Η φωτογράφιση της φύσης αποτελεί μια μοναδική πρόκληση και ταυτόχρονα μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία. Ο κόσμος που μας περιβάλλει προσφέρει συνεχείς εκπλήξεις και απρόβλεπτες στιγμές, κάνοντας κάθε λήψη μια ξεχωριστή ιστορία.

Το να αποτυπώσεις την μαγεία του όμως δεν εξαρτάται μόνο από την τεχνική αρτιότητα του φωτογράφου, αλλά και την ικανότητα του να μεταδώσει την αίσθηση της ελευθερίας, της ηρεμίας ή ακόμα και του σεβασμού για το φυσικό περιβάλλον. Αυτός ο διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση είναι που κάνει την τέχνη αυτή τόσο ξεχωριστή.

Και οι φωτογραφίες του Νίκου Μαράκη, σίγουρα αποτελούν ένα ισχυρό παράδειγμα αυτής της μοναδικής ικανότητας. Δεν μπορούν να περιοριστούν σε ένα αυστηρά εικαστικό πλαίσιο, διότι αποτυπώνουν αυτό που χάνεται, που κινδυνεύει, που σβήνει. Κάθε του κλικ αποτελεί κάτι παραπάνω από μια φωτογραφία.

Είναι γνωστή η εθελοντική του δράση για την διάσωση-προστασία της πανίδας και της χλωρίδας, της Κρήτης όπου και κατοικεί. Βοηθά τραυματισμένα ζώα,  παρακολουθεί πουλιά και φώκιες μονάχους μονάχους, ενώ εδώ και 15 χρόνια έχει δημιουργήσει εθελοντική ομάδα για την προστασία της χελώνας καρέτα καρέτα. 

Εκεί τον γνώρισα και πρώτη φορά, όταν είχα την τύχη να ζήσω την εμπειρία μικρών χελωνών που ξεπετάγονται από τη φωλιά στην άμμο και ξεκινούν το μεγάλο τους ταξίδι προς τη ζωή.  

Η αγάπη του για τη φύση είναι μοναδική και αποτυπώνεται τόσο στις φωτογραφίες του όσο και από τον τρόπο ζωής του. 

«Το 1984 πήρα φωτογραφική μηχανή. Αυτό με παρέσυρε στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Εκεί παρασύρθηκα στην τέχνη της φωτογραφίας, στην οποία δεν την άφησα ποτέ». Πρώτο ερέθισμα του δόθηκε στη Ρόδο, όταν είδε γλάρους και πώς αποτυπώνονται στον φακό. Τον μάγεψαν και αποφάσισε να μάθει περισσότερα. 

« Γράφτηκα στην Ελληνική Ορνιθολογική  Εταιρεία. Διάβασα και έμαθα από δασκάλους πολλά πράγματα. Και δεν το σταμάτησα ποτέ.»

Η σύνδεση με τη φύση και η γείωση του ανθρώπου με το περιβάλλον τον έφερε αντιμέτωπο με μία άλλη ανάγκη που είναι η περίθαλψη.  «Το 1995 ένας φίλος μου έφερε ένα τραυματιζόμενο πουλί. Τι κάνεις; Πρέπει να το σώσεις αυτό το ζώο. Ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα. Από το 95 μέχρι τώρα κάνουμε τη διάσωση των ζώων, αυτά γίνονται σπίτι μας. Περιθάλπουμε ότι πέσει στα χέρια μας. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό».

«Όταν έβλεπα την αγωνία των ανθρώπων ότι βρίσκουν ένα τραυματισμένο ζώο και δεν ήξεραν τι να το κάνουν, κατάλαβα ότι έπρεπε να ασχοληθούμε περισσότερο. Έτσι εδώ και 30 χρόνια παραλαμβάνουμε όλα τα τραυματισμένα πτηνά της Σητείας και προσπαθούμε να τα βοηθήσουμε. Εκεί κοιτάζεις τη φύση στα μάτια. Περιποιείσαι τα ζώα, τα περιθάλπεις και προσπαθείς να τους δώσεις μία ευκαιρία στη ζωή. Έχω την στήριξη και τη βοήθεια όλης της οικογένειας. Έχει γίνει τρόπος ζωής μας. Το σπίτι είναι πάντα γεμάτο με πτηνά. Κύκνοι στην κουζίνα, πελαργοί στις σκάλες. ».

Το όνειρό του είναι να δημιουργηθεί στην Κρήτη, στη Σητεία, ένα κέντρο περίθαλψης. Να μπορεί να παραλαμβάνει από όλη την Κρήτη τα τραυματισμένα ζώα, να τα βοηθά και να τα απελευθερώνει. 

Ο έρωτας για τη φύση δεν σταματά στα πτηνά. Ένας άλλος μεγάλος έρωτας είναι οι πεταλούδες. « Έχουμε 45 είδη περίπου στην Κρήτη, οι 4 ενδημικές, δηλαδή δεν υπάρχουν αλλού στον κόσμο. Οι παλαιοί τις θεωρούσαν ψυχές, ότι επισκέπτονταν τους ζωντανούς. Το άγγιγμά τους το θεωρούσαν γιατρειά. Γι’ αυτό και 2 έχουν ονόματα γιατρών, όπως ο Ποδαλείριος και ο Μαχάονα». 

« Εδώ και 14 χρόνια άρχισε το ενδιαφέρον  μου και για τα φυτά της Κρήτης, και πώς να μη γίνει αυτό όταν έχει 1800 είδη το 10% των οποίων είναι ενδημικό. Σκεφτείτε ότι τόσα φυτά δεν έχει όλη η Βρετανία. »

Εκτός από την περίθαλψη και την φωτογράφιση της φύσης, ο Νίκος Μαράκης εμπλέκεται ενεργά και στην ενημέρωση του κοινού με στοχο την ευαισθητοποίηση για την προστασία του περιβάλλοντος.

« Πηγαίνω στα σχολεία και μιλάω στα παιδιά για τη φύση, σε μία προσπάθεια να ενημερωθούν, να γνωρίσουν το περιβάλλον, να το σεβαστούν και να μάθουν να το αγαπούν.  Και εδώ στην Κρήτη είμαστε τυχεροί γιατί τα περισσότερα χωριά δεν είναι στον αστικό ιστό, ζουν μέσα στη φύση, έχουν εικόνες. Μιλούσα μαζί τους και από πάνω περνούσαν οι γύπες. Αυτό είναι σχολείο από μόνο τους». 

« Τα παιδιά είναι το μέλλον. Δεν μπορώ να τους παραδώσω ένα περιβάλλον μειωμένο. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Με την εκπαίδευση και τη μάθηση γινόμαστε όλοι καλυτεροι. Το στοίχημα είναι να καταλάβουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη»

« Δεν ζούμε μόνο για να δουλεύουμε, να κοιμόμαστε να τρώμε και να πίνουμε. Είναι όλο μαζί ένα πακέτο που σε κάνει άνθρωπο και αυτό σημαίνει ότι δίνεις σημασία σε κάθε κομμάτι του πλανήτη, σε κάθε είδος και πλάσμα. Είναι δύσκολο. Θα τα καταφέρουμε όμως».

 

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News