Η ελληνική ψηφιακή πλατφόρμα που δικαίως κερδίζει καθημερινά ολοένα και περισσότερους συνδρομητές μας αποζημιώνει με τον περιεχόμενό της. Πάμε να δούμε τις τελευταίες μας στάσεις που λατρέψαμε στους κινηματογράφους και τώρα έχουμε την ευκαιρία να τις μοιραστούμε ξανά με συγγενείς και φίλους.

“Όλα για τη Μητέρα μου”, του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Τη στιγμή που στους κινηματογράφους παίζεται το “Διπλανό Δωμάτιο” η πλατφόρμα του ανεξάρτητου σινεμά μας θυμίζει με ένα ιδιότυπο σχήμα κύκλου την ταινία που καθιέρωσε τον σπουδαίο σκηνοθέτη το 1999. Αυτό το πολύχρωμο, πληθωρικό, απόλυτα ιδιοσυγκρασιακό μελόδραμα, είναι ένα απαραίτητο must-see για όλους τους λάτρεις του αλμοδοβαρικού σύμπαντος αλλά και για όλους όσους πιστεύουν στην ομορφιά και στη φιλία. Μια ανύπαντρη μητέρα βλέπει το μοναχογιό της να πεθαίνει ανήμερα των 17ων γενεθλίων του, στην προσπάθειά του να πάρει αυτόγραφο από μια ηθοποιό. Εξαιτίας της οδυνηρής απώλειας, η γυναίκα αποφασίζει να εντοπίσει τον πατέρα του παιδιού, επιλογή που ανοίγει το δρόμο για μια υπαρξιακή οδύσσεια που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

“Oι Παρείσακτοι”, του Λατζ Λι
Με βαθιά ανθρώπινη ματιά στο κεντρικό φόντο τοποθετείται μία μορφωμένη κοπέλα με καταγωγή από το Μάλι, που αρνείται πεισματικά να δει την οικογένειά της να ξεσπιτώνεται. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του δημάρχου, ο αντικαταστάτης του, ένας νεαρότερος γιατρός προωθεί μεταρρυθμίσεις που φέρνουν τους “παρείσακτους” στο περιθώριο και δυσκολεύουν θεαματικά την καθημερινότητά τους. Η καταστολή έρχεται ως φυσικό επακόλουθο και πληγώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Στα όρια της ανέχειας, ένα βήμα από την καταστροφή, τα άτομα μετατρέπονται σε αγρίμια και κυριαρχούν τα ένστικτα. Ο Λατζ Λι έχει ζήσει τις συγκεκριμένες ιστορίες ως βιώματα. Δεν αποτελούν απλά μαρτυρίες και υλικό που έφτασαν στα χέρια του. Είναι εμπειρίες και εικόνες που έχει στο μυαλό του ως παρατηρητής των γεγονότων. Έχοντας μεγαλώσει στα προάστια του Παρισιού δε θέλει να αφήσει να ξεχαστούν όλα αυτά. Να μη μείνουν στα ανείπωτα. Δίνεται μία αυθεντική απεικόνιση της ζωής στις περιθωριοποιημένες κοινότητες, επισημαίνοντας τις συνθήκες που οδηγούν σε κοινωνικές εξεγέρσεις. Μέσα από δυνατές ερμηνείες και εντυπωσιακή σκηνοθεσία θίγονται θέματα όπως η αστυνομική αυθαιρεσία, η έλλειψη προοπτικών για τη νεολαία, αλλά και η αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων των φτωχογειτονιών.

“Η Ομορφιά της Ύπαρξης”, του Ρόι Άντερσον
Ένα ευαίσθητο υστερόγραφο, ολοκληρώνοντας την άτυπη τριλογία του από τον δημιουργό. Μέσα από ξεχωριστές μικρές μικρές ιστορίες (βινιέτες) προσπαθεί να εξηγήσει την κατάσταση που βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα. Δεν μένει όμως στο φαίνεσθαι και διεισδύει με χειρουργική ακρίβεια στο είναι. Μία διεξοδική εξερεύνηση και σύμμαχός του η εξαιρετική μουσική που σαγηνεύει τα πλήθη κι εντείνει το αίσθημα της ματαιότητας των πάντων. Ο κύκλος της ζωής είναι ταυτόχρονα είναι μεγαλύτερη ευλογία, αλλά κι η μεγαλύτερη δοκιμασία. Μάχη, πάλη, πολλά τα δεινά, ελάχιστα τα καλά. Πρέπει να αντέξεις. Λεπτοκεντημένο έργο τέχνης με έμφαση στη λεπτομέρεια. Σε έναν κόσμο σκληρό, κυνικό, βαθιά πληγωμένο όλοι μας αναζητούμε μια αγκαλιά παρηγοριάς και λίγη κατανόηση. Υπάρχει διάχυτη ανάγκη για απευθείας επικοινωνία. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ντύσει αυτό το μακάβριο θέαμα με ισχυρές δόσεις χιούμορ ως αντισταθμιστικό. Πάνω που πάει η κατάθλιψη να μας κλείσει το μάτι, εμείς παίρνουμε ανάσα και συνεχίζουμε τον αγώνα. Οι “σιωπές” που ακολουθούν τα λόγια της αφηγήτριας μας δίνουν τον χρόνο να σκεφτούμε. Η εικόνα ως ένα κάδρο ζωγραφικής γίνεται η αφορμή και ταξιδεύουμε τόσο νοητικά, όσο και με τις αισθήσεις μας.

“Δεν Υπάρχει Κακό”, του Μοχάμαντ Ρασούλοφ
Τέσσερις ιστορίες χωρίς να σχετίζονται φαινομενικά, αλλά με τόσα κοινά σε μία δεύτερη ανάγνωση. Στην πρώτη συναντάμε έναν τυπικό καθωσπρέπει οικογενειάρχη που ζει στην πρωτεύουσα. Ένα χάπι, δεύτερο χάπι. Ήρεμος, πράος. Ένα γρανάζι της κρατικής μηχανής. Τι δουλειά κάνει; Πόσο ελεύθερος νιώθει; Σίγουρα φαντάζει συναισθηματικά κενός. 03:00 το ξυπνητήρι θα χτυπήσει, η ρουτίνα θα ξεκινήσει. Μία συνήθεια … σαν να πατάς απλά ένα κουμπί. Ακολουθεί η ιστορία ενός νεαρού που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία. Έρχεται αντιμέτωπος με τις αρχές του. Προσπαθεί να αρνηθεί. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Αποφασίζει και δοκιμάζει κάτι παράτολμο. Εδώ έρχεται ίσως και το μεγαλύτερο χτύπημα στο “σύστημα ασφαλείας”. Η τρίτη ιστορία συνδέεται με τη δεύτερη, καθώς κι εδώ ο πρωταγωνιστής μας υπηρετεί την πατρίδα. Η διαφορά όμως έγκειται στο γεγονός πως αυτός δεν είναι διατεθειμένος να πει “ΟΧΙ”. Υπομένει τα πάντα, κάνει το χρέος του κι απολαμβάνει τις στιγμές με την αγαπημένη και την οικογένειά της. Όταν όμως έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα λυγίζει, διαλύεται, τίποτα δεν μπορεί να “ξεπλύνει” πια τα χέρια του. Η τέταρτη και τελευταία υπόθεση διαδραματίζεται στην επαρχία. Πρωταγωνιστεί μάλιστα η κόρη του σκηνοθέτη, πανέμορφη Μπαράν που παρέλαβε το βραβείο για λογαριασμό του πατέρα της. Εδώ μιλάμε για ευτυχία μακριά από τον αστικό πολιτισμό ή για μία προσωπική εξορία; Πώς οι αποφάσεις μας είναι ικανές να επηρεάσουν τις ζωές όσων αγαπάμε;

“Θερμοκήπιο”, του Γιώργου Γεωργακόπουλου
Μία ταινία με σπουδαίο κοινωνικό σχόλιο κι αντιρατσιστικό μήνυμα. Το όνειρο ενός νέου παιδιού να φτάσει μέχρι τη Γιουβέντους. Δουλειά, αθλητισμός, ελπίδα και αναρχία. Κάθε μονοπάτι και μία πρόκληση που πρέπει να πάρεις τη σωστή απόφαση. Δύο κόσμοι συγκρούονται. Αυτός της καριέρας που απαιτεί θυσίες κι ο καθημερινός, ο εφήμερος, που οι φίλοι σου καλπάζουν με την νιότη για άρμα κι εσύ πρέπει να συγκρατηθείς. Οι πειρασμοί είναι πολλοί. Η γραφειοκρατία αποτελεί πάντα τροχοπέδη. Προοικονομία-ύβρις-τιμωρία. Ένας σύγχρονος Γολγοθάς δίχως λύτρωση κι ένας δρόμος που συνεχίζεται δίχως ξεκάθαρη πυξίδα.

 

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.