Αγγίζουμε την μέση του “θέρους”, οι ανοιχτές κινηματογραφικές αίθουσες κατακλύζονται καθημερινά από κόσμο κι εμείς δίνουμε μία εναλλακτική για τα δύσκολα βράδια που μας βρίσκουν σπίτι με τον κλιματισμό ή έστω έναν ανεμιστήρα να μας δίνει αίσθηση παρηγοριάς. Από το “Truth” του κορυφαίου Ιάπωνα Χιροκάζου Κόρε-Έντα, στις “Απαγορευμένες Συναντήσεις” του Μουάγιαντ Αλαγιάν, “Σε Πόλεμο” του Στεφάν Μπριζέ, στο animation για μικρά και μεγάλα παιδιά, “Εγώ ο Κολοκυθάκης” και στην “Οροσειρά των Ονείρων” στη μακρινή Χιλή του Πατρίτσιο Γκουσμάν.
“Τruth” του Χιροκάζου Κόρε-Έντα
Μετά τον θρίαμβο με το “Shoplifters” που του έδωσε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και πριν το “Μοnster” που προσωπικά θεωρώ την κορυφαία του ταινία, ο σπουδαίος δημιουργός ταξίδεψε από την Ασία στην Ευρώπη και τη Γαλλία. Κατρίν Ντενέβ και Ζιλιέτ Μπινός συναντιούνται στη μεγάλη οθόνη. Ένα βιβλίο γεμάτο παραλείψεις σημαντικών προσώπων και ανώδυνων ψεμάτων πάνω στα οποία μία μεγάλη καλλιτέχνης δόμησε τη ζωή της. Η κόρη της Λουμίρ έρχεται με τον σύζυγο και την κόρη της από την μακρινή Νέα Υόρκη προκειμένου να είναι παρόντες σε αυτή τη σημαντική στιγμή της μητέρας της. Η παρουσίαση γίνεται η αφορμή να συγκρουστούν, να ειπωθούν σκληρές κουβέντες κι εν τέλει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους. Ο Κόρε Έντα θέλει να τονίσει πως η αλήθεια, η ανάγνωση των πραγμάτων είναι έννοια υποκειμενική. “Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι την μνήμη”. Ένας άνθρωπος μόνο μπορεί να ενεργοποιήσει την προσωπική σου επανεκκίνηση που συνεπάγεται συμβιβασμών με την πραγματικότητα.
“Απαγορευμένες Συναντήσεις” του Μουάγιαντ Αλαγιάν
Ο Σαλέμ κι η Σάρα γνωρίζονται στα πλαίσια της εργασίας τους. Τους χωρίζουν πολλά, τους ενώνει όμως το πάθος. Ο ένας έρχεται να καλύψει τα κενά στη ζωή του άλλου. Κι οι δύο έχουν οικογένεια, ωστόσο αυτό δεν τους εμποδίζει από μία παράνομη σχέση στα όρια. Όταν όμως παίζεις σε αυτό το επίπεδο είναι πολύ εύκολο να κάνεις το λάθος. Αυτό θα συμβεί ένα βράδυ στην μακρινή Βηθλεέμ εκεί που νομίζουν πως κανένας δεν τους γνωρίζει. Ένα αιχμηρό σχόλιο για την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα, τις μυστικές υπηρεσίες, τον κρατικό μηχανισμό συνολικά, που φυσικά δεν τον ενδιαφέρει η μονάδα, ο άνθρωπος. Μία ” θηλυκή Προσβολή “, με τη γέφυρα στη σύνδεση να παίζει ο ηθοποιός Καμέλ Ελ Μπάσα.
“Σε πόλεμο” του Στεφάν Μπριζέ
Οι εκλογές στη Γαλλία είναι νωπές. Πώς όμως φτάσαμε στο παρών; Μία ταινία που εξηγεί αρκετά καλά τη διαδρομή προς την οριακή κατάσταση του παρόντος είναι το “At War” με ερμηνευτικό καταλύτη τον Βενσάν Λιντόν (Νόμος της Αγοράς, Ένας Άλλος Κόσμος, Titane). Ανζέ, Γαλλία. Η εταιρεία Περέν γερμανικών συμφερόντων αποφασίζει πως πρέπει να κλείσει το εργοστάσιό της. 1100 άτομα στην ανεργία, 4000 μαζί με τις οικογένειές τους στο χείλος της καταστροφής. Τα συνδικάτα ξεσηκώνονται και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ο σκηνοθέτης συνθέτει ένα παζλ της σημερινής Ευρώπης. Το κέρδος δεν είναι ποτέ αρκετό για τους μετόχους. Τα μηνύματα συμπαράστασης που φτάνουν απ΄όλον τον κόσμο δείχνουν πως το φαινόμενο είναι καθολικό. Το φινάλε συγκινητικό. O Λοράν έχει τη συνείδησή του απόλυτα καθαρή. Μέχρι την τελευταία στιγμή σκέφτεται τις επόμενες γενιές και τι θα ζήσουν. Μεταφέρει το μήνυμα της αέναης προσπάθειας στο πέρασμα των χρόνων μέσα από τη γέννηση του εγγονού του. Είναι πλέον γεμάτος κι αυτός ο κόσμος δε τον χωράει. «Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει. Αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει»…
“Εγώ, ο Κολοκυθάκης” του Claude Barras
Η πλοκή ξεκινάει να ξετυλίγεται με ένα αναπάντεχο γεγονός. Ένα εννιάχρονο αγόρι μένει ορφανό κι είναι αναγκασμένο πλέον να συνυπάρξει με άλλα παιδιά σε ένα ίδρυμα, που το καθένα κουβαλά πίσω του ένα δράμα κι είναι βαθιά “τραυματισμένο”. Όλα τους είναι ευάλωτα και ψάχνουν μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους. Το μητρικό είδωλο κι η τρυφερότητα τους λείπει, όσο τίποτα στον κόσμο. Σε αυτό το προβληματικό περιβάλλον ο Κολοκυθάκης βρίσκει την αληθινή αγάπη, στο πρόσωπο της Καμίλ, συντρόφου του μετέπειτα στη ζωή. Ευαίσθητο, κοινωνικό και πέρα για πέρα ρεαλιστικό, καταχειροκροτήθηκε στη διαδρομή του στα Φεστιβάλ σε παγκόσμια κλίμακα.
“Η Οροσειρά των Ονείρων” του Πατρίτσιο Γκουσμάν
Η ολοκλήρωση μίας τριλογίας, καθώς το έργο έρχεται να συμπληρώσει τα “Νοσταλγώντας το Φως” και “Μαργαριτένιο Κουμπί”. Aπό το ορόσημο “η Μάχη της Χιλής” που ολοκληρώθηκε με τη συνδρομή της Κούβας μέχρι και σήμερα ο Γκουσμάν είναι πάντα στην πρώτη γραμμή ακούραστος στρατιώτης. Από τη Δικτατορία, στις μεγάλες συγκεντρώσεις, στις βίαιες συγκρούσεις, στην αναζήτηση των χαμένων ψυχών, από εκεί στο ευαίσθητο θέμα του νερού και τώρα στην μαγεία των Άνδεων του πολιτισμού. Η οροσειρά είναι πάντα εκεί στο πέρασμα των χρόνων. Εξιτάρει τη σκέψη ο τρόπος που δημιουργήθηκε. Πολλοί προσπαθούν να τη “δαμάσουν”, να την εξερευνήσουν, να μάθουν τα μυστικά της, αλλά αυτή περήφανα δεσπόζει ως ένα σύνορο φυσικό και μεταφορικό. «Ο Πινοσέτ έφυγε, ο νεοφιλελευθερισμός έμεινε». Η παραστατική απεικόνιση κι η εξαιρετική φωτογραφία προκαλούν δέος. Μία λάβα συναισθημάτων που ενισχύεται όσο ακούμε τις μαρτυρίες των ανθρώπων γι΄αυτό το “θαύμα”. Το μεταφυσικό έρχεται και πάλι να συναντήσει την καθημερινότητα και μαζί να δώσουν λυρικό χαρακτήρα σε μία έντονα φορτισμένη αφήγηση. Ένα αληθινό έργο ζωής…
