Το πρώτο μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιάννη Βεσλεμέ με την ονομασία «Νορβηγία» ως παιδί πιστό στις Σαββατιάτικες ιεροτελεστίες που λάμβαναν χώρα στο σκοτεινό υπέδαφος της Rebound, ήταν φυσικό να μου τραβήξει αμέσως την προσοχή, μιας και μου έφερε αμέσως στο μυαλό το τραγούδι που έγραψε ο Νίκος Αγγελής για την μπάντα που θα έχω για πάντα στην καρδιά, τους Χωρίς Περιδέραιο. Και τελικά οι συνειρμοί δεν ήταν καθόλου τυχαίοι. Η ταινία για τα αμετανόητα παιδιά της νύχτας και για τους βρικόλακες των ξενυχτάδικων πήρε το όνομά της ακριβώς από την κατακλείδα του άλμπουμ Χορός για Μουσική. Aκολούθησε η απόλυτη cult ταινία «Tι συνέβη στον Πανάγα τον Παγάνα;» ως μέρος μιας folk horror ανθολογίας με τίτλο «Το Εγχειρίδιο Ανάγνωσης του Κακού» που περιλάμβανε οκτώ ταινίες μικρού μήκους από όλο τον κόσμο. Σήμερα ο Γιάννης Βεσλεμές μόλις ολοκλήρωσε μια μεγάλου μήκους ταινία που ονειρευόταν και δούλευε χρόνια. Λέγεται «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο» και θα μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας για φέτος.

Από τις εποχές των Sportex, την μπάντα που είχε με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη με το μουσικό του alter ego Felizol, μέχρι τη συνεργασία του με τους Mary & The Boy στο υπέροχο Time Machine, πλέον δισκογραφεί και παίζει με το όνομά του, με μια μετα-μετενσάρκωση από Felizol σε Veslemes! Ως Felizol έχει κυκλοφορήσει τα άλμπουμ Timemachine με τους Mary & the Boy, Birthdays, Πάρνηθα ‎και Νορβηγία OST, ενώ υπό την ονομασία Veslemes έχει κυκλοφορήσει με χρονολογική σειρά τα άλμπουμ I Know Where You Live Vangelis!, Apolithoma, Pigeon Post Knossos, The Well ενώ μόλις πριν μερικές ημέρες κυκλοφόρησε O EXORCISMOS σε συνεργασία με την Veego Records και ο πρώτος του ελληνόφωνος δίσκος, μια δεκαετία μετά την «Πάρνηθα» του 2013. Αν στη «Πάρνηθα» του Felizol ασχολήθηκε με τον έρωτα, τώρα στον Exorcismo του Vesleme τον απασχολεί μόνο ο θάνατος.

Δέκα τραγούδια που γεφυρώνουν το παγανιστικό ροκ με τη θλιμμένη ντίσκο, το acid με το λαϊκά, το καυτό καταπιεσμένο latin με ένα κάποιο παγωμένο κύμα. Σε στίχους, μουσική και παραγωγή του ίδιου και με τη συνδρομή του πολυοργανίστα Γιώτη Παρασκευαϊδη, του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) και του Λεωνίδα Οικονόμου (My Wet Calvin).

Η μίξη έγινε από τον Γιώτη Παρασκευαϊδη (Aux Studio, Αθήνα), το mastering από τον Marco Pellegrino (Analogcut, Βερολίνο) και το artwork του εξωφύλλου από τον Νίκο Πάστρα.

Συζητήσαμε με τον σκηνοθέτη και μουσικό συνθέτη Γιάννη Βεσλεμέ -που φαίνεται να βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο- το νέο άλμπουμ και την  ταινία του, με αφορμή την εμφάνισή του στην 3η έκδοση της Αισθηματικής Αγωγής πλάι στον Λόλεκ και την Λένα Πλάτωνος.

– Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από τη μουσική;
Τα Τραπεζάκια Έξω, οι Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς, οι κασέτες του Χάρρυ Κλυνν, τα βίντεο κλιπ των Pet Shop Boys στο MTV, ο Phil Collins στο ράδιο, o Sting στο Καλλιμάρμαρο αλλά και ο Sting κακός Harkonnen στο ασυναγώνιστο Dune (1984) του David Lynch, η Nina Hagen στα όνειρα μου.

– Πότε και πώς γεννήθηκε ο Veslemes;
23 Ιουλίου του ’79 γεννήθηκα στο Χαλάνδρι. Κάνω ταινίες από το τέλος των 90s και δισκογραφώ από τα μέσα των 00s.

– Πώς θα περιέγραφες την μουσική σου;
Eύκολη μουσική για δύσκολους ανθρώπους.

– Τι σε ώθησε στον ηλεκτρονικό ήχο;
Τα σήματα και οι μουσικές των τίτλων εκπομπών της κρατικής τηλεόρασης, ο Vangelis, η Λένα Πλάτωνος, οι Στέρεο Νόβα. Γενικότερα τα θεμέλια της ζωής κάθε νεαρού που μεγαλώνει στα 80s & τα 90s.

– Από ποια πράγματα εμπνέεσαι για να γράψεις στίχους και μουσική;
Δε νομίζω ότι είναι μια ιδέα ή μια εικόνα. Είναι μια αφηρημένη αίσθηση που πασχίζει μέσα μου να γίνει κάτι. Αν είναι πολύ δυνατή και επίμονη γίνεται μέρος μιας ταινίας, αν είναι ανυπόμονη γίνεται τραγούδι.

– Σε ποια ταινία θα ήταν ιδανικό σάουντρακ o Veslemes;
Γράφω μουσική για ταινίες μου και για ταινίες άλλων αλλά ποτέ δε ζήλεψα κάποια ταινία να πω, «αχ να’ χα γράψει εγώ αυτό το σάουντρακ». Έχω ζηλέψει τις ίδιες τις ταινίες βέβαια.

– Ποιες ταινίες σου άλλαξαν τα φώτα;
Είναι τόσες πολλές… Ας πούμε Ο Ένοικος του Πολάνσκι, το Singapore Sling του Νικολαΐδη, το Eraserhead του Λιντς, το Blade Runner του Ρίντλευ Σκοτ.

– Μίλησέ μας αν θες για το πού πιστεύεις ότι βρίσκεται το σημείο σύζευξης μουσικής και σινεμά. Σε ποια πλευρά βρίσκεις τον εαυτό σου περισσότερο;
Ακούω μουσική όλη μέρα. Δεν ακούω μόνο όταν γράφω ο ίδιος μουσική. Πάραυτα αισθάνομαι πιο πολύ κινηματογραφιστής.

– Sportex. Σε κάποια συνέντευξή σου αναφέρθηκες ότι στις αρχές τον 00s είχες αυτή τη μπάντα με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη. Στη συνέχεια συνεργαστήκατε στον δίσκο Timemachine με τους Mary & The Boy. Πώς γνωριστήκατε μεταξύ σας, και τί θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;
Γνώρισα τον Αλέξανδρο στη σχολή κινηματογράφου το 98-99. Παίζουμε ζωντανά μουσική και ηχογραφούμε παρέα 20 χρόνια τώρα. Οι Sportex (μαζί με τον Έκτορα Αποστολόπουλο) ήταν στο μυαλό μας  κάτι σαν τους Beatles της οδού Θεμιστοκλέους. Δεν είχαν όλοι την ίδια άποψη με μας βέβαια…

– Πιστεύεις ότι είναι απαραίτητο ένας καλλιτέχνης να δημιουργεί έναν άλλο κόσμο για να πορεύεται;
Τίποτα δεν είναι απαραίτητο. Τυχαίνει ενδεχομένως στη περίπτωση μου να νοιώθω άνετα προστατευμένος στα όρια ενός κόσμου κάπως παράλληλου με τον δικό μας. Εκεί κινούνται οι ήρωες των ταινιών και των τραγουδιών, εκεί ζουν και πεθαίνουν. Σε αυτό το κόσμο βάζω κάποια όρια, κάποιους κανόνες, ε υπάρχει και λίγο δράμα παραπάνω, κάνα καλαμπούρι, κάτι γίνεται. Αν εννοείς τώρα αν πρέπει να δημιουργώ έναν κόσμο για να την παλεύω ψυχικά καθημερινά, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

– Ποιοι θεωρείς ότι είναι οι ανθρωποφάγοι στις μέρες μας;
Στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είμαστε πάντως εμείς οι ίδιοι, θύτες και θύματα ανάλογα με το πόσο τυχεροί ή άτυχοι έχουμε υπάρξει. «Αχ να μη βράσω στο ζουμί και τούτο το χειμώνα» λέει σε κάποια φάση ο αφηγητής που λίγο πριν έλεγε «Είμαι εγώ το πονηρό, είσαι εσύ η πονηρή».

– Τι πραγματεύεται η καινούργια σου μεγάλου μήκους ταινία «Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο», δώσε μας αν θες ένα hint για την πλοκή της.
Κατά κάποιο τρόπο είναι ένα βήμα μετά τον Εξορκισμό, σαν θεματική, σαν προβληματισμός. Στα Λουλούδια οι νεαροί πρωταγωνιστές -τρία αδέρφια κάπου στην Αθήνα, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70, ίσως και στο τώρα- δεν αποδέχονται καν τη νομοτέλεια του θανάτου. Η οικογένεια τους έχει διαλυθεί αλλά αυτοί έχουν βρει τον τρόπο να την ενώσουν και πάλι.

– Μίλησε μας αν θες για την πρόσφατη σου δισκογραφική δουλειά O Exorcismos. Υπό ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε το άλμπουμ και τι περιλαμβάνει;
Η πανδημία στη περίπτωση μου με «βοήθησε» δίνοντας μου ποιοτικό χρόνο στο στούντιο να ολοκληρώσω μια τριάδα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το ένα μετά το άλλο (Apolithoma, Pigeon Post Knossos, The Well) που εξερευνούν μουσικά κάποιους δρόμους πέρα από τη popτραγουδοποιία. Στον Εξορκισμό ας πούμε ότι επέστρεψα σε αυτήν. Περιέχει σκοτεινές μπαλάντες που τις αφηγούνται χαρακτήρες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντίκρυσαν το θάνατο.

– Τι χρειαζόμαστε πέραν του εξορκισμού και ποια είναι αυτά τα δαιμόνια στα οποία αναφέρεσαι στο ομώνυμο τραγούδι;
O Εξορκισμός είναι μια ευχή  – να ξεπεράσουμε, να ξορκίσουμε το κακό που λενε, αλλά στα αλήθεια δε λειτουργεί, είναι μια αποτυχία. Δεν αρκεί ένας θεατρινισμός για να απαλλαγούμε από τα δεινά, οπότε μάλλον ζούμε και παλεύουμε παρέα με τα δαιμόνια μια ζωή.

– Πόσο σημαντικό πιστεύεις πως είναι να υπάρχει ένα φεστιβάλ όπως Η Αισθηματική Αγωγή; Τι να περιμένουμε από σένα στην 3η έκδοση του φεστιβάλ;
Η Αισθηματική Αγωγή παραπέμπει στη φοβερή εκπομπή του Νίκου Τριανταφυλλίδη μια άλλη εποχή στο ραδιόφωνο. Κάποια κύματα της δικής μου «Νορβηγίας» δημιουργήθηκαν από το «Ράδιο Μόσχα (1995)» του Νίκου. Μόνο συγκίνηση μου προκαλεί λοιπόν να παίξω στο Γκαγκάριν παρέα με τον Γιάννη (Λόλεκ) που ξεκινήσαμε από την ίδια μουσική παρέα (ίσως αυτή που συστήθηκε κάποτε μέσα από την ελευθερία των συναυλιών του Μικρού Μουσικού Θέατρου)και φυσικά με τη μητέρα όλων μας, τη Λένα Πλάτωνος. Μη περιμένετε και πολλά από μένα. Θα παίξω με τη μπάντα μου, τους καλούς φίλους Γιώτη Παρασκευαίδη, Αλέξανδρο Βούλγαρη και Λεωνίδα Οικονόμου κάποια τραγουδάκια από την Πάρνηθα και κάποια από τον Εξορκισμό.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News