Αν αγαπάτε τα θρίλερ που σε κρατούν σε αγωνία από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, η πλατφόρμα Cinobo προσφέρει μια μοναδική επιλογή από ταινίες που υπόσχονται να σου κόψουν την ανάσα. Είτε προτιμάτε ψυχολογικές ανατροπές, είτε αγωνιώδεις καταδιώξεις, αυτά τα πέντε θρίλερ είναι γεμάτα ανατροπές, ατμόσφαιρα και ένταση που δεν θα σας επιτρέψουν να χαλαρώσετε. Από σκοτεινά μυστικά και δολοφονικές πλεκτάνες, μέχρι υποβλητικές αφηγήσεις που εξερευνούν την ανθρώπινη φύση, αυτές οι ταινίες συνδυάζουν την έξυπνη αφήγηση με την αγωνία, χαρίζοντας μοναδικές κινηματογραφικές εμπειρίες στους λάτρεις του σασπένς.

“Το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών” (2016), του Γέον Σανγκ-χο
Η θρυλική ταινία τρόμου από τη Νότιο Κορέα που έκανε κάθε ταξίδι μας με τρένο να μοιάζει διαφορετικό. Μια οικογένεια σε κρίση και ένα ξέσπασμα μιας ζόμπι πανδημίας, εν κινήσει. Τρόμος, αγωνία, αίμα, συναίσθημα και ταξική ματιά, σε μια από τις διασημότερες ταινίες του είδους της περασμένης δεκαετίας. Ένας αγνώστου ταυτότητας ιός σαρώνει τη Ν. Κορέα και μεταμορφώνει τους κατοίκους της σε ζωντανούς νεκρούς. Η Κυβέρνηση αναγκάζεται να θέσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά δεν είναι αρκετό. Οι μοναδικοί σώοι επιβάτες μιας υπερταχείας με προορισμό το Μπουσάν, που έχει αποκλείσει τη μετάδοση του ιού, πρέπει να παλέψουν μέχρι θανάτου για να επιβιώσουν. Ο Σέοκ-γου, ένας χωρισμένος χρηματιστής, θα πολεμήσει με νύχια και με δόντια για να σώσει τη μικρή του κόρη.

“Η Γυναίκα των Δακρύων” (2019), του Χάιρο Μπουσταμάντε
Ένας εμφύλιος τριάντα και πλέον ετών έχει εξαντλήσει μία χώρα. Κεντρική και Λατινική Αμερική βίωσαν βίαια πραξικοπήματα κι οι λαοί πάλεψαν γενναία για θεμελιώδη δικαιώματά τους. Πλήρως κατατοπιστικές είναι οι αναφορές του Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο του, “Πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος”. Πρωταγωνιστής ένας εν αποστρατεία στρατηγός που κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου. Καταδικάζεται, ωστόσο το δικαστήριο σε δεύτερο βαθμό τον αθωώνει. Η οργή μετατρέπεται σε μίσος και η πολυτελής κατοικία του πολιορκείται. Το σκοτάδι επιτείνει τη δράση. Αποτελεί μοτίβο που επαναλαμβάνεται. Ο θεατής παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Στήνεται υποδειγματικά ένα πολιτικό θρίλερ με μεταφυσικές διαστάσεις. Η κραυγή της La Llorona στοιχειώνει τις νύχτες του Ενρίκε Μοντεβέρδε. Ενοχές, τύψεις, ερινύες τον κυνηγούν ως συνέπεια του ψέματός του να δηλώσει αθώος. Ο σκηνοθέτης δένει μαεστρικά τη θρησκεία και την παράδοση. Το cast του “Ixcanul” επιστρέφει σε μεγάλο βαθμό. Άρτια πλάνα, σκληρός ρεαλισμός κι εξαιρετική φωτογραφία από τον Nicolas Wong Diaz. Σε κάποια σημεία του στο μυαλό μου έφερε το Atlantics της Ματί Ντιόπ. Ο φόβος περνάει στην μεριά που πρέπει. «Δε θα μας αφήσουν ποτέ ήσυχους». Απέναντι στη λάβα της πληγωμένης μάζας… καταστολή. Αιτήματα για δικαιοσύνη ως ελάχιστο φόρο τιμής στα χιλιάδες θύματα της φυλής Ιξίλ των Μάγια. Tα τραύματα του παρελθόντος είναι αδύνατον να επουλωθούν. Οι αυτόχθονες μιλούν δίχως υπερβολή για γενοκτονία. Ο κώδικας σιωπής έχει σπάσει. «Δε θα ντραπώ να μιλήσω για ό,τι πέρασα, ελπίζω να μη ντραπείτε να αποδώσετε δικαιοσύνη».

“O Ένοχος” (2018), του Γκούσταβ Μέλερ
Ένας αστυνόμος έχει εγκλωβιστεί σε ένα γραφείο, καθώς έχει βρεθεί σε δυσμένεια από την υπηρεσία του. Αυτή είναι η εργασία του… τουλάχιστον μέχρι να ξημερώσει. Το τελευταίο συμβάν στη δουλειά, τον ευαισθητοποιεί. Υπερβαίνει τα όρια και τις αρμοδιότητές του, προκειμένου να σώσει από απόσταση μία ανθρώπινη ζωή. Καθηλωμένος στην καρέκλα του, καλωδιωμένος με τα ακουστικά του και μοναδικά όπλα, το τηλέφωνο και την πειθώ του. Ένα κλειστοφοβικό θρίλερ μυστηρίου που κρατά σε εγρήγορση τον θεατή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, με την εναλλαγή του χώρου. O πρωταγωνιστής αγωνίζεται με όλες τους τις δυνάμεις να αποφύγει το μοιραίο. Είναι κάποια επαγγέλματα, που έχουν τεράστια αντίκτυπο στην προσωπική μας ζωή και δυστυχώς την καθημερινότητά τους την κουβαλάς μόλις σχολάσεις στο σπίτι. H εξιλέωση θα έρθει μέσα από την επόμενη υπόθεση και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

“Ο νόμος του αίματος” (2013), του Γκιγιόμ Κανέ
Τι γίνεται όταν δύο αδέρφια βρίσκονται αντιμέτωπα, ο καθένας στην απέναντι πλευρά του νόμου; Ο Γάλλος Γκιγιόμ Κανέ σκηνοθετεί για το Χόλιγουντ, αλλά χωρίς να ακολουθεί τις νόρμες του είδους. 70’s ταινία γκάνγκστερ με δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τους Κλάιβ Όουεν και Μπίλι Κράνταπ. Νέα Υόρκη, 1974. Ένας άντρας αποφυλακίζεται έχοντας εκτίσει την ποινή του για ληστεία μετά φόνου. Ο αδερφός του, ένας αστυνομικός με λαμπρό μέλλον, τον περιμένει έξω από τη φυλακή. Ελπίζοντας ότι έχει αλλάξει, είναι διατεθειμένος να του δώσει ακόμα μια ευκαιρία. Μοιράζεται μαζί του το σπίτι του, του βρίσκει δουλειά και τον βοηθά να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του. Αλλά το παρελθόν του πρώην κατάδικου τον καταδιώκει και σύντομα βυθίζεται πάλι στο έγκλημα.

“Μαύρο Χιόνι” (2017), του Μάρτιν Χοδάρα
Ο αγαπημένος του κοινού Ρικάρντο Νταρίν κι ο Λέο Σμπαράλια (του “Ιστορίες για Αγρίους”) ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα καθηλωτικό θρίλερ μυστηρίου της μοντέρνας Αργεντίνικης παράδοσης στο είδος. Ο Σαλβαδόρ ζει απομονωμένος στην Παταγονία, έχοντας κατηγορηθεί για τη δολοφονία του αδερφού του, όταν ήταν έφηβοι. Ο αδερφός του, Μάρκο, και η νύφη του, Λάουρα, θα έρθουν να τον βρουν με σκοπό να τον πείσουν να πουλήσει το πατρικό τους σπίτι στο οποίο ζει. Αυτή η συνάντηση θα φέρει στην επιφάνεια μνήμες και μυστικά από το παρελθόν.