Αρκετές βραδιές η ψυχή δε ζητά καινούργια μέρη. Δεν πεινάει για καινοτομία, ούτε διψά για ανατροπές. Ζητά κάτι απλό: να ξαναμπεί στο δωμάτιο που κάποτε της πρόσφερε παρηγοριά. Να καθίσει ήσυχα μπροστά σε μια οθόνη και να πατήσει “play” σε κάτι παλιό. Όχι από βαρεμάρα, ούτε από έλλειψη φαντασίας, αλλά από ανάγκη. 

Το rewatching, δηλαδή η επαναπαρακολούθηση ταινιών, σειρών, στιγμών που αγαπήθηκαν δεν είναι απλώς μια συνήθεια. Είναι μια σιωπηλή, σχεδόν τελετουργική επιστροφή σε κάτι που μας καθόρισε. Είναι μια ενστικτώδης κίνηση προς το οικείο, προς το δοκιμασμένο κι αν τη δεις προσεκτικά θα καταλάβεις πως πρόκειται για μια εσωτερική διαδικασία μνήμης, νοσταλγίας και πάνω απ’ όλα συναισθηματικής επιβίωσης. 

Ζούμε στην εποχή του “καινούργιου”. Νέες σειρές κάθε βδομάδα, ασταμάτητα trailers, λίστες του τύπου “10 πράγματα που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις” και μια διαρκής αίσθηση ότι αν δεν παρακολουθείς την επικαιρότητα της ψυχαγωγίας χάνεις το τρένο. Όμως κάπου εκεί μέσα σ’ αυτό το άγχος του “να μη μείνεις πίσω”, γεννιέται μια υπόγεια αντίδραση: η επιστροφή στο ήδη γνωστό. 

Το rewatching είναι μια στάση ζωής. Δεν ζητά τίποτα φαντασμαγορικό. Είναι μια απαλή, σχεδόν ανεπαίσθητη κίνηση προς τα μέσα. Είναι η απόφαση να ξαναδείς για πέμπτη ή δέκατη φορά το Before Sunset, να ξαναβάλεις το επεισόδιο με την πρόταση γάμου του Chandler στη Monica, να χαθείς ξανά στα χρώματα του Amélie, να ακούσεις πάλι εκείνη την ατάκα από τον Don Draper που σε είχε συνθλίψει χωρίς να ξέρεις γιατί. 

Δεν ξαναβλέπεις το ίδιο πράγμα, το βλέπεις με άλλη ματιά. 

Το έργο είναι ίδιο, αλλά εσύ δεν είσαι. Εσύ έχεις αλλάξει. Εσύ είσαι πια αλλού. Με άλλη εμπειρία, με άλλη θλίψη, με άλλη ματιά στο φως και κάπως έτσι, το ίδιο πλάνο αποκτά νέο νόημα. Η ίδια σιωπή διαρκεί αλλιώς. Το ίδιο τραγούδι σε διαλύει λίγο παραπάνω ή σε γιατρεύει λίγο πιο βαθιά. 

Υπάρχουν στιγμές που γυρίζουμε στο παλιό γιατί το καινούργιο δεν αντέχεται. Άλλες φορές, γιατί θέλουμε να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν όταν το είδαμε για πρώτη φορά. Το rewatching δεν είναι φυγή από το παρόν. Αποτελεί υπενθύμιση πως ο χρόνος κυλά κι εμείς αλλάζουμε, αλλά κάποιες συγκινήσεις μένουν σταθερές. Είναι μια συναισθηματική γέφυρα ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. 

Υπάρχει μια τρυφερότητα στο να γνωρίζεις τι θα γίνει κι όμως να συνεχίζεις να παρακολουθείς. Να ξέρεις πως ο χαρακτήρας θα φύγει, πως το τέλος είναι θλιβερό, πως η ατάκα που έρχεται θα σε λυγίσει κι όμως να θες να την ξανακούσεις. Να θες να υποστείς ξανά τη ρωγμή. Όχι γιατί είσαι μαζοχιστής, αλλά γιατί εκεί μέσα βρίσκεις αλήθεια. Βρίσκεις ζωή. 

Η συναισθηματική δύναμη του rewatching είναι τέτοια που συχνά σχεδόν γίνεται καταφύγιο. Όταν είμαστε κουρασμένοι, άρρωστοι, μόνοι ή απλώς συναισθηματικά βρεγμένοι από τη βροχή της καθημερινότητας δεν πάμε να δούμε το τελευταίο κοινωνικό δράμα ή την πιο τολμηρή σειρά του Netflix. Πηγαίνουμε πίσω. Πίσω στον Harry Potter, στον Mr. Bean, στο Gilmore Girls στους κόσμους που μας έντυσαν όταν ήμασταν ακόμη ανοιχτοί. 

Κάθε τέτοια επιστροφή είναι μια μικρή νίκη ενάντια στην εφήμερη πληροφορία. Είναι ένα “όχι” στην υπερανάγνωση και στην ατέρμονη παραγωγή περιεχομένου. Είναι το δικαίωμα να μένεις λίγο παραπάνω σ’ εκείνο που αγάπησες. Να το επεξεργαστείς. Να το ξαναβιώσεις. Να του δώσεις χώρο να γίνει κομμάτι σου. 

Το rewatching είναι μνήμη, τελετουργία, ψυχική συντήρηση. Δεν είναι απλώς “μια δεύτερη θέαση”. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ενώνουμε τις εποχές μας. Ο εαυτός που είδε τον Jesse και τη Céline στα 20, με εκείνον που τους βλέπει στα 35. Ο έφηβος που ένιωσε μια πρώτη ταύτιση με τη Fleabag, με τον ενήλικα που τώρα την καταλαβαίνει. Είναι μια συνομιλία με τους παλιούς μας εαυτούς. Μια υπενθύμιση ότι κάποια πράγματα μας κράτησαν όρθιους, ακόμα κι όταν όλα τριγύρω έμοιαζαν έτοιμα να καταρρεύσουν. 

Όταν πέφτουν ξανά οι τίτλοι, δεν νιώθεις πως έχασες χρόνο. Νιώθεις πως πήρες πίσω κάτι. Ένα κομμάτι εαυτού που είχες ξεχάσει. Μια ανάσα που χρειαζόσουν. Ένα χαμόγελο που δεν είχες προβλέψει. Ίσως αυτό να είναι τελικά το κέρδος του rewatching: η σιωπηλή μας ανάγκη να επιστρέφουμε, όχι από φυγή, αλλά από αγάπη. Από πίστη στην αξία της επανάληψης, όχι σαν στασιμότητα, αλλά σαν εμβάθυνση. Γιατί αυτό που αγαπήθηκε αληθινά, δε ζητά να το ξεχάσεις και να πας παρακάτω. Ζητά να το κρατήσεις, να το ξαναδείς, να το κουβαλάς. Όχι επειδή φοβάσαι το καινούργιο, αλλά επειδή ξέρεις πια την αξία του γνώριμου φωτός. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.