Κάθε μήνα, το ERTflix επιμένει να λειτουργεί σαν εκείνον τον φίλο που έρχεται σπίτι με κρασί και λέει «κάτσε να σου δείξω κάτι» και δεν εννοεί viral, δεν εννοεί influencer, δεν εννοεί τίποτα που λήγει σε -ερ. Σου βάζει μια ταινία που δεν ξέρεις αν θα σε ρίξει στα πατώματα ή θα σε φτιάξει τόσο που να σηκωθείς να γράψεις με τα συναισθήματά σου ποίηση. Ιούνιος λοιπόν. Καλοκαίρι, υψηλές θερμοκρασίες και απογευματινά φώτα που γέρνουν στις κουρτίνες. Ιδανικό φόντο για πέντε φιλμ που άλλοι θα θυμηθούν κι άλλοι θα ανακαλύψουν. Απλώς σου τραβούν την καρέκλα να καθίσεις κι εσύ κάθεσαι. Γιατί ξέρεις.
Blade Runner 2049 – Το μέλλον πάντα επιστρέφει πιο σκοτεινό
Τριάντα χρόνια μετά, ο κόσμος είναι ακόμα πιο σιωπηλός, πιο σπασμένος, πιο ψηφιακά θλιμμένος. Ο Ντενί Βιλνέβ δεν κάνει απλώς συνέχεια – κάνει μεταγραφή υπαρξιακού σκοταδιού. Ο Κέι (Ράιαν Γκόσλινγκ, άδειος και γεμάτος ταυτόχρονα) ψάχνει έναν άνθρωπο-φάντασμα (Χάρισον Φορντ σε δόξα αποκαμωμένου μύθου) μέσα σε έναν κόσμο όπου το ανθρώπινο έχει πάψει να μετράει ως ιδιότητα. Οι εικόνες μοιάζουν με πίνακες που ξεχάστηκαν στη βροχή, και η μουσική δονεί τις σκέψεις πριν καν τις προλάβεις. Δεν είναι ταινία – είναι κάψιμο αργό. Όπως ακριβώς καίγονται τα μεγάλα ερωτήματα. Ποιος είμαι; Ποιος με έφτιαξε; Ποιος με ξέχασε;
Το Χρυσάφι του Ρήνου – Από το κελί, πίσω στη φωτιά
Βασανισμένος σε ένα γερμανικό κελί, ο Τζιγουάρ γυρνά πίσω, όχι για να εξηγήσει, αλλά για να αντέξει. Η ζωή του Ξατάρ – του ράπερ, του λαθρέμπορου, του πρόσφυγα – δεν είναι δομημένη πάνω σε κάθαρση. Είναι κτισμένη πάνω στη λογική του “κάνε ό,τι πρέπει για να επιβιώσεις”. Και το κάνει. Η ταινία πατάει σταθερά στα ίχνη ενός άντρα που δεν ζητάει λύτρωση – μόνο δικαίωση. Και την κατακτά, σαν να ανεβαίνει γυμνός σε χιονισμένο βουνό. Μια ταινία που δεν κλείνει το μάτι – σε καρφώνει στα δικά σου λάθη, στις δικές σου υποχωρήσεις. Eσύ, τι έκανες για να σταθείς;
Foxtrot – Όταν η θλίψη έχει χιούμορ και οι σφαίρες ειρωνεία
Η πιο παράξενη και πιο ειλικρινής ταινία του μήνα. Ένα στρατιωτικό δράμα από το Ισραήλ που θυμίζει κάτι από Μπέκετ και κάτι από Λιντς – με τη σκληρότητα του πολέμου να βράζει κάτω από την επιφάνεια. Ένας πατέρας χάνει τον γιο του. Ή μήπως όχι; Μια μητέρα δεν ξέρει πώς να πενθήσει. Ή μήπως ξέρει πάρα πολύ καλά; Το Foxtrot δεν σου εξηγεί – σε ζαλίζει, σε πετάει σε λάσπες, σε χώνει σε κοντέινερ και σε ρίχνει πάνω σε ένα από τα πιο σπαρακτικά φινάλε των τελευταίων ετών. Υπέροχα αληθινό και αμείλικτα ποιητικό.
Πάντινγκτον 2 – Όχι, δεν είναι μόνο για παιδιά
Αν νομίζεις ότι τα σιροπιαστά αρκουδάκια είναι μόνο για Κυριακές στις 11 το πρωί, είσαι χαμένος. Ο Πάντινγκτον είναι το απόλυτο αντίδοτο στον κυνισμό του κόσμου. Και στο δεύτερο μέρος του, γίνεται ακόμα πιο γλυκός, ακόμα πιο γενναίος. Ένα βιβλίο-δώρο, ένας κλέφτης με ταλέντο στις μεταμφιέσεις (Χιου Γκραντ σε ρεσιτάλ θεατρικής γελοιότητας) και μια σειρά από περιπέτειες που σε κάνουν να γελάς χωρίς ενοχή και να δακρύζεις χωρίς προστασία. Η καλοσύνη εδώ δεν είναι concept – είναι πράξη αντίστασης. Και σε έναν κόσμο που η κακία έγινε default setting, ο Πάντινγκτον είναι η πιο punk μορφή τρυφερότητας.
Μποέμικη Ψυχή – Τα σύνορα δεν χωρίζουν τα βλέμματα
Η Τζαμ και η Αβρίλ ταξιδεύουν μαζί. Όχι μόνο από την Πόλη στη Μυτιλήνη, αλλά από την απορία προς την εμπιστοσύνη. Από τον φόβο προς τη συντροφικότητα. Σε ένα Αιγαίο που ακόμα κουβαλάει τραύματα και ιστορίες, η ταινία γίνεται κάτι ανάμεσα σε οδοιπορικό και νανούρισμα. Οι μουσικές, οι άνθρωποι, τα σπασμένα ελληνικά και τα τραγούδια που ενώνουν, όλα μιλούν για εκείνη τη βαθιά ανάγκη που έχουμε να συναντήσουμε τον άλλον. Χωρίς φίλτρα, χωρίς άμυνες. Μια ιστορία τόσο μικρή και τόσο μεγάλη, όσο μια αυθόρμητη χειρονομία στη μέση ενός άγνωστου δρόμου.
Ο Ιούνιος στο ERTflix δεν φωνάζει «θερινό σινεμά». Δεν παίζει με καρπούζια και κοκτέιλ. Παίζει με ψυχές. Με στιγμές που μας πιάνουν απ’ το μπράτσο και μας ρωτάνε: πού πας έτσι μόνος; Μέσα από ένα ιρανικό κελί, έναν μελαγχολικό αστυνομικό του μέλλοντος, μια οικογένεια που μαθαίνει ξανά να γελάει, και δύο κορίτσια που ανακαλύπτουν τι σημαίνει φιλοξενία, οι φετινές επιλογές μας καλούν σε κάτι περισσότερο από streaming. Μας καλούν σε συνάντηση.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Κάθε μήνα, το ERTflix επιμένει να λειτουργεί σαν εκείνον τον φίλο που έρχεται σπίτι με κρασί και λέει «κάτσε να σου δείξω κάτι» και δεν εννοεί viral, δεν εννοεί influencer, δεν εννοεί τίποτα που λήγει σε -ερ. Σου βάζει μια ταινία που δεν ξέρεις αν θα σε ρίξει στα πατώματα ή θα σε φτιάξει τόσο που να σηκωθείς να γράψεις με τα συναισθήματά σου ποίηση. Ιούνιος λοιπόν. Καλοκαίρι, υψηλές θερμοκρασίες και απογευματινά φώτα που γέρνουν στις κουρτίνες. Ιδανικό φόντο για πέντε φιλμ που άλλοι θα θυμηθούν κι άλλοι θα ανακαλύψουν. Απλώς σου τραβούν την καρέκλα να καθίσεις κι εσύ κάθεσαι. Γιατί ξέρεις.
Blade Runner 2049 – Το μέλλον πάντα επιστρέφει πιο σκοτεινό
Τριάντα χρόνια μετά, ο κόσμος είναι ακόμα πιο σιωπηλός, πιο σπασμένος, πιο ψηφιακά θλιμμένος. Ο Ντενί Βιλνέβ δεν κάνει απλώς συνέχεια – κάνει μεταγραφή υπαρξιακού σκοταδιού. Ο Κέι (Ράιαν Γκόσλινγκ, άδειος και γεμάτος ταυτόχρονα) ψάχνει έναν άνθρωπο-φάντασμα (Χάρισον Φορντ σε δόξα αποκαμωμένου μύθου) μέσα σε έναν κόσμο όπου το ανθρώπινο έχει πάψει να μετράει ως ιδιότητα. Οι εικόνες μοιάζουν με πίνακες που ξεχάστηκαν στη βροχή, και η μουσική δονεί τις σκέψεις πριν καν τις προλάβεις. Δεν είναι ταινία – είναι κάψιμο αργό. Όπως ακριβώς καίγονται τα μεγάλα ερωτήματα. Ποιος είμαι; Ποιος με έφτιαξε; Ποιος με ξέχασε;
Το Χρυσάφι του Ρήνου – Από το κελί, πίσω στη φωτιά
Βασανισμένος σε ένα γερμανικό κελί, ο Τζιγουάρ γυρνά πίσω, όχι για να εξηγήσει, αλλά για να αντέξει. Η ζωή του Ξατάρ – του ράπερ, του λαθρέμπορου, του πρόσφυγα – δεν είναι δομημένη πάνω σε κάθαρση. Είναι κτισμένη πάνω στη λογική του “κάνε ό,τι πρέπει για να επιβιώσεις”. Και το κάνει. Η ταινία πατάει σταθερά στα ίχνη ενός άντρα που δεν ζητάει λύτρωση – μόνο δικαίωση. Και την κατακτά, σαν να ανεβαίνει γυμνός σε χιονισμένο βουνό. Μια ταινία που δεν κλείνει το μάτι – σε καρφώνει στα δικά σου λάθη, στις δικές σου υποχωρήσεις. Eσύ, τι έκανες για να σταθείς;
Foxtrot – Όταν η θλίψη έχει χιούμορ και οι σφαίρες ειρωνεία
Η πιο παράξενη και πιο ειλικρινής ταινία του μήνα. Ένα στρατιωτικό δράμα από το Ισραήλ που θυμίζει κάτι από Μπέκετ και κάτι από Λιντς – με τη σκληρότητα του πολέμου να βράζει κάτω από την επιφάνεια. Ένας πατέρας χάνει τον γιο του. Ή μήπως όχι; Μια μητέρα δεν ξέρει πώς να πενθήσει. Ή μήπως ξέρει πάρα πολύ καλά; Το Foxtrot δεν σου εξηγεί – σε ζαλίζει, σε πετάει σε λάσπες, σε χώνει σε κοντέινερ και σε ρίχνει πάνω σε ένα από τα πιο σπαρακτικά φινάλε των τελευταίων ετών. Υπέροχα αληθινό και αμείλικτα ποιητικό.
Πάντινγκτον 2 – Όχι, δεν είναι μόνο για παιδιά
Αν νομίζεις ότι τα σιροπιαστά αρκουδάκια είναι μόνο για Κυριακές στις 11 το πρωί, είσαι χαμένος. Ο Πάντινγκτον είναι το απόλυτο αντίδοτο στον κυνισμό του κόσμου. Και στο δεύτερο μέρος του, γίνεται ακόμα πιο γλυκός, ακόμα πιο γενναίος. Ένα βιβλίο-δώρο, ένας κλέφτης με ταλέντο στις μεταμφιέσεις (Χιου Γκραντ σε ρεσιτάλ θεατρικής γελοιότητας) και μια σειρά από περιπέτειες που σε κάνουν να γελάς χωρίς ενοχή και να δακρύζεις χωρίς προστασία. Η καλοσύνη εδώ δεν είναι concept – είναι πράξη αντίστασης. Και σε έναν κόσμο που η κακία έγινε default setting, ο Πάντινγκτον είναι η πιο punk μορφή τρυφερότητας.
Μποέμικη Ψυχή – Τα σύνορα δεν χωρίζουν τα βλέμματα
Η Τζαμ και η Αβρίλ ταξιδεύουν μαζί. Όχι μόνο από την Πόλη στη Μυτιλήνη, αλλά από την απορία προς την εμπιστοσύνη. Από τον φόβο προς τη συντροφικότητα. Σε ένα Αιγαίο που ακόμα κουβαλάει τραύματα και ιστορίες, η ταινία γίνεται κάτι ανάμεσα σε οδοιπορικό και νανούρισμα. Οι μουσικές, οι άνθρωποι, τα σπασμένα ελληνικά και τα τραγούδια που ενώνουν, όλα μιλούν για εκείνη τη βαθιά ανάγκη που έχουμε να συναντήσουμε τον άλλον. Χωρίς φίλτρα, χωρίς άμυνες. Μια ιστορία τόσο μικρή και τόσο μεγάλη, όσο μια αυθόρμητη χειρονομία στη μέση ενός άγνωστου δρόμου.
Ο Ιούνιος στο ERTflix δεν φωνάζει «θερινό σινεμά». Δεν παίζει με καρπούζια και κοκτέιλ. Παίζει με ψυχές. Με στιγμές που μας πιάνουν απ’ το μπράτσο και μας ρωτάνε: πού πας έτσι μόνος; Μέσα από ένα ιρανικό κελί, έναν μελαγχολικό αστυνομικό του μέλλοντος, μια οικογένεια που μαθαίνει ξανά να γελάει, και δύο κορίτσια που ανακαλύπτουν τι σημαίνει φιλοξενία, οι φετινές επιλογές μας καλούν σε κάτι περισσότερο από streaming. Μας καλούν σε συνάντηση.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
