Ο τρόμος δεν είναι απλώς κραυγές, αίμα και σκοτάδι. Είναι ένας καθρέφτης που δείχνει τους πιο κρυφούς μας φόβους, τις αγωνίες που κουβαλάμε όταν σβήνουν τα φώτα. Από τα ζόμπι που συμβολίζουν την αποσύνθεση της κοινωνίας μέχρι τις παγανιστικές τελετές που αποκαλύπτουν την εύθραυστη φύση των σχέσεων ο κινηματογράφος τρόμου μας υπενθυμίζει ότι το πραγματικό τέρας δεν βρίσκεται πάντα απέναντι, αλλά συχνά μέσα μας. Στο Cinobo συναντάμε πέντε εμβληματικές ταινίες που με διαφορετικό ύφος και γλώσσα μιλούν την ίδια διαχρονική αλήθεια: πως ο τρόμος είναι τέχνη. Από τον Ρομέρο μέχρι τον Άρι Άστερ κι από τη Ζουλιά Ντικουρνό μέχρι τον Λούκα Γκουαντανίνο οι ιστορίες αυτές δεν θέλουν απλώς να μας τρομάξουν. Θέλουν να μας κοιτάξουν στα μάτια και να μας ρωτήσουν: πόσο έτοιμοι είμαστε να δούμε τον εαυτό μας στο απόλυτο σκοτάδι; 

“Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών”, του Τζορτζ Ρομέρο 
Οι νεκροί ανασταίνονται και επιτίθενται στους ζωντανούς. Μία νεαρή μαζί με άλλους επιζώντες ταμπουρώνονται σε ένα απομακρυσμένο σπίτι για να γλιτώσουν τη μανία των σαρκοφάγων ζωντανών νεκρών. Επτά άνθρωποι, ένα σπίτι, αμέτρητα ζόμπι. Για να γλιτώσουν οι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν. Ο Τζορτζ Ρομέρο σκηνοθετεί ένα από τα κλασικότερα θρίλερ όλων των εποχών, μια πρωτοφανή κοινωνικοπολιτική αλληγορία που καθόρισε το είδος του τρόμου και των ταινιών ζόμπι, αλλάζοντας μια για πάντα τα δεδομένα.

“Τitane”, της Ζουλιά Ντικουρνό 
Ένα τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να εξελιχθεί σε δυστύχημα. Ακολουθούν σκληρές εικόνες. Σε κλάσματα δευτερολέπτου στο χειρουργείο. Από εκεί στην παιδική ηλικία να ακούγεται ένα “Titane” και προσπερνώντας τη διαδικασία μίας επώδυνης ενηλικίωσης (εκεί είχε κεντράρει το Raw) ουσιαστικά γνωρίζουμε την Αλεξιά ως χορεύτρια-στρίπερ όταν πια φτάνει στα τριάντα. Το πρώτο μέρος ακολουθεί τα βήματα ενός βίαιου ξεσπάσματός της που είναι ικανό να σοκάρει. Ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος μουσικά ντυμένος. Φτάνει να αγγίζει τα όρια της μαύρης κωμωδίας κι αναρωτιέσαι τι βγαίνει από τα στόματα των αρσενικών; 

Από την μία η αποξένωση των σύγχρονων κοινωνιών, από την άλλη η διαχείριση ενός τραύματος ζωής και μίας σημαντικής απώλειας. H πολυδιάστατη έννοια της ταυτότητας, η μητρότητα, η πολυσυζητημένη σεξουαλικότητα, η απόρριψη, η αγάπη, η κατανόηση, η αλληλοβοήθεια, ο θάνατος κι η ΓΕΝΝΗΣΗ που έρχεται να τον ΝΙΚΗΣΕΙ. Η σκηνοθέτης βομβαρδίζει με τις ιδέες της το κοινό. Το “βιάζει” εγκεφαλικά. Δεν αφήνει χρόνο επεξεργασίας εκείνη τη στιγμή με την μία εικόνα να διαδέχεται την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό. Συλλέγεις πληροφορίες κι όταν πια τελειώσει έχει τον χρόνο να σκεφτείς, αφού πρώτα πάρεις μία βαθιά ανάσα.

“Suspiria”, του Λούκα Γκουαντανίνο 
Βερολίνο, δεκαετία του ’70. Η νεαρή Αμερικανίδα χορεύτρια Σούζι Μπάνιον, πηγαίνει στη (διαιρεμένη) γερμανική πρωτεύουσα για οντισιόν στην παγκοσμίου φήμης σχολή χορού «Helena Markos» κι εντυπωσιάζει τη χορογράφο Μαντάμ Μπλανκ. Όταν κερδίζει το ρόλο της κορυφαίας χορεύτριας, η προκάτοχός της κατηγορεί ως μάγισσες τις διευθύντριες της σχολής. Καθώς οι πρόβες γίνονται όλο και πιο απαιτητικές, η Σούζι και η Μαντάμ Μπλανκ έρχονται υπερβολικά κοντά. Η Σούζι δεν βρέθηκε στη σχολή απλώς για να χορέψει. Απέραντο σκοτάδι στροβιλίζεται στο κέντρο μιας σχολής χορού. Κάποιοι θα υποταχθούν στον εφιάλτη. Άλλοι θα ξυπνήσουν. Ριμέικ της κλασικής ταινίας τρόμου του Ντάριο Αρτζέντο από τον σκηνοθέτη του «Να Με Φωνάζεις Με Τ’ Όνομά Σου», Λούκα Γκουαντανίνο, με Ντακότα Τζόνσον και Τίλντα Σουίντον.

“Το Μονόπλανο των Νεκρών”, του Σινιτσίρο Ουέντα 
Ένα ανεξάρτητο κινηματογραφικό συνεργείο που γυρίζει μια ταινία ζόμπι χαμηλού προϋπολογισμού συναντά πραγματικά ζόμπι στο πλατό. Αντί να τρέξουν για τη ζωή τους, ο ατρόμητος σκηνοθέτης Τακαγιούκι Χιγκουράσι, απαιτεί από το καστ και το συνεργείο να πολεμήσουν τα ζωντανά πτώματα, ενώ παράλληλα τα καταγράφουν όλα για την ταινία τους. Φώτα, κάμερα, ζόμπι! Η no-budget κωμωδία τρόμου που έγινε ήδη κλασική και ενέπνευσε ακόμη κι ένα γαλλικό remake, ανατρέπει συνεχώς τις προσδοκίες του είδους και μας αποστωμώνει με την αστείρευτη εφευρετικότητά της. Μπορεί να νομίζετε ότι ξέρετε τι θα δείτε, όμως τίποτα δεν είναι όπως το περιμένετε.

“Μεσοκαλόκαιρο”, του Άρι Άστερ 
Η Ντάνι και ο Κρίστιαν είναι ένα νεαρό ζευγάρι από την Αμερική, του οποίου η σχέση είναι υπό διάλυση. Όμως, μετά από μία οικογενειακή τραγωδία, αποφασίζουν να πάνε ταξίδι σε ένα απομονωμένο σουηδικό χωριό. Αυτό που ξεκινάει σαν μία ανέμελη καλοκαιρινή περιπέτεια σε ένα ηλιόλουστο καταφύγιο, παίρνει νοσηρή τροπή, όταν οι κάτοικοι του χωριού προσκαλούν τους καλεσμένους να συμμετέχουν σε εορτασμούς που μεταμορφώνουν αυτόν τον παράδεισο σε ένα όλο και πιο ανησυχητικό και ενοχλητικό μέρος. Το folk horror του 21ου αιώνα, λατρεμένο ήδη από τις νεότερες γενιές που στήνουν παγκοσμίως ειδικές προβολές και θεματικά πάρτι προς τιμήν του. Ένας χωρισμός αποδομείται ανάμεσα στον τρόμο και στην παρωδία, η Φλόρενς Πιου δίνει την ερμηνεία της ζωής της.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.