Δεν είναι μια συμβατική παράσταση, αλλά μια τρελή περιοδεία στο East Village, στα μέρη και τα στέκια του Άντι Γουόρχολ, θολώνοντας τα όρια μεταξύ θεάτρου και καλλιτεχνικού περιπάτου. Σημείο εκκίνησης, o μνημειώδης μαύρος κύβος του γλύπτη Tony Rosenthal – το “Astor Place Cube”. Eκεί, ένας απογοητευμένος Γουόρχολ διαφεύγει συνεχώς από το κοινό και τον πρόθυμο «ξεναγό» του έργου – ένα φοιτητή ιστορίας της τέχνης με όνειρο ζωής να συναντηθεί με τον καλλιτέχνη.
H σκηνοθέτις Mara Lieberman εμπνεύστηκε το έργο από το αίνιγμα και το μυστήριο που συνεχίζει να καλύπτει τον Γουόρχολ 35 χρόνια μετά τον θάνατό του. «Πολλοί άνθρωποι που του πήραν συνέντευξη απογοητεύονταν από την άρνησή του να απαντάει σε ερωτήσεις, κι εδώ επικεντρώνεται το έργο» δηλώνει στο Artnet. «Ερευνώντας τον, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν μέρος του μύθου του. Η γοητεία του κυνηγητού είναι τροφοδοτικός παράγοντας – όταν ποθείς κάτι κι αυτό φεύγει συνεχώς μακριά από σένα, το θέλεις πιο πολύ».
Όπως φανερώνει ο τίτλος του έργου, πρόκειται για ένα κυνηγητό: το καστ αλλάζει τοποθεσίες με ταχύτητα και το κοινό αγωνίζεται να προλάβει. Οι σκηνές ζωντανεύουν στιγμές από τη ζωή και το έργο του, όμως όλα είναι λίγο θολά και μπερδεμένα. Οι θεατές πρέπει να συνθέσουν τα κομμάτια ενώ η σύγχυση αυξάνεται αφού οι δρόμοι κατακλύζονται ξαφνικά από πολλούς Γουόρχολ. «Μου άρεσε η ιδέα να έχω «αντίγραφα» του Γουόρχολ. Άλλωστε, στην τέχνη του όλα έχουν να κάνουν με την αναπαραγωγή και τη μαζική παραγωγή» λέει η Lieberman.
Το έργο είναι αφηρημένο∙ όπως εξηγεί η σκηνοθέτις, «είναι σαν να ρίχνεις ψίχουλα στους θεατές για να μην χάσουν το δρόμο, να μπουν στην ιστορία και να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα του Άντι ως άτομο». Εμβληματικά έργα του εμφανίζονται στην παράσταση – όπως τα πορτρέτα της αγαπημένης μούσας του Edie Sedgwick που αποκαλύπτονται με δραματικό τρόπο σε ένα φράχτη από αλυσίδες. Και συμβαίνουν διάφορα αλλοπρόσαλλα πράγματα: Γιατροί με μάσκες Marilyn Monroe κάνουν μια χειρουργική επέμβαση για να αφαιρέσουν σφαίρες – έργα τέχνης από το θώρακα του καλλιτέχνη, λίγες στιγμές μετά τους πυροβολισμούς της Valerie Solanas. Γιγάντιες μαριονέτες συμμετέχουν στην παράσταση και περίτεχνα χορευτικά νούμερα παρουσιάζονται στα πεζοδρόμια της γειτονιάς – άλλοτε επίκεντρο της πανκ σκηνής – μπροστά από τα παλιά μπαρ, τα καταστήματα vintage και τα στούντιο τατουάζ.
Η θεατρική εταιρία συνεργάστηκε με πολλές τοπικές επιχειρήσεις προκειμένου να χρησιμοποιήσει τους χώρους τους: μια σκηνή εκτυλίσσεται μέσα στη βιτρίνα ενός καταστήματος, η αλυσίδα γυμναστηρίων TMPL παρείχε χώρο για πρόβες ενώ η παράσταση τελειώνει στο μπαρ Von στο Bowery, με την speakeasy ατμόσφαιρα: οι θεατές κατεβαίνουν στο υπόγειο για να παρακολουθήσουν το δραματικό φινάλε.
Το έργο ανεβάζει η Bated Breath Theatre Company της Νέας Υόρκης. Η Lieberman είχε συνεργαστεί ξανά μαζί τους στο “Beneath the Gavel” το 2017, μία ακόμη πρωτοποριακή παράσταση όπου το κοινό συμμετείχε ζωντανά σε μια δημοπρασία τέχνης. Το “Chasing Andy Warhol”, όπως λέει, είναι ένα υποπροϊόν της πανδημίας που κράτησε κλειστά τα θέατρα της πόλης για περίπου 18 μήνες. Το θέατρο βγήκε στο δρόμο, κι όπως πιστεύει η Liebarman: «Η Νέα Υόρκη έχει τον τρόπο της να γίνεται σκηνή για όλους μας. Πιστεύω ότι του Άντι θα του άρεσε πολύ που βάζουμε ένα πλαίσιο γύρω από τη ζωή και την πόλη, και το ορίζουμε αυτό ως τέχνη».
