Το 2024 μας αποχαιρέτησε, το 2025 είναι πλέον το παρόν και κάνουμε το καθιερωμένο μας ταξίδι σε πέντε επιλογές, τέσσερις διεθνείς και μία ελληνική. Από τη γειτονική ιταλία και τον “Πινόκιο” του Ματέο Γκαρόνε μέχρι τον “Εμποράκο” του Ασγκάρ Φαραντί που δίνει διαχρονική αξία στο θεατρικό του Άρθουρ Μίλερ, βάζοντας τη σφραγίδα του σε ένα δράμα εσωτερικών χώρων που εξελίσσεται σε ψυχολογικό θρίλερ.
“Πινόκιο”, του Ματέο Γκαρόνε
Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει τον δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του, θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει.
“Bullet Train”, του Ντέιβιντ Λιτς
Η υπερταχεία ξεκινάει το δρομολόγιό της από Τόκιο για Κιότο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μέσα στο δρομολόγιο γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές μας (Πασχαλίτσα, Μανταρίνι, Λεμόνι, Λύκος, Λευκός Θάνατος, Πριγκίπισσα) και την ιστορία που τους έχει φέρει σε αυτό το ραντεβού μέσω αναδρομών στο πρόσφατο, αλλά και το πιο μακρινό παρελθόν. Δίχως να το γνωρίζουν όλοι τους έχουν παγιδευτεί σε ένα ταξίδι χωρίς διαφυγή. Σταδιακά η αμαξοστοιχία αδειάζει και στην τελική ευθεία μένουν αυτοί που η μοίρα έχει αποφασίσει πως πρέπει να αποκαταστήσουν μία αδικία ετών. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα κρεσέντο βίας εσωτερικού – κινούμενου – χώρου. Οι ήρωές μας δεν έχουν εναλλακτική επιλογή κι οι αναμετρήσεις τους σε ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο είναι διαδοχικές. Προσπαθούν να διαχειριστούν το βάρος της αποστολής τους και να τη φέρουν εις πέρας. Σύντομα όμως αντιλαμβάνονται πως έχουν παγιδευτεί. Οι ευκαιρίες απόδρασης ελάχιστες. Κλιμακωτά στο δεύτερο μέρος η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη και υπάρχουν σκηνές που δικαιώνουν τον ντόρο γύρω από τη συγκεκριμένη ταινία. Μένει ταυτόχρονα όμως η εντύπωση πως κάτι λείπει. Το εγχείρημα, όπως κι η αμαξοστοιχία κάποια στιγμή εκτροχιάζεται και αναζητεί σανίδα σωτηρίας. Οι χαρακτήρες δεν αποκτούν το βάθος που θα μας δώσει μία “ακτινογραφία” του προφίλ τους. Ίσως ο πιο σκοτεινός να είναι ο φαινομενικά αφελής πράκτορας με το κωδικό όνομα: Ladybug. Οι νότες χιούμορ ανάμεσα στις συγκρούσεις φαντάζουν επιδερμικές. Οι επιρροές του έργου του Ταραντίνο είναι εμφανείς, ενώ δεν αποκλείεται γι΄αυτόν τον λόγο – ως άτυπη γέφυρα – να επιλέχθηκε κι ο Μπραντ Πιτ που έλαβε το OSCAR β΄ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο “Once Upon a Time in Holywood”.
“Mικρά όμορφα άλογα”, του Μιχάλη Κωνσταντάτου
Μετά από μια απότομη αλλαγή στη ζωή τους, η Αλίκη και ο Πέτρος βρίσκουν πρόσκαιρο καταφύγιο σε μια παραθαλάσια, επαρχιακή πόλη μαζί με τον μικρό τους γιο, τον Παναγιώτη. Η απόφασή τους να εργαστούν σε προσωρινές δουλειές είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, με βάση το οποίο πρόκειται να επιστρέψουν το συντομότερο στην Αθήνα. Όταν η Αλίκη συνειδητοποιεί ότι το σχέδιο δεν λειτουργεί, ο Πέτρος αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική της απομάκρυνσή ως σιωπηρή αποδοκιμασία. Η απόσταση ανάμεσά τους μεγαλώνει, ώσπου ο κίνδυνος να παγιδευτούν σε έναν ιστό από ψέματα (που οι ίδιοι έφτιαξαν), γίνεται αισθητός.
“Dalida”, της Λίζα Αζουέλος
Η περιπετειώδης διαδρομή της Γιολάντα Κριστίνα Τζιλιότι. Από την παγκόσμια καταξίωσή της ως ντίβα της ποπ, μέχρι τις διαδοχικές ατυχίες της προσωπικής της ζωής και τελικά την αυτοκτονία της, σε ηλικία 44 ετών.
“Ο Εμποράκος”, του Ασγκάρ Φαραντί
O Eμάντ κι η Ράνα έχουν μόλις παντρευτεί. Ο σύζυγος, δάσκαλος σε τοπικό σχολείο. Κι οι δύο μέλη μίας θεατρικής ομάδας. Ένα βράδυ, το ζευγάρι αναγκάζεται να εγκαταλείψει βίαια την κατοικία του, καθώς το κτίριο βρίσκεται υπό κατάρρευση, όπως κι η κοινωνία. ” Ολόκληρη η πόλη πρέπει να ισοπεδωθεί ” ακούγεται, προοικονομία για όσα θα ακολουθήσουν. Κάποιος από τον θίασο τους προσφέρει νέο σπίτι. Η προηγούμενη ένοικος όμως δεν έχει πάρει τα πράγματά της. Μυστήριο. Κάπου εκεί έρχεται όμως ένα απρόσμενο περιστατικό, ικανό να ταράξει την ευαίσθητη ισορροπία του ζευγαριού και να αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Ο φόβος κυριαρχεί, τα ηθικά διλήμματα πολλά. Διττό δράμα. Από την μία, ο ανδρισμός του θίγεται και προσέξτε μιλάμε για μία κοινωνία απόλυτα ανδροκρατούμενη και θεοκεντρική κι από την άλλη η γυναίκα-θύμα βιώνει έναν ψυχολογικό εγκλωβισμό, τα τραύματά της ανεξίτηλα, δεν ξέρει πλέον ποιον μπορεί να εμπιστευτεί. Ο σύζυγος επιζητεί την εκδίκηση, να βρει τον ένοχο, να αποκαταστήσει το όνομα και τη σχέση του με τη γυναίκα του. Είναι άραγε εύκολο; “Ο Εμποράκος ” στο θεατρικό, Εμάντ, βιώνει έναν αργό κι επίπονο «θάνατο» στην καθημερινότητά του. Ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά και πρέπει να σταθεί όρθιος. Εναλλαγή σκηνής-πραγματικότητας, με την μία να επικαλύπτει σχεδόν απόλυτα την άλλη. Ο θεατής μπαίνει σε θέση πρωταγωνιστή. Εκδίκηση ή συγχώρεση;
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
