«Ποτέ δεν αγάπησα το τσίρκο. Μία φορά με πήγε ο πατέρας μου και βαλάντωσα στο κλάμα. Δεν θέλω να βλέπω ζώα υποταγμένα. Δεν θέλω να φοβάμαι μην πέσουν και τσακιστούν από κει ψηλά οι ακροβάτες. Δεν θέλω να στριμώχνουν κουνελάκια στα καπέλα. Κι αυτός ο κλόουν! Έχει μία θλίψη…».

Αλλά τι είναι το τσίρκο; Ένας κύκλος. Προσώπων, δρώμενων και εικόνων. Το τσίρκο είναι ο τόπος που ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπέρβαση. Ακροβατεί ανάμεσα στο απολλώνιο και το διονυσιακό. Είναι καλειδοσκόπιο, που μέσα του βλέπεις μία ζωή πολύχρωμη. Κάπως ασαφή, αδρομερή. Αλλά πολύχρωμη. Το τσίρκο είναι εκεί, όπου με έναν τρόπο μυστικό, γίνονται θαύματα.

Στην Πλάκα, στο τσίρκο του θεάτρου Μπέλλος, μία συντροφιά «ισορροπιστών» κάνει τα δικά της θαύματα και ξεγυμνώνει τα δικά της μυστικά. Το πραγματικό δύο «εισβολέων» από τον έξω κόσμο στον θαυμαστό κόσμο του τσίρκου ενώνεται και αλληλοεπιδρά με το φαντασιακό του θεάματος. Ένα ζεύγος με προβληματική ζωή. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στους συνήθεις ρόλους θύτη και θύματος. Δύο άνθρωποι καταδικασμένοι να ζουν τη μοναξιά τους «παρέα»… Έρχονται ξαφνικά από το πουθενά, τους ξερνάει θαρρείς το κύμα, στη σκηνή ενός τσίρκου σε παρακμή, με πρωταγωνιστές σε παρακμή. Αλλά το τσίρκο είναι παραμορφωτικός καθρέφτης και πρέπει να κάνει τη δουλειά του. Να δώσει την άλλη εικόνα από αυτό που βλέπει. Να αναποδογυρίσει τον ζόφο της κακοποιητικής σχέσης που έρχεται από έξω και να ξεβρακώσει την παρακμή αυτού που κρύβεται μέσα. Και πού ξέρεις; Ίσως το ένα χωνευτεί μέσα στο άλλο…

Το πράγμα έχει ως εξής: Έχουμε ένα αριστουργηματικό κείμενο του Άκη Δήμου, που το βάρος και το βάθος του το κάνει να δείχνει αμετροεπές. Πόσο εύκολο είναι, άλλωστε, για έναν σκηνοθέτη να λειάνει χειμαρρώδη λόγο που μαχαιρώνει με τη βασανιστική (ή μήπως λυτρωτική;) ιδιότητα της καλοακονισμένης λεπίδας; Παρά ταύτα, η Αικατερίνη Παπαγεωργίου κατάφερε να τον «δαμάσει» τόσο που να συνεπαίρνει τα βράδια το κοινό της, να το κάνει πρωταγωνιστή, θεατή και κοινωνό μίας αποκαθηλωτικής πραγματικότητας που χύνεται μέσα σε ένα παραμύθι και το αλλοιώνει και στη δομή και στην εικόνα του. Και κάποτε δεν θα είναι πια παραμύθι… Θα είναι τσίρκο που θα υποκρίνεται το τσίρκο. Ντυμένο με υπέροχη δραματική μέσα στην ευθυμία της μουσική (πόσο ταλαντούχος είναι ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, που την υπογράφει!), με πεπειραμένους μάγους που θα σκορπίζουν χώμα αντί για χρυσόσκονη, με ριψοκίνδυνους ακροβάτες, που θα υποκρίνονται ότι νίκησαν τον νόμο της βαρύτητας, βυθιζόμενοι διαρκώς στα σκοτάδια τους, με παλιάτσους που θα υποκρίνονται ότι δίνουν χαρά στη ζωή των άλλων κι ας κρύβουν τη δική τους θλίψη πίσω από το μπογιατισμένο βλέμμα… «Οι καλλιτέχνες του τσίρκου έχουν μεγάλη επίγνωση της έννοιας του περατού, για εκείνους το οικείο ταυτίζεται με το συνεχώς μεταβλητό» λέει η σκηνοθέτις.

Κι αυτά τα υπέροχα παιδιά από την αστείρευτη δεξαμενή του Εθνικού! Αχ, αυτά τα παιδιά που ευλογήθηκαν με τόσα ταλέντα και με τόσο πάθος! Με τις υπέροχες φωνές, τις μοναδικές ερμηνείες! Ένα φως στον ζόφο της καθημερινότητας! Φως που έτσι κι αλλιώς γεννήθηκε για να υπηρετεί το θέατρο, αλλά όπου το βρίσκεις πολύ, το ρουφάς με πάθος και σε ξανανιώνει! Ο μάγος της παράστασης, ο δημιουργός, είναι ο πυρήνας του θιάσου που περιστρέφεται γύρω του, είτε από απόγνωση, είτε από άπελπι έρωτα. Είναι ο αρχηγός, ο δυνατός, ο ενορχηστρωτής, ο εμπνευστής, εκείνος που χαράζει τις μοίρες των ανθρώπων… Ο Ορέστης Τζιόβας στον ρόλο δεν χρειάζεται να συστηθεί σ΄ αυτή την παράσταση. Είναι ένας ηθοποιός υψηλών προδιαγραφών, που έχει πολλά ακόμα να δώσει (δυστυχής για τον ίδιο η συνθήκη του γύψου στο πόδι από τον τραυματισμό του και συνάμα ευτυχής η συγκυρία ενός μάγου με πατερίτσες! Κρατήστε τον γύψο, παιδιά! Πάει τόσο πολύ στον ρόλο!). Ο θαυμάσιος Τάσος Λέκκας ως βοηθός (σκηνής), στην πραγματικότητα, ως αυθεντικός παλιάτσος, με το υπόκωφο γέλιο πηγή τρόμου και όχι ευθυμίας, γίνεται συχνά η φωνή της συνείδησης, ο μίτος που συνδέει το αληθινό με το φανταστικό. Η υπέροχη Ελίζα Σκολίδη ως κακοποιημένη και εντέλει λυτρωμένη από τα βαρίδιά της, Μιράντα, o χαρισματικός Γιώργος Μαρτίνος, ως δραματική drag queen Μις Κολοράντο, ο σπουδαίος Αλέξανδρος Βάρθης ως κακοποιητής σύζυγος και η καλλίφωνη Εριφύλη Κιτζόγλου ως γυναίκα-φίδι. Άνθρωποι νέοι, όμορφοι, ταλαντούχοι, που –ευτυχώς- υπόσχονται ακόμη περισσότερα.

Info

Θέατρο «Μπέλλος»: Κέκροπος 1, Πλάκα – Ακρόπολη

Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00

Πληροφορίες: 210 3229889 & 6948230899

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος, 12 ευρώ μειωμένο (ανέργων, φοιτητικό)

Αγορά εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/i-nyxta-ton-mystikon/

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ