Τι σας προτείνουμε να μην χάσετε στην ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ:

“Το τρίγωνο της θλίψης”, του Ρούμπεν Έστλουντ
Γιάγια και Καρλ ακολουθούν αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Η νεαρή influencer αυξάνει συνεχώς τους ακολούθους της, την απήχησή της και τους λογαριασμούς της. Πλάι της ένα μοντέλο που φθίνει στον χρόνο και περνάει μία εσωτερική υπαρξιακή κρίση. Από την πρώτη σκηνή διακρίνουμε μία έμμεση προοικονομία με την αναφορά (Triangle of Sadness). Γρήγορα το σκηνικό μεταφέρεται σε μία πολυτελή θαλαμηγό (είναι η ανακαινισμένη “Christina O” του Ωνάση). Εκεί το ζευγάρι θα έρθει σε επαφή με κροίσους από ολόκληρο τον κόσμο. Αφού ο δημιουργός μας τους συστήσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, έρχεται η στιγμή της αντίστροφης μέτρησης και την απομυθοποίησής τους. Δημιουργείται ένα έργο με σαφές ταξικό πρόσημο. Με όπλο τη λεπτή ειρωνεία στηλιτεύεται η ματαιοδοξία των πλουσίων, που νιώθουν ότι αυτός ο κόσμος τους ανήκει. Η ταινία αγγίζει το σήμερα. Ένας Έλληνας, μέλος του πληρώματος, αναφωνεί στο κατάστρωμα πως αυτός κι οι συνεργάτες του υπηρετούν το κεφάλαιο. Γίνονται αναφορές στην οικονομική και την επισιτιστική κρίση πριν αρχίσει ο πόλεμος. Η διορατική ματιά του σκηνοθέτη συνδέει το παρών της αφήγησης (καλοκαίρι 2021) με το δικό μας παρόν. Ο μόνος τρόπος να αλλάξει η ιεραρχία σε παγκόσμια κλίμακα είναι μία ανατροπή.

“O Πατέρας”, του Φλοριάν Ζελέρ
Ο Άντονι είναι σχεδόν 80 χρονών και αρνείται να δεχθεί τις νοσοκόμες που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν. Από την άλλη η κόρη του ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Παρίσι για να παντρευτεί. Αν η κόρη του δεν είναι παντρεμένη τότε ποιος είναι ο άντρας που μπαινοβγαίνει στο σπίτι του και ισχυρίζεται ότι είναι παντρεμένος εδώ και 10 χρόνια με την κόρη του; Μήπως τελικά αυτός ο άντρας και η κόρη του προσπαθούν να τον βγάλουν τρελό; Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο πολυβραβευμένο θεατρικό έργο. Πρωταγωνιστούν οι Άντονι Χόπκινς, Ολίβια Κόλμαν, Ολίβια Γουίλιαμς, Ρούφους Σιούελ.

“H Άγρια Αχλαδιά”, του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν
Ένας νεαρός μόλις έχει αποφοιτήσει. Επιστρέφει στο χωριό του, αλλά θέλει να ξεφύγει από τα δεσμά της τοπικής κοινωνίας. Επιθυμεί βαθιά να ανοίξει τα φτερά του. Έχει διαβάσει, έχει ανησυχίες, είναι η ώρα της προσωπικής δικαίωσης. Τουλάχιστον αυτό φαντάζεται. Γρήγορα στο κυρίαρχο φόντο βλέπουμε τον πατέρα, την μητέρα, την αδελφή, τον παππού του. Αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες, είναι αποφασισμένος όμως να παλέψει. Με όπλο ένα μυθιστόρημα που έχει γράψει αναζητεί το διαβατήριο για ένα καλύτερο αύριο. Οι συναντήσεις που θα ακολουθήσουν, με έναν παλιό του ερώτα με φορείς της τοπικής εξουσίας, με ιμάμηδες θα μας επιβεβαιώσουν όσα γνωρίζουμε για την Τουρκία του 2019. Η διαχρονική πάλη στη σχέση πατέρα-υιού. Ο Σινάν “μισεί” τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει ο Ιντρίς. Ο τζόγος του έχει φάει όλη την περιουσία και χρωστάει σε συγγενείς και φίλους. Τα άλογα από μέσο εργασίας κατέληξαν να είναι έρμαιο μικροπαιχτών στις ιπποδρομίες. Όσο περνάει ο χρόνος ο γιος νιώθει πως η κλεψύδρα αδειάζει, φαίνεται ανά διαστήματα ανήμπορος να γλιτώσει από την μοίρα του. Δάσκαλος ο πατέρας, δάσκαλος κι αυτός. Τα απατηλά όνειρα σβήνουν κι οι απογοητεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Η προοικονομία υπάρχει άλλωστε νωρίς στην ταινία. “Χωρίς λεφτά δε ζεις”. Κι όσο ο χρόνος περνάει έρχεται μία βαθιά κατανόηση να αμβλύνει το χάσμα γενεών.

“Γκίλντα”, του Τσαρλς Βίντορ
Μόλις έφτασε στην Αργεντινή, ο μικροκακοποιός και απατεώνας τζογαδόρος Τζόνι Φάρελ σώζεται από έναν ένοπλο, από τον μοχθηρό Μπάλιν Μάντσον, ο οποίος αργότερα κάνει τον Τζόνι δεξί του χέρι. Όμως η φιλία τους, που βασίζεται στην αμοιβαία έλλειψη ενδοιασμών, διαταράσσεται όταν ο Μάντσον επιστρέφει από ένα ταξίδι με μια γυναίκα: την εξαιρετικά επιθυμητή Τζίλντα, την οποία ο Τζόνι γνώριζε κάποτε και έμαθε να μισεί. Η σχέση του Τζόνι και της Τζίλντα, ένα πεδίο μάχης αντιμαχόμενων συναισθημάτων, γίνεται ακόμα πιο παράξενη μετά την εξαφάνιση του Μάντσον. Πρωταγωνιστούν οι Ρίτα Χέιγουορθ, Γκλεν Φορντ, Τζορτζ Μακρίντι, Τζόσεφ Καλλεία, Στίβεν Γκέρεϊ, Τζόι Σόϊερ.

“Μεγάλη Απόδραση”, του Σεμπάστιαν Μάιζε
Ένας τίτλος μάλλον ειρωνικός, αλλά ταυτόχρονα τόσο εσωτερικός. Αγγίζει το πνεύμα του πρωταγωνιστή που θα υποστεί βία κάθε μορφής, αλλά θα μείνει όρθιος, δυνατός. Από τα “στρατόπεδα συγκέντρωσης” που τιμωρούνταν κάθε λογής διαφορετικότητα, στις φυλακές (όπως και στον στρατό το μόνο που επιτρέπεται είναι το κάπνισμα) στη Δυτική Γερμανία μετά την ήττα στον πόλεμο. Το άρθρο 175 δεν έπαψε να βρίσκεται σε ισχύ για χρόνια. Από το 1871 μέχρι το 1994 περισσότεροι από 150.000 τιμωρήθηκαν και βρέθηκαν σε κελιά. Αυτός κατάφερε να απελευθερωθεί νωρίτερα πληρώνοντας όμως την επιλογή και το πάθος του. Χανς (Φραντς Ρογκόφσκι, ολοένα και καλύτερος στις ερμηνείες του, προσφάτως τον παρακολουθήσαμε και στο “Undine”) και Βίκτορ (Γκέοργκι Φρίντριχ) διδάσκουν τι θα πει ανθρώπινη επαφή, αλληλοκατανόηση, σεβασμός, ανδρική φιλία. Τόσο διαφορετικοί, τόσο μόνοι και ταυτόχρονα μαζί. Το ψυχολογικό θρίλερ που δομείται εξαιρετικά από τον σκηνοθέτη, ενισχύεται μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία της Κριστέλ Φουρνιέ. Μια ιστορία μέσα από τα μάτια των φαινομενικά ηττημένων της ζωής. Δεν πρόκειται όμως να το βάλουν κάτω όσες φορές κι αν τιμωρηθούν. Μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον θα προσπαθήσουν να ζήσουν, να έχουν όμορφες στιγμές απόδρασης, μα πάνω απ’ όλα να μην καταδικάσουν τη ψυχή τους.