Η φωτογραφία ανταμείβει όσους έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Εάν κάποιος είναι αφοσιωμένος στην παρατήρηση του καθημερινού κόσμου, το πιθανότερο είναι ότι θα ανακαλύψει τις συναρπαστικές στιγμές που μπορεί να προσφέρει ο καβάς του αστικού τοπίου. Αυτό συμβαίνει στη δουλειά του φωτογράφου Eric Kogan. Με έντονη αίσθηση παρατηρητικότητας και συγχρονισμού, καταγράφει εκπληκτικά στιγμιότυπα από την ζωή στη Νέα Υόρκη.
Κάθε εικόνα στο διαρκώς αυξανόμενο portfolio του Kogan αντανακλά τη μαγεία του αστικού τοπίου που μαρτυρά πώς όντως βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή για να τραβήξει μια φωτογραφία:
Μία σακούλα φουσκώνει στον άνεμο σαν να θέλει να μιμηθεί το διπλανό σύννεφο.
Δύο περιστέρια που υπογραμμίζουν τις αντιθέσεις στη ζωή.
Ανεξάρτητα από το θέμα της φωτογραφίας, ένα συναίσθημα παραμένει κατά την προβολή του έργου του Eric Kogan: η μαγεία.
Αν και το πορτφολιο του είναι γεμάτο με εξαιρετικές επαγγελματικές φωτογραφίες, στη συζήτηση που είχαμε μου είπε ότι δεν είναι το επάγγελμά του καθώς είναι διοργανωτής εκδηλώσεων. Η φωτογραφία είναι το πάθος του και κάθετι που αιχμαλωτίζει με το φακό του είναι από την αγάπη του για αυτήν την τέχνη και για δημιουργία.
Τον ρώτησα πότε ξεκίνησε αυτό το πάθος για τη φωτογραφία: «Η φωτογραφία μπήκε στη ζωή μου στις αρχές της εφηβείας μου. Όλα ξεκίνησαν με μια πρακτική άσκηση σε ένα φωτογραφικό εργαστήριο που διήρκεσε ένα καλοκαίρι. Ήμουν μόλις δεκατριών ετών τότε, και παρόλο που δεν καταλάβαινα πλήρως σε τι έμπαινα, ένιωθα ότι είχα κίνητρο να πειραματιστώ και να δω πού θα με πήγαινε η εμπειρία. Όλοι στην οικογένειά μου εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τη δημιουργικότητά τους, το είχα ως παράδειγμα και έτσι είχα το κίνητρο να εξερευνήσω τη δική μου.
Από την επεξεργασία φιλμ έως την εξ επαφής εκτύπωση, έμαθα τόσες πολλές λειτουργίες του σκοτεινού θαλάμου εκείνη την περίοδο αλλά ο πλούτος αυτής της εμπειρίας δεν έγινε εμφανής για μένα μέχρι που ξεκίνησα το κολέγιο, πολλά χρόνια αργότερα, όπου παρακολούθησα το πρώτο μου μάθημα δημιουργικής φωτογραφίας και ξεκίνησα εκφράζομαι μέσα από το μέσο. Το να βρίσκομαι ξανά σε έναν σκοτεινό θάλαμο μου έφερε πίσω μια άνεση που σπάνια ένιωθα αλλού, και από εκείνη τη στιγμή με κράτησε.»
Αναρωτήθηκα πώς γίνεται να έχει τόσο επιτυχημένες λήψεις. Αν περιμένει για ώρα ή απλά είναι και τυχερός. «Είναι ένας συνδυασμός μάλλον. Έχω πάντα την κάμερα μαζί μου, και τις περισσότερες φορές συμβαίνουν όταν δεν το περιμένω. Κάθε μία από τις φωτογραφίες είναι μία μεμονωμένη και ιδιαίτερη περίπτωση. Αλλά προτιμώ να κρατώ το backstory κρυφό, ώστε να δίνω στον καθένα την δυνατότητα να δημιουργήσει τη δική του ιστορία».
Εμπνέεται από την κάθε στιγμή της αστικής ζωής. «Αυτό που βρίσκω τόσο εμπνευσμένο πίσω από τη δουλειά των φωτογράφων δρόμου είναι η ικανότητά τους να μαγνητίζουν τη μαγεία, το απροσδόκητο μέσα από κοινές εικόνες. Περπατώντας στην πόλη όλο το σκηνικό μοιάζει απλά καθημερινό. Κρύβει όμως μία τεράστια δυναμική που μου έδωσε την έμπνευση να δίνω περισσότερη προσοχή στο περιβάλλον που άλλοτε δε θα παρατηρούσα.»
Παρατηρώντας τις φωτογραφίες, ο ανθρώπινος παράγοντας φαίνεται να μην παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπάρχει σε κάποιες αλλά όχι για να κερδίσει η παρουσία του το κάδρο, όσο για να συμβάλει στην δημιουργία μιας ολοκληρωμένης αστικής εικόνας. «Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, αλλά με ενδιαφέρει λιγότερο η άμεση παρουσία τους, από αυτή που αντηχεί στα απομεινάρια των αποχωρήσεών τους. Έτσι, σε ήσυχους δρόμους είναι όπου οι αισθήσεις μου ευδοκιμούν πραγματικά».
Παρά το γεγονός ότι έχει ένα αρχείο με αμέτρητες στιγμές δοσμένες μέσα από το φακό του, ο αφοσιωμένος φωτογράφος έχει μία που ξεχωρίζει. Είναι μια φωτογραφία που απαθανατίζει τη στιγμή που ένα δέντρο καθρεφτίζεται σε μία λακκούβα με νερό στη βάση ενός κομμένου κορμού. Ο συμβολισμός αυτού του στιγμιότυπου της καθημερινότητας είναι μοναδικός. Έτυχε να βρεθεί στο σημείο μετά από βροχή. Και το δέντρο που υπήρχε πίσω από τον φράχτη, συμπλήρωνε με το είδωλό του τον κορμό που έστεκε στο πεζοδρόμιο, μάρτυρας μιας προηγούμενης ζωής. «Έσπασε πολλούς κανόνες αυτή η φωτογραφία και ακόμα και σήμερα λειτουργεί σαν υπενθύμιση, σαν πρόκληση να έχω τα μάτια μου ανοιχτά κάθε στιγμή»
Άλλη μία φωτογραφία που ξεχωρίζει σύμφωνα με μία συνέντευξή του στο στο My Modern Met είναι αυτή ενός καθρέφτη σε έναν κάδο σκουπιδιών μαζί με ένα σπουργίτι. Ο καθρέφτης, στραμμένος προς τα πάνω, αντανακλά τον γαλάζιο ουρανό (με σύννεφα). «Δεν είναι ασυνήθιστο να προσπερνάς έναν σπασμένο καθρέφτη στους δρόμους της Νέας Υόρκης», λέει ο Kogan.
«Έχω φωτογραφίσει τόσα πολλά που σχεδόν δεν τα παρατηρώ σήμερα. Αυτό που με τράβηξε αυτή τη φορά ήταν το φως. Πώς έριξε μια μεγάλη σκιά πίσω από τη ζωηρή αντανάκλαση και φώτιζε τόσο καλά τον κάδο απορριμμάτων. Τη στιγμή που σήκωσα τη μηχανή μου για να τραβήξω τη φωτογραφία, ένα σπουργίτι πέταξε μέσα και βρήκε το τέλειο μέρος για να κουρνιάσει στο κάδρο. Τόσο σουρεαλιστικό αλλά τόσο συνηθισμένο. μέχρι σήμερα, δεν νομίζω ότι ένα καρέ είχε πάρει τέτοια απρόβλεπτη τροπή».
View this post on Instagram
➸ Δείτε επίσης “Unintended Beauty”: Εξερευνώντας την ακούσια ομορφιά των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, μέσα από το φακό του Alastair Philip Wiper
