Για έναν ακόμα μήνα η ΕΡΤ μας δίνει την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με το έργο σπουδαίων δημιουργών. Άλλοι ανερχόμενοι κι άλλοι καταξιωμένοι στο παγκόσμιο στερέωμα. Με τη θέαση των ταινιών διευρύνονται οι ορίζοντες των θεατών και γίνονται συσχετισμοί με ολόκληρο τον κόσμο και τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων. Δύο επιλογές από την Ελλάδα και τρεις από το εξωτερικό. Όλες τους με ένα μεγάλο ταξίδι σε Φεστιβάλ και πλήθος διακρίσεων. Πάμε να ταξιδέψουμε λοιπόν από τις Θημωνιές μέχρι την Πλατεία Αμερικής με ενδιάμεσες στάσεις που θα μείνουν στη σκέψη μας για καιρό.

“Πίσω από τις Θημωνιές” της Ασημίνας Προέδρου

Την ώρα που ένα γλέντι βρίσκεται στο απόγειό του, δύο μικρά παιδιά βρίσκουν πτώματα μεταναστών στη λίμνη Δοϊράνη. Ο Στέργιος σηκώνεται από το τραπέζι και κάπου εκεί ξεκινούν τα τρία επεισόδια της Ασημίνας Προέδρου. Η αφήγηση ξεκινάει από το φινάλε προς την αρχή και το «τέλος» έρχεται μονάχα στον επίλογο. Βόρεια Ελλάδα, στα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία. 2015, η μεγαλύτερη προσφυγική κρίση. Είμαστε ικανοί να μείνουμε άνθρωποι ή θα καταλήξουμε απλά κτήνη;

“Τι θα πει ο Κόσμος” της Ιράμ Χακ

Η αγάπη της οικογένειας εξελίσσεται σε μία φυλακή για τη ψυχή του νεαρού κοριτσιού. “Μάθε να συμβιβάζεσαι”. Μία πλήρης υποταγή της συνείδησης και των “θέλω” πριν προλάβει η πρωταγωνίστριά μας να γευτεί τον νεανικό έρωτα. Μία κλειστή κοινωνία ανθρώπων, ανδροκρατούμενη. Όταν έχεις πάρει τη γεύση του Δυτικού Κόσμου είναι δύσκολο να κάνει εκπτώσεις στα όνειρά και το όραμά σου. Παντού όμως κυριαρχεί η διαφθορά κι η εκμετάλλευση των αδυνάτων κι αυτό αφήνει ως επιμύθιο η δημιουργός.

“Βurning Days” (Ημέρες Ξηρασίας) του Εμίν Αλπέρ

Μεταφερόμαστε στην ενδοχώρα της Τουρκίας και την επαρχία, στην οποία κυριαρχούν μηχανισμοί που ο υπόλοιπος κόσμος αρνείται να δει. Σφυρίζει αδιάφορα μέχρι το πρόβλημα να φτάσει στην πόρτα του. Καταδικάζει τον ηγέτη – «δυνάστη» με φλύαρες ανακοινώσεις, αλλά στην πραγματικότητα τα συμφέροντα λύνουν και δένουν. Το πρώτο πλάνο της ερήμου δείχνει το τέλμα και μοιάζει να ολοκληρώνεται με το σχήμα του κύκλου, ενώ η θυσία του ζώου δείχνει μία κοινωνία που λειτουργεί με αποκτηνωμένα ένστικτα, αναζητώντας λύτρωση στα αδιέξοδά της.

“Feathers” (Φτερά και Πούπουλα) του Ομάρ Ελ Ζοχάιρι

Σκοτάδι, μία ανδρική κραυγή, φωτιά… Ο Ομάρ Ελ Ζοχάιρι στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ξεκινάει με μία σεκάνς που θα μπορούσε να αποτελεί από μόνη της μικρού μήκους αριστούργημα. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και FIPRESCΙ την εβδομάδα Κριτικής στις Κάννες. O 34χρονος Αφρικανός δημιουργός δούλεψε για πολλά χρόνια στο πλευρό του Γιουσέφ Σαχίν και οικοδομεί ένα σύμπαν που ο κυνισμός και ο κοινωνικός ρεαλισμός συναντούν το χιούμορ και την επιτηδευμένη σάτιρα με φόντο την επαρχία της Αιγύπτου. Μία βαθιά πολιτική ταινία που στη διαδρομή της κέρδισε το κοινό, διότι ξεφεύγει από το σύνηθες μοτίβο της απόδοσης μίας μίζερης πραγματικότητας.

“America Square” του Γιάννη Σακαρίδη

Μία μοντέρνα Κασαμπλάνκα, γύρω από την Πλατεία Αμερικής. Εκεί συναντιούνται άνθρωποι διαφορετικοί. Ο Μπίλλυ έχει ένα ροκ μπαρ και στο πατάρι του κάνει παράνομα τατουάζ, ο Νάκος είναι ο κλασσικός βουτυρομπεμπές, που του φταίνε όλα εκτός από τον εαυτό του και σταδιακά στο σκηνικό έρχονται ο Τάρεκ. Σύριος απόστρατος, πρόσφυγας στην Ελλάδα κι η Τερέζα μία τραγουδίστρια αφρικανικής καταγωγής μπλεγμένη στη νύχτα που ψάχνει διέξοδο φυγής από τη χώρα. Οι ρόλοι είναι αντιφατικοί μεταξύ τους, οι αντιθέσεις των χαρακτήρων μεγάλες. Δημιουργούν όμως ένα εκρηκτικό κράμα. Αλληλεπιδρούν, συμβαδίζουν για λίγο και προχωρούν με στόχο να επιβιώσουν.  Το φινάλε φέρνει αντικρουόμενα συναισθήματα και γεννά απορίες, «Τατουάζ ήρθε η ώρα σου να φύγεις, κι εσύ».