Μια γυναίκα ζει μόνη στην Αθήνα, αναζητώντας καθημερινά στο διαδίκτυο ίχνη του σκύλου της που έφυγε από́ τη ζωή. Μέσα από τις μηχανές  αναζήτησης, ανακαλύπτει εικόνες από́ μέρη που ταξιδέψαν, βίντεο, μουσική, φωτογραφίες και δημιουργεί το ψηφιακό της ημερολόγιο. Ένα ημερολόγιο που καταγράφει προσωπικές στιγμές καθώς και σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά στιγμιότυπα της ελληνικής πραγματικότητας από τους Ολυμπιακούς του 2004 μέχρι και σήμερα. Στήνει έναν μηχανισμό εικόνας και ήχου που αναπαράγει μνήμες και συναισθήματα και αφηγείται τις ιστορίες της. Μέσα από αναδρομές στο παρελθόν, επανεφευρίσκει το παρόν και χαράζει το δρόμο της προς την ενηλικίωση.

Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά, η καθημερινότητα φαντάζει λιγότερο επώδυνη, μέσα από τη σχέση αγάπης ανθρώπου και ζώου. Το «Ημερολόγιο ενός σκύλου» είναι το ημερολόγιο ενός ανθρώπου που επαναδιαπραγματεύεται τις απώλειές του.

Η γυναίκα είναι η Violet Louise που από́ το 2012 ερευνά́ το πεδίο της πολυμεσικής αφήγησης. Από το 2020 έως το 2022 υλοποίησε τρία ψηφιακά έργα, επιχορηγούμενα από το Υπουργείο Πολιτισμού, μέρη μιας τριλογίας με τίτλο Ιστορίες Εγκλεισμού: «To Ημερολόγιο ενός σκύλου», «Το Κορίτσι με τα σπίρτα», «Παράξενες ιστορίες ΙΙ». Το πρώτο μέρος της τριλογίας παρουσιάζεται αυτή τη φορά ζωντανά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για λίγες παραστάσεις. Με αυτή την αφορμή η Violet Louise απαντά στις ερωτήσει του Olafaq.

– Πώς γεννήθηκε το «To Ημερολόγιο ενός σκύλου»;

Το «To Ημερολόγιο ενός σκύλου» παρουσιάστηκε αρχικά το 2020, ως ψηφιακή αφήγηση στο διαδίκτυο με επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού. Είχε μία πολύ καλή πορεία ενώ έλαβε διακρίσεις σε φεστιβάλ στο εξωτερικό. Εξαιτίας των συνθηκών της πανδημίας, δεν παρουσιάστηκε σε κάποιο χώρο , όπως ήταν και το αρχικό σχέδιο. Τώρα δύο χρόνια μετά παρουσιάζεται από τον Οκτώβριο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στον Κάτω Χώρο. Το κείμενο της παράστασης είναι αρκετά προσωπικό, περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία και αναφέρεται στο χρονικό διάστημα από το 2004 μέχρι το 2020, τα δεκαέξι  χρόνια που έζησα με τον σκύλο μου, τη Μιλού. Εκτός από τις στιγμές που έζησα μαζί της, περιγράφεται η σχέση με τη μητέρα μου, κομμάτια από το παρελθόν μου που πια είναι μακρινά και απροσπέλαστα, κωμικοτραγικά γεγονότα από τη ζωή στην Ελλάδα στα  χρόνια της κρίσης. Χρησιμοποίησα στη δραματουργία αποσπάσματα Ελλήνων ποιητών που έγραψαν γι΄αυτή τη θαυμαστή σχέση ανθρώπου και ζώου όπως ο Σεφέρης, ο Καρούζος, ο Καβάφης, ο Ροϊδης. Ήθελα να μιλήσω, μέσα από τη σχέση που είχα με το σκύλο μου, για όσα μας σημαδεύουν και διαμορφώνουν την πορεία μας στο χρόνο. Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχα τη Μιλού δίπλα μου, η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική, μονοσήμαντη και χωρίς αγάπη. Γιατί τα ζώα έχουν τη θαυμαστή ικανότητα να σε μαθαίνουν να αγαπάς με ανιδιοτέλεια.

– Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο του έργου που ανακάλυψες σταδιακά στις πρόβες και τυχόν επηρέασε τη σκηνοθετική ματιά;

Ανακάλυψα ότι μπορούσα να δημιουργήσω έναν ολόκληρο κόσμο από εικόνες και ήχους. Χρησιμοποίησα ότι μέσο είχα στην παραγωγή των υλικών : κάμερες, μικρόφωνα, προγράμματα ήχου και εικόνας, midi όργανα. Προσπάθησα να κάνω μία σπονδυλωτή αφήγηση που αποτελείται από επί μέρους αφηγήσεις και μουσικά μέρη, χρησιμοποιώντας τα νέα μέσα. Αυτή η σπονδυλωτή αφήγηση έχει συνδετικό ιστό τη σχέση ανθρώπου και ζώου.

– Για ποιο λόγο ανυπομονείς περισσότερο για την παρουσίαση του έργου σε ένα θέατρο αυτή φορά;

Ανυπομονώ να έρθω και πάλι σε  επαφή με το κοινό. Πραγματικά μου έχει λείψει αυτή η συνθήκη. Αυτά τα δύσκολα  χρόνια της πανδημίας, δούλεψα κυρίως στο στούντιο. Ήταν μία πολύ δημιουργική περίοδος γιατί ολοκλήρωσα τρία ψηφιακά έργα. Όμως το από κοντά είναι αλλιώς. Η συμμετοχή του κοινού διαμορφώνει την παράσταση, δημιουργεί νέα δυναμική, επενεργεί στο χώρο και το χρόνο. Στην πρεμιέρα βλέπεις αν αυτό που έχεις δημιουργήσει στο κεφάλι σου γίνεται αντιληπτό και από τους άλλους. Είναι το πρώτο μεγάλο crash test. Σα να βγαίνει ένας μεγεθυντικός φακός επί σκηνής που αποκαλύπτει τις αρετές αλλά και τις αδυναμίες της παράστασης.

–  Αν υπήρχε ένα μόνο στοιχείο της παράστασης που θα έπρεπε να υπερασπιστείς σε μια υποτιθέμενη play battle ποιο θα ήταν αυτό και τι θα έλεγες για να το κερδίσεις τον αγώνα;

Άνθρωπος και πόλη. Άνθρωπος και ζώο. Άνθρωπος και φύση. Συναίσθημα versus τεχνολογία.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που έχεις βάλει με τον εαυτό σου για την παράσταση;

Πιστεύω ότι οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν μεταξύ τους. Θα ήθελα οι δικές μου ιστορίες, να λειτουργήσουν ως ενός είδους καθρέφτης για τους ανθρώπους που θα έρθουν να τις ακούσουν. Η μνήμη είναι ατομική αλλά και συλλογική. Οι κοινωνίες θυμούνται. Οι άνθρωποι θυμούνται. Αν κάποιοι από τους θεατές, βρουν κομμάτια της δικής τους ζωής μέσα από τη δική μου προσωπική διαδρομή στο χρόνο, θα έχει κερδηθεί ένα μεγάλο στοίχημα.

❈ Info: «To Ημερολόγιο ενός σκύλου», Σκηνοθεσία, μουσική, πρωτότυπο κείμενο, αφήγηση, τραγούδι: Violet Louise, Ηθοποιός σε βίντεο: Αγλαΐα Παππά, Φωτογραφία, εικονοληψία, μοντάζ, επεξεργασία και προγραμματισμός πολυμέσων: Βασίλης Koυντούρης (Studio19st), Σχεδιασμός φωτισμού: Σάκης Μπιρμπίλης. Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, έως 13 Νοεμβρίου.Παρασκευή 21:15, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00.