Το streaming συχνά μοιάζει με σούπερ μάρκετ χωρίς ταμπέλες. Ράφια γεμάτα ταινίες που δε ξέρεις αν πρέπει να δεις, αν αξίζουν ή αν απλώς βρίσκονται εκεί για να γεμίσουν χώρο. Το Amazon Prime δεν έχει τη λάμψη του Netflix ούτε το hype του HBO, αλλά κρύβει κάτι που οι άλλες πλατφόρμες ξεχνούν: μικρούς θησαυρούς, έργα που δεν υπάρχουν για να “παίξουν στο background”, αλλά για να τραβήξουν την προσοχή σου. Πέντε ταινίες ξεχωρίζουν αυτή την περίοδο όχι επειδή είναι καινούργιες ή trendy, αλλά επειδή θυμίζουν ότι το σινεμά είναι ακόμα μια εμπειρία. 

Παρακάτω θα βρεις πέντε έργα που αξίζει να αφήσεις να σε κατακτήσουν. 

1. Nosferatu (1922)
Βλέπεις σκιές που περπατούν σαν αρρώστια. Στον Nosferatu του F.W. Murnau, ο Max Schreck δεν είναι απλώς ένας βρικόλακας, κουβαλάει τον θάνατο σαν επάγγελμα. Ο τρόμος δεν είναι εφέ προς εύπεπτη κατανάλωση, αλλά μια σιωπή που σου σφίγγει το στομάχι βασανιστικά. Με το γερμανικό εξπρεσιονιστικό στυλ ( παραμορφωμένες πόρτες, πρόσωπα σαν κραυγές, φως που κόβει σαν μαχαίρι) η ταινία σε στοιχειώσει κι αποτελεί μία υπενθύμιση ότι ο “καλός” τρόμος δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που πιστεύεις ότι είδες.

2. Merry Little Batman (2023)
Είναι αστείο. Είναι τρυφερό. Είναι Batman, αλλά όχι όπως τον έχουμε συνηθίσει. Το Merry Little Batman παίρνει τον Σκοτεινό Ιππότη, τον ξεκουμπώνει από την εμμονή στην ένταση και τον ξαναφέρνει πίσω στην παιδικότητα. Χωρίς να τον γελοιοποιεί, αλλά θυμίζοντάς μας ότι πίσω από τις μάσκες των υπερηρώων υπάρχει κάτι απλό: ανάγκη για αγάπη και περιπέτεια. Η ταινία κάνει ένα δώρο: επιστρέφει την αθωότητα. 

3. Knives Out (2019)
Ο Rian Johnson παίρνει τον κόσμο των μυστηρίων και τον κάνει ξανά διασκεδαστικό. Με ένα μοντέλο διαφορετικό της Agatha Christie που λατρεύουμε, πιο επιθετικό, πιο αυτοσαρκαστικό, πιο επίκαιρο. Ο Benoit Blanc του Daniel Craig έχει την υπερβολή ενός καρτούν, την ευφυΐα ενός παλαιού ντετέκτιβ και την ειρωνεία ενός ανθρώπου που ξέρει ότι όλοι γύρω του κρύβουν κάτι. Το Knives Out δεν ενδιαφέρεται μόνο για το “ποιος το έκανε”. Ενδιαφέρεται για το γιατί είμαστε όλοι τόσο κακοί στο να λέμε την αλήθεια. Είναι μια ταινία που συνομιλεί με την καθημερινή κοινωνική υποκρισία: τις οικογένειες, τις κληρονομιές, τις τάξεις, τον ατομικισμό. Μια σάτιρα ντυμένη ως ψυχολογικό θρίλερ.

4. Conclave (2024): Το σινεμά που ψιθυρίζει εξουσία 
Το Conclave είναι έργο που φέρει μέσα του ένα μυστικό κι εμείς γινόμαστε κοινωνοί τοτ. Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Robert Harris, μεταφέρει τον θεατή στον κόσμο πίσω από τις κλειστές πόρτες του Βατικανού, εκεί όπου ο καπνός δε βγαίνει μόνο από την καμινάδα όταν εκλέγεται Πάπας, αλλά από την εξουσία που καίει όσους την πλησιάζουν. Η ταινία δεν δείχνει θεαματικά γεγονότα. Μικρές χειρονομίες που μοιάζουν με πολιτικο-θρησκευτικές δηλώσεις αρκούν για να καταλάβουμε τα πάντα, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στη σκέψη. Ο θεατής νιώθει ότι παρακολουθεί μια τελετουργία που κανείς δεν πρέπει να δει κι ο Ρέιφ Φάινς δίνει μία ερμηνεία ζωής.

5. Aftersun (2022): Μια ανάμνηση που σε πονάει επειδή τελείωσε 
Η Charlotte Wells σκηνοθετεί σαν κάποιος που φοβάται να πει τη λέξη “αγάπη”. Στο Aftersun ένας πατέρας και μια κόρη πάνε διακοπές. Μπορεί να μην υπάρχει δραματική κορύφωση, αλλά τα μικρά δίνουν αξία στη ζωή. Ο Paul Mescal δίνει μια ερμηνεία κουβαλά μια σιωπή μεγαλύτερη από κάθε κραυγή. Είναι ταινία που δε βλέπεις με τα μάτια σου, αλλά με τη ψυχή σου.

Το streaming κατέστρεψε την περιπέτεια της επιλογής. Μας έμαθε να καταναλώνουμε κι όχι να ανακαλύπτουμε. Τις ταινίες αυτές μην τις δεις γιατί “προτείνονται”. Δες τες επειδή θέλεις να θυμηθείς ότι το σινεμά είναι κοινωνικό γεγονός, όχι αλγόριθμος. Κάθε μία από αυτές σου ζητά μόνο να της αφήσεις χώρο να δράσει μέσα σου, γιατί το καλό σινεμά, είτε στο Amazon Prime είτε σε μια σκοτεινή αίθουσα, δεν υπάρχει για να το βάλεις στη λίστα σου, αλλά για να σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.