Ο ανεξάρτητος κινηματογράφος είναι το σήμα κατατεθέν της ελληνικής πλατφόρμας που κερδίζει συνεχώς μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά, καθώς αρκετοί έχουν κορεστεί από τις σειρές του Netflix. Πάμε να δούμε τις νέες αφίξεις που ξεχωρίσαμε και θα μας κρατήσουν συντροφιά τα επόμενα παγωμένα βράδια σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΕΜΥ.
“Η Χώρα του Θεού” του Χιλνούρ Πάλμασον
Ένας νεαρός ιεραπόστολος ξεκινάει από τη Δανία για να κηρύξει τον λόγο του Θεού σε ένα χωριό της Ισλανδίας. Δε φαντάζεται που θα τον βγάλει ο δρόμος της πίστης, ωστόσο έχει μαζί του μία φωτογραφική μηχανή, προκειμένου να απαθανατίσει τις στιγμές. Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Η δράση ξεκινάει. Από την πρώτη σχεδόν σκηνή βλέπουμε τον Λούκας να ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά και να λυγίζει. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία έμμεση προ-οικονομία για όσα θα ακολουθήσουν. Το πρώτο κομμάτι ξετυλίγεται με αργό ρυθμό κι ουσιαστικά μας δείχνει τις δυσκολίες προσαρμογής του πρωταγωνιστή και την απόσταση νοοτροπίας που υπάρχει μεταξύ αυτού και των κατοίκων της περιοχής. Όσο περνάει ο χρόνος από την μία το τοπίο προκαλεί δέος και σεβασμό κι από την άλλη οι άνθρωποι δείχνουν πόσο αδύναμοι είναι μπροστά στη μάνα Φύση. Το αιώνιο συγκρούεται με το εφήμερο. Σιγά σιγά ο ιερέας αρχίζει να αμφιβάλλει για τον ίδιο του τον εαυτό και οδηγείται σε μία γενική αμφισβήτηση, που είναι ικανή να τορπιλίσει την αποστολή του. Το πλήθος των συγκρούσεων καθημερινών, εξωτερικών και εσωτερικών δείχνει πως δεν μπορούμε πάντα να κρατάμε το μέτρο της ισορροπίας. Οι δοκιμασίες είναι συνεχείς και η «λάβα» είναι ικανή να παρασύρει στο διάβα της τον καθένα.
“Υπάρχει Θεός, το όνομά της είναι Πετρούνια”, της Τεόνα Στρουγκάρ Μιτέφσκα
Μία κοπέλα στα 32 της χρόνια νιώθει τόσο πιεσμένη, απογοητευμένη κι αναζητεί έναν τρόπο να επαναστατήσει. Αισθάνεται ελεύθερη όταν μπορεί να μείνει γυμνή. Η ψυχή της είναι αθώα, αλλά το περιβάλλον γύρω της νοσηρό. Γνωρίζει καλά πως η ζωή της κάθε άλλο παρά μοιάζει με παραμύθι. Καλείται να βρει την άκρη και να επιβιώσει μέσα σε μία βαθιά συντηρητική, ανδροκρατούμενη κοινωνία. Εκεί κυριαρχούν απαρχαιομένα στερεότυπα. Η ίδια θα βρεθεί στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Η αυταπάρνησή της θα βαφτιστεί προδοσία. Ταυτόχρονα διατρανώνει την πίστη της και δίνει ένα ηχηρό χαστούκι, περνώντας ένα μήνυμα ισότητας. Μάταια. Από την μία στιγμή στην άλλη θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Από απαρατήρητη θα γίνει σημείο αναφοράς. Η φίλη της μεταξύ σοβαρού κι αστείου της λέει πως πλέον είναι πολύ δημοφιλής, το video της έχει πολλά likes και τα αγόρια σίγουρα θα θέλουν να τσατάρουν μαζί της. Έρχεται όμως η σκληρή πραγματικότητα να την προσγειώσει άμεσα. Την ίδια στιγμή ανταλλάσσει σκληρές κουβέντες με την μητέρα της κι ο μόνος που είναι αποφασισμένος να τη στηρίξει είναι ο πατέρας της. Ένας άντρας διαφορετικός από τους άλλους. Την ευκαιρία δε θα χάσουν να επωφεληθούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Διψούν για αίμα, αναπαράγουν το μίσος. Αποπροσανατολίζουν τεχνηέντως την κοινή γνώμη από θεμελιώδη προβλήματα κι ανάγουν κάθε επουσιώδες σε είδηση.
“Η Νύμφη του Νερού”, του Κρίστιαν Πέτζολντ
Πόσο σημαντικό στοιχείο είναι το νερό; Αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος στα σώματα όλων μας και συγχρόνως το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας. Είναι αυτό που μας δίνει ζωή, καθώς φέρει μέσα του (και) το οξυγόνο. Όλα αυτά τα εκμεταλλεύονται δοξασίες από τα αρχαία χρόνια και δημιουργούν ιστορίες. Αυτές μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και περνούν από γενιά σε γενιά. Ο σκηνοθέτης εδώ έρχεται να εντάξει μία τέτοια στο σήμερα και να της δώσει ένα άρωμα έρωτα που αγγίζει την αγάπη ντυμένη με μελαγχολικές νότες που χρωματίζουν τα κάδρα των εικόνων. Η Ούντιν έχει πληγωθεί από τον Γιοχάνες. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται από το πουθενά ο Κριστόφ κι ουσιαστικά έχουμε το σημείο μηδέν όσον αφορά την εξέλιξη της πλοκής. Τους ενώνει πάλι το υγρό στοιχείο. Το κομμάτι που συνυπάρχουν η Πόλα Μπιρ και ο Φρανς Ρογκόφσκι (για δεύτερη φορά μετά το “Transit”) είναι τρομερό. Είναι ποίημα (τι να πει κανείς για τη σκηνή με το “stayin alive”), είναι παραμύθι, είναι ο λόγος που πρέπει να ζήσεις αυτήν την εμπειρία στην μεγάλη οθόνη. Θεωρώ πως αν η ταινία τελείωνε στη σκηνή που αιφνιδίως ο κλινικά νεκρός πρωταγωνιστής συνέρχεται (μικρό spoil) θα ήταν η Χρυσή Άρκτος του Βερολίνου για εκείνη τη χρονιά.
“Πέρασμα”, του Λέβαν Ακίν
Η Λία έχει υποσχεθεί να μάθει τι απέγινε η χαμένη ανιψιά της, Τέκλα. Όταν η Λία μαθαίνει από έναν γείτονα, τον Άτσι, ότι η Τέκλα μπορεί να άφησε τη γεωργιανή πατρίδα τους για να ζήσει στην Κωνσταντινούπολη, η Λία και ο Άτσι ξεκινούν μαζί για να τη βρουν. Εκεί, θα συναντήσουν μία δικηγόρο που αγωνίζεται για τα τρανς δικαιώματα και θα αρχίσουν να νιώθουν την Τέκλα πιο κοντά από ποτέ. Τι σημαίνει το να ξεπερνάς τα όρια – εσωτερικά αλλά και ιδεολογικά; Μετά το φεστιβαλικό χιτ «Και Μετά Χορέψαμε», ο Λεβάν Ακίν επιστρέφει με μια αληθινά συγκινητική ιστορία, για δυο διστακτικούς αγνώστους που ξεπερνούν τις αποστάσεις (τους) και βρίσκουν την αγάπη στην πολύβουη Κωνσταντινούπολη των αντιθέσεων και των περασμάτων.
“Κneecap”, του Ριτς Πέπιατ
Στο Μπέλφαστ μετά την εποχή των Troubles, το ταραχώδες ραπ τρίο KNEECAP κάνει την εμφάνισή του και θέτει το υπόβαθρο για την αναβίωση της ιρλανδικής γλώσσας ενάντια στο κατεστημένο. Τα μέλη της μπάντας γίνονται πολιτικά σύμβολα και δίνουν μια προκλητική φωνή στην ανήσυχη νεολαία της Ιρλανδίας. Καθώς αγωνίζονται να αφήσουν το στίγμα τους στον κόσμο και οι πιέσεις των οικογενειών τους απειλούν να δώσουν άδοξο τέλος στα όνειρά τους, το τρίο υφαίνει μια αφήγηση που ξεπερνά τη μουσική. Σεξ, ναρκωτικά και ιρλανδική ραπ. Ένας αληθινός μύθος για την εσωτερική επιθυμία του ανθρώπου για ταυτότητα και το πάθος για ζωή, η μυθοπλαστική εκδοχή της γένεσης μιας ριζοσπαστικής μουσικής μπάντας από το Μπέλφαστ μετατρέπεται σε μια συναρπαστική περιπέτεια που σφύζει από χιπ-χοπ ρυθμούς. Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Σάντανς.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
