ Μίλιγκαν τον οποίο παντρεύτηκε για δεύτερη φορά το 1962, όταν και επέστρεψε με τα παιδιά της στο Ohio.

Ο Τσάλμερ Μίλιγκαν, σύμφωνα με μαρτυρίες φίλων του Μπίλι αλλά και την αφήγηση των γεγονότων στο ντοκιμαντέρ απ’ τον Τζιμ και την Κάθι, ο Μπίλι ήταν «κόκκινο πανί» για εκείνον. Μάλιστα, μία φορά τον είχε αναγκάσει να σκάψει έναν λάκκο, να πέσει μέσα και να τον θάψει ζωντανό επιτρέποντάς του να παίρνει αέρα μέσω ενός σωλήνα. Τον εκφόβιζε, τον έβριζε και φυσικά, τον χτυπούσε.

Μία απ’ τις πολλές φορές που άσκησε βία στην μητέρα τους, ο Μπίλι κάλεσε την αστυνομία για βοήθεια. «Για να την χτυπήσει έτσι, μάλλον δεν θα ήταν καλή σύζυγος» είπαν οι αστυνομικοί και αποχώρησαν απ’ το σπίτι.

Τα παιδιά αβοήθητα και παραδομένα στο έλεος της βίας, έπρεπε κάπως να σταθούν, να αντιδράσουν. Ο Τζιμ σε μια στιγμή ηρωισμού και μ’ ένα μαχαίρι ως απειλή έδιωξε τον πατέρα τους απ’ το σπίτι και ο Μπίλι δημιούργησε τις πολλαπλές του ταυτότητες.

Η ενσωμάτωση και το δικαστήριο

«Όταν γίνει η ενσωμάτωση, τότε όλοι ακούν τους πάντες και ξέρουν τα πάντα. Έτσι, δεν θα μπερδευτείς. Δεν θα ήταν ωραίο να σας ενώσω σε ένα άτομο; Δεν θα είναι περίεργο, γιατί όλοι γεννηθήκατε από το ίδιο άτομο» λέει κάποια στιγμή η Δρ. Γουίλμπουρ, απευθυνόμενη στον Μπίλι σε εκείνο τον κύκλο των πρώτων συνεδριών.

Η ενσωμάτωση, είναι όταν οι προσωπικότητες συγχωνευθούν ξανά σε μία. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν επηρεάζουν το άτομο, αλλά η κεντρική προσωπικότητα μπορεί και λειτουργεί πλέον ως οντότητα. Αντιλαμβάνεται τι κάνει, διακρίνει το λάθος-σωστό, έχει επίγνωση των πράξεων του και το βασικότερο είναι ότι έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη των υπόλοιπων προσωπικοτήτων που έχουν δημιουργηθεί.

Το στάδιο της ενσωμάτωσης, ήταν ένα πολύ σημαντικό και κρίσιμο σημείο, καθώς αν πετύχαινε, ο Μπίλι θα μπορούσε να κριθεί ικανός για να δικαστεί.

Ο Γκάρι Σβάικαρτ, δικηγόρος/συνήγορος υπεράσπισης του Μπίλι είχε δηλώσει: «ο Ρέιγκεν, ο Γιουγκοσλάβος, ήταν αυτός που έκανε κάποια εγκλήματα και κάποιες ληστείες. Φαίνεται επίσης, πως η Ανταλέινα, η λεσβία, είναι αυτή που διέπραξε τις σεξουαλικές πράξεις. Το ερώτημα είναι, πως ασκείς δίωξη στον Ρέιγκεν όταν το κατηγορητήριο αφορά τον Μπίλι Μίλιγκαν;»

Όταν η Φιλοσοφία μπλέκει με τη Νομική

Η διάγνωση της ΔΔΤ, υποτίθεται πως θα εξηγούσε στο κοινό και θα δικαιολογούσε στο νομικό σύστημα, τα εγκλήματα που είχε διαπράξει. Αλλά τα πράγματα δεν κύλησαν τόσο ομαλά.

Ο Μπίλι Μίλιγκαν, έγινε αιτία αντιπαραθέσεων μεταξύ της ιατρικής κοινότητας, του νομικού κόσμου και της κοινωνίας. Το σύνολο διασπάστηκε σε διαφορετικές απόψεις, όπου ο καθένας με τις ηθικές αξίες που κουβαλάει, τους κανόνες που ορίζει και τα όρια που βάζει, αντιμετωπίζει τον άλλον με σκεπτικισμό στην καλύτερη και εχθρότητα πιο συχνά. Σαν τον διαχωρισμό που ζούμε με αυτούς που είναι υπέρ του εμβολίου για την covid και τους αντιεμβολιαστές.

Η Τζέιν Μοριάρτι, καθηγήτρια Νομικής, αναρωτιέται και εξηγεί πως  «Ο λόγος που η διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας δεν ταιριάζει στα σύγχρονα πρότυπα νομικής παραφροσύνης, είναι γιατί πρόκειται για ένα πιο φιλοσοφικό ερώτημα. Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος; Τι σημαίνει να έχεις ευθύνες; Τι σημαίνει όταν ένα κομμάτι της περσόνας κάποιου δεν κατανοεί ότι υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι της;»

Έτσι, τα ερωτήματα που προκύπτουν μετά αλλά και κατά την διάρκεια της παρακολούθησης του ντοκιμαντέρ, είναι αρκετά. Και η αλήθεια είναι πως ο Μπίλι Μίλιγκαν, εγκλωβίστηκε στο σύστημα ψυχικής υγείας, το οποίο εκείνη την περίοδο προσπαθούσε να εντρυφήσει στα ενδότερα του εγκεφάλου, σε μία προσπάθεια να απομακρυνθεί από τις πρακτικές σωματικού βασανισμού και νευρολογικής καταστολής μέσω ψυχοτρόπων φαρμακευτικών αγωγών.

Από την στιγμή που γεννιόμαστε, αποκτάμε μία νομική υπόσταση προκειμένου να μας αναγνωρίζει η ανθρώπινη κοινότητα. Να είμαστε επίσημα πολίτες, να γίνουμε εργαζόμενοι, να φορολογηθούμε. Ουσιαστικά, δηλώνεται το σώμα, του δίνεται ένα όνομα και δημιουργείται ένα ΑΦΜ. Τι γίνεται όμως με το μυαλό; Με την ψυχή; Δεν μπορείς να έχεις ξεχωριστό ΑΜΚΑ για αυτά.

Η υπόθεση του Μπίλι Μίλιγκαν συνεχίζει να διχάζει και το ντοκιμαντέρ στέκεται επάξια, ίσως στην κορυφή, σε ένα top5 του είδους.