Το animation δεν είναι πια παιδική υπόθεση. Δεν είναι παραμύθι για να το αφήνουμε στα χέρια ενός κοινού που “απλώς θα γελάσει”. Είναι μια γλώσσα οπτική, βαθιά πολιτική, ποιητική, φιλοσοφική. Στο Cinobo αυτή η γλώσσα δεν ντύνεται με εμπορικά χρώματα, αλλά με εκείνη την αισθητική που επιλέγει να αναζητεί βαθύτερα. Πέντε ταινίες animation που μιλούν για την ενηλικίωση, για την καταστροφή και τη συνύπαρξη, για την εξορία και τη μνήμη, για τη φύση και το τραύμα. Πέντε ιστορίες που ξεκινούν με σχέδιο και φτάνουν σε μια εμπειρία σχεδόν υπαρξιακή. Από την Κίνα των 90s μέχρι τα στρατόπεδα της Γαλλίας, από μια γάτα που αρνείται τον φόβο του νερού μέχρι έναν ναυαγό που ερωτεύεται τη ζωή ξανά.
“Art College 1994”, του Λιου Τζαν
Ο σκηνοθέτης του «Και Καλή σας Μέρα» επιστρέφει με ένα ακόμα animated hit, που ταξιδεύει πίσω στα φοιτητικά του χρόνια στην Καλών Τεχνών, νοσταλγώντας τη mumblecore αισθητική των 90’s, παραμένοντας, όμως, απίστευτα φρέσκο, χωρίς να προσπέφτει στιγμή στο αμάρτημα της στείρας παρελθοντολαγνείας. Στη δεκαετία του ’90, μια ομάδα φοιτητών στην πανεπιστημιούπολη της Ακαδημίας Τεχνών της Κίνας ακολουθούν τις σπουδές τους και ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Η Κίνα ανοίγεται στη Δύση και οι ζωές των φοιτητών γίνονται ένα κουβάρι από ερωτικές ιστορίες και φιλίες, καλλιτεχνικές ανησυχίες, ιδανικά και φιλοδοξίες που φέρνουν μαζί τους οι νέες εμπειρίες. Στο μεταίχμια μεταξύ παράδοσης και τη νεωτερικότητας, πρέπει να αποφασίσουν ποιοι θέλουν να γίνουν.
“Flow: Η γάτα που δε φοβάταν το νερό”, του Γκιντς Ζιλμπαλόντις
Οι γάτες όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι οι καλύτερες φίλες του νερού, για την ακρίβεια το απεχθάνονται. Αυτό το στοιχείο είναι όμως ζωτικής σημασίας για όλους τους οργανισμούς πάνω στη γη. Εξαίρεση αποτελεί η δική μας πρωταγωνίστρια που μετά από μία καταστροφική πλημμύρα βρίσκεται σε ένα καταφύγιο και καλείται να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου για να επιβιώσουν, σαν μία σύγχρονη Κιβωτός του Νώε που προστατεύει τους αδυνάτους από την ασυδοσία του Homo Deus. Ένα ηχηρό οικολογικό μήνυμα σε μία εποχή διαδοχικών ανατροπών. Για ένα παιδί μπορεί να είναι περιπέτεια που θα το κάνει να ψυχαγωγηθεί και θα γελάσει, για τα “μεγαλύτερα παιδιά”, τους ενήλικες είναι ζήτημα ανάγνωσης που σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από τα βιώματα του καθενός. Το παιχνίδι με τη θύμηση (τη μνήμη) και τη λήθη είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα που κινητοποιούν τις κεραίες του θεατή χωρίς να το καταλάβει. Τα χρώματα έρχονται να ενεργοποιήσουν τις αισθήσεις κι η μαγεία της εικόνας οδηγεί στα δεύτερα μηνύματα που απαιτούν επεξεργασία και καλύπτουν το κενό των λέξεων.
“Οι αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού”, του Άνταμ Έλιοτ
Η Γκρέις είναι μια μοναχική γυναίκα που αγαπάει τα βιβλία, συλλέγει σαλιγκάρια και αντιμετωπίζει μια σειρά από ατυχίες όταν χωρίζεται από τον δίδυμο αδελφό της. Παρά τις δυσκολίες της, βρίσκει ξανά έμπνευση κι ελπίδα όταν αρχίζει μια φιλία με μια εκκεντρική ηλικιωμένη γυναίκα ονόματι Πίνκι. Από τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο και σκηνοθέτη Άνταμ Έλιοτ («Μαίρη και Μαξ»), άλλο ένα 100% χειροποίητο claymation που βάζει σε πρώτο πλάνο μια ζωή κλεισμένη σε καβούκι, ποτισμένη με ζοφερό χιούμορ και στιγμές αγνής, ειλικρινούς συγκίνησης. Ένα μικρό αριστούργημα.
“Κόκκινη Χελώνα”, του Μίκαελ Ντουντόκ ντε Βιτ
Ένας ναυαγός δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Η θάλασσα τον ξεβράζει σ΄έναν έρημο τόπο. Παρά τις προσπάθειες που κάνει να δημιουργήσει μία σχεδία, να διαφύγει και να επιστρέψει στα εγκόσμια, μία ανώτερη δύναμη τον κρατά πίσω, δέσμιο. Εκτιμά πως μία κόκκινη χελώνα είναι το πρόβλημα και την σκοτώνει. Το μετανιώνει όμως και κάνει τα πάντα για να της δώσει και πάλι ζωή, να εξιλεωθεί, να συμφιλιωθεί εκ νέου με τη φύση και το Θείο. Τα καταφέρνει, αντί για χελώνα όμως σάρκα κι οστά παίρνει μία πανέμορφη κοπέλα με κόκκινα μαλλιά. Έχει πλέον κάποιον δίπλα του και μαθαίνει να ζει κατά αυτόν τον τρόπο. Ένα ταξίδι από την επιβίωση στον έρωτα και την αγάπη.
“Josep”, του Ορέλ (Ορελιέν Φρομάν)
Φλεβάρης 1939. Χιλιάδες Ισπανοί αφήνουν την πατρίδα τους κι ιδιαιτέρως της επαρχία της Καταλονίας για να γλιτώσουν από τις θηριωδίες του καθεστώτος του Φράνκο που διψάει για αίμα. Η Γαλλία της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Αδελφότητας (;) τους υποδέχεται ως παρίες και τους στιβάζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι εξοντώσεως. Εκεί βιώνουν την πείνα κυριολεκτικά και μεταφορικά κι οι περισσότεροι βρίσκουν τραγικό θάνατο. Αυτός είναι ο πόλεμος που μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει στο ανθρώπινο είδος. Πλησιάζοντας στο τέλος του μαραθωνίου ο πρεσβύτερος νιώθει την ανάγκη αφενός να διηγηθεί την ιστορία του προς εξαγνισμό των αμαρτιών κι έμμεσης λύτρωσης κι αφετέρου να ενημερώσει τη νέα γενιά για τους κινδύνους που αναβιώνουν, καθώς τα γεγονότα κάνουν κύκλους. Στο μυαλού μου ήρθαν τα βιβλία, Υποτροπή 1938 του Michael Foessel και το Βερολίνο 1933 του Daniel Schneidermann. Οι Γάλλοι διαδραμάτισαν έναν περίεργο, ύπουλο ρόλο μέχρι να βρεθούν στη σωστή πλευρά της ιστορίας με την παρακίνηση της Μεγάλης Βρετανίας.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.
Το animation δεν είναι πια παιδική υπόθεση. Δεν είναι παραμύθι για να το αφήνουμε στα χέρια ενός κοινού που “απλώς θα γελάσει”. Είναι μια γλώσσα οπτική, βαθιά πολιτική, ποιητική, φιλοσοφική. Στο Cinobo αυτή η γλώσσα δεν ντύνεται με εμπορικά χρώματα, αλλά με εκείνη την αισθητική που επιλέγει να αναζητεί βαθύτερα. Πέντε ταινίες animation που μιλούν για την ενηλικίωση, για την καταστροφή και τη συνύπαρξη, για την εξορία και τη μνήμη, για τη φύση και το τραύμα. Πέντε ιστορίες που ξεκινούν με σχέδιο και φτάνουν σε μια εμπειρία σχεδόν υπαρξιακή. Από την Κίνα των 90s μέχρι τα στρατόπεδα της Γαλλίας, από μια γάτα που αρνείται τον φόβο του νερού μέχρι έναν ναυαγό που ερωτεύεται τη ζωή ξανά.
“Art College 1994”, του Λιου Τζαν
Ο σκηνοθέτης του «Και Καλή σας Μέρα» επιστρέφει με ένα ακόμα animated hit, που ταξιδεύει πίσω στα φοιτητικά του χρόνια στην Καλών Τεχνών, νοσταλγώντας τη mumblecore αισθητική των 90’s, παραμένοντας, όμως, απίστευτα φρέσκο, χωρίς να προσπέφτει στιγμή στο αμάρτημα της στείρας παρελθοντολαγνείας. Στη δεκαετία του ’90, μια ομάδα φοιτητών στην πανεπιστημιούπολη της Ακαδημίας Τεχνών της Κίνας ακολουθούν τις σπουδές τους και ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Η Κίνα ανοίγεται στη Δύση και οι ζωές των φοιτητών γίνονται ένα κουβάρι από ερωτικές ιστορίες και φιλίες, καλλιτεχνικές ανησυχίες, ιδανικά και φιλοδοξίες που φέρνουν μαζί τους οι νέες εμπειρίες. Στο μεταίχμια μεταξύ παράδοσης και τη νεωτερικότητας, πρέπει να αποφασίσουν ποιοι θέλουν να γίνουν.
“Flow: Η γάτα που δε φοβάταν το νερό”, του Γκιντς Ζιλμπαλόντις
Οι γάτες όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι οι καλύτερες φίλες του νερού, για την ακρίβεια το απεχθάνονται. Αυτό το στοιχείο είναι όμως ζωτικής σημασίας για όλους τους οργανισμούς πάνω στη γη. Εξαίρεση αποτελεί η δική μας πρωταγωνίστρια που μετά από μία καταστροφική πλημμύρα βρίσκεται σε ένα καταφύγιο και καλείται να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου για να επιβιώσουν, σαν μία σύγχρονη Κιβωτός του Νώε που προστατεύει τους αδυνάτους από την ασυδοσία του Homo Deus. Ένα ηχηρό οικολογικό μήνυμα σε μία εποχή διαδοχικών ανατροπών. Για ένα παιδί μπορεί να είναι περιπέτεια που θα το κάνει να ψυχαγωγηθεί και θα γελάσει, για τα “μεγαλύτερα παιδιά”, τους ενήλικες είναι ζήτημα ανάγνωσης που σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από τα βιώματα του καθενός. Το παιχνίδι με τη θύμηση (τη μνήμη) και τη λήθη είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα που κινητοποιούν τις κεραίες του θεατή χωρίς να το καταλάβει. Τα χρώματα έρχονται να ενεργοποιήσουν τις αισθήσεις κι η μαγεία της εικόνας οδηγεί στα δεύτερα μηνύματα που απαιτούν επεξεργασία και καλύπτουν το κενό των λέξεων.
“Οι αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού”, του Άνταμ Έλιοτ
Η Γκρέις είναι μια μοναχική γυναίκα που αγαπάει τα βιβλία, συλλέγει σαλιγκάρια και αντιμετωπίζει μια σειρά από ατυχίες όταν χωρίζεται από τον δίδυμο αδελφό της. Παρά τις δυσκολίες της, βρίσκει ξανά έμπνευση κι ελπίδα όταν αρχίζει μια φιλία με μια εκκεντρική ηλικιωμένη γυναίκα ονόματι Πίνκι. Από τον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο και σκηνοθέτη Άνταμ Έλιοτ («Μαίρη και Μαξ»), άλλο ένα 100% χειροποίητο claymation που βάζει σε πρώτο πλάνο μια ζωή κλεισμένη σε καβούκι, ποτισμένη με ζοφερό χιούμορ και στιγμές αγνής, ειλικρινούς συγκίνησης. Ένα μικρό αριστούργημα.
“Κόκκινη Χελώνα”, του Μίκαελ Ντουντόκ ντε Βιτ
Ένας ναυαγός δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Η θάλασσα τον ξεβράζει σ΄έναν έρημο τόπο. Παρά τις προσπάθειες που κάνει να δημιουργήσει μία σχεδία, να διαφύγει και να επιστρέψει στα εγκόσμια, μία ανώτερη δύναμη τον κρατά πίσω, δέσμιο. Εκτιμά πως μία κόκκινη χελώνα είναι το πρόβλημα και την σκοτώνει. Το μετανιώνει όμως και κάνει τα πάντα για να της δώσει και πάλι ζωή, να εξιλεωθεί, να συμφιλιωθεί εκ νέου με τη φύση και το Θείο. Τα καταφέρνει, αντί για χελώνα όμως σάρκα κι οστά παίρνει μία πανέμορφη κοπέλα με κόκκινα μαλλιά. Έχει πλέον κάποιον δίπλα του και μαθαίνει να ζει κατά αυτόν τον τρόπο. Ένα ταξίδι από την επιβίωση στον έρωτα και την αγάπη.
“Josep”, του Ορέλ (Ορελιέν Φρομάν)
Φλεβάρης 1939. Χιλιάδες Ισπανοί αφήνουν την πατρίδα τους κι ιδιαιτέρως της επαρχία της Καταλονίας για να γλιτώσουν από τις θηριωδίες του καθεστώτος του Φράνκο που διψάει για αίμα. Η Γαλλία της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Αδελφότητας (;) τους υποδέχεται ως παρίες και τους στιβάζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι εξοντώσεως. Εκεί βιώνουν την πείνα κυριολεκτικά και μεταφορικά κι οι περισσότεροι βρίσκουν τραγικό θάνατο. Αυτός είναι ο πόλεμος που μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει στο ανθρώπινο είδος. Πλησιάζοντας στο τέλος του μαραθωνίου ο πρεσβύτερος νιώθει την ανάγκη αφενός να διηγηθεί την ιστορία του προς εξαγνισμό των αμαρτιών κι έμμεσης λύτρωσης κι αφετέρου να ενημερώσει τη νέα γενιά για τους κινδύνους που αναβιώνουν, καθώς τα γεγονότα κάνουν κύκλους. Στο μυαλού μου ήρθαν τα βιβλία, Υποτροπή 1938 του Michael Foessel και το Βερολίνο 1933 του Daniel Schneidermann. Οι Γάλλοι διαδραμάτισαν έναν περίεργο, ύπουλο ρόλο μέχρι να βρεθούν στη σωστή πλευρά της ιστορίας με την παρακίνηση της Μεγάλης Βρετανίας.
