Συμμετέχουσες στο art project «Υπό Διαπραγμάτευση», που θα παρουσιαστεί στο Ρομάντσο από 21 έως 30 Οκτωβρίου και οι δύο επιμελήτριες της έκθεσης ντύνουν με λέξεις τις φωτογραφίες και το εγχείρημα που σκοπό έχει να δώσει ορατότητα στις ελληνίδες φωτογράφους.

«Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ του Γενάρη του 2020 όταν είχα τη τρελή ιδέα να τολμήσω ένα συλλογικό project με γυναίκες φωτογράφους που θα μιλά για την ορατότητα της γυναίκας φωτογράφου στον Ελλαδικό χώρο. Κάθε φωτογραφία τους έδωσε σταδιακά μορφή και περιέχομενο στην οπτική αφήγηση αυτού του πολυδιάστατου εγχειρήματος με σκοπό να ειπωθεί η προσωπική αλήθεια της κάθε μιας. Οι γυναικοκτονίες. Το ελληνικό Metoo. H βία. Πότε υπόκωφη, πότε βουβή και πότε εκκωφαντική. Μέσα μας, γύρω μας. Τα στερεότυπα του φύλου και τα συμπλέγματα με τα οποία μεγαλώνουμε. Η ιδρυματοποίηση που υπέστη η ζωή μας εξαιτίας της πανδημίας. Δε μπορούσαμε να μείνουμε ανεπηρέαστες, συνεπάκολουθα ούτε το έργο μας. Που βρισκόμασταν; Που είμαστε τώρα; Είμαστε οι ίδιες; Οι εικόνες μας, είμαστε εμείς. Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και στον ιστορικό χώρο του Ρομάντσο που θα φιλοξενήσει το συλλογικό Αrt Project», εξηγεί η επιμελήτρια της έκθεσης Σοφία Δαλαμάγκα.

Η επιμελήτρια Λιάνα Ζωζά δίνει τη δική της οπτική: «Υπό Διαπραγμάτευση, είναι ο τίτλος του art project μέσα από το οποίο συναντιούνται γυναίκες φωτογράφοι με έργα που εκφράζουν την προσωπική οπτική της καθεμιάς πάνω στο συγκεκριμένο concept. Ένα θέμα επίκαιρο, ειδικά στις μέρες μας, που τα πάντα είναι υπό διαπραγμάτευση. Τα ερωτήματα που τίθενται τόσο από τις δύο γυναίκες επιμελήτριες όσο και από τις συμμετέχουσες ξεκινούν από στερεότυπα που εξελίσσονται αλλά πιθανόν δεν αλλάζουν μέσα στον χρόνο και καταλήγουν στο ποια είναι η θέση της γυναίκας στην σύγχρονη τέχνη. Ερωτήματα που μπορεί να μην είναι εύκολο να απαντηθούν, αλλά δημιουργούν εικόνες που λειτουργούν σαν κάλεσμα για τον θεατή για σταθεί ανάμεσά τους φτιάχνοντας τις δικές του ιστορίες. Εικόνες σκληρές, αλλά και ευαίσθητες παίρνουν την θέση τους σαν κομμάτια ενός νοητού παζλ που η καθεμία μας έχει την δική της θέση».

«Ενώ ονειρευόμασταν τη Σταχτοπούτα, περιμένοντας μια λαμπερή τύχη, εγκαταλείψαμε την ανεξαρτησία και τις δυνατότητες μας και υποκύψαμε στις ανάγκες άλλων, ξεχνώντας πως να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Η ευτυχία, όμως, δε χτίζεται σύμφωνα με τους κανόνες του κάθε πρίγκηπα. Είναι από τη φύση της μια προσωπική υπόθεση όπως και τα όνειρα. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να κυνηγήσει κάποιος τα όνειρα του. Κανένας πρίγκηπας με το λευκό του άτι ή μάγος με το μαγικό ραβδί δεν μπορεί να εξαλείψει τις προκλήσεις της ζωής», Ευγενία Αραβαντινού. 

«Μία πρόβα νυφικού/ Μία προαποφασισμένη εκτέλεση καθήκοντος / Να επιτελέσεις τις υποχρεώσεις σου σιωπηλή και  φιμωμένη / Έχοντας ένα σώμα φθαρμένο,μα περισσότερο μια ζωή φθαρμένη / Είμαι γυναίκα»,  Βαρβάρα Βασιλογιάννη. 

«Τα πρόσωπα εφαρμόζουν στο σκοτάδι. Δεν ξεχωρίζουν απ’αυτό. Κρύβονται με αυτόν τον τρόπο μέσα του. Αρκεί όμως μια τόση δα λάμψη για να φανερωθούν και να ξεκολλήσουν. Όπως και τα λουλούδια έτσι και οι ψυχές χρειάζονται το φως για να ανθίζουν», Αλίκη Γκότση. 

«Είμαι οι εποχές, έτσι συχνά νιώθω, είμαι ο Γενάρης, ο Μάης, ο Νοέμβρης, η λάσπη, η ομίχλη, η αυγή» από Virginia Woolf, The Waves, p. 73, Σοφία Δαλαμάγκα.

«Και τότε είδα το χέρι να απλώνεις .. Κι απ το χώμα ήσυχα να με σηκώνεις.. Και τότε στάθηκα κι εγω δίπλα σε σένα ,Για να φτιάξουμε ξανά τα φτερά μας τα σπασμένα. Είδα μαζί για ομορφιά να πολεμάμε , Είδα και παλι να χαμογελάμε.. Να λιώσουμε τη μοναξιά που μας παγώνει, Είδα να μου λες ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ», Γιώτα Εφραιμίδου.

“The Statue“, Άννα Καρβουνάρη.

«Δεν είμαι εδώ για να αποδείξω τίποτα. Και μόνο που απλώνεται μέσα μου η θάλασσα φτάνει.  Άλλη ανάγκη δεν έχω. Θα στέκομαι γυμνή και τέλεια αλλαγμένη έτσι που να μπορείς να  με δεις και όμως να μη φαίνομαι.  Γιατί δεν είμαι εγώ αυτή που αντικρίζεις, τώρα εγώ με τη φύση ενώθηκα, πήρα τη μορφή της και έγινα εικόνα της και ουσία.  Το γυμνό κορμί μου είναι το τοπίο που πάνω του θα ξεσπάει σαν φυσικό φαινόμενο ακραίο όλη η ομορφιά», Μαίρη Μίχου.

«19ος αιωνας Μανέ, “Πρόγευμα στην Χλοή”. Στην μέση του κάδρου Μια γυναίκα που κοιτάζει τον θεατή γυμνή χωρίς να νιωθει ενοχες για το γυμνό της σώμα!.Ο πίνακας θεωρήθηκε ότι παραπέμπει σε προκλητικό και τολμηρό ερωτισμό.. 21ος αιωνας, “Αυτοπορτρετο” Μια γυναίκα  που κοιτάζει γυμνη τον φακο.Τι έχει αλλάξει 2 αιωνες μετά; Πως νιώθει ο θεατής βλεποντας αυτή την εικόνα σήμερα; Έχει η γυναίκα του 21ού αιώνα το δικαίωμα να ορίζει το σώμα της και να εκφράζεται ελεύθερα στον έρωτα χωρίς ενοχες; ‘Η εχουν μείνει ακόμα κατάλοιπα απο την πατριαρχική περίοδο;», Xρύσα Σουγιούλ.

«Τώρα είμαι μια λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει από πάνω μου, Ψάχνοντας στις εκτάσεις μου για το ποια είναι στ`αλήθεια.  Έπειτα γυρνά σ`αυτούς τους ψεύτες, τα κεριά ή το φεγγάρι. Βλέπω την ράχη της και την καθρεφτίζω πιστά.», απόσπασμα απ’ τον «Καθρέφτη» της Σύλβια Πλαθ, Βιργινία Φιλιππούση.

«Ταξίδι είπα να κινήσω / στα τέσσερα δώματα της καρδιάς μου. / Οκτώβρης μήνας ήταν θυμάμαι…/ Το καλοκαίρι ήδη ψυχορραγούσε / κι εγώ δεν είχα γνώση από χειμώνες. / Αποβραδίς ύφαινα με λαχτάρα το σάβανο’ μου,/ να’χω κι/ εγώ κάτι καινούργιο να φορώ, / να κρύψω επιμελώς τη γύμνια μου/ απ’τους συνταξιδιώτες» Στίχοι της Ζαχαρούλας Καλλιαντζή, από την ποιητική της συλλογή «Άγγελμα Κυοφορίας», Iωάννα Φώσκολου.

ΙΝFO: ΡΟΜΑΝΤΣΟ, Αναξαγόρα 3 – 5, Oμόνοια, Αθήνα, Opening: Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 18:00 – 22:00 , διάρκεια: 21 εως 30 Οκτωβρίου, ώρες λειτουργίας: Δευ. – Παρ. 18:00 – 22:00 & Σαβ. – Κυρ. 11:00 – 14:00 & 18:00 – 22:00, οργάνωση: kroma magazine, δημιουργικό σχεδιασμός υλικού επικοινωνίας: Δανάη Βλάχου, video edit: Φάνης Λογοθέτης. Συμμετέχουν: Ευγενία Αραβαντινού, Βαρβάρα Βασιλογιάννη, Δανάη Βλάχου, Αλίκη Γκότση, Σοφία Δαλαμάγκα, Αθανασία Δαδάρου, Γιώτα Εφραιμίδου, Άννα Καρβουνάρη, Μαίρη Μίχου, Τίτα Μπονάτσου. Αναστασία Ξουρή, Βασιλικη Πανταζή, Άννα Παπαχρήστου, Γεωργία Πονηράκου, Χρύσα Σουγιούλ, Βιργινία Φιλιππούση, Ιωάννα Φώσκολου, Κάτια Χριστοδούλου