Είναι τόσο γνώριμη περίπτωση υποκριτικής περσόνας και ταυτόχρονα τόσο μυστηριώδης. Μαρκαρισμένος με τον ρόλο του τηλεοπτικού κακού, τεκμήριο της αξίας συνήθως του πιο πολύπλοκου δρώντα της σκηνής και παράλληλα ωραία αναντίστοιχος με την δημόσια εικόνα του.

Ο Μιχάλης Μαρκάτης, αφού έχει ξεψαχνίσει μέσα-έξω τον ρόλο του αριβίστα δανδή στην οθόνη του σπιτιού μας την περασμένη δεκαετία, έρχεται τώρα σε μια στιγμή ωρίμανσης να υποδυθεί τον σύζυγο μιας βαθιά τραυματισμένης γυναίκας στο “Linda” της της Βρετανίδας συγγραφέως Penelope Skinner, που ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία Έλενας Σκότη με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Λέχου.

Φέρνει έτσι την δική του μετάβαση στην επιφάνεια της σκηνής, κουβαλώντας όλο το ήπιο  βάρος του καλλιτέχνη που μεγαλώνει μέσα από τους χαρακτήρες του.

– Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στη “Linda”, τι σε έκανε να συμμετάσχεις στην όλη προσπάθεια;
Σε πρώτη φάση, το ίδιο το κείμενο. Το έργο δεν είναι απλά αριστουργηματικό ως προς τη γλώσσα του, είναι πολυδιάστατο ως προς τα νοήματά του. Το έργο έχει ένα φάσμα συναισθηματικό που κατά τη γνώμη μου αγγίζει όλους τους θεατές, αυτό συνέβη και όταν το πρωτοδιάβασα. Σε δεύτερη φάση, κάθε πρόταση από την ομάδα ΝΑΜΑ και μια δασκάλα του θεάτρου σαν την Ελένη Σκότη είναι δελεαστική. Η εκλογή μου με δικαίωσε απόλυτα.

– Ο χαρακτήρας σου ακολουθεί την κεντρική φιγούρα από τον ρόλο του συζύγου. Μιλάμε για ήρωες σε διαδικασία μετάβασης. Ποιο ήταν το σημείο προσέγγισης για σένα;
Ο σύζυγος της Λίντα, ο χαρακτήρας που υποδύομαι, αντιμετωπίζει προβλήματα στην σχέση του με την κεντρική ηρωΐδα και είναι ένας χαρακτήρας σε πρώτη ανάγνωση μονοδιάστατος ως προς τα κίνητρα και τις προθέσεις του. Εκεί έρχεται η πρόκληση για μένα να «χωρέσω» αυτόν τον άνθρωπο, το παρόν του και το παρελθόν του στην σκηνή του θεάτρου. Νομίζω η μεγάλη επιτυχία στην παράσταση μας είναι ότι στήθηκε με τρόπο ώστε οι θεατές να κάνουν μια ανάγνωση του έργου τέτοια που να βασίζεται στις αξίες της αποδοχής και της κατανόησης. Και σε αυτό το αποτέλεσμα έπαιξαν όλοι οι συντελεστές τον ρόλο τους.

– Στο επίκεντρο του έργου έχουμε μια γυναίκα. Βλέπεις στις προθέσεις του ίδιου του κειμένου την ανάγκη να ειδωθεί η ίδια η γυναικεία υπόσταση σε μεγαλύτερο βάθος;
Πρέπει να δούμε συνολικά όλους τους ανθρώπους σε μεγαλύτερο βάθος, αν και η σημερινή συνθήκη με την όξυνση των γυναικοκτονιών συνιστά μια κατηγορία από μόνη της, μια ρατσιστική πράξη σε αποτρόπαιο βαθμό. Από τη μια πλευρά λοιπόν είναι σημαντικό να βλέπουμε τα προβλήματα και τις ματαιώσεις μιας γυναίκας επί σκηνής. Από την άλλη πλευρά καθώς αναδεικνύουμε ζητήματα πρέπει να αποφεύγουμε τις υπερβολές, με το βλέμμα μας να είναι εστιασμένο στο πως θα μιλήσουμε για ανθρώπους, πέρα από φύλο και προτίμηση.

– Μιλάμε για μεταβάσεις γενικώς. Ειδικά, χρειάστηκες να αντλήσεις από δικές σου τέτοια «άλματα» για τις ανάγκες του ρόλου;
Αλλάζουμε σαν άνθρωποι και όταν βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη λες αν είσαι στοιχειωδώς έξυπνος λες «ήμουν ανώριμος». Δεν μπορείς να μην ωριμάζεις όταν έχεις διατρέξει κύκλους δεκαετίας, κάτι πάει λάθος. Αυτή τη συνειδητοποίηση προσπαθώ να περάσω στον ήρωά μου, μέσα σε μια μετάβαση συνολική, σε επίπεδο οικογένειας και συνθηκών. Βρίσκονται σε μια φάση μετάβασης όλοι μαζί και σε μια διαδικασία που διαπερνά τα σώματα και τα μυαλά τους.

– Θα επιμείνω λίγο ακόμη στον όρο. Εσύ πότε έπιασες τον εαυτό σου να βρίσκεται σε φάση μετάβασης τελευταία φορά και πόσο εύκολα την υπηρέτησες;
Η περίοδος που έγινα πατέρας ήταν μια τέτοια φάση. Το υπηρέτησα με σχετική ευκολία γιατί το ήθελα, είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνεται φυσικά, πρέπει να θέλεις να μπεις σε αυτή την πορεία, γιατί θα είσαι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να τους στηρίξει και να τους εκπαιδεύσει, μέσα σε μια Πολιτεία που αδιαφορεί και ένα σχολείο που δυστυχώς δεν τους δίνει πολλά πράγματα. Η ευθύνη είναι μεγάλη όταν θες να μεγαλώσεις τρεις νέους ανθρώπους εν προκειμένω. Και πρέπει να γουστάρεις την κάθε σου εποχή και φάση. Για να παραπέμψω στον ποιητή «είμαστε μια φευγαλέα σκιά στο πέρασμα των αιώνων». Το αποτύπωμά μας έχει σημασία πέρα από το αν δεν φτάσουμε να αναμετρηθούμε με τους μύθους, πρέπει να είμαστε ανοικτοί στο πως αλλάζουμε, στους διαφορετικούς εαυτούς μας. Σκέψου ότι εγώ όταν ξεκινούσα με την υποκριτική ξεκινούσα με εντελώς διαφορετική προσέγγιση.

– Δηλαδή; Η δραματική σχολή προέκυψε τυχαία;
Όχι ακριβώς, περισσότερο ήταν μια δοκιμή το να πάω σε μια δραματική σχολή όντας άσχετος, με το απλοϊκό όνειρο να γίνω γνωστός και βγήκα με άλλους στόχους να μάθω το θέατρο. Με ωρίμασε η σπουδή μου στη σχολή, διάβασα Σέξπιρ και μαγεύτηκα, ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο, ένιωσα άνθρωπος. Για αυτό και είμαι βέβαιος ότι η Τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

– Τέχνη στην Ελλάδα και εν προκειμένω ηθοποιός στην Ελλάδα. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία σε όλο αυτό;
Είμαστε ανίσχυροι σαν κλάδος, δεν έχει βαρύτητα ο λόγος μας ώστε να διεκδικήσουμε πράγματα. Συμμετέχω σε συνελεύσεις, παρακολουθώ, υπάρχει δυσκολία στο να συντονιστούμε και να καταφέρουμε πράγματα σε επίπεδο δικαιωμάτων και εργασίας. Η δουλειά μας δεν εξαντλείται στο τρίωρο μιας παράστασης, πρέπει να μάθεις λόγια και κίνηση, να κρατήσεις το σώμα σου σε φόρμα ακόμη ακόμη.

– Είχες τυποποιηθεί σε ρόλο κακού την πρώιμη τηλεοπτική σου περίοδο; Σε ενόχλησε αυτή η ταύτιση και που την αποδίδεις;
Ίσως έχει να κάνει με το physique μου και τον τόνο της φωνής μου. Μερικές φορές το έχω παράπονο ότι δεν έχω την ίδια ευκαιρία να προσεγγίσω άλλου τύπου ήρωες αλλά σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι από μια τόσο σαγηνευτική αναμέτρηση. Είναι πρόκληση για μένα να εννοώ ως στάση επί σκηνής άλλο από αυτό που λέω. Με την κατάλληλη αλήθεια από την πλευρά μας πάντως έχω την πεποίθηση ότι όλοι οι ρόλοι μπορούν να βγουν.

– Και η τηλεόραση ή τα social media; Πόσο ώθηση δίνει τελικά στο να βρεις δουλειά στην σκηνή;
Το τι ηθοποιός είσαι φαίνεται πάνω στη σκηνή, όχι στους ακόλουθους. Αν είσαι καλός θα επανέλθεις, δεν είμαστε σε μια δουλειά που φτιάχνεσαι από μια επιτυχία. Πρέπει να δουλέψεις και του χρόνου, δεν βγαίνεις με έναν χειμώνα. Επομένως, ναι αν είσαι δραστήριος στα πεδία που προανέφερε βοηθάει αλλά το επάγγελμα είναι μαραθώνιος, όχι αγώνας ταχύτητας.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Η Ομάδα Νάμα ανεβάζει στο Επί Κολωνώ για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την παράσταση “Linda” της Βρετανίδας συγγραφέως Penelope Skinner, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.

Ερμηνεύουν: Κατερίνα Λέχου, Άλκης Κούρκουλος (επί οθόνης), Μιχάλης Μαρκάτης, Νεφέλη Κουρή, Εριέττα Μανούρη, Βασίλης Καζής, Μαριέλα Δουμπού

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.