Η σειρά Las Muertas προστέθηκε στον κατάλογο του Netflix. Αυτό το νέο μεξικανικό έργο, αποτέλει μία διασκευή του διάσημου ομώνυμου μυθιστορήματος του Jorge Ibargüengoitia και βασίζεται σε ένα αληθινό έγκλημα που έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1960 στο Μεξικό.

Το Las Muertas παρουσιάζεται ως μία σκληρή, θλιβερά γοητευτική mini-σειρά που εξερευνά την ιστορία των αδελφών Baladro, γυναικών που διευθύνουν από τα παρασκήνια ένα σκοτεινό, βρώμικο βασίλειο πορνείας και φόβου στο Μεξικό της δεκαετίας του ’60. Ενώ λοιπόν η πρώτη ύλη είναι εκρηκτική, η μεταφορά στην οθόνη δεν καταφέρνει να αποφύγει τα προβλήματα που κάνουν το θεατή να νιώθει ότι βλέπει μία ευκαιρία σπαταλημένη, μια προσπάθεια που δεν τολμά να φτάσει ως τα άκρα εκεί που θα μπορούσε να είναι πραγματικά ένα αιχμηρό καταγγελτικό έργο.

Η σειρά επικεντρώνεται στις αδερφές Arcángela και Serafina Baladro, οι οποίες αποφασίζουν να μετατρέψουν το μπαρ τους σε πορνείο. Οι αδερφές εξαναγκάζουν γυναίκες στην πορνεία και δωροδοκούν τις αρχές για να κάνουν τα στραβά μάτια. Η επιχείρησή τους κυλάει ομαλά μέχρι που οι γυναίκες που εργάζονται γι’ αυτές αρχίζουν να πεθαίνουν σε μια σειρά από παράξενα ατυχήματα. Το cast είναι εξαιρέτικο, ειδίκα για τους λάτρεις της αστυνομικής φαντασίας και περιλαμβάνει την Paulina Gaitán ( Narcos ) ως Serafina Baladro και την Arcelia Ramírez ως Arcángela Baladro. Πρωταγωνιστούν δίπλα στον Alfonso Herrera ( Sense8 ) και τον Joaquín Cosío ( Narcos: Mexico ).

Ένα κουαρτέτο από δολοφονικές αδερφές

Αυτή η ιστορία αφορά πραγματικούς κατά συρροή δολοφόνους που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία του Μεξικού, τους González Valenzuelas, γνωστούς ως Poquianchis. Υπάρχουν στην πραγματικότητα τέσσερις από αυτές, οι Carmen, María Luisa, María de Jesús και Delfina, και φέρονται να έχουν σκοτώσει από 90 έως 150 άτομα .

Η τετράδα των αδελφών άνοιξε αρκετούς οίκους ανοχής σε διάφορες περιοχές του Μεξικού, που τέθηκαν υπό έλεγχο από τις αρχές λόγω των πολυάριθμων εξαφανίσεων των νεαρών γυναικών που εργάζονταν στους οίκους αυτούς. Όταν ξεκίνησε η έρευνα οδήγησε στην ανακάλυψη αρκετών δεκάδων πτωμάτων σε μία από τις ιδιοκτησίες των αδελφών. Στην πραγματικότητα, οι αδελφές απήγαγαν ή έπεισαν τις οικογένειες των κοριτσιών ότι ένα λαμπρό μέλλον τις περίμενε. Στους οίκους ανοχής τους όμως τις ξυλοκοπούσαν, τις νάρκωναν και τις βίαζαν. Τα μωρά τους δολοφονούνταν συστηματικά. Από την ηλικία των 25 ετών, θεωρούνταν «ηλικιωμένες» και παραδίδονταν σε έναν άνδρα που τις βασάνιζε και τις έθαβε ζωντανές. Μετά από μια δίκη που παρακολουθήθηκε ευρέως από τα ταμπλόιντ της χώρας, οι δολοφόνες καταδικάστηκαν σε 40 χρόνια φυλάκισης. Μόνο μία από αυτές, η Carmen, εξέτισε ολόκληρη την ποινή της, οι υπόλοιπες πέθαναν στην πορεία μέσα στη φυλακή. Η Carmen άφησε την τελευταία της πνοή ενώ ήταν ελεύθερη τη δεκαετία του 1990.

Η αίσθηση της εποχής είναι καλή. Η φωτογραφία, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά μεταφέρουν με αξιοπρέπεια μια κοινωνία γεμάτη υποκρισία, φτώχεια και βίαιη εξουσία. Δεν λείπουν οι προσπάθειες για να δείξει η σειρά τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τα όρια της ηθικής, τα συμβόλαια εξουσίας ανάμεσα στις οικογένειες των εκμεταλλευόμενων, στην αστυνομία που κλείνει το μάτι και στη θρησκεία. Αυτά τα στοιχεία, είναι ο κορμός της σειράς, αλλά δυστυχώς συχνά παίζουν δεύτερο ρόλο.

Η σειρά θέλει να είναι καυστική, σκοτεινή, αδυσώπητη, αλλά την ίδια στιγμή φοβάται να ξεπεράσει κάποια όρια. Υπάρχουν στιγμές όπου η βία, το σκοτάδι και η καταπίεση θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πιο ανοιχτά για να «πληγώσουν» τον θεατή και όχι απλώς να τον σοκάρουν, αλλά η αφήγηση συχνά συγκρατείται από τον φόβο του υπερβολικού ή της κατακραυγής. Ο ρυθμός της αφήγησης, ειδικά στη μέση της σειράς, χάνει ενίοτε τον παλμό του. Οι προσδοκίες για ένταση και κορύφωση δεν ικανοποιούνται πάντα και  μερικές σεκάνς μένουν στο «να περνούν τον χρόνο» περισσότερο απ’ όσο αντέχει ο θεατής.

Συμπέρασμα με λίγο δηλητήριο

Το «Οι Νεκρές» έχει όλα τα συστατικά για να είναι σειρά-ορόσημο με κοινωνικό στοιχείο, μια ιστορία με πραγματικό βάθος, κακό και βία που δεν μένει στα «φτηνά» πλάνα σασπένς, η συνύπαρξή της λογοκρισίας — της πολιτικής και της ηθικής — με την κρατική δύναμη, είναι από τα δυνατά της στοιχεία. Ωστόσο, έχει και τις πληγές της που την κάνουν να χάνει «αίμα». Διαθέτει έναν τόνο που θέλει να είναι σοκαριστικό εξώφυλλο εφημερίδας, αλλά συχνά παγιδεύεται στο επίπεδο ασφαλείας. Λίγη τόλμη παραπάνω, λίγο περισσότερο να αφήσει τον θεατή να αισθανθεί άβολα και να μην τον παρηγορεί με αισθητικές λύσεις και ναι η σειρά θα μπορούσε να μεταβεί από το «ένα δυνατό τίμιο δράμα» στο «πολιτικό καλλιτεχνικό ορόσημο» .

Αν είσαι τύπος που θέλει να βλέπει ιστορίες με αίμα, πολιτική, υποκρισία, σαρκασμό και μαύρο χιούμορ το Las Muertas θα σου δώσει κάτι. Αλλά αν περίμενες κάτι όπως σαν το Narcos με ένταση, ψυχολογική πίεση και την αηδία της ανθρώπινης φύσης έως το κόκκαλο, θα μείνεις να θες λίγο πιο πολύ. Θα πρέπει να ξέρεις ότι είναι μία σειρά που αξίζει να τη δεις για την εικόνα, τους ηθοποιούς, για κάποια πράγματα που λέγονται ξεκάθαρα – επιτέλους. Δεν είναι αριστούργημα, ούτε σειρά που θα αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της, είναι μια σειρά που υποσχέθηκε να «εκθέσει» αλλά συχνά φοβάται και μερικές φορές, όταν φοβάσαι την έκθεση την κάνεις να δείχνει πιο ψεύτικη από όσο είναι.

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.