Ο Πάνος Γεωργίου έχει ασχοληθεί με σχεδόν όλα τα είδη φωτογραφίας και δεν χάνει ποτέ το αιχμηρό και κινηματογραφικό ύφος του, με τη “βρώμικη” ευαισθησία του και την άφιλτρη ειλικρίνεια. Δεν θα δεις ποτέ να επιλέγει το κλασσικό και βαρετό στυλιζάρισμα και βγάζει πάντα την αλήθεια οποιουδήποτε βρίσκεται απέναντι του χωρίς περιττές photoshopικές μεταμορφώσεις. Όπως λέει, όμως, πάνω απ’ όλα, θεωρεί τον εαυτό του κυρίως φωτογράφο του δρόμου. Αντιμετωπίζει όλα τα μέρη που βρίσκεται ως ζωντανούς οργανισμούς. Γίνεται κατευθείαν ντόπιος, επικοινωνεί -πάντα διακριτικά- με τους περαστικούς που τον προσπερνούν, μαθαίνει τις διαφορετικές κουλτούρες, καταλαβαίνει τις γλώσσες ακόμα και χωρίς να τις ξέρει. Ξεφεύγει από τις ευκολίες του εντυπωσιασμού και βάζει πάντα επίκεντρο τον άνθρωπο και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο καθένας την ατμόσφαιρα και τους ήχους της κάθε πόλης. Πάει πάντα με το flow, όπως λένε οι Queens of the Stone Age, και προσαρμόζεται πάντα σε όλες τις συνθήκες.
Οι εικόνες του δεν είναι ένας ωραίος τουριστικός οδηγός αλλά ένα κομμάτι από τη ζωή των ανθρώπων που έχουν γίνει πρωταγωνιστές στις εικόνες του. Κι αν προσέξεις ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο με ανθρώπους που φοράνε καπέλα, τουρμπάνι ή οτιδήποτε άλλο στο κεφάλι τους, καθώς επίσης και πρόσωπα που εκφράζουν πολύ έντονα τα συναισθήματα τους, είναι τα στοιχεία που του κεντρίζουν το ενδιαφέρον. «Πιθανότατα κάποιος μπορεί να προσέξει ότι δεν φωτογραφίζω ιδιαίτερα τοπία και φύση. Είμαι ανυπόμονος και το τοπίο απαιτεί υπομονή. Από την άλλη η φωτογράφιση αγνώστων είναι απαιτητική και σίγουρα χρειάζεται αρκετό θάρρος. Δεν μπορώ να πω “θράσος” όπως μερικές φορές ακούω γιατί το θράσος προκαλεί τους ανθρώπους με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Προσπαθώ να κάνω αισθητή την παρουσία μου και τον σκοπό μου και όχι να “κλέψω” την στιγμή. Τουλάχιστον αυτός είναι ο κανόνας και η σκέψη μου για την φωτογραφία του δρόμου.» αναφέρει.
Μετά από αμέτρητα likes και πολλές διανυκτερεύσεις στις ιστορίες που δημοσιεύει, του ζήτησα να διαλέξει τις 15 αγαπημένες του στιγμές από ταξίδια.
Βερολίνο- Κρόιντσμπεργκ. Για χρόνια προσπαθούσα να πιάσω το βερολινέζικο mood και νομίζω αυτή είναι η καλύτερη προσπάθεια μου.
Πολωνία – Λούμπλιν. Γιορτή της ανεξαρτησίας. Είδα τη σκηνή σαν ταινία εποχής να συμβαίνει μπροστά μου και τράβηξα ένα και μοναδικό κλικ μιας και δεν ήθελα να ενοχλήσω με κάποιο τρόπο το ζευγάρι. Μακάρι να μπορούσα να τους δώσω τη φωτογραφία μια μέρα.
Μόσχα. Από τις πλέον δύσκολες συνθήκες είναι η φωτογράφιση σε μετρό μεγαλούπολης. Όλοι οι άνθρωποι φαίνεται ότι κουβαλάμε μαζί μας τα προβλήματα μας στο μετρό και αυτή ήταν η σκέψη μου μόλις είδα τον κύριο με το καπέλο.
Ρουμανία- Κλουζ Ναπόκα. Την έβγαλα μέσα από το λεωφορείο που βρισκόμουν. Πρόκειται για μια σκηνή που επαναλαμβάνεται παντού σε όλο τον κόσμο και μου θυμίζει τον στίχο του Marvin Gaye, Let the children play.
Βραζιλία. Στις φυτείες του καφέ μία από τις στιγμές που πάντα θυμάμαι μιας και ουσιαστικά είμαι εξαρτημένος από τον καφέ και όχι μόνο σαν ουσία αλλά σαν κουλτούρα. Ήταν μαγικό να βρεθώ εκεί μετά από χιλιάδες κούπες καφέ.
Κένυα. Πώς να μην χαρείς με αυτά τα παιδιά;
Γεωργία. Στην αγορά του Zugdidi. Η Γεωργία θα είναι πάντα μια χώρα που θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Όμορφο τοπίο και αγνοί άνθρωποι που μας αγαπάνε πολύ. Σ’ αυτό το απομακρυσμένο μέρος, όταν άκουσαν ότι είμαι Γιουνάνι (Έλληνας) έτρεξαν όλοι και με ασπάστηκαν ένας ένας κυριολεκτικά.
Αιθιοπία. Το μέρος που μπορώ να πω ότι με άλλαξε σαν άνθρωπο. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κανείς για ποιο λόγο αλλά θα θα παραφράσω ένα ρητό που άκουσα εκεί. Αν πατήσεις, λέει, το κόκκινο χώμα της, δεν θα φύγει ποτέ από τα παπούτσια σου. Εγώ θα πω ότι δεν φεύγει ποτέ από την καρδιά σου. Το θέμα με τα παπούτσια ισχύει βέβαια.
Κολομβία. Ταξιδεύοντας για χρόνια τριγύρω δεν νομίζω ότι έχουν υπάρξει μέρη που ένιωσα τόσο έντονα το συναίσθημα ότι η φωτογραφία είναι λίγη για να δώσει έστω και μια μικρή γεύση από τη χώρα και τους ανθρώπους.
Πολωνία. Μία κυρία στο λεωφορείο που ήξερε ότι τραβάω φωτογραφία αλλά ήταν υπέροχο ότι έμεινε ανέκφραστη. Ελπίζω να μην την ενόχλησα.
Ρώμη. Το Βατικανό μού άρεσε κυρίως επειδή μπορεί κανείς να δει ανθρώπους με βαθιά πίστη. Ακόμα και αν δεν πιστεύει κανείς, δεν μπορεί να μην νιώσει την αγαλλίαση και την ηρεμία στο πλήθος. Ενίοτε και τη μεσογειακή ζέστη.
Ινδονησία. Ένας πιτσιρικάς που τον πρόλαβε η τροπική καταιγίδα και ξέμεινε από δυνάμεις για την ανηφόρα.
Bali.Το θέατρο που είναι βαθιά επηρεασμένο από την αρχαία ελληνική τραγωδία και κωμωδία. Τουριστικός προορισμός μεν συγκλονιστική εμπειρία δε το να βλέπεις την παράσταση το ηλιοβασίλεμα με τις δάδες να φωτίζουν την σκηνή σε ένα θέατρο φωλιασμένο στο χείλος του γκρεμού πάνω από την θάλασσα.
Κωνσταντινούπολη. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό και σίγουρα ξεχωριστό για πολλούς λόγους. Είναι η μοναδική φωτογραφία που είναι τραβηγμένη με φιλμ. Η ιστορία πίσω από αυτό είναι ότι ξέμεινα από μπαταρίες και ενώ η κάμερα ήταν αναλογική και τραβάει χωρίς μπαταρία, χρειάζεσαι το φωτόμετρο για να είσαι σίγουρος. Ένας ντόπιος κατάλαβε τι έχει συμβεί, προθυμοποιήθηκε να μου βρει ένα. Όταν είχα αρχίσει να πιστεύω ότι έφυγε μαζί με τα λίγα χρήματα που του έδωσα και δεν θα επέστρεφε ποτέ, μετά από αρκετή ώρα ήρθε τρέχοντας με αγωνία αν βρήκε τις κατάλληλες μπαταρίες. Νομίζω ακόμα θυμάμαι το πρόσωπο του ή μπορεί και να έχω πλάσει μια εικόνα όπως θέλω με το πέρασμα των χρόνων.
Παρίσι. Έχοντας διαβάσει πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα στα ταξίδια μου και κυρίως γαλλικά noir στα αεροπλάνα ενώ ταξιδεύω, υποσυνείδητα μάλλον ψάχνω τους χαρακτήρες στην πραγματική ζωή.
