Ο Οκτώβριος στο Ertflix φέρνει έναν αέρα κινηματογραφικής ανανέωσης, με επιλογές που καλύπτουν κάθε διάθεση: από τη ρομαντική ελαφρότητα της Νέας Υόρκης μέχρι τα πυκνά ηθικά διλήμματα ενός πληροφοριοδότη ή την ωμή σκληρότητα ενός μεταπολεμικού Λένινγκραντ. Πέντε ταινίες, πέντε διαφορετικοί κόσμοι, που συνομιλούν μεταξύ τους μέσα από το βλέμμα κορυφαίων δημιουργών του Γούντι Άλεν, του Όλιβερ Στόουν, του Αλεχάντρο Λάντες, του Κορνέλιου Πορουμπόιου και του Καρντεμίρ Μπαλάγκοφ. Κάθε έργο φωτίζει μια πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας από την ψευδαίσθηση της ανεμελιάς μέχρι τη βαριά σκιά της ενοχής και της επιβίωσης. Ένα μικρό, αλλά ουσιαστικό κινηματογραφικό ταξίδι για το φθινόπωρο ιδανικό για τις βροχερές μέρες που ζητούν ιστορίες με βάθος και ουσία. 

“Μία βροχερή ημέρα στη Νέα Υόρκη”, του Γούντι Άλεν 
Ο Γκάτσμπι και η Άσλεϊ ετοιμάζονται να περάσουν ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη, όμως τα σχέδιά τους θα ανατραπούν όταν η Άσλεϊ αναλαμβάνει να πάρει συνέντευξη από τον σκηνοθέτη Ρόλαντ Πόλαρντ. Οι δυο τους αναγκάζονται να πάρουν διαφορετικούς δρόμους και ο καθένας γνωρίζει καινούργια πρόσωπα και ζει απίστευτες περιπέτειες. Κι όλα αυτά ενώ η ηλιοφάνεια δίνει τη θέση της στις ψιχάλες της βροχής.

“The Whistlers”, του Koρνέλιου Πορουμπόιου 
Ο Κρίστι, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός αφήνει το Βουκουρέστι και μεταβαίνει στα Κανάρια Νησιά με ειδική αποστολή. Έχει λάβει την εντολή να μάθει την τοπική σφυριχτή γλώσσα. Φαινομενικά αποτελεί τον πρωταγωνιστή, στην πραγματικότητα όμως έχει μετατραπεί σε ένα πιόνι ανάμεσα στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Προσπαθεί να ελιχθεί, να συμμαχήσει, να βγει αλώβητος απ΄όλη αυτήν την περιπέτεια. Διακυβεύονται χρήματα και δόξα. Κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει με σαφήνεια αν είναι ο θύτης ή το θύμα. Μέσα σε έναν ασφυκτικό κλοιό παρακολούθησης επιχειρεί να επικοινωνήσει και να βρει σανίδα σωτηρίας στο αδιέξοδο. Την ώρα που η μία ή η άλλη πλευρά μοιάζει να τον κρατάει στο χέρι, έχει τον τρόπο να ξεγλιστρήσει με δεξιοτεχνία. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα, το αστυνομικό θρίλερ και την μαύρη κωμωδία. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, που η μητέρα βρίσκει όπως καθαρίζει και δωρίζει στην εκκλησία με αφέλεια ένα τεράστιο ποσό για να “σώσει” τον υιό της μέσω προσευχών. Φόρος τιμής στο νουάρ με ανελέητο κυνισμό, νέο-νουάρ ενδεχομένως καθώς εδώ έχουμε έντονο φωτισμό στις στιγμές κορύφωσης.

“Monos”, του Αλεχάντρο Λάντες 
Γνωρίζουμε μία ομάδα ανήλικων στρατιωτών, κρυμμένη στα βουνά. Παιδιά εθισμένα στη βία. Πυροβολούν αδιακρίτως χωρίς προφανή αιτία, το αίμα γίνεται η δεύτερη φύση τους και το νερό υπάρχει απλά να ξεπλένει ό,τι μένει πίσω. Κατά διαστήματα έρχεται ένας ανώτερός τους κι επιδίδονται σε σκληρά γυμνάσια. Όποιος αντέξει έχει την μεγαλύτερη “ανδρεία”. Δεν επιτρέπεται επαφή με τον έξω κόσμο. Συνάπτουν σχέσεις μεταξύ τους. Μία αγέλη “άγριων ζώων” που έχουν κυριευθεί από τα ένστικα, εξού και τα ψευδώνυμά τους. Χρέος τους να προστατέψουν την αγελάδα, που τους καθιστά αυτάρκεις. Ένα ατύχημα κι οι συνέπειές του θα φέρουν όμως μία νέα πραγματικότητα. Οι δεσμοί μεταξύ των μελών θα δοκιμαστούν. Θύματα βαριά ψυχικά τραυματισμένα παλεύουν ανάμεσα στην κόλαση του πολέμου και την φύση που ανταποκρίνεται στην ηλικία τους. Μία Αμερικανίδα όμηρος (“Τζούλιαν Νίκολσον”-Ι, Tonya) θα γίνει η αφορμή για προστριβές. Τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως πριν. Ο φόβος τους κυριεύει. Ο νέος “αρχηγός” τα βρίσκει σκούρα και μάταια προσπαθεί να επιβληθεί. Κάποιοι αναζητούν απόδραση. Κλαίνε για τις πράξεις τους. “Πανηγυρίζαμε σαν κτήνη”. Aκραίες καταστάσεις που δε συνάδουν με τα χρόνια τους. Alors, c΄est la guerre.

“Snowden”, του Όλιβερ Στόουν 
Ένας πρώην στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών, πράκτορας πλέον της CIA, που εργαζόταν για την ΝSA στα 36 του χρόνια αποφασίζει να επαναστατήσει και να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Αναχωρεί από τη βάση του στη Χαβάι για το μακρινό Χονγκ Κονγκ. Εκεί κάτω από άκρα μυστικότητα έχει κλείσει το ραντεβού των ευρείας κλίμακας αποκαλύψεων με δημοσιογράφους των μεγαλύτερων πρακτορείων ειδήσεων του κόσμου. Δεν υπάρχει χρόνος, πρέπει να γίνουν γνωστά πεπραγμένα που ενδεχομένως θα προκαλέσουν αποσταθεροποίηση, αλλά θα γεννήσουν ξανά την ελπίδα στον κόσμο.  Είναι εντελώς διαφορετικό να λέμε ελαφρά την καρδία, όλα παρακολουθούνται και τρομερό να επαληθεύεται αυτό μπροστά στα μάτια μας. Ο άνθρωπος σήμερα πληρώνει ποικιλοτρόπως το τίμημα της εξέλιξης της τεχνολογίας. Το Internet μπορεί να έκανε την ανθρωπότητα ένα μεγάλο χωριό, αφού μείωσε τις αποστάσεις και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μπορεί φαινομενικά να δημιουργήθηκαν για να ενώσουν, αλλά στην πράξη μιλάμε για ένα μεγάλο φακέλωμα. Τhe Great Ηack όπως ακριβώς περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ των Karim Amer και Jehane Noujaim.

“Ένα Ψηλό Κορίτσι”, του Καρντεμίρ Μπαλάγκοφ 
Λένινγκραντ 1945 έναν χρόνο μετά τον πόλεμο. Επιτέλους πρώτες στιγμές ειρήνης. Ένα έθνος, ένας κόσμος που καλείται να διαχειριστεί ατομικά και συλλογικά τραύματα. Μία μεταπολεμική παράνοια σκεπάζει τα πάντα. Η Ίγια, ένα κορίτσι διακοσίων εκατοστών έχει επιστρέψει λαβωμένη από το μέτωπο και εργάζεται σε ένα νοσοκομείο. Το μετατραυματικό σοκ την κάνει εύθραυστη, ευάλωτη ανά πάσα στιγμή. Δεν έχει όρεξη να ζει, δυσκολεύεται να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Έχει βιώσει τη δίνη των συρράξεων στην πρώτη γραμμή κι όλα αυτά μοιάζουν να της έχουν κλέψει τη διάθεση για ζωή. “Είμαι κενή, μέσα μου είμαι κενή”. Ο σκηνοθέτης δομεί ένα ύψιστο δράμα χαρακτήρων που αλλοιώθηκαν και διαβρώθηκαν στο μέτωπο. Οι τραγικές φιγούρες πληθαίνουν όσο περνάει ο χρόνος. Σώματα καταπονημένα, πνεύματα διαλυμένα, ψυχές νεκρές. Βίαια ξεσπάσματα, κυκλοθυμικές παλινωδίες, κλονισμένες ψυχοσυνθέσεις συμπληρώνουν το παζλ της τοπικής κοινωνίας. Η φωτογραφία κι η ενδυμασία δίνουν το χρώμα της εποχής. Μουντό. Η Βικτόρια Μιρσνιτσένκο (Ίγια) από την μία αθώα, αλλά και στυγερή κι η Βασιλίσσα Περελίγκινα (Μάσα) αυθόρμητη κι απαιτητική. Άνθρωποι που αναζητούν το γιατρικό ή την λύτρωση επίμονα. Δεν αντέχουν άλλο να πολεμούν, δηλώνουν παραίτηση.

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.