Η πλατφόρμα ΗΒΟ ΜΑΧ φιλοξενεί πέντε εξαιρετικές επιλογές που δεν πρέπει να χάσει κανένας σινεφίλ. Ένα ταξίδι με πυξίδα την αισθητική. Δράση, περιπέτεια, ταξίδια στον κόσμο, κοινωνική χροιά και αντίκτυπος έρχονται και συναντιούνται σε όσα επιλέξαμε για αυτό το Σαββατοκύριακο και τις κρύες ημέρες του Φεβρουαρίου. 

“Drive my Car”, του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι 
Ο Γιουσούκε έχει χάσει την αγαπημένη του σύζυγο Ότο αιφνιδιαστικά. Παλεύει να διαχειριστεί την απώλεια. Όταν έρχεται μία νέα επαγγελματική πρόκληση στον δρόμο του θα βρεθεί η Μισάκι. Είναι σοφέρ του, μία έξυπνη εναλλαγή των ρόλων. Ένα τρίγωνο κι ένα μυστικό που ενώνει τα σημεία του. Το ταξίδι προς τη Χιροσίμα αφήνει πολλά μηνύματα. Η σκηνοθεσία του «Θείου Βάνια» του Τσέχωφ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Σοπενχάουερ. Το έργο παίρνει φιλοσοφικές – υπαρξιακές διαστάσεις, μέσα από τους στοχασμούς των πρωταγωνιστών. Οι στιχομυθίες τους μας μεταφέρουν σε έναν μικρόκοσμο που φαντάζει μακρινός. Συγχρόνως όμως στο έργο αναδεικνύονται στοιχεία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και δημιουργείται ένα πολύ ενδιαφέρον οξύμωρο σχήμα αντιθέσεων. 

Κενά βλέμματα, βαθιά νοήματα, ετοιμόλογοι σε κάθε περίπτωση ηθοποιοί, παύσεις, ανάσες και ξανά δράση. Ποιητικότητα, λυρισμός, θεατρικότητα, σύμπραξη και αλληλεπίδραση των τεχνών σε ένα τρίωρο ντελίριο που δε σε αφήνει να αποδράσεις. Ένα road story που φαινομενικά γίνεται σε εξωτερικό χώρο, αλλά το αυτοκίνητο εγκλωβίζει το δίδυμο, το φέρνει πιο κοντά, το κάνει να επικοινωνήσει, να βρει σημείο επαφής στο κοινό βίωμα και να νικήσει στη συνέχεια την μοναξιά και τα σημάδια κατάθλιψης. Επιβεβαιώνεται πως ο κόσμος δημιουργήθηκε για να τον μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους και να ξεπερνάμε τις δυσκολίες. 

“Dune 2” του Ντενί Βιλνέβ 
“Όποιος έχει το μπαχαρικό, ελέγχει τον κόσμο”. Η κινητήριος δύναμη που με μία αναγωγή στο παρόν θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι το χρήμα. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις όπως η φυλή των Φρέμεν. Δε θέλει να διεκδικήσει την ηγεσία του κόσμου, να μπει στο πολύπαθο δωμάτιο της εξουσίας, δίνει όμως έναν τίμιο αγώνα (μνήμες αυτόχθονων) για την επιβίωση στον χρόνο. Στο πρόσωπο της Τσέινι προσωποποιείται η ειρήνη. Μία γενναία μαχητής που έχει όμως ανάγκη δίχως ποτέ να το εξωτερικεύσει να ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος. Στέκεται στο πλευρό του Πωλ Ατρείδη, που από την μεριά του γνωρίζει καλά πως για κερδίσει το στοίχημά του πρέπει να δημιουργήσει μία συμπαγή μάζα ανθρώπων της οποίας θα ηγηθεί ως σωτήρας. Το στοιχείο του “μεσσιανισμού” είναι ξεκάθαρο τόσο θρησκευτικά, θρησκοληπτικά, ανθρώπινα ως ελπίδα, αλλά και πολιτικά. 

Ο Βιλνέφ παντρεύει την ιστορία, την επιστημονική φαντασία και ρίχνει ματιές σε ένα μέλλον που κινδυνεύουμε να μας βρει σε μία εντελώς διαφορετική χωροχρονική συνθήκη από τη σημερινή. Η μηχανή του χρόνου του έχει ταξιδέψει άλλωστε χρόνια μπροστά. Στο μεταξύ φροντίζει με επιδερμικές αναφορές να δημιουργήσει γέφυρες με προηγούμενά του έργα, θέλοντας πιθανώς να συνοψίσει μία διαδρομή ζωής μέσα από το Dune. Το όχημα έχει αποφασίσει να οδηγήσει ο Τιμοτέ Σαλαμέ και μαζί του συναντάμε την απίστευτη Ζεντάγια που με το βλέμμα της μαγνητίζει τους πάντες, τον Χαβιέ Μπαρδέμ, τον Όστιν Μπάτλερ, τον Κρίστοφερ Γουόκεν, τη Λέα Σεϊντού κι άλλους ηθοποιούς που χρωματίζουν την εξέλιξη της πλοκής. 

“MaXXXine” του Τι Γουέστ 
Μεταφερόμαστε στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 80. Μπορεί να υπάρχει ο ανταγωνισμός με τις πλατφόρμες του δικού μας παρόντος, ωστόσο το περιβάλλον είναι γεμάτο συναγωνισμό. Νικητής ή καλύτερα νικήτρια είναι μονάχα αυτή που θα φτάσει αλώβητη μέχρι τον τερματισμό. Ακριβώς αυτό έχει αντιληφθεί η Μαξίν. Το Λος Άντζελες δεν είναι ένα φιλικό μέρος για ρομαντικούς. Φόνοι, αίμα κι ένοχα μυστικά που στοιχειώνουν. Σε αυτή τη συνθήκη μία απόλυτα χειραφετημένη γυναίκα ακροβατεί ανάμεσα σε ρόλους που της δίνει η ίδια η ζωή. Μία θύτης και μετά θύμα. Αλλάζει ρόλους, πληγώνει και πληγώνεται. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος απεικόνισης του “γυναικείου” πόνου. 

Η πρωταγωνίστρια είναι διχασμένη ανάμεσα στη Μαξίν και την Περλ. Καταδιώκεται συνεχώς από το παρελθόν της. Το προφίλ της σκιαγραφείται πολυεπίπεδα. Πλάι της περνούν, άλλοτε σταματούν κι άλλοτε όχι, δεκάδες χαρακτήρες. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται ένα ταξικό μωσαϊκό κι εξηγείται με έμφαση στη λεπτομέρεια το χωροχρονικό πλαίσιο. Η βιομηχανία του σεξ, ο έρωτας και μία κατατοπιστική διάσταση που δίνεται μέσα από ένα παιχνίδι εξουσίας (εξουσιάζουν κι εξουσιάζονται). Η Μαξίν απενοχοποιημένη έχει αποδεχτεί πως ο μοναδικός τρόπος να φτάσει μέχρι το φινάλε είναι πατήσει επί πτωμάτων. Δεν υπάρχει ηθική και δεύτερες σκέψεις στο φόντο. 

“Ζώνη Ενδιαφέροντος”, του Τζόναθαν Γκλέιζερ 
Ο Ρούντολφ Ες και η σύζυγός του Χέντγουϊκ φαινομενικά απολαμβάνουν την μαγεία της ζωής στη φύση. Μεγαλώνουν τα παιδιά τους με ασφάλεια και μία αίσθηση ελευθερίας που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με όσα συμβαίνουν μόλις μερικά μέτρα μακριά πίσω από τον συρματοπλέγματα. Η αθωότητα των τέκνων εμποτίζεται έμμεσα με τα “λάφυρα” της μάχης εν αγνοία τους. Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση κάνει δύο και τρεις σκέψεις ταυτόχρονα, ακροβατεί ανάμεσα σε δύο ζωές. Η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του που αναλύεται με υψηλή ακρίβεια δίνοντας έναν ψυχολογικό – ψυχογραφικό τόνο στην αφήγηση. 

Όσο η “κoινοτοπία του κακού” επελαύνει, η μάνα Φύση παρατηρεί ανήμπορη να αντιδράσει. Βαθιά πληγωμένη περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή, όπως κι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που είτε αγνοούν, είτε συνειδητά δε θέλουν να ασχοληθούν. Ο αποστειρωμένος κήπος του κέντρου του κάδρου μας δείχνει ακριβώς αυτή την απάθεια, ακόμα κι αν η δίνη του πολέμου κυκλώνει τις ζωές των ανθρώπων. Ο καπνός από τα μπουριά (καμινάδες) δε σταματάει ποτέ. Η μουσική της Μίκα Λέβι αποκαλύπτει όσα δε θα δούμε ποτέ σε εικόνες. 

“Joker: Tρέλα για Δύο”, του Τοντ Φίλιπς 
Αφετηρία τα κόμικς, αλλά και στο ανερχόμενο animation. Ο Τοντ Φίλιπς παντρεύοντας ερμηνευτικά τον θρύλο Χόακιν Φίνιξ με την άκρως ανερχόμενη κι εκφραστική Lady Gaga δημιουργεί ένα κινηματογραφικό ντελίριο γεμάτο διαδοχικές επανεκκινήσεις ματαιώσεις, όπως συμβαίνει στην ίδια μας τη ζωή. Ένας ύμνος για την ανεξάντλητη δύναμη του ανθρώπου, για την συμβολή της μουσικής στην ισορροπία μας, για το μαζί και την αγάπη που είναι ικανή να μας ανάγει προς το εξιδανικευμένο. Αρκετές φορές όμως οι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα να λατρεύουν τα είδωλα χάνοντας την ουσία της επικοινωνίας. 

Δημιουργείται ένα τέλος που κατά την ταπεινή μου άποψη ελάχιστοι θα θυμούνται. Στόχος του δημιουργού είναι η μεγάλη εικόνα, η διαδρομή, το ταξίδι προς την Ιθάκη. Καθηλωτικός ο Φίνιξ, εκθαμβωτική η Gaga. Καλούνται να επουλώσουν τα τραύματά τους σε μία κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το φαίνεσθαι και τον χλευασμό του αδύναμου. Ο Άρθουρ κι η Χάρλεϊ όσο κι αν παλεύουν έχουν χάσει εκ προοιμίου το παιχνίδι. Ειδικά η Χάρλεϊ Κουίν που αδυνατεί να δεχθεί το ράγισμα του καθρέφτη. Μαζί θα αναζητήσουν με όχημα τον χορό ένα πολυδιάστατο ταξίδι προς την ελευθερία. Η αδηφάγος κοινωνία όμως ζηλεύει, δε θέλει να βλέπει τον διπλανό χαρούμενο. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.