Νέο Star Wars, νέο Star Trek, Russian Doll, Severance – αυτές τις μέρες οι οπαδοί της επιστημονικής φαντασίας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πληθώρα επιλογών. Σύντομα, θα αποκτήσουν ακόμα μία με την επιστροφή του For All Mankind, της φιλόδοξης, εκπληκτικά αποτελεσματικής ως προς την απόλαυση σειρά εναλλακτικής ιστορίας από το Apple TV+, που τυχαίνει επίσης να είναι μία από τις σπουδαιότερες σειρές επιστημονικής φαντασίας της σύγχρονης τηλεοπτικής εποχής.
Στην τρίτη της σεζόν, το For All Mankind ξεκίνησε με ένα απλό ερώτημα: Τι θα γινόταν αν οι Αμερικανοί δεν έστελναν πρώτοι άνθρωπο στο φεγγάρι; Από αυτή την υπόθεση, όμως, έχτισε κάτι πολύ πιο σύνθετο, μια σειρά που συνδυάζει πολιτικές ίντριγκες, στρατιωτικά μπρα ντε φερ (ή αλλιώς μια σεληνιακή αντιπαράθεση μεταξύ αμερικανικών και ρωσικών δυνάμεων) και μια διαστημική κούρσα που τελικά καταλήγει στην επιφάνεια του Άρη.
Είναι άλλο πράγμα να βλέπεις κάποιον να βρίσκει για πρώτη φορά πάγο στο φεγγάρι και άλλο να βλέπεις κάποιον που νιώθεις ότι τον ξέρεις να το κάνει.
Αλλά όσο κι αν η σειρά, που όπως είναι αναμενόμενο συνδημιουργήθηκε από τον παραγωγό του Battlestar Galactica και του Trek, Ronald D. Moore, μπορεί να γίνει αλλόκοτη και χαρούμενα τροπική, η επιτυχία της δεν έγκειται στην αληθοφάνεια του ψεύτικου υλικού της NASA ή στην ευφυΐα των διαστημικών σκηνών της. Αντίθετα, είναι το γεγονός ότι ο Moore και η ομάδα του επέλεξαν να αντιμετωπίσουν ολόκληρη τη σειρά σαν ένα μεγάλο εργασιακό δράμα, το Mad Men, αλλά για τη NASA.
Όχι ότι το For All Mankind δεν θέλει δράση – η αποτυχία πυραύλου και η επακόλουθη διάσωση του Apollo 24 στο τέλος της πρώτης σεζόν είναι ό,τι καλύτερο είχε το Gravity του Alfonso Cuarón και κάτι ακόμα – απλά δεν το κάνει αυτό το κύριο αξιοθέατο. Δεν κρύβει το άθλιο σενάριο κάτω από μια βιτρίνα VFX. Αντίθετα, όπως το Mad Men ήταν ένα σχόλιο για την απάτη του αμερικανικού ονείρου μεταμφιεσμένο σε πορνό νοσταλγίας της δεκαετίας του 1960, το Mankind εξετάζει τον ανθρώπινο εξαιρετισμό μέσα από τον φακό των ανθρώπινων αποτυχιών.
Είναι αλήθεια ότι ο επαναπροσδιορισμός των ορίων των τελευταίων συνόρων είναι πολύ διαφορετικός από το να διευθύνεις μια διαφημιστική εταιρεία, αλλά οι παραλληλισμοί παραμένουν. Η σειρά του Μάθιου Γουάινερ στο AMC διέπρεψε επειδή έδειξε ότι οι άνθρωποι που ελέγχουν την αφήγηση της ιδανικής αμερικανικής ζωής των μέσων του αιώνα – τα στελέχη διαφημιστικών εταιρειών – ήταν περίπλοκοι, ακατάστατοι. Τα οράματά τους, κούφια. Το Mankind κάνει το ίδιο, δείχνοντας ότι εκείνοι στους οποίους έχουν ανατεθεί οι ελπίδες της ανθρωπότητας για μια καλύτερη ζωή, συχνά αγωνίζονται να βελτιώσουν απλώς τη δική τους.
Αυτά τα ζητήματα με τις ρομαντικές σχέσεις, τα επαγγελματικά όρια και την προσωπική ηθική κάνουν το φανταστικό, επιστημονικής φαντασίας υλικό ακόμα πιο οδυνηρό. Είναι άλλο πράγμα να βλέπεις κάποιον να βρίσκει για πρώτη φορά πάγο στο φεγγάρι και άλλο να βλέπεις κάποιον που νιώθεις ότι τον ξέρεις να το κάνει. (Και όταν τη βοηθάει ένας άλλος τηλεοπτικός φίλος, τόσο το καλύτερο, ειδικά όταν δεν τα πάνε απαραίτητα καλά και μπορείς να απολαύσεις τα πυροτεχνήματα που ακολουθούν).
Το For All Mankind κάνει αυτό που έκαναν πάντα οι καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας: εξανθρωπίζει όλες τις αφηρημένες ιδέες που χρησιμεύουν ως θεμέλιο του είδους. Δίνει επιχειρήματα για το γιατί η εξερεύνηση του διαστήματος είναι σημαντική και για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει εδώ στη Γη, αλλά το κάνει μέσα από ένα πρίσμα οικείου. Η νίκη του For All Mankind μετατρέπει το είδος της επιστημονικής φαντασίας σε, όπως το έθεσε κάποτε το Star Trek, μια ανθρώπινη περιπέτεια.
Δείτε το τρέιλερ
❈Με στοιχεία από wired.com
