Το Νοέμβριο του 2016 η Λίνα Κοεμτζή πήδηξε από τον 9ο όροφο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Μερικά χρόνια πριν είχε ποζάρει ημίγυμνη για έναν φίλο της. Λίγο αργότερα οι φωτογραφίες κυκλοφόρησαν σε όλη την πόλη της Θεσσαλονίκης. Μετά, το θάνατο της τα στόματα άνοιξαν. Κάποιοι μίλησαν για εκβιασμό και άλλοι για κοινωνικό εξοστρακισμό. Η ίδια πόλη που την χλεύασε είναι και η ίδια που την θρήνησε. Ο άνθρωπος που διακίνησε τις φωτογραφίες καταδικάστηκε σε 120 μέρες κοινωνικής εργασίας. Οι γονείς της ακόμη ζητούν δικαίωση για την κόρη τους.

Η Θεατρική Ομάδα Ανδρομέδα πιστή σε ένα θέατρο ντοκουμέντων επιμένει να καταπιάνεται με όλα εκείνα που ενοχλούν και ξεβολεύουν. Κόντρα στη νέα τάξη πραγμάτων και με λόγο αιχμηρό ανοίγουν το φάκελο διαδίκτυο και κακοποιητικές συμπεριφορές. Η παράσταση “Δεν είναι παιχνίδι” σε σύνθεση κειμένων της ίδιας της Ομάδας Ανδρομέδα και σκηνοθεσία του Παναγιώτη Βασιλείου και της Αναστασίας Τσούτση βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες ανθρώπων σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ.

Τέσσερις γυναίκες αποφασίζουν να περάσουν το βράδυ μαζί. Καθεμιά κουβαλάει τη δική της ζωή. Είναι η ιστορία της Αυγούστα που είναι εγκλωβισμένη σε ένα διαρκές κυνηγό followers και στις παρεμβατικές απαιτήσεις τους. Είναι η Εστέ που κρύβετε αποζητώντας αγάπη και όταν ήταν μαθήτρια είχε πέσει θύμα catfishing. Είναι η Καμίλ που ακροβατεί ανάμεσα σε θύτη και θύμα ούσα θύμα και η ίδια εκδικητικής πορνογραφίας και τέλος η έφηβη Βερόνικα που έκανε σεξ μικρή και έχει εθιστεί τόσο πολύ στο gaming μέχρι που έρχεται το games over.

Η Φανή Γρύλλη, η Ντίνα Κούκου, η Σοφία Ρούβα και η Αναστασία Τσούτση στην τέταρτη και πιο ολοκληρωμένη παραγωγή τους δομούν μία καταγγελτική παράσταση που κάθε έφηβος και κάθε έφηβη πρέπει να δουν. Σε ένα μινιμαλιστικό σκηνικό, εντελώς εκτεθειμένες και αδιαπραγμάτευτες σηκώνουν το σεντόνι στον ψηφιακό-εικονικό κόσμο. Η παράσταση “Δεν είναι παιχνίδι” δεν έχει σκοπό ούτε να δαιμονοποιήσει το διαδίκτυο ούτε να σηκώσει το δάχτυλο σε κανέναν. Αυτό που επιχειρεί είναι να αφυπνίσει και να ανοίξει την άβολη συζήτηση της ακούσιας ή εκούσιας συμμετοχής μας σε κακοποιητικές συμπεριφορές . Στα τραύματα που κουβαλάμε και στις αιτίες που πολύ εύκολα από θύματα μπορούν να μας μετατρέψουν σε θύτες. Κι ο κύκλος της βίας συνεχίζεται σε μια συνθήκη που οι γυναίκες μαζί με τον έλεγχο του σώματος του χάνουν και τον αυτοσεβασμό τους. Το σημαντικό στην παράσταση είναι πως δεν μένει στο γεγονός της κακοποίησης ως μια ακόμη σημειολογία αλλά προσπαθεί να διερευνήσει τα αίτια πίσω από αυτές τις συμπεριφορές. Η πατριαρχία και η έλλειψη παιδείας σε συνδυασμό με την κοινωνική ανθρωποφαγία συνθέτουν το σκηνικό του εγκλήματος όπου οι αγέλες κάνουν κουμάντο και όσοι στοχοποιούνται αφανίζονται θυσία στα unfollow, στα like και τα report.

Το τεσσάρων μέτρων τοτέμ από οθόνες που βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής του νέου Θεάτρου Noūs, Creative space (πρώην κινηματογράφος ΙΛΙΟΝ) και τροφοδοτεί τις τέσσερις μικρές πλατφόρμες δια χειρός του εικαστικού Krank μαζί με καλώδια να κρέμονται στα πλαϊνά της πλατείας σε μεταφέρουν από την πρώτη ανάσα στο δυστοπικό περιβάλλον ενός Cyber Room. Η μουσική σύνθεση του Solmeister από ροκ, ποπ πανκ και χιπ-χοπ ήχους ολοκληρώνει μια παράσταση γροθιά στο στομάχι.