Ως συμπαραγωγός σε δεκάδες ελληνικά έργα και αποκτώντας πρόσβαση στα δικαιώματα διεθνών η ΕΡΤ μέσω του Ertflix έχει δώσει μία διέξοδο ποιοτικής διαφυγής για τους ανθρώπους που αγαπούν το σινεμά, αλλά για μία σειρά από λόγους δεν μπορούν να βρίσκονται όσο συχνά θα ήθελαν σε αυτό και να απολαμβάνουν τις προβολές στον φυσικό τους χώρο. Πάμε να δούμε τι ξεχωρίσαμε.
“Προδότης”, του Μάρκο Μπελόκιο
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ένας ολοκληρωτικός πόλεμος μαίνεται μεταξύ των αφεντικών της σισιλιάνικης Μαφίας. Ο Τομάζο Μπουσέτα, στέλεχος της Μαφίας, αναζητά καταφύγιο στη Βραζιλία, καθώς το ξεκαθάρισμα λογαριασμών έχει ξεκληρίσει όλους τους συμμάχους που είχε. Μετά τη σύλληψή του από τη βραζιλιάνικη αστυνομία και την έκδοσή του στην Ιταλία, ο Μπουσέτα οδηγείται σε μια απόφαση που άλλαξε τον ρου της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας. Κανονίζει συνάντηση με τον δικαστή Τζοβάνι Φαλκόνε και αποκηρύσσει τους όρκους πίστης προς την Κόζα Νόστρα. Είναι πλέον ένας προδότης.
“Dodo”, του Πάνου Χ.Κούτρα
Κατάδυση στα άδυτα της ελληνικής οικογένειας (με οδηγό ένα Dodo). Το σκηνικό μεταφέρεται στα προάστια της Αθήνας. Μία πάλαι ποτέ εύπορη οικογένεια περιμένει με μεγάλη αγωνία τον γάμο της κόρης, Σοφίας για να σωθεί από το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Όλα μοιάζουν έτοιμα, αλλά στην πραγματικότητα άπαντες έχουν τις αμφιβολίες τους. Μαριέλλα και Παύλος Καρακώστας παραμονή του μυστηρίου και της δεξίωσης, φέρνουν στο σπίτι «αλεσμένους». Ένα ανθρώπινο μωσαϊκό σχηματίζεται και σε αυτούς έρχεται να προστεθεί ένα Dodo. Η μάνα φύση κάνει την παρέμβασή της με ένα ηχηρό μήνυμα. Θα το σεβαστούν; Θέλει να πει τόσα πολλά για την queer κοινότητα, για την ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν, για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής που είναι μπροστά μας, για την δεκαετή κρίση που διέλυσε τις ζωές των ανθρώπων, για το μεταναστευτικό που αποτελεί ένα ζήτημα που δεν προέκυψε το 2015, αλλά σχετίζεται με την Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης εδώ και δεκαετίες. Μοναδικό σημείο που ίσως αξίζει να σημειώσουμε ως ψεγάδι, είναι πως όλα αυτά θα μπορούσαν να δοθούν σε ένα φιλμ μικρότερης διάρκειας. Η οικονομία πιθανώς να έφερνε και καλύτερο αποτέλεσμα, καθώς κάπου το σενάριο φαίνεται να χάνει τη συνοχή του.
“H Mεγάλη Νύχτα της Νάπολης”, του Κλαούντιο Τζιοβανέζι
Από την Πομπηία, τον Βεζούβιο, την ακτή Αμάλφι, την ομάδα του Μαραντόνα και τα τουριστικά θέρετρα που κάνουν τον γύρο του κόσμου για μας προσελκύσουν, στους σκληρούς νόμους της αδυσώπητης Καμόρα και τον κώδικα τιμής. Εκεί που ο θρύλος συναντάει την πραγματικότητα κι ο τολμών νικά. Χαρακτήρες που εκτρέφονται αποκλειστικά από την κλειστή κοινωνία. Κι όταν τα πάντα είναι δομημένα λάθος και τα ερεθίσματα για κάτι διαφορετικό μηδενικά, πρέπει να έχεις μεγάλη δύναμη για να αποχωρήσεις. Eιδικά όταν αισθάνεσαι πως ήρθε η ώρα να “ενηλικιωθείς” κι οι υποχρεώσεις δεν μπορούν πια να περιμένουν. Η παρέα του 15χρονου Νικολά μπαίνει στο παιχνίδι, δίχως να γνωρίζει ακριβώς τους όρους και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί διαδοχικές συγκυρίες. Μία στιγμή αρκεί η αθωότητα να μείνει χαραγμένη μονάχα στα μάτια των παιδιών. Η παρορμητικότητα της εφηβείας, ο ενθουσιασμός που προκαλείται κι η λειτουργία της μάζας οδηγεί σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις κι αλυσιδωτές εξελίξεις. Την ώρα που η αδρεναλίνη ανεβαίνει, κατανοείς πως δεν υπάρχουν φιλίες, παρά μόνο εφήμερες συμμαχίες και μία αφορμή είναι ικανή να καταστρέψει τα πάντα. Όσο πιο ευέλικτος είσαι, τόσο πιθανότερο να επιβιώσεις. Τι όμως οδηγεί τα παιδιά σε αυτόν τον δρόμο;
“Η Πράσινη Θάλασσα”, της Αγγελικής Αντωνίου
Μετά το “Θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών” συναντάμε και πάλι την Αγγελική Παπούλια, αυτή τη φορά σε έναν διαφορετικό ρόλο. Το σκηνικό μεταφέρεται και πάλι στην ύπαιθρο μακριά από το άστυ. Η αποκέντρωση μοιάζει με διαφυγή. Εκεί έχει την ταβέρνα του ο “Ρούλα”. Ένας βαθιά πληγωμένος άνθρωπος που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά το προσωπικό του ναυάγιο στη ζωή. Χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα απέναντι στην υποψήφια να πάρει τη δουλειά. Τη θεωρεί αλλοδαπή (“μετράει να γλιτώνεις το νοίκι”) και περνάει με τον πιο εύληπτο τρόπο την άποψη ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας για τους ξένους. Στην Ελλάδα όμως από την αρχαιότητα μεγάλη σημασία είχαν οι όροι “φιλοξενία” και “σεβασμός στη διαφορετικότητα”. Πώς μεταλλαχθήκαμε άραγε μέσα στο πέρασμα των χρόνων; Σιγά σιγά το φόντο γεμίζει με τα πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας. Ένας ένας αποκαλύπτονται στην κάμερα. Μία κλειστή κοινότητα με τις δικές της παθογένειες όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε. Σπουδαιότερη όλων η προσωπικότητα του Κυριάκου, τον υποδύεται ο Τάσος Παλαντζίδης. Ευαίσθητος, με το σώμα του όσο περνάει ο καιρός να τον προδίδει. Καλλιτέχνης μέχρι την τελευταία του παράσταση.
“Κόκκινη Χελώνα”, του Μίκαελ Ντουντόκ ντε Βιτ
Ένας ναυαγός δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Η θάλασσα τον ξεβράζει σ΄έναν έρημο τόπο. Παρά τις προσπάθειες που κάνει να δημιουργήσει μία σχεδία, να διαφύγει και να επιστρέψει στα εγκόσμια, μία ανώτερη δύναμη τον κρατά πίσω, δέσμιο. Εκτιμά πως μία κόκκινη χελώνα είναι το πρόβλημα και την σκοτώνει. Το μετανιώνει όμως και κάνει τα πάντα για να της δώσει και πάλι ζωή, να εξιλεωθεί, να συμφιλιωθεί εκ νέου με τη φύση και το Θείο. Τα καταφέρνει, αντί για χελώνα όμως σάρκα κι οστά παίρνει μία πανέμορφη κοπέλα με κόκκινα μαλλιά. Έχει πλέον κάποιον δίπλα του και μαθαίνει να ζει κατά αυτόν τον τρόπο. Ένα ταξίδι από την επιβίωση στον έρωτα και την αγάπη. Τα ερωτήματα που τίθενται θεμελιώδη, όπως κι οι φιλοσοφικές ιδέες που ενυπάρχουν πίσω από κάθε σκηνή. Πόσο έχει απομακρυνθεί ο άνθρωπος από τη φύση του, αλλά κι από τη φύση γενικότερα; Αργεί η ώρα που αυτή θα τον εκδικηθεί; Mήπως τελικά η ευτυχία κρύβεται στα απλά, τα καθημερινά κι εμείς την αγνοούμε επιδεικτικά; Μιλάμε ξεκάθαρα για μία παραβολή, για μία αλληγορία αν θέλετε, από τους πρωτόπλαστους, μέχρι και τη σημερινή εποχή. Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο κι αυτή είναι μαγεία της επιτυχίας της ταινίας.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
