Τα κινηματογραφικά μονοπάτια μας ταξιδεύουμε με τον τρόπο τους σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα από ταξίδια που κατά μέσο όρο έχουν διάρκεια κοντά στις δύο ώρες. Αυτό συμβαίνει και στις δικές μας περιπτώσεις που έχουν έντονο φεστιβαλικό άρωμα. Πόση είναι άραγε η απόσταση ανάμεσα σε Παλαιστίνη, Σουηδία, Ισλανδία, Ελλάδα και Ισπανία;
“Ο Παράδεισος Έπεσε στη Γη”, του Ελία Σουλεϊμάν
Ένας μοναχικός άνθρωπος στέκεται και παρατηρεί με μεγάλη δόση υπομονής τα πάντα. Από το μπαλκόνι, περπατώντας στον δρόμο, πίνοντας τον καφέ του. Μοιάζει πράος και συνεχώς σκεπτικός, αλλά μέσα του βράζει. Τοποθετεί στο κάδρο τον ευατό του μόνο για να τονίσει τη ψυχολογία του λαού του. Είναι χαρακτηριστικό πως για μιλήσει για πρώτη φορά φτάνουμε μέχρι την μακρινή Νέα Υόρκη κι εκεί θα πει στον ταξιτζή που τον μεταφέρει μία μόνο κουβέντα… «Ναζαρέτ». Ο σταυρός που κουβαλάει σε έναν καθημερινό Γολγοθά, όποιος έτυχε απλά να γεννηθεί εκεί. Τι είναι άραγε αυτός ο παράδεισος και πού βρίσκεται; Ο σκηνοθέτης θα γυρίσει όλον τον κόσμο μάταια. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Ο ταξικός και φυλετικός διαχωρισμός δεν έχει εκλείψει. Μία μομφή για ένα σύστημα που περιμένει τις παρελάσεις για να ανεβάσει το εθνικό φρόνημα των ταλαιπωρημένων κατοίκων. Ένα ξέσπασμα απέναντι στη σοβαροφάνεια και την «ευταξία». Κραυγή πως είμαστε άνθρωποι. ΝΑΙ ένα ασθενοφόρο σταματάει και προσφέρει φαγητό, καφέ και γλυκό σε έναν άστεγο.
“Eξαφανισμένος”, του Ροντρίγκο Σορογκόγιεν
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την εξαφάνιση του 6χρονου γιου της Έλενα. Στην τελευταία επικοινωνία της μαζί του, ο μικρός της τηλεφώνησε για να της πει ότι είχε χαθεί σε μια παραλία στη Γαλλία και ότι δεν μπορούσε να βρει τον πατέρα του. Σήμερα, η Έλενα ζει στην ίδια παραλία, και δουλεύει σ’ ένα εστιατόριο. Έχει επιτέλους αρχίσει να αφήνει πίσω της το τραγικό αυτό συμβάν, όταν γνωρίζει έναν Γάλλο έφηβο, που της θυμίζει έντονα τον χαμένο της γιο. Οι δυο τους θα αναπτύξουν μια σχέση που θα σπείρει χάος και καχυποψίες στους γύρω τους.
“Η Ληστεία της Στοκχόλμης”, του Ρομπέρ Μπουντρώ
Μεταφερόμαστε στο μακρινό 1973 στη Στοκχόλμη, πρωτεύουσα της Σουηδίας. Μία ληστεία σε υποκατάστημα της τράπεζας Kreditbanken γίνεται η αφορμή για την ενεργοποίηση του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις. Παρ’ ότι έχουμε βίαιη εισβολή, απειλή με όπλο και εξαήμερη ομηρία τα θύματα αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς με τους θύτες. Μία μορφή τραυματικής συγκόλλησης. Όχι μόνο δε θα κινηθούν νομικά ενάντια των δραστών, αλλά θα κάνουν οικονομικό αγώνα και θα καταθέσουν υπέρ τους. Ο Ίθαν Χοκ ξεχωρίζει σε ρόλο πρωταγωνιστή και είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ταινία από άποψη ερμηνείας. Από κοντά κι η Νούμι Ράπας στον ρόλο της Μπιάνκα, ενώ συναντάμε και τον Ούλοφ Πάλμε (Shanti Roney) ως πρωθυπουργό της χώρας, ανέτοιμο να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Η Σουηδία άλλωστε όπως και σήμερα είναι μία χώρα οργανωμένη. Το είδαμε και στο “Τρίγωνο της Θλίψης” του Ρούμπεν Έστλουντ. Τέτοια γεγονότα είναι ικανά να τη σοκάρουν και κλονίσουν την εμπιστοσύνη των κατοίκων της. Η ασφάλεια είναι κάτι το αυτονόητο, ειδικά για τους κατοίκους της πρωτεύουσας.
“Chevallier”, της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη
Μια παρέα αντρών επιστρέφει από χειμερινή εκδρομή ψαρέματος σε ένα γιοτ. Όταν μια μηχανική βλάβη τους εγκλωβίζει στο σκάφος, κάπου στον Σαρωνικό, θα σκοτώσουν την ώρα τους με ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι που ονομάζεται “Chevalier”. To Chevalier είναι τόσο διασκεδαστικό, όσο και βαθιά ανταγωνιστικό. Κανείς δεν θα κατέβει από το σκάφος, αν δεν ανακηρυχτεί ο νικητής. Το σενάριο, μαζί με την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, υπογράφει ο Ευθύμης Φιλίππου.
“Aνάσα Ελευθερίας”, της Ιζόλντ Ιγκαντότιρ
Μία ανύπαντρη μητέρα από την Ισλανδία βλέπει την ζωή της να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη οικονομικά. Θα καταφέρει να πιάσει δουλειά στον έλεγχο διαβατηρίων σε αεροδρόμιο της Ισλανδίας. Εκεί θα γνωρίσει μία άλλη ανύπαντρη μητέρα, μετανάστρια με καταγωγή από την Γουινέα-Μπισάου, που θέλει να ταξιδέψει στον Καναδά, αλλά με πλαστό διαβατήριο. Οι ζωές των δύο γυναικών θα διασταυρωθούν και θα αλλάξουν.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
