Μπορεί η Μαράια Κάρεϊ να θεωρείται εδώ και δεκαετίες «ελαφρολαϊκιά» λόγω ρεπερτορίου, αλλά γι’ αυτό φταίει η ίδια που περιχαρακώθηκε πίσω από ένα μουσικό typecasting, κρύβοντας τα υπόλοιπα αδιαμφισβήτητα μουσικά της προσόντα, που είναι πολυάριθμα.
Το 1995 λοιπόν, η Μαράια, ξενερωμένη από την ερωτική σχέση της με το αφεντικό της Sony, Τόμι Μότολα, προσπαθεί να εκτονώσει τον γλυκύ βραστό εκνευρισμό της λόγω της προσωπικής της ζωής που έχει πάρει την κάτω βόλτα.
Κάπως έτσι, παράλληλα με τις ηχογραφήσεις του ποπ άλμπουμ «Daydream», κάνει ένα μυστικό (από όλους, μέχρι και από τον ίδιο τον Μότολα) side project, τις riot grrrl και alt-grunge Chick (η ίδια και η Clarissa Dane δηλαδή) με τις οποίες κυκλοφορεί την ίδια χρονιά το εξ-αι-ρε-τι-κό άλμπουμ «Someone’s Ugly Daughter».
Η Κάρεϊ έγραψε όλα τα (κιθαριστικά / power pop) τραγούδια, έκανε την παραγωγή, τραγούδησε δεύτερα φωνητικά και επέβλεψε όλο το πρότζεκτ.
Επίσης σκηνοθέτησε το βιντεοκλίπ του ανθεμικού “Malibu”, του καλύτερου τραγουδιού του άλμπουμ (καλύτερο από τα μισά τραγούδια που κυκλοφόρησαν το ‘95), μια σχεδόν πανούργα μουσική εύφημος μνεία στο αγαπημένο της συγκρότημα, τις Go-Go’s, ιδωμένες μέσα από το φίλτρο των Ηole και των L7.
Υ.Γ: Hats off στην Dane για την φανέλα του Patrick Ewing που φοράει στο βίντεοκλιπ.
