Η νύχτα έπεσε στο πέλαγος – για μένα πού είναι η μέρα;
Πού’ ναι οι αχτίδες του ήλιου πάνω στα βλέφαρα μου,
πού’ ναι οι καημοί της σάρκας μου πάνω στην άμμο, που `ναι
ο γκιώνης, τα τζιτζίκια, κι οι πέντε μου φωνές;
Αύριο θα σμίξω τα δυό σου σκέλη, μήπως γεννηθεί ένα μικρό
λυπητερό παιδάκι, θα το λένε Ιούς, Μανιούς, ίσως και
Aqua Marina.
Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της πλάσης, δώστε μου να
πεθάνω όλους τους θανάτους.
Μερικές χορδές μουσικής φθάνουνε για να τρέξουμε
γυμνοπόδαροι μες στη χλόη του Βορρά, για να μετρήσουμε
όλες τις σταγόνες του σώματός μας και για να πλέξουμε
με το’να μας χέρι όλες τις ψάθες των ρεμβασμών μας.
