Μία βουτιά (κάποιοι έκαναν τις πρώτες τους και στη θάλασσα) στη ψηφιακή ταινιοθήκη της ΕΡΤ που συνεχώς ανανεώνει το περιεχόμενό της. Όπως κάθε μήνα επιλέξαμε πέντε επιλογές που ανοίγουν ιδιότυπο διάλογο μπροστά στο σύνολο των θεατών με τα μηνύματα που μας στέλνουν. Από το “Ιn the Fade” του Φατίχ Ακίν, σε φεστιβαλικές επιτυχίες όπως το “Ι, Τonya”, τα “Συνώνυμα” (Χρυσή Άρκτος στο Βερολινό), τη “Γιάλντα” και τον “Φύλακα” για όλες τις ηλικίες. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικά το περιεχόμενό τους.
“Ιn the Fade” του Φατίχ Ακίν
Ένα τραγικό συμβάν διαταράσσει την ισορροπία μίας οικογένειας. Σκιαγραφείται υποδειγματικά το πορτραίτο ενός ανθρώπου που βιώνει το μέγιστο δράμα. Χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του από τη μία στιγμή στην άλλη, διαλύεται. Μετέωρο το επόμενο βήμα παρά τη στήριξη φίλων. Κανείς δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό. Οι πληγές παραμένουν ανοιχτές. Το φορτίο δυσβάσταχτο. Ο δρόμος προς τη δικαίωση των θυμάτων γεμάτος εμπόδια. Με την Νταιάνα Κρούγκερ σε ρόλο πρωταγωνίστριας σε μία συγκλονιστική ερμηνεία από την αρχή μέχρι το τέλος κι άξιους συμπαραστάτες τους υπόλοιπους ηθοποιούς, με τον δικό μας Γιάννη Οικονομίδη σε κομβικό ρόλο, ώστε να ξετυλίξει τον μίτο της Αριάδνης. Mία πολυεπίπεδη τραγωδία, ντυμένη όπως πάντα με εξαιρετική μουσική. Διαρκής αναζήτηση ευθυνών, μα κυρίως του ηθικού αυτουργού, που δεν είναι άλλος από το τέρας της εποχής που γιγαντώνεται ξανά και προκαλεί δικαιολογημένη ανησυχία στους διορατικούς.
“Ι, Τonya” του Κρεγκ Γκιλέσπι
Η ταινία-απάντηση της Τόνια Χάρντινγκ, αθλήτριας καλλιτεχνικού πατινάζ στο ατομικό για όσα συνέβησαν το 1994 όταν κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός για επίθεση σε συναθλητριά της λίγο πριν την Χειμερινή Ολυμπιάδα. Ένα βιογραφικό δράμα που παρουσιάζεται με στοιχεία μαύρης κωμωδίας, ώστε να κερδίσει από τα πρώτα κιόλας λεπτά τον θεατή. Μία αληθινή ιστορία γεμάτη πάθος και πόνο, με το σενάριο να υπογράφει ο Στίβεν Ρότζερς και τη σκηνοθεσία, ο Κρεγκ Γκιλέσπι. Η Μάργκοτ Ρόμπι στον ρόλο της Τόνια. Τόσο εκφραστική, τόσο συναισθηματική, σαν η ίδια να βιώνει όλον αυτόν τον γολγοθά. Στο ρόλο της μητέρας, η Άλισον Τζάνει. Σκληρή, αδυσώπητη. Πιστεύει πως κάνει το σωστό, το καλύτερο για την τύχη της κόρης της ακόμα κι αν πολλές φορές φτάνει στα άκρα. Μία αντισυμβατική προσωπικότητα. Καπνίζει, όπως ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ. Καταφέρνει να παραμείνει ο εαυτός της, να μην αλλοτριωθεί, παρ΄ότι έφτασε ένα βήμα από την ολική καταστροφή και τελικά να κερδίσει την υστεροφημία της μέσω αυτής της ταινίας.
“Συνώνυμα” του Ναντάβ Λαπίντ
Ένας Ισραηλινός βρίσκεται στην καρδιά του Παρισιού. Εκλιπαρεί για βοήθεια. Οι πόρτες ερμητικά κλειστές. Η Ευρώπη του φόβου. Η αποτυχία μίας Ένωσης συμφερόντων. Παντού όμως υπάρχουν εξαιρέσεις, έτσι και στην πόλη του Φωτός. Ένα νεαρό ζευγάρι θα βρει τον Γιοάβ και θα του δώσει το δικαίωμα ξανά να ονειρευτεί. Είναι αποφασισμένος. Το δικό του σενάριο δεν έχει επιστροφή. Όλες του οι αναμνήσεις από την πατρίδα δείχνουν ένα κολαστήριο, που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα καμίας λογής ήττας. Η μετάβαση σε μία νέα χώρα, για την οποία πάντα θα είσαι ξένος, ακόμα κι αν η καρδιά σου έχει αποφασίσει πως ανήκει πλέον σε αυτήν. Γύρω από τον Σηκουάνα ζωγραφίζεται περίτεχνα ένα πορτρέτο του σήμερα. Η ταινία παίρνει τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος πριν την οριστική παραίτηση και την αποδοχή της μοίρας μας.
“Γιάλντα: H νύχτα της συγχώρεσης” του Μασούντ Μπακσί
Η Μάριαμ ενεπλάκη σε ένα δυστύχημα δίχως πρόθεση και δόλο. Το ανδροκρατούμενο, θεοκρατικό καθεστώς δεν αφήνει περιθώρια για εξηγήσεις και περιστροφές, την καταδικάζει στην εσχάτη των ποινών. Η μπούρκα ως σύμβολο ανελευθερίας και υποταγής. Της δίνεται μία τελευταία ελπίδα να σώσει τη ζωή της. Καλείται να πείσει δημόσια την Μόνα να τη συγχωρέσει. Το κίνητρο της τελευταίας σκοτεινό. Σε μία εβδομάδα ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα της. Μεγάλο Βραβείο στο Διεθνές Διαγωνιστικό στο Σάντανς. Στην Τεχεράνη έχει νυχτώσει. Ήδη βρέχει, τα αστέρια χάνονται από τον ουρανό. Ο καθένας τραβάει τον δρόμο του. Τα πραγματικά πρόσωπα έχουν αποκαλυφθεί. Οι μάσκες έχουν πέσει. Κάποιοι χαμογελούν και κάποιοι κλαίνε. Ο κόσμος κλείνει τις τηλεοράσεις. Το επεισόδιο 23 έχει μόλις ολοκληρωθεί. Δίνουν ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα την ίδια ώρα στην ίδια συχνότητα. Ένα νέο λαϊκό δικαστήριο θα έρθει στους δέκτες τους και πάλι, θα κληθούν και πάλι να ψηφίσουν.
“Ο Φύλακας” του Νιμά Τζαβιντί
Στο μακρινό 1960 στην επαρχία του Ιράν, μακριά από την πρωτεύουσα. Μία φυλακή αδειάζει, καθώς έχει αποφασιστεί το κτιριακό συγκρότημα να κατεδαφιστεί. Ο διοικητής ενημερώνεται πως μετά την επιτυχή μεταφορά των κρατουμένων παίρνει προαγωγή. Κερδίζει το “διαβατήριο” ανέλιξης και επιτέλους θα βρεθεί στο κέντρο επιχειρήσεων σε μία επιτελική θέση. Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και πανηγυρίζουν, ο Θεός γελάει. Το μυστήριο-μυστικό του σωφρονιστικού ιδρύματος στοιχειώνει το προσωπικό. Μεγάλος πρωταγωνιστής όπως και στην “Περίπτωση Συνείδησης, αλλά και στο “Just 6.5”, o Navid Mohammadzadeh στον ρόλο του Γιαχέντ. Περνάει στην αντίπερα όχθη αυτή τη φορά, στην πλευρά των καλών της ιστορίας. Πλάι του η εκθαμβωτική Parinaz Ιzadyar στον ρόλο της κοινωνικής λειτουργού. Κοινωνικοπολιτικό σχόλιο με βέλη για την “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη. Ο εγκλεισμός είναι η εύκολη λύση. Η απομόνωση είναι μία κόλαση επί της γης, που σε οδηγεί στην τρέλα.
