Άφιξη στη sold out Τεχνόπολη. Ατελείωτη ουρά από εφηβικές φάτσες τρέχουν να περάσουν μέσα φορώντας t-shirts και καπέλα των Λόγος Τιμής, του συγκροτήματος που τους έφερε από διάφορα μέρη της Ελλάδας για να ανοίξουν τον δικό τους κρατήρα.

Οι Ινδιάνοι των πόλεων, όπως λέγονται οι σαρωτικοί τύποι που όλο το βραδυ γράφουν, όσα απ’ τη μέρα κρύβουν κι όλο ένα κόμπο δένουν, κι όλο ένα κόμπο λύνουν, την ημέρα της κορύφωσης του Pride, κατάφεραν λίγα μέτρα πιο πέρα να σκορπίσουν τα δικά τους χρώματα στα χιλιάδες πωρωμένα κορμιά, τα οποία για 3 ώρες δεν σταμάτησαν να σκορπάνε την ενέργεια τους ανάμεσα σε φωνές, συνθήματα και ασταμάτητες ρίμες. Φώναξαν δυνατά εκείνους τους στίχους που περίμεναν 2 χρόνια να απογειωθούν από τα ηχεία και τ’ ακουστικά τους και ένιωθες πως έφτασαν σε όλη την Αθήνα.

«Περιμένουν εδώ έξω από τις 15:00 το μεσημέρι και έχουν έρθει απο πάντού. Ελάχιστες φορές το έχουμε δει αυτό το πράγμα», μου λέει κάποια από το προσωπικό. Η συγκεκριμένη επική συναυλία, πριν ακόμα ξεκινήσει, μπήκε στη λίστα με τις ιστορικές εγχώριες live στιγμές γιατί ήταν τόσο τεράστια η δύναμη του κοινού που είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι: οι θεατές ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές ενώ όλοι όσοι βρέθηκαν πάνω στη σκηνή, δυναμίτιζαν την ωραία τρέλα μιας γενιάς που δεν αντέχει άλλους περιορισμούς. Κανείς δεν έχανε στίχο, πανηγυρίζαν κάθε λεπτό και βλέποντας τους απο ψηλά, λεηλάτησαν τα πάντα με μία τεράστια μεταδοτικότητα, που βλέπεις σπάνια κάτω από τη σκηνή.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν σε νοιάζει να καταγράψεις το setlist, που είχε τα πάντα, αλλά να ζήσεις μέσα όσο το δυνατόν περισσότερο σ’ αυτό το ξεχωριστό κράτος. Ενώ οι καλεσμένοι των ΛΤ (Στίχοιμα, Novel κ.ά) ανεβοκατέβαιναν για να εκτοξεύσουν τη φάση ακόμα πιο μακριά, όλοι από κάτω -με μασκότ ένα mini me αγοράκι πάνω στους ώμους του μπαμπά του- είχαν σπάσει νοητά όλα αυτά τα κάγκελα που τους είχαν οριοθετήσει. Σήκωσαν λίγες στιγμές τις οθόνες των κινητών ψηλά και ήταν παρόντες σε όλες τις στιγμές του τώρα παρασύροντας όποιον έμενε ακίνητος μέσα μέσα σ’ αυτόν το χείμαρρο χωρίς να νοιάζονται τι τους περιμένει μετά τον αποχωρισμό.

Για όσους ήμασταν εκεί και έχουμε την ταμπέλα της millenial ή μίας άλλης ηλικιακής ομάδας, ήταν μία ωραία απάντηση των παιδιών που θέλουν να κάνουν την επανάσταση τους, αλλιώς. Με ιδρωμένες αγκαλιές, αγαπησιάρικες δόσεις αλητείας και τρελαμένες στιχομυθίες για όσα αισθάνονται καθημερινά αλλά δυσκολεύονται να βρουν την έκφραση. Γιατί «κάτι έχει μείνει θυμίζουμε ακόμα παιδιά, περίεργα πια μεγαλώσαμε, όσα μας είπανε πως μας χωρίζουνε, ενώσαμε ραπ αγκαλιά». 

Οι εικόνες έμειναν για να σκάει η φρενίτιδα ατόφια μπροστά μας κάθε φορά που αυτή τη πραγματικότητα μας πετάει στα πατώματα.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News