Το θεατρικό έργο 5 Lesbians Eating a Quiche των Andrew Hobgood και Evan Linder παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα σε σκηνοθεσία της Εβίτας Ιωάννου, στο πλαίσιο του προγράμματος theYard.Residency.21 του Κέντρου Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 2021, πραγματοποιώντας ένα κύκλο 24 sold out παραστάσεων σε Λεμεσό και Λευκωσία.
Το έργο διαδραματίζεται το 1956 στην ετήσια συνέλευση του Σωματείου Susan B. Anthony της Αδελφότητας της Gertrude Stein, που συγκεντρώνεται στο υπόγειο μιας εκκλησίας για τη διεξαγωγή ενός διαγωνισμού quiche. Οι γυναίκες αυτές λατρεύουν την quiche. Αγαπούν την quiche περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άτομο στην ιστορία του κόσμου που αγάπησε ποτέ την quiche. «Όχι άντρες, όχι κρέας, μόνο καλή συμπεριφορά», είναι το σύνθημά τους. Όταν όμως μια πυρηνική έκρηξη φέρνει την καταστροφή στον έξω κόσμο, ο πολυαναμενόμενος διαγωνισμός διακόπτεται, και οι ηρωίδες αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωπες με τα μυστικά και τη σεξουαλική τους ταυτότητα.
Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης στο Red Jasper Cabaret Theatre συζητήσαμε με την σκηνοθέτιδα Εβίτα Ιωάννου για την ομοφοβία, την ορατότητα και το queer θέατρο.
– Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;
Όταν ήμουν δευτέρα γυμνασίου και διάβασα για πρώτη φόρα τις Βάκχες.
– Πως αποφάσισες να σκηνοθετήσεις το Five Lesbians Eating A Quiche;
Μου το πρότεινε ένας φίλος, και μόλις το διάβασα, θέλησα να το ανεβάσω. Προφανώς έπαιξε ρόλο η λεσβιακή θεματολογία, το στοιχείο του camp, του παραλόγου, της κωμωδίας. Πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο και τολμηρό κείμενο που με εξίταρε.
– Αν έπρεπε να δώσεις μία δική σου περίληψη του σεναρίου, τι θα έλεγες;
Μια αίρεση λεσβιών που λατρεύει (κυριολεκτικά) το αυγό, διοργανώνει έναν ετήσιο διαγωνισμό quiche και σας περιμένει!
– Αν σου ζητούσα να απομονώσεις μία σκηνή από την παράσταση, η οποία να δίνει το κλίμα της, ποια θα διάλεγες;
Η τελετουργία πριν την κοπή της quiche. Είναι η στιγμή που το έργο μετρατρέπεται από μια κωμωδία σε μια μυστικιστική ιεροτελεστία και αλλάζει δυναμικά τη ροή του, εντάσσοντας το στοιχείο του παραλόγου.
– Είχατε πάρα πολλές sold-out παρατάσεις στην Κύπρο και μεγάλη λίστα αναμονής. Όταν ξεκινήσατε, περιμένατε να έχει τόση επιτυχία;
Σίγουρα δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις όταν ξεκινάς μια παραγωγή, η ανταπόκριση όμως ήταν λίγο αναπάντεχη. Γενικά, φαίνεται πως το κοινό είναι πολύ έτοιμο για τέτοιες παραστάσεις. Στην αρχή ίσως έρχονταν από περιέργεια, λόγω του τίτλου, αλλά μετά αυτό που κέρδισε δεν ήταν οι «λεσβίες» αλλά το γέλιο. Ο κόσμος το είχε ανάγκη να περάσει καλά.
– Πιστεύεις πως το θέατρο στην Κύπρο έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και πως;
Ναι αρκετά! Έχουν δημιουργηθεί πολλές νέες ομάδες που παράγουν αξιόλογο έργο. Εδώ αξίζει μια αναφορά στο Κέντρο Παραστατικών Τεχνών Μίτος και το πρόγραμμά τους, theYard.Residency, στο πλαίσιο και του οποίου ανέβηκε η παράστασή μας. Είναι ένα σπουδαίο πρόγραμμα για νέ@ καλλιτέχν@, ένα εξαιρετικό βήμα για να αναπτυχθούν και να αναδειχθούν.
– Έχουν υπάρξει αντιδράσεις για το περιεχόμενο της παράστασης;
Όχι, καθόλου. Στις αρχές, όταν ξεκινήσαμε τις παραστάσεις, κάποι@ ένοιωθαν άβολα να πουν τον τίτλο της παράστασης όταν τηλεφωνούσαν για κράτηση, αλλά μετά από πολλές παραστάσεις άλλαξε αυτό.
– Τι είναι queer θέατρο για εσένα;
Ορατότητα, συλλογικότητα και κάβλα.
– Πιστεύεις ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως wake up call στις μέρες μας;
Δεν είμαι σίγουρη αν τη τέχνη έχει τη δύναμη ή πρέπει να αποσκοπεί στο να αλλάξει τις προκαταλήψεις και τους φόβους μιας κοινωνίας. Δεν πιστεύω ότι κάποιος θα δει μια παράσταση και θα σταματήσει να είναι ομοφοβικός ή ρατσιστής. Σίγουρα μπορεί να τον κάνει να σκεφτεί κάποια πράγματα. Η τέχνη πιστεύω δεν έχει σκοπό να απαντά ερωτήματα αλλά να τα θέτει.
– Τι αναφορές χρησιμοποιείς ως έμπνευση και ως πηγές για στην δουλειά σου;
Με εμπνέουν οι παράλογες και άβολες καταστάσεις. Οτιδήποτε είναι camp. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ντοκιμαντέρ για serial killers. Musical theatre. Γυναικείες σέκτες.
– Παρά την επιφανειακή πολιτική ορθότητα οι ομοφοβικές επιθέσεις συνεχίζονται, όπως και ο κακοποιητικός λόγος. Πιστεύεις το Five Lesbians Eating A Quiche δίνει ένα βήμα ορατότητας; Και πόσο ακτιβιστικά λειτουργεί αυτό; Είναι δηλαδή ένας τρόπος να μιλήσετε για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων, την ομοφοβία γύρω μας;
Σίγουρα. Για παράδειγμα, όταν θα σκηνοθετούσα το έργο, με ενδιέφερε πολύ η σκέψη ότι η λέξη «λεσβία» θα έπαιζε σε δελτία τύπου, banners, αφίσες κλπ. στην Κύπρο. Το να είσαι μια λεσβία που σκηνοθετεί αμετανόητα μια λεσβιακή παράσταση με τέτοιο τίτλο (χωρίς εκπτώσεις για να μην παρεξηγηθεί το στρέιτ κοινό) φαντάζομαι είναι μια μορφή ακτιβισμού.
– Ετοιμάζεις κάτι άλλο τώρα;
Ναι, ετοιμάζω κάτι καινούριο, αλλά είμαστε σε αναμονή περιμένοντας την επιχορήγηση.
– Θα ήθελες να μας πεις που και πότε θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση στην Αθήνα;
12 – 20 Μαΐου στο Red Jasper Cabaret Theatre
Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη
Πληροφορίες: 2108822551
