Σε έναν πλανήτη που «αναγεννάται» μέσα από μια παράξενη πανδημία ευτυχίας, το Pluribus δεν μοιάζει με τις γνωστές αποκαλυπτικές ιστορίες. Αντί για χάος, βλέπουμε ειρήνη και αντί για ανθρώπινη απόγνωση, συλλογική γαλήνη. Όμως, όταν αυτή η «γαλήνη» σημαίνει απώλεια προσωπικότητας, μνήμης, ταυτότητας, τότε το τέλος του κόσμου γίνεται μια αμείλικτη, υποχρεωτική αγκαλιά που θες να χωθείς μέσα της. Το Pluribus, αφορά έναν εξωγήινο ιό που συνδέει τα μυαλά των ανθρώπων, οδηγώντας τους σε μια κατάσταση «αναγκαστικής ευτυχίας», ο ίος αυτός εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη και ό,τι σημαίνει «άνθρωπος» αρχίζει να «μεταμορφώνεται».
Τα περισσότερα θύματα του ιού «κολλάνε» σε μια συνειδησιακή συλλογική ύπαρξη και μοιράζονται σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα και είναι πλέον ένα «hive mind» και όχι το μυαλό του καθενός αυτόνομα. Η ηρωίδα, Carol Sturka (που την υποδύεται η Rhea Seehorn), είναι από τους ελάχιστους αν όχι η μόνη που δεν «μολύνονται». Ζώντας μόνη ανάμεσα σε ευτυχισμένα πλήθη, καλείται να αντισταθεί σε αυτό που όλοι θεωρούν δώρο την «ειρήνη», την «ευτυχία», την «ένωση».
Η «ευτυχία» που σοκάρει και τι συμβολίζει
Το Pluribus δεν είναι απλώς ένα sci-fi θρίλερ, είναι μία πολιτική, κοινωνική και υπαρξιακή μεταφορά. Η συλλογική συνείδηση, το «μηδέν εγώ» και η ομοιομορφία γίνονται σύμβολα μιας υποταγής που παρουσιάζεται ως ευλογία. Η «ειρήνη» παύει να είναι επιλογή και γίνεται επιβολή. Η αρμονία μετατρέπεται σε μονοτονία. Η σειρά θέτει το ερώτημα τι αξία έχει η ανθρώπινη ύπαρξη αν δεν υπάρχει προσωπική μνήμη, προσωπικότητα, πόνο, χαρά, αδυναμίες; Αν όλοι είμαστε ίδιοι, είμαστε ακόμη άνθρωποι; Ο δημιουργός φαίνεται να ρίχνει ένα αιχμηρό βλέμμα στην εποχή μας και στην τεχνολογική ομογενοποίηση, στη νοοτροπία της «ευκολίας», της «συλλογικής λύσης» για όλα, στην υποτιθέμενη «λύση» των κοινωνικών προβλημάτων μέσω uniformity.
Η σειρά ξεχωρίζει με φόντο την αποκαλυπτική sci-fi ιδέα και γιατί επικεντρώνεται στην μοναχικότητα και την αντίσταση της Carol. Η αφήγηση δεν είναι γεμάτη δράση και ανατροπές, αντίθετα, αφήνει χώρο για προβληματισμό, πλάνα μεστών συναισθημάτων, σιωπηλή αγωνία. Ταυτόχρονα, η πλούσια παράγωγη με υψηλό budget και υποστηρίζει την ατμόσφαιρα και το βάρος της απώλειας και της αλλοτρίωσης. Όμως, αυτή η αργή, μελαγχολική και συχνά απαισιόδοξη προσέγγιση δεν είναι για όλους, κάποιοι μπορεί να νιώσουν ότι «δεν συμβαίνει τίποτα», ότι η σειρά «κολλάει» και ότι δεν έχει δράση ή ξεκάθαρη εξέλιξη. Τι δυσκολίες έχει και γιατί δεν είναι για «εύκολη» η παρακολούθηση της; Η ένταση δεν έρχεται από εξωτερικές συγκρούσεις αλλά από την εσωτερική μάχη της Carol κάτι που απαιτεί υπομονή και προσοχή. Ο θεατής πρέπει να δεχτεί ότι η σειρά είναι μια αργή, στοχαστική εμπειρία και όχι ένα γρήγορο sci-fi blockbuster. Η σειρά δεν προσφέρει λύσεις, προσφέρει αναπάντητα ερωτήματα. Αυτό μπορεί να είναι αναζωογονητικό για κάποιους, αλλά απογοητευτικό για άλλους.
Γιατί έχει σημασία αυτή η υπόθεση και ειδικά τώρα
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου έννοιες όπως «ενότητα», «συνέργεια», «digital community», «AI-driven λύσεις» είναι στις τάσεις. Το Pluribus ρίχνει μια ματιά αμφισβήτησης στο τι γίνεται όταν η «ένωση» σημαίνει καταπίεση της ατομικότητας; Όταν το «καλό όλων» σημαίνει εξαφάνιση της διαφορετικότητας; Η σειρά μας θυμίζει ότι η ανθρώπινη φύση, με τα λάθη, τα πάθη και τις αντιθέσεις δεν «προσαρμόζεται» εύκολα σε ομοιογενείς λύσεις και ότι κάθε «λύση-μαζικού χαρακτήρα» μπορεί να είναι παγίδα.
Για τη νέα γενιά που μεγαλώνει με social media, συλλογικά ρεύματα, τάσεις, μονολιθικές ιδέες, το Pluribus προκαλεί. Σε κάνει να σκεφτείς το πόσο «πραγματικός» είσαι όταν όλα γύρω σου συμφωνούν; Το Pluribus δεν είναι απλά μια σειρά είναι μια πρόταση να κοιτάξουμε προσεκτικά μία τέχνη που αμφισβητεί. Η προσομοίωση μιας κοινωνίας που «τα έχει όλα», ειρήνη, ευτυχία, αρμονία και ταυτόχρονα, έχει χάσει αυτό που την έκανε ανθρώπινη, όπως την αταξία, την ασυνέπεια, τον πόνο, την ύπαρξη με όλες της τις διαστάσεις.
Αν αντέχεις τον αργό, μελαγχολικό ρυθμό, αν δεν χρειάζεσαι πάντα δράση για να νιώσεις, τότε μπορεί να τελειώσεις κάθε επεισόδιο με ένα βαρύ, αλλά ουσιαστικό ερώτημα τύπου: «Σε τι κόσμο ζούμε;» και ίσως να θυμηθείς τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος ή να προσπαθείς να παραμείνεις μέσα σε μία ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη.
