Τον ακολουθώ στα σόσιαλ από τότε που τα ποστ του είχαν κάποιες δεκάδες λάικ. Σήμερα ο Rabbit Knows, συλλέγει πάνω από 1000 λάικ με κάθε του ανάρτηση, χαράσσοντας τη δική του γραμμή σχολιασμού του καιρού μας, δείχνοντας το δρόμο προς το χιούμορ ως μόνη, μερικές φορές απόλυτα απαραίτητη, λύση. Μέσα από το πρότζεκτ του «Αναρχία» ανατρέπει την εικόνα φέρνοντας μπροστά το συναίσθημα αγκαλιά πάντα με τη λογική.

-Πες μου την ιστορία σου με λίγα λόγια

Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη, έζησα κάποια χρόνια εκτός Ελλάδας και τα τελευταία χρόνια πλέον ζω στην Αθήνα. Ζωγραφίζω συστηματικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα μικρό διάλλειμα στο λύκειο στο οποίο δεν ήμουν και στα πολύ καλά μου (όχι δηλαδή πως τώρα είμαι, αλλά ας πούμε ήμουν κάπως χειρότερα τότε). Είμαι αυτοδίδακτος στα εικαστικά και πειραματίζομαι με ένα αρκετά μεγάλο εύρος τεχνικών, από καθαρά παραδοσιακές και χειροπιαστές όπως το μελάνι και τα ακρυλικά μέχρι πιο νεωτεριστικές και ψηφιακές όπως τα vectors, 3d modelling, NFT concept art κ.λπ, αλλά έχω ξεκάθαρα μια προτίμηση και κλίση στην τελείως μινιμαλιστική σκιτσογραφία με σχεδόν παιδικό στυλ και κατά βάση σατυρικό, πολιτικό και φιλοσοφικό περιεχόμενο.

-Δώσε μου τον δικό σου ορισμό για την αναρχία

Αυτοδιάθεση, αυτοπροσδιορισμός, η ελευθερία που δίνουμε στον εαυτό μας να είναι αυτό που θέλει να είναι, ανατροπή καταστάσεων και συνθηκών και πειραματισμός καθαρά για την ανατροπή και τον πειραματισμό.

-Πως έφτασες να έχεις πάνω από 1000 λάικ στα ποστ των σελίδων σου στα σόσιαλ; Πώς χτίστηκε αυτό;

Δε ξέρω και δεν υπήρξε ποτέ ούτε συνταγή ούτε στόχος για κάτι τέτοιο αν και μου είναι κάτι πολύ ευχάριστο. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι σελίδες μου και η ενασχόλησή μου με το σκίτσο έχουν υπάρξει για πολλά χρόνια με ελάχιστη απήχηση και πολύ λίγο κόσμο να τις ακολουθεί, κυρίως φίλους. Στο διάστημα αυτό τις δούλευα με την ίδια αγάπη και όρεξη με την οποία το κάνω τώρα που έχουν κάποια παραπάνω απήχηση. Έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος έχει μια αντίληψη για το πότε κάτι στην τέχνη γίνεται πηγαία και αβίαστα και αυτό τον ελκύει. Πιστεύω για αυτό το λόγο έχει μαζευτεί κάπως στις σελίδες μου. Θαρρώ πως αρκετός κόσμος αντιλαμβάνεται πως αυτό που κάνω το κάνω για τη δική μου ικανοποίηση και αυτό είναι για κάποιο λόγο ελκυστικό. Νομίζω πως είναι κάπως ξεκούραστο και ψυχαγωγικό μέσα στη γενικότερη παραζάλη διαφήμισης και υπερπληροφόρησης που ζούμε να παρακολουθείς κάτι που γίνεται καθαρά για την απόλαυση και έκφραση του δημιουργού. Επίσης θεωρώ ότι ίσως σε αντίθεση με αρκετούς καλλιτέχνες είμαι αρκετά προσιτός, μου αρέσει η αλληλεπίδραση, η επικοινωνία, δε θεωρώ ότι αυτό που κάνω είναι δυσκολότερο ή ανώτερο από οτιδήποτε κάνει κάποιος άλλος με αγάπη και αυτό μου δημιουργεί μεγάλη όρεξη στο να επικοινωνώ ισότιμα με πολύ κόσμο. Η τουλάχιστον έτσι ελπίζω.

Αν κάποιος σκιτσογράφος για παράδειγμα τα βάλει με την κυβέρνηση μπορεί να βρει το μπελά του αλλά αν ένας κωμικός της τηλεόρασης ας πούμε κοροϊδεύει τους ομοφυλόφιλους ή κάνει «αστειάκια» για βιασμούς δεν υπάρχει κανένα θέμα.

-Πώς εξαργυρώνεις την όποια επιτυχία σου;

Καταρχήν να πω πως έχω το προνόμιο αλλά και το μειονέκτημα να έχω άλλο επάγγελμα παράλληλα με την όλη ενασχόληση μου με τα εικαστικά. Μειονέκτημα ίσως γιατί μου επιτρέπει πολύ λιγότερο χρόνο από όσο θα ήθελα για να ασχοληθώ με την τέχνη μου αλλά και ταυτόχρονα τεράστιο προνόμιο γιατί μου επιτρέπει την ανεκτίμητη ελευθερία να κάνω στην τέχνη πράγματα καθαρά και μόνο γιατί μου αρέσουν, πιστεύω σε αυτά και με ελκύουν ανεξάρτητα κατά πόσο έχουν απήχηση ή όχι.  Αν αυτό που κάνω αρέσει, έχει καλώς, εάν όχι δεν πειράζει καθόλου. Απλά θα συνεχίσω ας πούμε να κοιμάμαι ελάχιστα για να τα κουμαντάρω όλα αυτά αλλά δε πειράζει, αξίζει. Από εκεί και πέρα με ενδιαφέρει πολύ η εμπορική διάσταση και την κάνω με εξίσου μεγάλη όρεξη και πειραματισμό, αλλά όχι ως αυτοσκοπό. Έχω κάνει εμπορικά projects και αρκετά μεγάλα commissions όπως για παράδειγμα τοιχογραφίες για εμπορικούς χώρους και εικονογραφήσεις εντύπων αλλά και σκίτσα και δουλειές για ανεξάρτητους αλληλέγγυους χώρους, ΜΚΟ κ.λπ καθαρά εθελοντικά. Έχω μια σταθερή συνεργασία με το it’s all oh so souvenir to me! με το οποίο έχουμε διοργανώσει εκθέσεις της δουλειάς μου και έχουμε φτιάξει σειρές προϊόντων που βασίζονται στα σχέδια μου και είναι ίσως η μόνη σταθερή συνεργασία που έχω καθώς αντιμετωπίζουν με μεγάλο σεβασμό και όρεξη τους καλλιτέχνες. Παράλληλα με αυτό κάνω μόνος μου παραγωγές με τα σχέδια μου, πουλάω αυθεντικά σκίτσα και commissions και το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι πολύ και με μεγάλο ενδιαφέρον με την ψηφιακή τέχνη όπως για παράδειγμα τα NFT’s, τα digital assets και εξίσου μινιμαλιστικές μορφές όπως η pixel art.

Η alt-right για παράδειγμα τρελαίνεται να βροντοφωνάζει πόσο μη-politically correct θεωρεί ότι είναι αλλά τελικά το μόνο που τη νοιάζει είναι να μπορεί να τραμπουκίζει κόσμο και να πετάει άτσαλες χοντράδες.

-Υπάρχει γλυκό και πικρό χιούμορ;

Υπάρχει χιούμορ, πομπός του και δέκτης του. Το αν θα κριθεί ως πικρό, γλυκό, καυστικό, χαριτωμένο, προσβλητικό, ή οτιδήποτε άλλο εξαρτάται από τον δέκτη (τον θεατή) και όχι από τον πομπό (τον καλλιτέχνη). Προσωπικά έχω κάνει σκίτσα τα οποία θεωρούσα αρκετά αστεία τα οποία πολύς κόσμος βρήκε πολύ μελαγχολικά και στενάχωρα αλλά και το αντίθετο, σκίτσα τα οποία θεωρούσα πολύ σοβαρά, βαριά και με κοινωνικό σχολιασμό τα οποία πολύς κόσμος βρήκε ανάλαφρα και αστεία. Δεν έχω κανέναν έλεγχο σε αυτό.

-Πόσο έχει χτυπηθεί το χιούμορ μέσα από την πολιτική ορθότητα;

Νομίζω ότι η συζήτηση για το αν το χιούμορ έχει χτυπηθεί από την πολιτική ορθότητα έχει λίγο παρατραβήξει μονομερώς. Δηλαδή οκ, καταλαβαίνω ότι υπήρξε ένα κύμα λογοκρισίας σε αρκετά είδη αστείων. Από την άλλη όμως δημιουργήθηκε και μια τάση στους καλλιτέχνες να προσπαθήσουμε να είμαστε πιο ακριβείς στο λόγο, στα σύμβολα και τις εκφράσεις μας το οποίο είχε και πολλά θετικά στοιχεία. Η alt-right για παράδειγμα τρελαίνεται να βροντοφωνάζει πόσο μη-politically correct θεωρεί ότι είναι αλλά τελικά το μόνο που τη νοιάζει είναι να μπορεί να τραμπουκίζει κόσμο και να πετάει άτσαλες χοντράδες. Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν έχει καμία αυταξία και κανένα χιούμορ. Πιστεύω υπάρχει πολύς χώρος για χιούμορ αν θέλουμε να τον βρούμε. Το χιούμορ στην Ελλάδα δε νομίζω ότι χτυπήθηκε από την πολιτική ορθότητα, αλλά το χτυπάει συνειδητά ο συντηρητισμός και η κυβερνητική προπαγάνδα και λογοκρισία. Υπάρχουν σκιτσογράφοι που έχουν κληθεί για εξέταση και απολογία όχι γιατί είναι μη-politically correct αλλά γιατί έχουν τολμήσει να τα βάλουν με συγκεκριμένα σύμβολα και συμφέροντα. Το κυνήγι του μη-politically correct χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για λογοκρισία και καταστολή συγκεκριμένων μηνυμάτων σάτιρας λόγω του στόχου της σάτιρας αυτής και όχι λόγω του μη-politically correct τρόπου της. Αν κάποιος σκιτσογράφος για παράδειγμα τα βάλει με την κυβέρνηση μπορεί να βρει το μπελά του αλλά αν ένας κωμικός της τηλεόρασης ας πούμε κοροϊδεύει τους ομοφυλόφιλους ή κάνει «αστειάκια» για βιασμούς δεν υπάρχει κανένα θέμα. Το μη-politically correct ενοχλεί κατά περίπτωση, κυρίως όταν χτυπάει την εξουσία, το σύστημα, τους δυνατούς. Στις άλλες περιπτώσεις δεν τρέχει τίποτα. Αδιάφορη καθοδηγούμενη υποκρισία.

-Έχεις έρθει αντιμέτωπος με μηνύματα μίσους;

Ναι πολύ συχνά και από αρκετά διαφορετικά είδη κόσμου. Κυρίως βέβαια από τα ακροδεξιά, αυτοί βρίζουν πολύ και είναι παρεξηγησιάρηδες, θίγονται συνέχεια ρε παιδί μου, αλλά και από άλλους πολιτικούς χώρους, και αριστερά κ.λπ. Εντάξει εκείνοι δε βρίζουν τόσο, το ρίχνουν πιο πολύ στο θεωρητικό βρίσιμο αλλά πάλι ψιλοβρίσιμο είναι. Δηλαδή είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο καταλήγουν στο «μη κάνεις αυτό που κάνεις γιατί δε μου αρέσει». Δεν ασχολούμαι όμως πολύ γιατί δεν έχει και τελειωμό. Άλλους τους πέφτω πολύ γλυκανάλατος, άλλους πολύ προσβλητικός, τι να κάνουμε παιδιά έτσι είμαι δεν πειράζει, δείτε κάτι άλλο αν δε σας αρέσει μια ζωή την έχουμε ας μη τη σπαταλάμε σε πράγματα που δεν μας αρέσουν. Προτιμώ να εστιάζω και να ασχολούμαι με αυτούς που αγαπάνε αυτό που κάνω για να νοιώθω καλύτερα και να είμαστε όλοι πιο χαρούμενοι.

-Ποια από όλες τις φράσεις σου, του πρότζεκτ της αναρχίας, ταιριάζει σε όλες τις εποχές;

Νομίζω πως η αναρχία στη νοσταλγία είναι αρκετά διαχρονική. Δηλαδή ώρες ώρες σκέφτομαι ότι όταν ο άνθρωποι των σπηλαίων αρχίσαν πρώτη φορά να μιλάνε ήδη κάποιος θα είπε στον άλλον «θυμάσαι τον παλιό καιρό, πριν τη φωτιά, τον τροχό και όλα αυτά τα φλώρικα, πόσο καλά είμασταν κλπ.». Η ιστορία της ανθρωπότητας δηλαδή είναι μάλλον γεμάτη αναρχία στη νοσταλγία.

Links:

therabbitknows / facebook  / instagram

NFT’s: https://omgdrops.com/the-rabbit-knows/

Store at oh so souvenir: ohsosouvenir.com