Όταν έχεις μια σειρά που είναι γεμάτη με τόσους πολλούς αστέρες όσο το Extrapolations, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν οι ιστορίες που θα ειπωθούν θα είναι πραγματικά καλές ιστορίες ή απλώς βιτρίνες για τους αστέρες αυτούς. Το Extrapolations προσφέρει λίγο και από τα δύο, ανάλογα σε ποιο επεισόδιο θα εστιάσεις.

Στο πρώτο επεισόδιο, για παράδειγμα, το οποίο ακολουθεί τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες, το μήνυμά του είναι σαν μια βαριοπούλα, επειδή δεν υπάρχει χρόνος για να εξερευνήσει κανείς τα ζητήματα που αφορούν την κλιματική αλλαγή με κάθε είδους λεπτότητα που πιθανόν απαιτείται. Ο κόσμος καίγεται κυριολεκτικά στο πρώτο επεισόδιο και τα ολογράμματα υποκινούν τους διαδηλωτές με μια γλώσσα που δεν είναι εμπρηστική αλλά σίγουρα είναι έντονη. Οι παγετώνες λιώνουν, εκατοντάδες χιλιάδες είδη εξαφανίζονται, μεγάλες εκτάσεις του πλανήτη είναι στο έλεος της ξηρασίας.

Το μήνυμα

Είναι ένα μήνυμα που πρέπει να ακουστεί, καθώς προς τα εκεί κατευθυνόμαστε ως είδος πάνω στον πλανήτη. Πρέπει επίσης να ακουστεί ότι πιθανώς υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Τζούνιορ, ο Μπίλτον και ο Μπεν Ζούκερ που δεν πιστεύουν στην κλιματική αλλαγή ή δεν νοιάζονται αρκετά ώστε να την αφήσουν να μπει εμπόδιο σε μια τεράστια επιχειρηματική συμφωνία. Αλλά το πρώτο επεισόδιο τρέχει τόσο γρήγορα από τόπο σε τόπο που θυσιάζει τους χαρακτήρες του στο βωμό του μηνύματος.

Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα οικολογικό θρίλερ, καθώς απεικονίζει έναν πλανήτη στο χείλος της περιβαλλοντικής κρίσης, όπου τα συνηθισμένα ανθρώπινα όντα πολεμούν όλο και πιο εχθρικά στοιχεία και έναν κακό μεγιστάνα της τεχνολογίας που επιδιώκει να καταλάβει τον κόσμο.

Το “Extrapolations” αφηγείται τις ιστορίες ατόμων. Το 2046, μια θαλάσσια βιολόγος (Σιένα Μίλερ) συνομιλεί με την τελευταία φάλαινα στον κόσμο, μέσω λογισμικού που μεταφράζει τις συνομιλίες των κητωδών στη φωνή της μητέρας της (Μέριλ Στριπ). Το 2059, ένας επιστήμονας (Έντουαρντ Νόρτον) συμβουλεύει τον Αμερικανό πρόεδρο (Τσέρι Τζόουνς) σχετικά με τη σοφία της δημιουργίας του ατμοσφαιρικού ισοδύναμου μιας ηφαιστειακής έκρηξης για την επιβράδυνση της αύξησης της θερμοκρασίας. Το 2068, ένα τσακωμένο παντρεμένο ζευγάρι (Φόρεστ Γουίτακερ και Μάριον Κοτιγιάρ) διοργανώνει ένα πάρτι για την τελευταία ίσως κοινή παραμονή Πρωτοχρονιάς…

Ο σεναριογράφος και παραγωγός της σειράς, Σκοτ Ζ. Μπερνς είναι περισσότερο γνωστός από την ταινία του «Contagion» του 2011, το δραματικό ιατρικό θρίλερ για την κρίση που προκαλείται από έναν ευρέως διαδεδομένο ιό, το οποίο αποδείχθηκε απίστευτα επίκαιρο σχεδόν μια δεκαετία αργότερα λόγω της πρόσφατης πανδημίας της Covid-19.