Μεγαλωμένος στους Θρακομακεδόνες, ο Παναγιώτης Γαβρέλας ήταν από εκείνα τα παιδιά που ξεχνούσαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Προκειμένου να γυρίσει σπίτι, πήγαινε η μητέρα του μέχρι το γήπεδο του μπάσκετ για να τον «μαζέψει» όπως μας λέει ο ίδιος.  Στο πανεπιστήμιο πέρασε στο τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ, όπου ανακάλυψε το θέατρο και την αγάπη του γι’ αυτό. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του,  το ενδιαφέρον του για τη φυσική μειώθηκε και τελικά κατάφερε να τελειώσει τη σχολή με τα «χίλια ζόρια».

Με το βλέμμα στραμμένο σε οτιδήποτε δημιουργικό, παίζει ερασιτεχνικά μουσική, ενώ στον ελεύθερό του χρόνο κάνει ξύλινες -και όχι μόνο- κατασκευές, με έμφαση στα έπιπλα. Σήμερα, αν έκανε το μηχανογραφικό του το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα δήλωνε το τμήμα Φυσικής. Μάλλον το πιο πιθανό θα ήταν να περάσει «βιομηχανικού σχεδιασμού ή διακόσμηση εσωτερικών χώρων», εξομολογείται ο ηθοποιός και μέλος της ομάδας C for Circus.

Μετά τη συμμετοχή του στη βραβευμένη και πολυσυζητημένη παράσταση “και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον” καθώς και στο “Lemons x5“, ο Παναγιώτης υπογράφει τη σκηνοθεσία και αναλαμβάνει ρόλο αφηγητή στην παράσταση “Κάτι διαφορετικό 2“, για την οποία μίλησε στο Olafaq λίγο μετά την πρεμιέρα της.

– Πώς αποφασίσατε να εγκαταλείψετε την επιστήμη της φυσικής και να στραφείτε στην υποκριτική;
Μπαίνοντας στο Φυσικό χρόνο με τον χρόνο που περνούσε καταλάβαινα ότι δεν είναι για εμένα. Επειδή όλα γίνονταν μέσω των μαθητικών έχανα την σύνδεση μεταξύ εξισώσεων και φυσικής αποτύπωσης. Δεν μπορούσα δηλαδή να αντιληφθώ εύκολα τι σημαίνει πρακτικά μια εξίσωση και τι αποτύπωση είχε στην πραγματικότητα. Έτσι έχασα το ενδιαφέρον μου. Η υποκριτική ξεκίνησε ως χόμπι. Ως ένας τρόπος δημιουργικής απασχόλησης και κοινωνικοποίησης. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως τόσο το ενδιαφέρον μου αυξανόταν και ήθελα να εμβαθύνω όλο και περισσότερο.

– Οι C for Circus γιορτάζουν 10 χρόνια από την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα. Με ποιους τρόπους έχετε διαμορφωθεί καλλιτεχνικά μέσα από την ομάδα;
Οι ομάδα είναι οι άνθρωποι της. Όλοι μας έχουμε πολύ διαφορετικές καλλιτεχνικές ανησυχίες και διαφορετική αισθητική. Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί έχουμε καταπιαστεί με πολύ διαφορετικά κείμενα και με διαφορετικά είδη. Παράδειγμα το “Δαχτυλίδι της Μάνας” είναι ένα παλιό ελληνικό δράμα του 1898 και με την σκηνοθεσία του Παύλου Παυλίδη έγινε μια μοντέρνα αφηγηματική παράσταση. Το “και εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον” ένα σύγχρονο κείμενο της Βαλέριας Δημητριάδου είχε και αφηγηματικά στοιχεία αλλά και ρεαλισμό. Κάθε παράσταση είναι ένα άλλο έργο και ψάχνουμε τον ιδανικό τρόπο να πούμε την όποια ιστορία και να εξυπηρετήσουμε το όραμα του σκηνοθέτη που έχει αναλάβει την εκάστοτε φορά.

– To “κάτι διαφορετικό” που βραβεύτηκε το 2013 στο Bob Festival, επιστρέφει στο θέατρο Τζένη Καρέζη και έχετε χτίσει έναν κόσμο μέσα στον οποίο χωράει τα πάντα. Τι θα δούμε σε αυτό το «πάρτι ενηλικίωσης», όπως το έχετε αποκαλέσει;
Έχουμε φτιάξει μια γραμμικά χρονική αφήγηση. Ξεκινάει από την στιγμή του σύλληψης του εμβρύου και φτάνει μέχρι τον θάνατο. Παρουσιάζει ένα σύμπαν αναποδογυρισμένο και στρεβλωμένο που καυτηριάζει τον σύγχρονο τρόπο ζωής και προσπαθεί να διασκεδάσει όλα αυτά τα ζητήματα που μας πονάνε καθημερινά. Είναι μια σειρά από σκηνές με πολύ χιούμορ και μουσική επειδή όπως έχει πει και ο Μπέκετ «Όταν είσαι στα σκατά ως το λαιμό, δεν μένει παρά να τραγουδάς».

– Αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη σας σκηνοθετική δουλειά και επίσης παίζετε στην παράσταση. Πώς ισορροπείτε ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ρόλους;
Δεν μου αρέσει αυτός ο διπλός ρόλος καθόλου. Αλλά επειδή το “Κάτι διαφορετικό 1” είναι ίσως η αγαπημένη μου παράσταση δεν άντεχα να μην συμμετέχω. Έτσι επέλεξα ο ρόλος μου να είναι ο αφηγητής της παράστασης. Ο ενδιάμεσος ανάμεσα στο κοινό και στους ηθοποιούς που ενώνει τις σκηνές. Έτσι είχα την δυνατότητα να βλέπω όλες τις σκηνές απ’ έξω και να δουλευτεί χώρια το δικό μου κομμάτι.

– Αντιμετωπίσατε δυσκολίες σκηνοθετώντας τον εαυτό σας;
Η αλήθεια είναι ότι επειδή είχα μεγάλο άγχος και ευθύνη για το όλον και για τα παιδιά, άφησα τον εαυτό μου στο τέλος. Επειδή όμως πάντα λειτουργούμε ομαδικά με βοήθησαν τα παιδιά οπότε δεν υπήρξε ανάγκη να σκηνοθετήσω εγώ τον εαυτό μου.

– Στην Ελλάδα, μπορούμε να μιλήσουμε για ελευθερία στη διαφορετικότητα;
Δεν μπορούμε να το πούμε ακόμα. Όσο κάποιος άνθρωπος κινδυνεύει να πέσει θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ή την εθνικότητα του π.χ., όχι, δεν μπορούμε να το πούμε. Και δυστυχώς, ακούμε πολλά περιστατικά ακόμα. Όμως δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι η κοινωνία μας κάνει βήματα, ίσως αρκετά πιο αργά απ’ ότι θα θέλαμε και θα έπρεπε. Όμως υπάρχουν παραστάσεις πλέον που μιλάνε πολύ στοχευμένα για τέτοια ζητήματα από άτομα τα οποία μιλάνε για προσωπικές τους εμπειρίες, ενώ παλαιότερα δεν είχαν αυτή την δυνατότητα. Γι’ αυτό το λόγο και εμείς θεωρήσαμε ότι δεν πρέπει να μιλήσουμε για την διαφορετικότητα κάποιου άλλου όπως κάναμε το 2013 στο “Κάτι Διαφορετικό 1”. Τώρα αναζητήσαμε την δική μας διαφορετικότητα, κάτι πιο προσωπικό, με το οποίο ο καθένας θα μπορέσει να ταυτιστεί, κάτι που υπάρχει στον πυρήνα κάθε ύπαρξης και όχι στις εύκολες ταμπέλες που βάζουμε στους συνανθρώπους μας. Ο φόβος του θανάτου ή ο φόβος της μη αποδοχής ή τα ταξικά ζητήματα είναι καθολικά και δεν έχουν να κάνουν με σεξουαλικές ταυτότητες και εθνικότητες. Στην κοινωνία μας, όλοι μαζί κολυμπάμε στον πάτο. Δεν μας ξεχωρίζει η όποια επιφανειακή ταμπέλα.

– Μεταξύ άλλων στην παράσταση μιλάτε για αντίσταση στη ρουτίνα και τη σοβαροφάνεια. Εσείς σε τι προσπαθείτε να αντισταθείτε τη σημερινή εποχή;
Ένας προσωπικός μου αγώνας είναι η ανακάλυψη του εαυτού μου και η αποδοχή του. Αυτή η παράσταση έχει μια υποσυνείδητη δήλωση. Αυτός/Αυτή /αυτό είμαι και σε όποιον αρέσει. Δεν προσπαθεί να κάνει κάτι αρεστό. Κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί και ελπίζουμε να το αγκαλιάσει ο κόσμος. Όταν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και με αυτό που κάνεις πάντα υπάρχει κοινό που το εκτιμά. Στην παράσταση υπάρχει μια αποδόμηση και της θεατρικής πράξης αλλά και εμάς των ίδιων. Είχαμε αρκετά μέλη της ομάδας είχαμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι για να περάσουμε εμείς καλά. Είχαμε πολλά χρόνια να κάνουμε κάτι κωμικό.

– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα σχέδια για το άμεσο μέλλον. Υπάρχει κάτι που θα γίνει από την νέα σεζόν αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το πω από τώρα. Κατά τα άλλα υπάρχουν διάφορα πρότζεκτ μου έχω στο κεφάλι μου και πάντα περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία να πραγματοποιηθούν.

Ταυτότητα παράστασης “Κάτι διαφορετικό 2”

Κείμενο: C for Circus και Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Γαβρέλας
Βοηθός σκηνοθέτις: Δάφνη Κιουρκτσόγλου
Δραματουργική επεξεργασία: Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνικά-Kοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου, Αλεξάνδρα Αναστασία Φτούλη
Μουσική σύνθεση και επιμέλεια: Βαλέρια Δημητριάδου, Νίκος Μήτσης
Επιμέλεια Κίνησης: Έλσα Σίσκου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Μακιγιάζ: Faleichyk Olga
Φωτογραφίες-Τρέιλερ: Δομνίκη Μητροπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Χρύσα Κοτταράκου
Συμπαραγωγή: C for Circus – θέατρο “Τζένη Καρέζη”
Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Μαρία – Ελισάβετ Κοτίνη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Παύλος Παυλίδης, Σπύρος Χατζηαγγελάκης

INFO: Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, Τηλ. 2103636144

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη & Κυριακή 20.00
Πέμπτη έως Σάββατο 21.00

Προπώληση:
–  Στο ταμείο του θεάτρου, ωράριο 11:00-14:00 και 17:00- 21:00
–  https://www.more.com/theater/kati-diaforetiko-2/

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News