Σε μία εποχή που οι λέξεις που κυριαρχούν είναι οι διακοπές, ο υπερτουρισμός, ο καύσωνας, οι παραλίες κι η θάλασσα επιμένουμε κινηματογραφικά. Οι θερινοί δίνουν διέξοδο στα βράδια μας και πάντα υπάρχει η εναλλακτική της ψηφιακής πλατφόρμας της ΕΡΤ που συνεχώς ανανεώνεται και φιλοξενεί πλούσια γκάμα επιλογών, ικανές να καλύψουν όλα τα γούστα των απαιτητικών σινεφίλ. Από το “Μερίδιο των Αγγέλων” του Κεν Λόουτς, στις πρόσφατες παραγωγές “Μαϊσάμπελ” και “Μυστικό της Μάντλιν Κόλινς”, από εκεί στον “Εμποράκο” του Φαραντί και την “Τέλεια Ομορφιά” του Σορεντίνο και φινάλε με τον “Καθαρτήριο” του Γιάννη Μαζωμένου.

Το Μερίδιο των Αγγέλων, του Κεν Λόουτς (2012)
Ο Ρόμπι είναι ένα νεαρό παιδί που έχει καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης. Γλιτώνει το κελί και του επιβάλλεται ποινή 300 ωρών κοινωνικής εργασίας. Όλα αυτά με αφορμή έναν ξυλοδαρμό που έχει τις ρίζες του σε μία οικογενειακή βεντέτα. Παράλληλα γίνεται πατέρας. “Ο γιος μας θα καβγαδίζει με τον γιο του;”, τον ρωτά η κοπέλα του. Αυτός μοιάζει καθησυχαστικός κι εγγυάται για την ασφάλεια του μικρού Λουκ. Τα αδέλφια της νεαρής μητέρας όμως έχουν διαφορετική άποψη. Τον βρίσκουν, τον ξυλοκοπούν, τον απειλούν να μείνει μακριά της. Ο ίδιος θέλει να κάνει μία νέα αρχή, αλλά το παρελθόν του τον καταδιώκει. Οι ουλές που έχει στο πρόσωπο δεν τον αφήνουν να ορθοποδήσει. Μία βαθιά ανθρώπινη ταινία με επίγευση αισιοδοξίας και λεπτό χιούμορ που κάνει το σκηνικό της τραγωδίας, να εναλλάσσεται με αυτό της κωμωδίας αριστουργηματικά. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει, ότι επέλεξε να κάνει αυτό το φιλμ διότι οι άνεργοι πλέον στην Μεγάλη Βρετανία ξεπερνούν το 1.000.000 (το 2011). Ξημερώνει ένα μέλλον χωρίς προοπτική για τους νέους, που ζουν μέσα στην ανασφάλεια κι είναι σχεδόν βέβαιοι πως δεν θα βρουν μία αξιοπρεπή δουλειά.

Μαϊσάμπελ, της Ισιάρ Μπολέιν (2022)
Ένα δράμα που στο ισπανικό box office ξεπέρασε τις “Παράλληλες Μητέρες” του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ένας αιφνίδιος πυροβολισμός, το τηλέφωνο χτυπάει επίμονα. Μεταφερόμαστε στο 2000 κι η δράση ξεκινάει … Ο Χουάν Μαρία Χαουρέγκι πέφτει νεκρός από τα πυρά της ΕΤΑ (ομάδα Βάσκων αυτονομιστών). Πίσω μένουν η σύζυγός του, Μαϊσάμπελ κι η κόρη τους. Το σενάριο διατρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μία δεκαετία και φτάνουμε στο 2010, όταν πλέον αρκετοί από τους ενόχους έχουν μετανιώσει για τις πράξεις τους και προσπαθούν έμμεσα να «αποποιηθούν» των ευθυνών τους. Ο δολοφόνος ανήκει σε αυτήν την κατηγορία κι αποφασίζει να επιδιώξει μία συνάντηση με τη χήρα, που πλέον είναι πρόεδρος της Επιτροπής για τα Θύματα της Τρομοκρατίας. ένα έργο τέχνης εύθραυστων χαρακτήρων που τα κατάλοιπα του εμφυλίου του έφεραν στην απέναντι πλευρά της ιστορίας και τώρα έχει έρθει η ώρα της “συμφιλίωσης” με βαθιά διάθεση κατανόησης για ειλικρινή συγχώρεση.

Το Μυστικό της Μάντλιν Κόλινς, του Αντουάν Μπαρό (2022)
Ένα ψυχολογικό θρίλερ που εξελίσσεται σε οικογενειακό δράμα με κοινωνικές προεκτάσεις, μια διαρκής ακροβασία ανάμεσα στις έννοιες θύτης και θύμα με κεντρικό άξονα τη μόνιμη «καταδίκη» του ανθρώπου να αγαπάει και να πληγώνει ή και να πληγώνει αυτόν που αγαπάει. Μία αιφνίδια λιποθυμία σε ένα κατάστημα ένδυσης. Έντρομοι οι υπάλληλοι κοιτούν μία γυναίκα ανάμεσα σε μία λίμνη αίματος. Ο χρόνος τρέχει, ταξιδεύει και μας μεταφέρει στην καθημερινότητά της, χωρίς να διευκρινίζεται αν όσα παρακολουθούμε προηγήθηκαν ή έπονται της πρώτης σκηνής. Η πρωταγωνίστριά (η Βιρζινί Εφιρά καταλύτης στο ξεδίπλωμα της πλοκής) είναι ταυτόχρονα η Ζιντίτ στη Γαλλία και η Μαργκό στην Ελβετία. Αυτή η διπλή ζωή της υπαγορεύει μία καθημερινότητα γεμάτη ψέματα. Η ηρωίδα βιώνει την εσωτερική συντριβή αλλεπάλληλα και δυνατεί να δώσει απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα καθώς χάνεται σε δαιδαλώδη μονοπάτια μέσα σε ένα λαβύρινθο που η ίδια άθελά της έχει δημιουργήσει.

Ο Εμποράκος, του Ασγάρ Φαραντί (2017)
Ένα πολυεπίπεδο κοινωνικό δράμα, μία σύγχρονη αρχαία τραγωδία που ξεκινά από την δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων και φτάνει μέχρι την παγκοσμιοποίηση και πως αυτή επηρεάζει τις ζωές μας, βασισμένο στο θεατρικό του Άρθουρ Μίλερ, “Ο Θάνατος του Εμποράκου”. O Eμάντ κι η Ράνα έχουν μόλις παντρευτεί. Ο σύζυγος εργάζεται ως δάσκαλος σε τοπικό σχολείο κι οι δύο μέλη μίας θεατρικής ομάδας. Ένα βράδυ το ζευγάρι αναγκάζεται να εγκαταλείψει βίαια την κατοικία του, καθώς το κτίριο βρίσκεται υπό κατάρρευση, όπως κι η κοινωνία.  Ολόκληρη η πόλη πρέπει να ισοπεδωθεί ” ακούγεται ως προοικονομία για όσα θα ακολουθήσουν. Ο φόβος κυριαρχεί, τα ηθικά διλήμματα πολλά. Διττό δράμα.  Σε μία πρωτεύουσα που κυριαρχούν η έλλειψη μόρφωσης και η εσωστρέφεια, ο σκηνοθέτης φωτίζει το πρόσωπο των βασικών ηρώων του και σε αυτούς διακρίνουμε την ευγένεια, την αγάπη και το μεγαλείο της συγχώρεσης.

Η Τέλεια Ομορφία, του Πάολο Σορεντίνο (2013)
Κέντρο δράσης η Ρώμη. Μία πανέμορφη πόλη που κατοικείται κυρίως από επιπόλαιους ανθρώπους, ικανούς να οδηγήσουν έναν πνευματικό άνθρωπο σε αδιέξοδο. Αυτός είναι ο Τζεπ Γκαρμπεντέλα (Τόνι Σερβίλο). Δημοσιογράφος της εποχής και κριτικός θεάτρου απολαμβάνει την μεγάλη ζωή χάρη στη φήμη του από το μοναδικό του μυθιστόρημα που εκδόθηκε πριν χρόνια. Μετά από ένα ξέφρενο πάρτυ για τον εορτασμό των 65ων γενεθλίων του στην ταράτσα του σπιτιού του με φόντο το Κολοσσαίον, αναγνωρίζει την κενότητα των πραγμάτων-ανθρώπων κι αποφασίζει να κάνει μία ενδοσκόπηση. Νιώθοντας την ματαιότητα των πάντων εκμυστηρεύεται πως πλέον δεν μπορεί να κάνει πράγματα που δεν θέλει να κάνει. Η βόλτα στην Αιώνια πόλη θα τον φέρει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Αντιλαμβάνεται τον εκφυλισμό των αξιών. Ο κόσμος αναζητεί κάθε μορφής ηδονή κι εκτόνωση με άσκοπες κρεπάλες. Το μεγαλείο της Ρώμης όμως υπερβαίνει τα πάντα, καθώς με έναν μαγικό τρόπο μέσα του συνυπάρχει αθόρυβα το ιερό και το βέβηλο.

To Kαθαρτήριο, του Βασίλη Μαζωμένου (2022)
Ένα έργο ωριμότητας και αισθητικής που μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα και τις παθογένειες του τόπου μέσα από μικρά επεισόδια. Μία βαθιά πολιτική ταινία που για να την αποκρυπτογραφήσεις πλήρως πρέπει να την παρακολουθήσεις παραπάνω από μία φορά. Η ύβρις και η τιμωρία σε πολλαπλά επίπεδα. Στα καλύτερά του ο σκηνοθέτης μιλάει για τη διαφορετικότητα με την οποία βιώνει κανείς τον έρωτα, διακωμωδεί την προσκόλληση στην «Επανάσταση» με αφορμή τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια και κάνει ένα κοφτερό σχόλιο για τα νοσοκομεία και το Ε.Σ.Υ. Από εκεί αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές της γραφειοκρατίας και μαεστρικά συνεχίζοντας τη διαδρομή του προχωρά σε ένα βαθιά αντιρατσιστικό ντελίριο και αφήνει ένα γράμμα για την ευθανασία και την αυτοδιάθεση μετά θάνατον. Ποιος άραγε μπορεί να είναι ο ρόλος του καλύτερου φίλου την πιο δύσκολη στιγμή;