Ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας που ο χρόνος βαραίνει. Κλείνει κύκλους, αφήνει εκκρεμότητες, μας βρίσκει πιο εσωστρεφείς, πιο πρόθυμους να σταθούμε μπροστά σε ιστορίες που δεν προσφέρουν εύκολη παρηγοριά, αλλά κάτι πιο ουσιαστικό: κατανόηση. Είναι η εποχή που ο κινηματογράφος λειτουργεί λιγότερο ως απόδραση και περισσότερο ως καθρέφτης και το Ertflix με έναν κατάλογο που συχνά επιλέγει να πηγαίνει κόντρα στο θόρυβο της ευκολίας, προσφέρει αυτόν τον Δεκέμβρη πέντε ταινίες που δε χαϊδεύουν τον θεατή, αλλά τον καλούν να σταθεί, να σκεφτεί, να αντέξει. 

Το Ertflix δείχνει για ακόμη μία φορά ότι αντιμετωπίζει τον κινηματογράφο όχι ως περιεχόμενο προς κατανάλωση, αλλά ως εμπειρία προς επεξεργασία νοημάτων. Οι πέντε ταινίες του Δεκεμβρίου συνομιλούν μεταξύ τους σαν κεφάλαια του ίδιου βιβλίου: μιλούν για την ευθύνη, για τη βία που γεννιέται σιωπηλά, για τις πληγές που δεν κλείνουν ποτέ, για το τίμημα των αποφάσεων. Δεν προσφέρουν εύκολες απαντήσεις, αλλά θέτουν τα σωστά ερωτήματα κι αυτό σε έναν κόσμο υπερπληροφόρησης και ταχύτητας είναι ίσως το πιο γενναιόδωρο δώρο. 

“Στα Άκρα”, του Τζιορντάνο Τζεντερλίνι 
Ένας άνθρωπος στην άκρη της θάλασσας κλαίει, έχει ματωμένα χέρια και ένα όπλο. Ο Λέο είναι οδηγός μετρό. Σε μία από τις διαδρομές του ένας νεαρός πέφτει στις ράγες. Τι τον συνδέει μαζί του; Μετά το αρχικό σοκ, αποφασίζει πως πρέπει να δράσει. Στη διερεύνηση του μυστηρίου που ακολουθεί δεν έχει ανάγκη από συνοδοιπόρους. Αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα. Οι αποκαλύψεις που σταδιακά έρχονται στο φως τον βοηθούν, δίνοντάς του τις απαιτούμενες κατευθύνσεις. Το ποτάμι για τον ίδιο δεν έχει επιστροφή. Δεν έχει άλλωστε τίποτα να χάσει. 

Μέσα από τη δράσης διάρκειας 100΄δίνεται ένα σχόλιο για τις σχέσεις στις σύγχρονες κοινωνίες. Από την μία η προβληματική σχέση πατέρα-γιου που αφήνει περιθώρια στον μικρό να παρασυρθεί από “πειρασμούς” και να χάσει το τρένο της εξέλιξης. Από την άλλη η ιδιαίτερη σχέση πατέρα-κόρης που ταξιδεύει από το σπίτι στον χώρο εργασίας. Μία διαρκής ακροβασία ανάμεσα στα θέλω, τα πρέπει, την εικόνα και την απόδοση. Στη διαδρομή υπάρχουν παράπλευρες απώλειες, ο στόχος όμως έχει ήδη τεθεί και η υλοποίησή του δεν επιδέχεται συζητήσεων και συμβιβασμών.

“Ο εχθρός δίπλα μου”, του  Ροντρίγκο Σορογκόνιεν  
Κοινωνικοπολιτικό θρίλερ, ταινία καταδίωξης, μήνυμα για το μέλλον του Νότου της Ευρώπης. Τριγμοί στην ίδια την κοινωνία που συνήθισε να σοκάρεται από το “έγκλημα”, δίχως να προβαίνει όμως σε καμία ενέργεια για την πρόληψή του.

“Οι Άθλιοι”, του Λατζ Λι 
Το Παρίσι πανηγυρίζει. Η Γαλλία μόλις έχει κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, επικρατώντας 4-2 της Κροατίας στα γήπεδα της Ρωσίας. Είκοσι χρόνια μετά την μαγική βραδιά του Ζιντεντίν Ζιντάν και το επιβλητικό 3-0 επί της Βραζιλίας, οι “Τρικολόρ” επιστρέφουν στην κορυφή. Όλη αυτή η μαγεία είναι όμως μόνο μία αναλαμπή. Γρήγορα το σκηνικό αλλάζει και στο μυαλό μας έρχονται τα γεγονότα του 2005 στο προάστιο Μονφερμέιγ, όταν δύο παιδιά έπεσαν νεκρά. Η οργή που ακολούθησε δεν άφησε τίποτα όρθιο. Η δικαίωση ωστόσο δεν ήρθε ποτέ. 

Από την Άλωση της Βαστίλης και την μετέπειτα Γαλλική Επανάσταση στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Άνθρωποι αγανακτισμένοι στο πέρασμα του χρόνου αναζητούν μία αχτίδα φωτός στην κουραστική καθημερινότητά τους. Αγωνίζονται να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ένα αταίριαστο μωσαϊκό που βρίσκει τις ισορροπίες μόνο όταν τους ενώνει το κοινό όφελος. Μίσος, επιθέσεις, βία, καταστολή είναι πλέον συνήθη φαινόμενα σε αρκετές από τις μητροπόλεις της Ευρώπης, αλλά κι ευρύτερα από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία.

“Inside”, του Βασίλη Κουτσούπη 
Ένας φιλόδοξος ληστής έργων τέχνης εισβάλλει σε ένα πολυτελές, υψηλής τεχνολογίας ρετιρέ στη Νέα Υόρκη με στόχο να αποσπάσει ανεκτίμητα έργα. Όμως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως περίμενε: παγιδεύεται μέσα στο κτίριο και ξεκινά μια αγωνιώδης μάχη επιβίωσης, όπου η ψυχολογική ένταση κορυφώνεται. Η απομόνωση, οι εσωτερικοί του φόβοι και η σταδιακή αποδόμηση του σχεδίου του δημιουργούν ένα έντονο θρίλερ για τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.

“Εξαφανισμένος”, του Ροντρίγκο Σορογκόνιεν  
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την εξαφάνιση του 6χρονου γιου της Έλενα. Στην τελευταία επικοινωνία της μαζί του, ο μικρός της τηλεφώνησε για να της πει ότι είχε χαθεί σε μια παραλία στη Γαλλία και ότι δεν μπορούσε να βρει τον πατέρα του. Σήμερα, η Έλενα ζει στην ίδια παραλία, και δουλεύει σ’ ένα εστιατόριο. Έχει επιτέλους αρχίσει να αφήνει πίσω της το τραγικό αυτό συμβάν, όταν γνωρίζει έναν Γάλλο έφηβο, που της θυμίζει έντονα τον χαμένο της γιο. Οι δυο τους θα αναπτύξουν μια σχέση που θα σπείρει χάος και καχυποψίες στους γύρω τους.

Σε μια περίοδο που η ανάγκη για ουσία γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ, αυτές οι πέντε ταινίες λειτουργούν σαν υπενθύμιση ότι ο κινηματογράφος μπορεί ακόμη να είναι πολιτικός, υπαρξιακός και βαθιά ανθρώπινος. Όχι γιατί προσφέρει λύσεις, αλλά γιατί τολμά να δείξει το πρόβλημα χωρίς φίλτρα. Αυτός να είναι ο καλύτερος τρόπος να κλείσει η χρονιά: όχι με αυταπάτες, αλλά με ιστορίες που μένουν και συνεχίζουν να δουλεύουν μέσα σου πολύ μετά τους τίτλους τέλους. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.