Είναι κάποια τραγούδια που όταν τα ακούς πρώτη φορά λες από μέσα σου «δεν γίνεται, είναι του τάδε», αλλά τελικώς αποδεικνύεσαι λάθος γιατί η αλήθεια ενδέχεται, σε μερικές περιπτώσεις, βρίσκεται κάπου αλλού κι όχι στην αρχική σου εντύπωση.

Περιπτώσεις όπως τις παρακάτω:

Tom Petty – American Girl

Ο ήχος και τα φωνητικά φέρνουν κάτι από Byrds εποχής «Sweetheart Of The Rodeo» γι’ αυτό εδώ το κομμάτι, που άλλωστε δεν απέχει και πολύ χρονικά από το προαναφερθέν άλμπουμ, οπότε κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και συγχορδίες ίσως να μην είναι δα και τόσο συμπτωματική…

Heart – Crazy On You

Το βάζεις δίπλα σε ο,τι έβγαλαν τη δεκαετία του ’70 οι Jefferson Starship και λες «δεν γίνεται, μάλλον οι δυο αδελφές Ουίλσον είχαν περάσει για ένα φεγγάρι από την μετεξέλιξη των Airplane, η οποία έβγαλε άλμπουμ όπως το “Red Octopus”». Κι όμως είναι δυο διαφορετικές μπάντες.

America – A Horse with no Name

Μιλάμε για φωτοτυπική ομοιότητα με τον Neil Young. Οι κιθάρες είναι κουρδισμένες στα αγαπημένα μινόρε του καναδού ροκερ, τα φωνητικά μέρη είναι ίδια με εκείνα στο Harvest, λες «κάποιο λάθος έγινε και ο τύπος που μου έδωσε το συγκεκριμένο cd με έπιασε κότσο κι έβαλε το Everybody Know This Is Nowhere μέσα στη θήκη».

Bonnie Tyler – It’s a Heartache

Θυμάμαι να το ακούω και να προσπαθώ να βρω στα credits το όνομα του Rod Stewart. Πουθενά ο Ροντ. Εξαφανισμένος. Οι φωνές τους είναι ίδιες σε τέτοιο βαθμό, που δεν ξέρω για ποιον απ’ τους αποτελεί μεγαλύτερη «προσβολή»: να πω πως η Bonnie ακούγεται σαν τον Rod ή τούμπαλιν; Και για να μην νομίζετε ότι έχω κάτι προσωπικό με κάποιον από τους δυο, τους αγαπώ εξίσου και με τον ίδιο τρόπο.

Paul McCartney – Let Me Roll It

Ο Πολ είναι συνηθισμένος να βγάζει ποπ τραγούδια, χωρίς να καταφεύγει σε μπλουζ κλίμακες ή περίεργες συνθέσεις με «ανεβοκατεβάσματα», σαν το «Don’t Let Me Down». Αυτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο του John Lennon, απ’ τον οποίο μάλλον, ως καλός μαθητής, ξεσήκωσε όλα του τα μυστικά κι έφτιαξε ένα τραγούδι που ακόμη και ο ίδιος ο Τζον θα μπέρδευε για δικό του.

Mc Hammer – U Can’t Touch This

Ούτως ή άλλως το sample και η μπασογραμμη είναι κλεμμένη απ’ τον Άρχοντα της Φανκ, τον Rick James. Αλλά εδώ πλέον μιλάμε για θρασυτατη, πέραν πάσης αμφιβολίας, κλοπή, εκ μέρους του Hammer, μέχρι και της ίδιας της μεθόδου με την οποία ο Ρικ «έφτυνε» τις ρίμες του.

Paula Abdul – Straight Up

Που είναι η Janet Jackson; Πάντως όχι σε αυτό το κομμάτι, αν και αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη μουσική φιλοφρόνηση την οποία έχει δεχτεί ποτέ από συνάδελφο της. Είναι η εποχή του Rhythm Nation κι όλες θέλουν να μοιάσουν με την Τζάνετ, βλέπετε.

Phil Collins – In The Air Tonight

Είναι μακράν το καλύτερο κομμάτι που έγραψε ποτέ ο καραφλός –κι ίσως το μόνο, αν κρίνουμε με βάση όλα τα επόμενα του, που δεν μοιάζει καθόλου με ο,τι τραγούδι επρόκειτο να ακολουθήσει. Πιο πολύ με μια σύνθεση του αιώνιου αντιπάλου, του Ρeter Gabriel μοιάζει, παρμένη από ένα εκ των τριών σόλο άλμπουμ του Πιτερ.

Joy Division – Love Will Tear Us Apart

Πολλά, η μπάσα φωνή, το αεικίνητο αρμόνιο, τα υπόκωφα ντραμς, θυμίζουν Doors, που άλλωστε είναι ευρέως γνωστό πως η αφίσα τους κρεμιόταν στο προεφηβικό δωμάτιο του ίδιου του Ιαν Κέρτις. Επίσης, δεν είναι τυχαίο πως το κομμάτι αυτό είναι το πλέον εμπορικό (αλλά και ετερόκλητο, σε σχέση με τα υπόλοιπα) τραγούδια της δισκογραφίας των Joy Division. Προφανώς και υπερβάλλω ελαφρώς και κανείς δεν μπορεί να μπερδέψει τον Ιαν Κέρτις με τον Τζιμ Μόρισον, αλλά χωρίς μια μικρή δόση υπερβολής, δεν μπορείς να φτιάξεις και ένα μουσικό άρθρο της προκοπής τη σήμερον ημέρα…