To ελληνικό σινεμά έχει κάνει σοβαρά βήματα προόδου την τελευταία δεκαετία. Από το Cinodo δε θα μπορούσαν να λείπουν κορυφαία έργα δημιουργών που στην πλειοψηφία τους πέρασαν κι από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Κάνουμε μία βουτιά σε αυτόν τον κόσμο και εκεί βρίσκουμε πέντε στάσεις … 

“Το Μικρό Ψάρι”, του Γιάννη Οικονομίδη 
Πάνω στην εφηβεία του ο πρωταγωνιστής θα διαπράξει ένα έγκλημα πάθους για χάρη μίας κοπέλας. Θα περάσει δύσκολες στιγμές στη φυλακή, ωστόσο ο αρχινονός της νύχτας, Λεωνίδας θα βάλει πλάτη για χατίρι του και θα του σώσει πολλές φορές τη ζωή από αντίπαλες συμμορίες. Παίρνει το πτυχίο από το κολλέγιο. Ελεύθερος πια εργάζεται σε έναν φούρνο για τα προς το ζην. Στόχος ζωής να εξοφλήσει το ηθικό χρέος στον Λεωνίδα. Ξαφνικά την μεγάλη ημέρα ο τελευταίος, βρίσκεται κρεμασμένος στο κελί του. Προδοσία, απόγνωση. Βιώνει την πιο σκληρή πλευρά της ζωής. Μέσα του έχει κλονιστεί. Παραμένει ατάραχος, ήσυχος, σιωπηλός. Αποφασίζει να καθαρίσει τον κόσμο, αρχής γενομένης από τον πιεστικό του περίγυρο. Φτάνει η στιγμή της κάθαρσης. Μόνος πλέον σε ένα παγκάκι, περιμένει την λύτρωση. 

“Πρόστιμο”, του Φωκίωνα Μπόγρη 
“Τα ψωμιά εδώ τέλος”. Το περιθώριο και πάλι στο προσκήνιο. Ιερόδουλες, τρανς, εμπόριο ναρκωτικών. Τα “ιερά επαγγέλματα”. Ένα παρεμπόριο που συντηρείται και συντηρεί μία μεγάλη γκάμα ανθρώπων. Η εργασία δίνει κοινωνικό ρόλο στη κάθε μονάδα. Η ζωή του κεντρικού μας ήρωα ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Θέλει να αποδράσει από το πρόβλημα, η έλλειψη ρευστότητας όμως τον οδηγεί ολοένα και πιο βαθιά στο προσωπικό του αδιέξοδο. Ούτε η αδελφή του μπορεί να τον βοηθήσει, ούτε οι νέες του γνωριμίες. Ένας αέναος κύκλος δίχως περιθώρια διαφυγής. 

“Αναζητώντας τον Χέντριξ”, του Μάριου Πιπερίδη 
Ο Γιάννης είναι ένας 40άρης με μεγάλα όνειρα κι ανιδιοτελή αγάπη για την μουσική, που η ζωή τον προσγείωσε κάπως απότομα στην πραγματικότητα. Έχει πάρει τις αποφάσεις του κι ετοιμάζεται να αφήσει για πάντα την Κύπρο που τόσο τον έχει πληγώσει από τα παιδικά του χρόνια. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα το κάνει, καθώς μεγάλωσε μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Με εκκρεμότητες ανοιχτές, δίχως διάθεση για αντίο, ετοιμάζεται να κλείσει αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του. ” Η ζωή είναι σκ@τ@ “. Μοναδικός του συνοδοιπόρος, ο σκύλος του Τζίμι. Το ταξίδι δίχως να τα καταλάβει κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αλλάζει αναπάντεχα προορισμό και μεταtρέπεται σε ένα οδοιπορικό στα κατεχόμενα. Από εξωτερικό γίνεται εσωτερικό. ‘Εχει την ευκαιρία να επιστρέψει, να επαναπροσδιοριστεί, να απογοητευτεί από την αδυσώπητη γραφειοκρατία. Παράλληλα εμείς γνωρίζουμε τη Λευκωσία, την τελευταία διαιρεμένη πόλη της Ευρώπης. Εκεί που στις δύο πλευρές της κατοικούν καθημερινά θύματα συγκυριών. Από τη μία Αδάμ Μπουσδούκος κι η Βίκυ Παπαδοπούλου, από την άλλη οι Fatih All και Οzgur Karadeniz. Όλοι τους εξαιρετικοί δίνουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ελπίδας για λύση στο Κυπριακό. Πάντα επιστρέφεις εκεί που ανήκεις. Σε οδηγεί η καρδιά κι όχι η λογική. 

“Χειροπαλαιστής”, του Γιώργου Γούση 
Στον μεγάλου μήκους «Χειροπαλαιστή» που ακολούθησε χρονικά, η κάμερα του Γιώργου Κουτσαλιάρη παρατηρεί ημέρες από τη ζωή του Παναγιώτη. Ένας νέος άνθρωπος μεταξύ 25-30 που αποφασίζει να αφήσει τη ζωή και το χωριό του στην Ήπειρο για να ζήσει το όνειρό του στην Αθήνα. Η μετάβαση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο πρωταγωνιστής μας με στοχαστική διάθεση και νότες χιούμορ προσπαθεί να γίνει κομμάτι της νέας του πραγματικότητας. Ο βιοπορισμός, οι δυναμικές σχέσεις που αναπτύσσονται και ο πρωταθλητισμός. Αυτός είναι το κλειδί όσον αφορά τη δόμηση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του.  Το παιχνίδι με τον καθρέφτη δείχνει έναν άνθρωπο ευάλωτο και ανασφαλή παρά την επιβλητική του εξωτερική εμφάνιση. Το μικρόβιο του πρωταθλητισμού πολλές φορές οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που βιώνουν κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Τη συνέχεια της πορείας κρίνει το «μέταλλο» και η αίσθηση του «ανήκειν». Να νιώσεις πως έχεις δίπλα σου τους κατάλληλους να σε στηρίξουν και στο κρίσιμο σημείο να σε κάνουν ικανό για την απογείωση. Ο μοναχικός δρόμος είναι πάντα δυσκολότερος. 

“Digger”, του Τζώρτζη Γρηγοράκη 
Οι σχέσεις πατέρα-υιού κι αυτή του ανθρώπου με την “μητέρα” τίθενται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Η τεχνολογία είναι απούσα και το κενό της καλύπτουν οι μαγικοί ήχοι της παρθένας Φύσης που σήμερα τείνουν να χαθούν και να μείνουν στους πρεσβύτερους απλά ως ανάμνηση του παρελθόντος. Ο Νικήτας έχει αυτοεξοριστεί σε ένα ορεινό κτήμα. Το φροντίζει με αγάπη κι εξασφαλίζει την αυτάρκειά του. Το τελευταίο οχυρό της περιοχής δοκιμάζεται, αλλά κρατάει την ώρα που οι καρχαρίες επελαύνουν. Η μάχη είναι εκ προοιμίου άνιση. Η ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη βραβεύτηκε στο Σεράγιεβο. Σταθερή αξία στο πλήρωμα του χρόνου. Ένα ήρεμο τέρας. Έχει περάσει πολλά κι όμως αντέχει. Πλάι του ο νεαρότερος Αργύρης Πανταζάρας. Συνθέτουν ένα δίδυμο που κερδίζει το κοινό. “Αν δεν το δει το μυαλό σου, δε θα το δει το μάτι σου”. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.