Για έναν ακόμα μήνα εξερευνώντας την ανανεωμένη ψηφιακή ταινιοθήκη της ΕΡΤ επιλέξαμε πέντε επιλογές με διαφορετική θεματική, χώρα προέλευσης και φιλοσοφία που όμως αποτελούν μικρά καθημερινά μαθήματα ζωής που κάτι μας αφήνουν ως επιμύθιο. Από το ελληνικό “Black Stone” του Σπύρου Ιακωβίδη, σε διεθνείς παραγωγές όπως το γαλλικό “Μικρή Μαμά”, το “Μinari”, τη “Χορεύτρια” και τη “Dilili στο Παρίσι” για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά. Όλες τους δίνουν τροφή για σκέψη και αφήνουν μία αίσθηση ολοκλήρωσης με το φινάλε της θέασής τους. Πάμε όμως να τις εξετάσουμε αναλυτικά.
“Black Stone” του Σπύρου Ιακωβίδη
Η έβδομη Τέχνη συναντάει την Ελληνίδα μάνα και μαζί τις παθογένειες της εποχής μας. Η γενιά της κρίσης έμμεσα τίθεται στο κεντρικό φόντο. Ο ένας γιος της έχει εξαφανιστεί και η Χαρούλα κοντεύει να τρελαθεί. Με τον έτερο σε αναπηρικό αμαξίδιο και έναν Αφρικανό ταξιτζή συνοδοιπόρο ξεκινούν το ταξίδι για να ανακαλύψουν τα ίχνη του. Στην πραγματικότητα όμως εμείς βλέπουμε τη διαδρομή που οδηγεί στα αίτια της καταστροφής και προκαλεί τη συντριβή της πρωταγωνίστριας Ελένης Κοκκίδου.
“Μικρή Μαμά” της Σελίν Σιαμά
Η Νελύ έχει χάσει μόλις την αγαπημένη της γιαγιά. Δεν πρόλαβε να της πει “αντίο” και της έχει μείνει το παράπονο. Οι γονείς πηγαίνουν για το στερνό καθήκον. Το σπίτι σιγά σιγά αδειάζει και κυριολεκτικά. “Πήγε καλά η εγχείρηση”; Η μητέρα όμως δε θα αντέξει. Η Μαριόν θα χαθεί ξαφνικά κανείς δε γνωρίζει που πρέπει να την αναζητήσει. Υφαίνεται μία ιστορία που σηματοδοτεί την πρόωρη ενηλικίωση. “Δεν εφηύρες εσύ τη θλίψη”. Μία συνεχής αλληλεπίδραση σε όλα τα επίπεδα. Ένα όνειρο, μία κρυφή επιθυμία του νεαρού κοριτσιού να γίνει ηθοποιός μεγαλώνοντας. Η ίδια η Τέχνη συναντάει την καθημερινότητα. Ο χρόνος θολώνει. Ο θεατής μπερδεύεται. Εξαιρετική είναι η φωτογραφία της Κλερ Ματόν. Ουσιαστικά μας δίνει ένα ψυχογράφημα των πρωταγωνιστών. Η ώρα περνάει. Θα βρεθούν ξανά στο ίδιο σπίτι. Λίγες κουβέντες και μία μεγάλη αγκαλιά.
“Μinari” του Lee Ιsaac Chung
Tαξίδι στη δεκαετία του 1970. Η απαλή μουσική μας συντροφεύει από την πρώτη κιόλας σκηνή. Το αμερικανικό όνειρο “φέρνει στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο πάνω από 30.000 Νοτιοκορεάτες”. Μετά από μία δεκαετία στην Καλιφόρνια των μεγάλων αντιθέσεων και ανισοτήτων, ο Τζέικομπ αποφασίζει να μετακομίσει με την οικογένεια του στη Φύση του Αρκάνσας και να κάνει μία νέα αρχή αυτάρκειας. “-Τι είναι αυτό το μέρος; -Το νέο μας σπίτι”. O πατέρας κι ο γιος, η μάνα κι η κόρη. Ένα συγκινητικό πορτραίτο μίας οικογένειας που παλεύει σαν μία γροθιά κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Η συνέχεια του κύκλου της ζωής. Το Minari θα ανθίσει. Η ελπίδα θα μείνει ζωντανή. Μοιάζει τόσο μακρινό για την εποχή μας που τα πάντα επισκιάζουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα και η πρόοδος του κυβερνοχώρου. Η δύναμη των ανθρώπων που μάχονται δεν τους επιτρέπει να δελεαστούν από τον πειρασμό της παραίτησης.
“Χορεύτρια” της Στεφανί Ντι Τζιούστο
Μία ωδή στον αγώνα του ανθρώπου να φτάσει στην κορυφή με κάθε θυσία. Στη ζωή τίποτα δεν σου χαρίζεται, πρέπει να ματώσεις, να διεκδικήσεις για να κατακτήσεις και πάλι η επιτυχία δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Μοναδικά της όπλα η επιμονή κι η υπομονή της, καθώς και το ταλέντο της. Με σκληρό ρεαλισμό ο δρόμος από ναδίρ στο ζενίθ. Ένα γαλλικό βιογραφικό μουσικό δράμα. Ο πατέρας πριν τον θάνατό του προοικονομεί την εξέλιξη των γεγονότων: ” Η κόρη μου θα γίνει η σπουδαιότερη καλλιτέχνις στον κόσμο “. Πόσο απέχει άραγε η επιτυχία από την αποτυχία και πόσο δύσκολο είναι κρατηθείς στην κορυφή, εφόσον φτάσεις σε αυτήν; “Ένα λουλούδι του ονείρου από το σκοτάδι έχει αναδυθεί”.
“Dilili στο Παρίσι” του Michel Ocelot
Τα animation στην εποχή μας έχουν εξελιχθεί σε έναν εναλλακτικό κινηματογραφικό τρόπο, ώστε να περάσεις ένα μεγάλο μήνυμα μέσα από ένα πιο χαλαρό κλίμα, τόσο στα παιδιά, όσο και στους ενήλικες. Η Ντιλιλί είναι ένα μικρό κοριτσάκι από την Αφρική (Κανάκ) που κατοικεί πλέον στη Γαλλία. Το ντύσιμο της αρχοντικό κι η μόρφωσή της αξιοζήλευτη για την ηλικία της. Γνωρίζει τον νεαρό μεταφορέα, Οριέ και με όχημα το τρίκυκλο του ταξιδεύουν σ΄ολόκληρο το Παρίσι, με στόχο αφενός να γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους και να αλληλεπιδράσει μαζί τους κι αφετέρου να εξιχνιάσουν ένα μυστήριο και να ξεσκεπάσουν ένα σκάνδαλο που απασχολεί έντονα την εποχή εκείνη. Η ταινία αποτελεί έναν ύμνο στην εποχή του Διαφωτισμού, ένα ουμανιστικό ποίημα για το δικαίωμα στη ζωή επί ίσοις όροις. Μακριά από κάθε είδους ρατσισμό, προκατάληψη, με θεμελιώδη άξονα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
