Το Cinobo, αυτή η γωνιά της ψυχαγωγίας που μυρίζει βινύλιο, μελάνι και καμιά σκόνη από αφιέρωμα σινεμά σου δίνει την ευκαιρία να μπεις στο δέρμα άλλων — ανθρώπων που έζησαν κι ένιωσαν, κατάφεραν και απέτυχαν, αγάπησαν και προδόθηκαν — μέσα από πέντε ταινίες βιογραφικού χαρακτήρα, πέντε κεφάλαια ζωής που σε τραβούν σιγά, όπως σε τραβάει μια ανάμνηση που έχεις κρυμμένη στη ζώνη σου. Από τον υπαρξιακό κόσμο του Yalom μέχρι το πολιτικό ρίσκο του Snowden, και από τη σιωπηλή δύναμη της Jackie ως τον ρυθμό-εξέγερση των Kneecap, αυτές οι πέντε βιογραφικές ταινίες δεν αποτυπώνουν απλώς ζωές, αλλά φωτίζουν και την δική μας.
Yalom΄s Cure (Sabine Gisiger, 2014)
Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο στο να παρακολουθείς έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να φωτίζει την ανθρώπινη ψυχή, την ίδια στιγμή που το δικό του πορτραίτο σιγά σιγά ξεδιπλώνεται στις μικρές καθημερινές στιγμές — το φλυτζάνι, το ποδήλατο, τις υποβρύχιες βουτιές μνήμης. Ο ψυχαναλυτής Irvin D. Yalom, γέννημα-θρέμμα της Αμερικής, εμπνευστής του “θεραπευτή-οδηγού” μιλά μέσα από το φακό για την αγάπη, το θάνατο, την πληρότητα — όχι σαν καθηγητής, αλλά σαν άνθρωπος που έχασε, πόνεσε, ξαναβρήκε το νόημα των λέξεων.
Η ταινία δεν είναι απλά ντοκιμαντέρ, είναι μια υπαρξιακή μουσική, που σιγοπαίζει στις μελωδίες της καθημερινότητας και της εσωτερικής αναζήτησης. Ο τρόπος που ενώνονται επαγγελματική και προσωπική ζωή — οι φωτογραφίες και τα σουρεαλιστικά flashback — σε βάζουν στον κόσμο εκείνου που έχει γράψει βιβλία όπως “Όταν ο Νίτσε έκλαψε” και “Η θεραπεία του Σοπενχάουερ“, σε ένα βιογραφικό ταξίδι που μοιάζει με θυμίαμα αυτογνωσίας .
Jackie (Pablo Larrain, 2016)
Επιστρέφεις στο Χόλιγουντ, αλλά η κάμερα δεν μένει στα φώτα της δημοσιότητας. Kοιτάζει το πρόσωπο μιας γυναίκας που κράτησε ολόκληρο έθνος μέσα στον πόνο και τη σιωπή. Η Natalie Portman ως Jackie Kennedy — μια βασίλισσα που έχασε τη στέμμα της — κινείται στους διαδρόμους του πένθους. Η ταινία επικεντρώνεται στις επτά μέρες μετά τη δολοφονία, όταν έπρεπε να ανακαλύψει ταυτόχρονα τι σημαίνει “εξουσία” και “πέρασμα” . Δεν είναι ωδή στην πολιτική ή στην ιστορία. Είναι μια ελεγεία στο “πως το σκάνδαλο γίνεται κάτι σαν μύθος“, μια ματιά σε μια γυναίκα που έπρεπε να αποφασίσει αν θα επιτρέψει στο μύθο να σκοτώσει την ίδια. Τραγική, όσο και αστραφτερή και πάντα συγκλονιστικά ανθρώπινη.
Snowden (Oliver Stone, 2016)
Μια εποχή που οι οθόνες μας έγιναν καθρέφτες της επιτήρησης, του φόβου και μιας ψηφιακής παντοδυναμίας. Ο Edward Snowden, όπως ζωγραφίζεται απ’ τον Oliver Stone, είναι ο άνδρας που έγινε σύμβολο αντίστασης — με τον Joseph Gordon‑Levitt να δανείζει στο πρόσωπό του τον συλλογισμό, τον δισταγμό, την αποφασιστικότητα ενός νέου με ηθικές ρωγμές. Από την εγκατάστασή του σε CIA και NSA, μέχρι τη συνάντηση με τους δημοσιογράφους σε ξενοδοχείο του Χονγκ Κονγκ, η ταινία σε φέρνει αντιμέτωπο με το πρόσωπο τις αλήθειας. Δεν μιλάει για κυνήγι δημοσιογραφικών βραβείων — μιλάει για την ευθύνη απέναντι στην αλήθεια και την τιμή απέναντι στο φόβο. Είναι η βιογραφία ενός ήρωα αλλά και η αφήγηση μιας αντιπαράθεσης με το ίδιο το σύστημα — σαν μια έκρηξη που ενεργοποιείται από μια αναλαμπή συνείδησης.
Churcill (Jonathan Teplitzky, 2017)
Προσγειωνόμαστε στο χρονικό διάστημα πέντε ημερών πριν την απόβαση στη Νορμανδία. Ο Winston Churchill, με τη φωνή του Brian Cox να κουβαλάει το βάρος ενός ανθρώπου που έχει δει τον κόσμο να καίγεται, αλλά φοβάται πως μπορεί να διαπράξει τα ίδια λάθη, ζει την πιο αναγνωρίσιμη στιγμή του εαυτού του με τη μορφή αμφιβολίας . Δεν πρόκειται για έναν μεγαλόπρεπο εθνικό θρύλο, αλλά για έναν άνθρωπο που μετράει μέρες, όχι μέσα από ημερολόγια, αλλά από αποφάσεις που αφορούν εκατομμύρια ζωές. Οι διάλογοι με τη σύζυγό του “Clemmie” προσθέτουν μια ανθρώπινη ρωγμή σ’ αυτόν τον ηγέτη-εικόνα. Αφηγείται όχι τι έκανε, αλλά το “πως το έκανε”, όταν το μέλλον κρεμόταν από μια λεπτή γραμμή.
Kneecap (Rich Peppiatt, 2024)
Mία ιρλανδική hip‑hop βιογραφία που φωνάζει «με λένε Kneecap» και δεν προσπαθεί να σε κάνει να κλάψεις — αλλά να μην μπορείς να μη κουνηθείς στον ρυθμό. Μια μπάντα που γυρίζει τις ζωές της σε ταινία, την πολιτική της ταυτότητα σε ρίμες, την ανάγκη για έκφραση σε κινούμενες εικόνες . Πρώτη ιρλανδική κινηματογραφική παραγωγή με γλώσσα και ρυθμό καθαρή, ντοκιμαντερίστικη και συγχρόνως χορευτική, κέρδισε το Audience Award στο Sundance και αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς . Δεν είναι ούτε καθαρή μουσική ταινία, ούτε συμβατική βιογραφία — είναι ένα δείγμα ζωής που ξεφυτρώνει από τις φλέβες της Ιρλανδίας, με φωνές που συνυπογράφουν πολιτισμικό χώρο και κοινωνική αντίσταση: “every fucking story about Belfast starts like this” (όπως λέει και ο τίτλος στο soundtrack).
Όταν η μουσική γίνεται αντίδραση, και η αντίδραση γίνεται ταινία, γεννιέται η ιστορία σου στον καμβά μιας μικρής επανάστασης — δυνατής, δυναμικής, αληθινής.
Το Cinobo δεν είναι Netflix. Δεν θέλει να σε παγιδέψει, θέλει να σε ταξιδέψει, να σου ρίξει μια ταινία και να σου πει “σκέψου κι αναρωτήσου”. Αυτές οι πέντε βιογραφίες σου προσφέρουν μονοπάτια να περπατήσεις: από τη ψυχή του Yalom, τη σιωπή της Jackie, την αγωνία του Snowden, την αποφασιστικότητα του Churchill και τον ρυθμό του Kneecap. Ταινίες που δεν ζητούν απλώς να τις παρακολουθήσεις, αλλά να τις ακούσεις. Ακούς ένα ριπλέι της ζωής, ένα τραγούδι που σου λέει: «αν ίσως κι εσύ ήσουν εκεί, πώς θα μιλούσες;». Βάλε λίγη μουσική στο πλάι, άναψε ένα κερί υπαρξιακό και άφησε αυτές τις αφηγήσεις να σου ξαναθυμίσουν πως η βιογραφία δεν είναι απλά τι έκανες, είναι πως σε άλλαξε αυτό που έκανες.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
\
Το Cinobo, αυτή η γωνιά της ψυχαγωγίας που μυρίζει βινύλιο, μελάνι και καμιά σκόνη από αφιέρωμα σινεμά σου δίνει την ευκαιρία να μπεις στο δέρμα άλλων — ανθρώπων που έζησαν κι ένιωσαν, κατάφεραν και απέτυχαν, αγάπησαν και προδόθηκαν — μέσα από πέντε ταινίες βιογραφικού χαρακτήρα, πέντε κεφάλαια ζωής που σε τραβούν σιγά, όπως σε τραβάει μια ανάμνηση που έχεις κρυμμένη στη ζώνη σου. Από τον υπαρξιακό κόσμο του Yalom μέχρι το πολιτικό ρίσκο του Snowden, και από τη σιωπηλή δύναμη της Jackie ως τον ρυθμό-εξέγερση των Kneecap, αυτές οι πέντε βιογραφικές ταινίες δεν αποτυπώνουν απλώς ζωές, αλλά φωτίζουν και την δική μας.
Yalom΄s Cure (Sabine Gisiger, 2014)
Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο στο να παρακολουθείς έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να φωτίζει την ανθρώπινη ψυχή, την ίδια στιγμή που το δικό του πορτραίτο σιγά σιγά ξεδιπλώνεται στις μικρές καθημερινές στιγμές — το φλυτζάνι, το ποδήλατο, τις υποβρύχιες βουτιές μνήμης. Ο ψυχαναλυτής Irvin D. Yalom, γέννημα-θρέμμα της Αμερικής, εμπνευστής του “θεραπευτή-οδηγού” μιλά μέσα από το φακό για την αγάπη, το θάνατο, την πληρότητα — όχι σαν καθηγητής, αλλά σαν άνθρωπος που έχασε, πόνεσε, ξαναβρήκε το νόημα των λέξεων.
Η ταινία δεν είναι απλά ντοκιμαντέρ, είναι μια υπαρξιακή μουσική, που σιγοπαίζει στις μελωδίες της καθημερινότητας και της εσωτερικής αναζήτησης. Ο τρόπος που ενώνονται επαγγελματική και προσωπική ζωή — οι φωτογραφίες και τα σουρεαλιστικά flashback — σε βάζουν στον κόσμο εκείνου που έχει γράψει βιβλία όπως “Όταν ο Νίτσε έκλαψε” και “Η θεραπεία του Σοπενχάουερ“, σε ένα βιογραφικό ταξίδι που μοιάζει με θυμίαμα αυτογνωσίας .
Jackie (Pablo Larrain, 2016)
Επιστρέφεις στο Χόλιγουντ, αλλά η κάμερα δεν μένει στα φώτα της δημοσιότητας. Kοιτάζει το πρόσωπο μιας γυναίκας που κράτησε ολόκληρο έθνος μέσα στον πόνο και τη σιωπή. Η Natalie Portman ως Jackie Kennedy — μια βασίλισσα που έχασε τη στέμμα της — κινείται στους διαδρόμους του πένθους. Η ταινία επικεντρώνεται στις επτά μέρες μετά τη δολοφονία, όταν έπρεπε να ανακαλύψει ταυτόχρονα τι σημαίνει “εξουσία” και “πέρασμα” . Δεν είναι ωδή στην πολιτική ή στην ιστορία. Είναι μια ελεγεία στο “πως το σκάνδαλο γίνεται κάτι σαν μύθος“, μια ματιά σε μια γυναίκα που έπρεπε να αποφασίσει αν θα επιτρέψει στο μύθο να σκοτώσει την ίδια. Τραγική, όσο και αστραφτερή και πάντα συγκλονιστικά ανθρώπινη.
Snowden (Oliver Stone, 2016)
Μια εποχή που οι οθόνες μας έγιναν καθρέφτες της επιτήρησης, του φόβου και μιας ψηφιακής παντοδυναμίας. Ο Edward Snowden, όπως ζωγραφίζεται απ’ τον Oliver Stone, είναι ο άνδρας που έγινε σύμβολο αντίστασης — με τον Joseph Gordon‑Levitt να δανείζει στο πρόσωπό του τον συλλογισμό, τον δισταγμό, την αποφασιστικότητα ενός νέου με ηθικές ρωγμές. Από την εγκατάστασή του σε CIA και NSA, μέχρι τη συνάντηση με τους δημοσιογράφους σε ξενοδοχείο του Χονγκ Κονγκ, η ταινία σε φέρνει αντιμέτωπο με το πρόσωπο τις αλήθειας. Δεν μιλάει για κυνήγι δημοσιογραφικών βραβείων — μιλάει για την ευθύνη απέναντι στην αλήθεια και την τιμή απέναντι στο φόβο. Είναι η βιογραφία ενός ήρωα αλλά και η αφήγηση μιας αντιπαράθεσης με το ίδιο το σύστημα — σαν μια έκρηξη που ενεργοποιείται από μια αναλαμπή συνείδησης.
Churcill (Jonathan Teplitzky, 2017)
Προσγειωνόμαστε στο χρονικό διάστημα πέντε ημερών πριν την απόβαση στη Νορμανδία. Ο Winston Churchill, με τη φωνή του Brian Cox να κουβαλάει το βάρος ενός ανθρώπου που έχει δει τον κόσμο να καίγεται, αλλά φοβάται πως μπορεί να διαπράξει τα ίδια λάθη, ζει την πιο αναγνωρίσιμη στιγμή του εαυτού του με τη μορφή αμφιβολίας . Δεν πρόκειται για έναν μεγαλόπρεπο εθνικό θρύλο, αλλά για έναν άνθρωπο που μετράει μέρες, όχι μέσα από ημερολόγια, αλλά από αποφάσεις που αφορούν εκατομμύρια ζωές. Οι διάλογοι με τη σύζυγό του “Clemmie” προσθέτουν μια ανθρώπινη ρωγμή σ’ αυτόν τον ηγέτη-εικόνα. Αφηγείται όχι τι έκανε, αλλά το “πως το έκανε”, όταν το μέλλον κρεμόταν από μια λεπτή γραμμή.
Kneecap (Rich Peppiatt, 2024)
Mία ιρλανδική hip‑hop βιογραφία που φωνάζει «με λένε Kneecap» και δεν προσπαθεί να σε κάνει να κλάψεις — αλλά να μην μπορείς να μη κουνηθείς στον ρυθμό. Μια μπάντα που γυρίζει τις ζωές της σε ταινία, την πολιτική της ταυτότητα σε ρίμες, την ανάγκη για έκφραση σε κινούμενες εικόνες . Πρώτη ιρλανδική κινηματογραφική παραγωγή με γλώσσα και ρυθμό καθαρή, ντοκιμαντερίστικη και συγχρόνως χορευτική, κέρδισε το Audience Award στο Sundance και αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς . Δεν είναι ούτε καθαρή μουσική ταινία, ούτε συμβατική βιογραφία — είναι ένα δείγμα ζωής που ξεφυτρώνει από τις φλέβες της Ιρλανδίας, με φωνές που συνυπογράφουν πολιτισμικό χώρο και κοινωνική αντίσταση: “every fucking story about Belfast starts like this” (όπως λέει και ο τίτλος στο soundtrack).
Όταν η μουσική γίνεται αντίδραση, και η αντίδραση γίνεται ταινία, γεννιέται η ιστορία σου στον καμβά μιας μικρής επανάστασης — δυνατής, δυναμικής, αληθινής.
Το Cinobo δεν είναι Netflix. Δεν θέλει να σε παγιδέψει, θέλει να σε ταξιδέψει, να σου ρίξει μια ταινία και να σου πει “σκέψου κι αναρωτήσου”. Αυτές οι πέντε βιογραφίες σου προσφέρουν μονοπάτια να περπατήσεις: από τη ψυχή του Yalom, τη σιωπή της Jackie, την αγωνία του Snowden, την αποφασιστικότητα του Churchill και τον ρυθμό του Kneecap. Ταινίες που δεν ζητούν απλώς να τις παρακολουθήσεις, αλλά να τις ακούσεις. Ακούς ένα ριπλέι της ζωής, ένα τραγούδι που σου λέει: «αν ίσως κι εσύ ήσουν εκεί, πώς θα μιλούσες;». Βάλε λίγη μουσική στο πλάι, άναψε ένα κερί υπαρξιακό και άφησε αυτές τις αφηγήσεις να σου ξαναθυμίσουν πως η βιογραφία δεν είναι απλά τι έκανες, είναι πως σε άλλαξε αυτό που έκανες.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
\
