Με ποιο τρόπο ρίχνει βαριά την σκιά του ένα ημερολόγιο πανδημίας;

Και πώς αυτό το ημερολόγιο, από σκόρπιες λέξεις, γραμμένες άτακτα και πρόχειρα πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί, μεταμορφώνεται σταδιακά σε ένα τραγούδι που απευθύνεται σε όλες (σχεδόν) τις ανθρώπινες αισθήσεις;

Οι Thee Holy Strangers, εκτός από «Συνήθεις Άγνωστοι» – όπως ευαγγελίζεται ευσχήμως το όνομά τους – στον χώρο της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής είναι και «Συνήθεις Ύποπτοι»: καθένας από τους πέντε που απαρτίζουν το συγκρότημα, ο Αλέξης Καλοφωλιάς (Earthbound, The Last Drive), η Φλώρα Ιωαννίδη (Make Believe), ο Κώστας Χρυσόγελος (Digital Alkemist), ο Ανδρέας Λάγιος (Nightstalker) και ο Κλέωνας Αντωνίου (Mode Plagal), έχουν «γράψει» πολλά χιλιόμετρα σε άλμπουμ, συναυλίες και lives, εδώ και πάνω από 25 χρόνια. Είναι ένα super-group, με την μεταφορική αλλά και κυριολεκτική έννοια του όρου, καθώς ο καθένας από αυτούς αποτελεί μια εγνωσμένη… λίρα εκατό στον τομέα του – ενώ, σημειωτέον, στο λάιβ μαζί τους θα είναι και ο Κωστής Ζουλιάτης (των Night on Earth και Τα Ριζά) στα πλήκτρα.

Κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους το 2015 κaι έκτοτε μεσολάβησαν επτά χρόνια και ισάριθμα έτη μουσικής «σιωπής» εκ μέρους τους, μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο να δούμε την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους, με τον τίτλο «Diary Of A Shadow» – δηλαδή, το «Ημερολόγιο μιας Σκιάς».

H πλούσια αμερικανική blues και country μουσική παράδοση είναι, εκεί, πανταχού παρούσα και στο δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια πιο ευρεία χρήση, τόσο της ακουστικής, όσο και της ηλεκτρικής αλλά και της lap steel κιθάρας. Η συνθετική φλέβα των ΤΗS ρέει αβίαστα – όπως και το μπάσο του Λάγιου που βρίσκεται, δικαίως, πιο «ψηλά» στην παραγωγή, όπως αρμόζει στην αμερικανική μπλουζ τραγουδοποιία – είδικα σε τραγούδια όπως το εκπληκτικό «Devil’s Hands» ή το «Broken Arrows», που είναι γραμμένο και αφιερωμένο στον φίλο της μπάντας, τον Φώτη Αλεξίου, ο οποίος έφυγε νωρίς από την ζωή.

Εν τέλει, το αμερικανικό στοιχείο, ειδικά αυτό των ’70s και την πλούσια ιστορία των (ύστερων) Fleetwood Mac και του (πρώιμου) Neil Young διαπερνάει όλη την ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, δίχως αυτό να σημαίνει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν «madrugad-ικό» δίσκο (είναι γνωστή η αγάπη των Madrugada απέναντι στην αμερικανική μουσική country και blues παράδοση), αλλά με ένα άλμπουμ που ενσωματώνει με σχεδόν θαυμαστή ισορροπία τις έξωθεν επιρροές του καθενός από τα πέντε μέλη της μπάντας με το μουσικό «ιικό φορτίο» που κουβαλάει ο καθείς τους από τα γεννοφάσκια τους.

Για τις προσωπικές αλλά και κοινωνικές συνθήκες γύρω από τις οποίες στήθηκε και δημιουργήθηκε ο νέος τους δίσκος, αλλά και τις τρέχουσες πολιτικές και συνθήκες στη χώρα μας, μίλησαν στο Olafaq ο Αλέξης Καλοφωλιάς (φωνή, κιθάρα) και η Φλώρα Ιωαννίδη (φωνή).

– Τι σας πήρε έξι χρόνια μέχρι το νέο άλμπουμ; Η πανδημία, η αναβλητικότητα, κακή χρονική συγκυρία ή είχατε πλακωθεί τίποτα μεταξύ σας, επειδή είστε ντίβες και super group και έπρεπε να τα ξαναβρείτε;

Εντάξει, super group δεν είμαστε σίγουρα, και βέβαια ούτε πλακωμένοι μεταξύ μας, αλλά οι αλλαγές στη σύνθεση και η πανδημία με τη ρευστότητα που προκάλεσε έπαιξαν τον ρόλο τους. Όμως τα τραγούδια υπήρχαν – και προστέθηκαν κι άλλα στην πορεία – και έπρεπε να αποτυπωθούν.

– Άρα ο νέος σας δίσκος είναι «συμπτωσιακός» ή «καταστασιακός»; Βρεθήκατε από ανάγκη ξανά ή η τυχαιότητα σας έφερε ξανά κοντά;

Η ανάγκη να συνυπάρξουμε μουσικά και όχι μόνο, μαζί με μια περιέργεια να δούμε τις επόμενες στροφές του ταξιδιού που λέγεται Holy Strangers. Επίσης, μέσα στη σκοτεινή περίοδο της καραντίνας, η δημιουργία του δίσκου ήταν κάτι σαν φωτεινή υπόσχεση, μια συνθήκη που χρειαζόταν να ζήσουμε για να βγούμε από την μαυρίλα.

– Αν ο προηγούμενος δίσκος ήταν [συμπληρώστε εσείς την πρόταση], το νέο σας άλμπουμ είναι [συμπληρώστε εσείς την πρόταση].
Αν ο προηγούμενος δίσκος μας ήταν γκρίζος, το νέο άλμπουμ μας είναι πράσινο-μπλε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

– Πειραματισμός και τζαμάρισμα στο στούντιο VS «προπλασμένων» συνθέσεων πάνω στην παρτιτούρα. Ποιο από τα δυο κερδίζει στην μουσική σας;
Οι βασικές ιδέες των τραγουδιών μας είναι απλές, έτσι ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του συμβολή, με τον τρόπο που κρίνει αυτός καλύτερο. Περιμένουμε ο ένας από τον άλλον το απρόοπτο, αυτό που δεν θα σκεφτόταν ο ίδιος. Άρα, αναφανδόν το πρώτο. Δεν θα λεγόμασταν «συγκρότημα» αλλιώς.

– Ποιες θα έλεγες πως είναι οι αντιθέσεις σας κατά την διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας και ποιες οι ομοιότητες σας, ως ισότιμα μέλη των ΤΗS;
Το κάθε μέλος έχει τον δικό του τρόπο να προσεγγίζει το υλικό, άλλος πιο «στιβαρά», άλλος πιο αυτοσχεδιαστικά, ανάλογα με τον τρόπο που κινείται σαν μουσικός. Οι διαφορές μας είναι τα πιο δυνατά σημεία μας.

– Αν το νέο σας άλμπουμ ήταν μια κινηματογραφική ταινία, μπορείτε να φανταστείτε ποια θα ήταν;
Πολύ καλή ερώτηση. Κάτι γήινο και μελαγχολικό, αλλά με καλό τέλος. Το «Minnie and Moskowitz», ίσως, τηρουμένων πάντα των αναλογιών.

– Τι προσδοκίες ή τυχόν πίεση νιώθετε εσωτερικά κάθε φορά που κυκλοφορείτε καινούργιο δίσκο;
Καμία πίεση. Από τη στιγμή που εκβάλλεις δημιουργικά τις εμπειρίες που οδήγησαν στα τραγούδια, μόνο λύτρωση νιώθεις. Προσδοκίες, ναι. Να αποκτήσει σημασία για κάποιους ανθρώπους, να ακούγεται αληθινό και ενδιαφέρον.

– Όταν ολοκληρώσατε ένα τραγούδι από το άλμπουμ, σας έτυχε να κοιτάξετε ο ένας τον άλλον και να πείτε «ρε μαλάκες, γράψαμε κάτι γαμάτο τώρα»; 
Ναι, υπήρξαν τέτοιες στιγμές, και όχι μόνο στην ολοκλήρωση, αλλά και κατά τη διάρκεια του χτισίματος των τραγουδιών. Είναι σχεδόν διαισθητικό, σαν να μπαίνουν τα κομμάτια στη θέση τους σε ένα παζλ που η τελική του μορφή δεν είναι γνωστή εκ των προτέρων.

– Αν σας ζητούσαν να περιγράψετε την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας σήμερα, κοινωνικά και πολιτικά, πώς θα την περιγράφατε;
Σκοτεινή. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που βρίσκεται σε πορεία βίαιης φτωχοποίησης εδώ και πάνω από μια δεκαετία, και δυστυχώς με αυτή την κυβέρνηση της συμβαίνει ό,τι χειρότερο μπορούσε να της συμβεί, ειδικά σε μια τόσο κρίσιμη παγκόσμια συνθήκη. Δημόσια υγεία και παιδεία υπάρχουν σε πλήρη απαξίωση – λειτουργούν μόνο από την αυτοθυσία των λειτουργών τους – οι ελεύθεροι χώροι βρίσκονται υπό πολιορκία, ενώ μια νεοθατσερική σέχτα στην εξουσία ζει το όνειρό της λεηλατώντας μια κοινωνία.

– Έχουμε έστω κάποιους λόγους να έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτό το κράτος που ζούμε ή οι διάφορες υποθέσεις από Λιγνάδη μέχρι Predator έβαλαν την «ταφόπλακα» μέσα μας ως προς την τελικά καθόλου εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης;
O μόνος τρόπος με τον οποίο πρέπει να γράφεται η λέξη στην Ελλάδα σήμερα είναι όπως εμφανίστηκε στο πανό της οικογένειας του Νίκου Σαμπάνη, θύματος της αστυνομικής βίας. «Δηκεοσίνη» λοιπόν για όλους, αυτό είναι το αίτημα.

– Υπάρχουν τρόποι αντίστασης απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία; Και αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;
Η συλλογική φωνή που ξεπηδάει από τη συνειδητοποίηση της θέσης μας. Η αφύπνιση στα πεδία της υγείας, της κατοικίας, της εργασίας, της παιδείας και του περιβάλλοντος, εκεί όπου δέχεται την πιο βίαιη επίθεση η κοινωνία. Η ενημέρωση βοηθάει σίγουρα.

– Πλην των ΤΗS, ποια είναι αυτή την στιγμή η πιο ενδιαφέρουσα και δυναμική εγχώρια μουσική πρόταση που έχετε να μας προτείνετε;
Οι Frenzee –έπεσαν τελευταία στ’ αυτιά μας- καθρεφτίζουν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο αυτό που συμβαίνει στο ροκ εν ρολ παγκόσμια στις μέρες μας. Επίσης, ο τελευταίος δίσκος του Μπάμπη Παπαδόπουλου, το Electric Solo αποτυπώνει τη μυσταγωγία που προσφέρει ο σπουδαίος μουσικός στις εμφανίσεις του και είναι ένα αληθινό δώρο.

– Ποια είναι η συνέχεια για τους THS μέσα στο 2023;
Κάποιες (λίγες σχετικά) συναυλίες και πρόβες για νέο υλικό, τί άλλο;

* Μπορείτε να ακούσετε και να αγοράσετε το άλμπουμ «Diary Of The Shadow», το οποίο κυκλοφορεί από την Inner Ear, εδώ.

* Οι Thee Holy Strangers, οι Coyote’s Arrow, οι Kidney Black στην σκηνή του An Club για μια συναυλία την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου.

Doors open 21:00 – Starts: 21:30

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
– The Lab T- shirts: Βείκου 73, Κουκάκι
– Oldschool: Σολωμού 13 – 15, Εξάρχεια

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News