Τα 50 καλύτερα άλμπουμ του 2024 είναι μια καθαρά υποκειμενική επιλογή, ένα soundtrack της χρονιάς που μας συντρόφευσε όσο το OLFAQ στηριζόταν στις ηλεκτρονικές του ρίζες, χτίζοντας τον δικό του κόσμο καθημερινά στοn ελληνικό κυβερνοχώρο. Από το εκρηκτικό “GNX” του Kendrick Lamar, που αναμετράται με την κοινωνική αδικία, μέχρι το αργόσυρτο “Spectral Evolution” του Rafael Toral και από το θορυβώδες “Postindustrial Hometown Blues” των Big Special μέχρι το ονειρικό “The Bloody Lady” της Claire Rousay, κάθε άλμπουμ που επιλέχθηκε παρακάτω έγραψε τις δικές του ιστορίες στο μυαλό μας. Τα τραγούδια έπαιξαν, οι λέξεις γράφτηκαν, και αυτή η λίστα είναι το αποτύπωμα μιας χρονιάς γεμάτης πάθος, θόρυβο και μελωδίες.
Ryuichi Sakamoto – Opus
Ένα τελευταίο γράμμα, ένας αποχαιρετισμός γραμμένος με νότες και σιωπές. Ο Sakamoto, γνωρίζοντας ότι το φως του χρόνου του έσβηνε, έβαλε όλη την ψυχή του σε αυτήν τη στιγμή. Κάθε πάτημα πλήκτρου είναι ένας ψίθυρος από έναν άνθρωπο που έβλεπε το τέλος να πλησιάζει, αλλά αρνιόταν να το δεχτεί χωρίς να αφήσει κάτι σπουδαίο πίσω του. Οι συνθέσεις του, νέες και παλιές, είναι όλες εδώ σαν μνήμες, θραύσματα ζωής, η σαν μια στιγμιαία αντανάκλαση όλων όσων έζησε και αγάπησε. Με κάθε φράση, ο Sakamoto μας φέρνει πιο κοντά στο δικό του φευγαλέο ταξίδι. Το πιάνο του αναπνέει μαζί του, άλλοτε με λεπτότητα, άλλοτε με πυγμή, σαν να κουβαλά το βάρος ενός κόσμου που σταδιακά ξεθωριάζει. Το σώμα του μπορεί να ήταν κουρασμένο, μα η καρδιά του ήταν ακόμα ζωντανή, γεμάτη πάθος και αποφασιστικότητα. Το “Opus” μοιάζει με μια τελετή: μια γιορτή της ζωής, αλλά και μια παραδοχή του θανάτου. Δεν υπάρχει φόβος εδώ, μόνο μια βαθιά αγάπη για τη στιγμή, για τη δημιουργία, για το θαύμα του ήχου. Ο Sakamoto ήξερε ότι αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία να μιλήσει μέσα από τη μουσική. Και το έκανε με τρόπο που θα αντηχεί για πάντα, αφήνοντας πίσω του κάτι πιο αθάνατο από τον ίδιο: την αγνή, ανυπέρβλητη ομορφιά της τέχνης του. Έτσι το “Opus” είναι μια υπενθύμιση ότι η τέχνη μπορεί να ξεπεράσει τον χρόνο, να νικήσει ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.
Philip Jeck – rpm
Η Touch συμπληρώνει με αυτήν την κυκλοφορία μερικά από τα κενά στο χρονολόγιο του Philip Jeck με μια ολοκληρωμένη συλλογή δύο δίσκων που μνημονεύει μια ζωή συνεχούς αλληλεπίδρασης, με αφιερώματα από τους Fennesz, Rosy Parlane, Chris Watson, David Sylvian και άλλους, καθώς και ακυκλοφόρητες συνεργασίες με τους Gavin Bryars, Jah Wobble & Deep Space, Chandra Shukla και Jana Winderen. O σπουδαίος «πειραματικός» Βρετανός συνθέτης που χρησιμοποίησε τη δειγματοληψία και το DJing για εξαιρετικά ευφάνταστους σκοπούς καταξιώθηκε σε όλη την παγκόσμια underground μουσική σκηνή για μια καριέρα που περιελάμβανε 12 άλμπουμ και μια σειρά από άλλα έργα. Χρησιμοποιούσε πεταμένους κι χαρακωμένους δίσκους βινυλίου, συσκευές αναπαραγωγής που μάζευε από παλιατζίδικα, σε συνδυασμό με όργανα και ηλεκτρονικά εφέ, για να δημιουργήσει μια στοιχειωμένη ambient μεγάλης θλίψης. Και αν μη τι άλλο, αυτή εδώ η κυκλοφορία επισφραγίζει την απώλεια ενός ευρηματικού και τολμηρού εξερευνητή του ήχου.
The Cure – Songs of a Lost World
Σε μια εποχή όπου το σκοτάδι φαίνεται ατελείωτο, οι The Cure επέστρεψαν με το “Songs of a Lost World”, σαν ένα ημερολόγιο που έχει γραφτεί με δάκρυα και στάχτες. Ένας καθρέφτης που αντανακλά τον χαμένο κόσμο, εκεί όπου οι αναμνήσεις όλων μας περιπλανιούνται σαν φαντάσματα και οι λέξεις είναι κάποιοι ψίθυροι που χάνονται στο σκοτάδι. Η φωνή του Robert Smith, εύθραυστη και αιθέρια, μοιάζει να προέρχεται από έναν άλλο χρόνο, έναν άλλο τόπο. Εκεί που πάντα ήταν, τόσο μακριά και τόσο κοντά. Οι κιθάρες των Cure ήταν και είναι σαν αρχαία ξόρκια, δεσμευμένα να ξυπνήσουν αισθήσεις που έχουμε ξεχάσει πώς να τις νιώθουμε. Οι ρυθμοί τους μοιάζουν με χτύπους καρδιάς ενός κόσμου που αρνείται να πεθάνει – ακόμα κι όταν η ζωή μοιάζει να τον έχει εγκαταλείψει. Στο “Songs of a Lost World”, η μελαγχολία και η ελπίδα συνυπάρχουν σαν δύο εραστές που δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Είναι ένα ταξίδι μέσα από ερείπια, όπου η ομορφιά δεν βρίσκεται στην αναγέννηση, αλλά στην αποδοχή της απώλειας. Ωστόσο, The Cure δεν προσφέρουν απαντήσεις· μας δίνουν τραγούδια, σαν φαναράκια σε μια επίμονη ομίχλη που δεν χάνεται ποτέ. Και ίσως αυτό είναι αρκετό.
Yu Ching Huang – The Crystal Hum
Σε ένα σαγηνευτικό ονειρικό τοπίο από κρακς βινυλίου, φτηνά beats, ερωτοχτυπημένα Casio, με την φασματική φωνή και την κιθάρα της Huang, η Ταϊβανέζα συνθέτρια γράφει τραγούδια αγάπης στο τέλος αυτού του κόσμου και στην αρχή του επόμενου. Ηχογραφημένα κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από το συγκρότημά της Aemong (ένα ντουέτο με τον Henrique Uba) στο Βερολίνο, αυτά τα τραγούδια αναδεικνύουν το μοναδικό φωνητικό στυλ και το βάθος της ονειρικής της pop. Το “The Crystal Hum” αποδομεί την μπαλάντα, τo garage, την κιθαριστική indie μουσική και την αναμορφώνει σε μια ενιαία φανταστική απόκοσμη εκδοχή όλων αυτών των γλωσσών.
Laurie Anderson – Amelia
Στο “Amelia”, η Laurie Anderson αναλαμβάνει το ρόλο της Amelia Earhart, βυθιζόμενη στις σκέψεις και τους προβληματισμούς της καθώς καθόταν στο πιλοτήριο του Electra. Μια μαγευτική σύνθεση παρατηρήσεων ενός κόσμου που περνά από κάτω, ημερολογιακές αναμνήσεις και λίστες ελέγχου συνθέτουν μια ιστορία που κυμαίνεται ανάμεσα στην αισιοδοξία και την καταστροφή. Η φωνή της Anderson, με μια ποιότητα αποστασιοποίησης, ενσαρκώνει τους συλλογισμούς μιας ψυχής χαμένης στα σύννεφα, προσκαλώντας μας σε ένα ταξίδι γεμάτο ενθουσιασμό και πολλές στιγμές αδιάκοπης μονότονης πτήσης. Κάθε λέξη και κάθε ήχος δημιουργούν ένα ηχητικό τοπίο που αποτυπώνει τη μαγεία και τη θλίψη του ουρανού και της θάλασσας.
Trent Reznor & Atticus Ross – Challengers
Το “Challengers”, το soundtrack που επιμελήθηκαν οι Trent Reznor και Atticus Ross, αναδύεται ως μία από τις πιο εντυπωσιακές μουσικές δημιουργίες του 2024, συνδυάζοντας την ηλεκτρονική ένταση με την κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η δεύτερη συνεργασία τους με τον Luca Guadagnino αποδεικνύει ότι η μουσική μπορεί να είναι τόσο καθοριστική όσο και η ίδια η εικόνα, προσφέροντας μια μοναδική συνδυαστική εμπειρία που καθηλώνει. Από την πρώτη νότα, το άλμπουμ σε παρασύρει σε έναν κόσμο γεμάτο παλμούς και ρυθμούς που θυμίζουν τις πιο εκρηκτικές στιγμές του τένις. Οι techno ήχοι και οι συνθέσεις γεμάτες synths δημιουργούν μια αίσθηση επείγοντος, σαν να παρακολουθείς έναν αγώνα που κρέμεται από μια κλωστή. Ένα έργο τέχνης που αγγίζει τόσο την καρδιά όσο και το μυαλό, καθιστώντας το ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς. Με τη μοναδική του ατμόσφαιρα και τη δυναμική του παραγωγή, το “Challengers” υπόσχεται να μείνει αξέχαστο στο καλλιτεχνικό τοπίο του 2024.
Kim Gordon – The Collective
Το “The Collective” της Kim Gordon αποκαλύφθηκε ως μια ηχητική εξερεύνηση που καταγράφει την αγωνία και την αποξένωση της σύγχρονης ζωής. Σε αυτό το άλμπουμ, η Gordon δεν περιορίζεται σε θυμωμένες κραυγές, αλλά υφαίνει ένα πλέγμα παρατηρήσεων που αγγίζει τις ψυχές των χαρακτήρων που κατοικούν τον κόσμο της: από τους επιβάτες του τρένου με τα AirPods μέχρι τις μαμάδες που παλεύουν με τις ανησυχίες των παιδιών τους στην ψηφιακή εποχή. Η μουσική της Gordon είναι μια συνεπής επίθεση στις αισθήσεις, γεμάτη από ηλεκτρονικούς ήχους που χορεύουν ανάμεσα σε trap φόρμες και εναλλακτικό ροκ. Κάθε κομμάτι είναι μια σφαλιάρα, μια αμεσότητα που σε καθηλώνει, ενώ οι στίχοι της, γεμάτοι από μια σχεδόν ψυχρή παρατήρηση, αποτυπώνουν την παράνοια και την απογοήτευση της εποχής μας. Η παραγωγή του Justin Raisen προσθέτει μια επιπλέον διάσταση στο άλμπουμ, δημιουργώντας ένα εννιαίο ηχοτοπίο που κυμαίνεται από το ενορχηστρωμένο χάος μέχρι τις πιο ήρεμες στιγμές, όπως στο “Shelf Warmer”, όπου η Gordon αναστοχάζεται τη σύνδεση ανθρώπων σε έναν κόσμο γεμάτο τεχνολογία. Το “The Collective” είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας: σκοτεινός, αλλά και γεμάτος σκανδαλώδη ενέργεια, προκλητικός και ταυτόχρονα ελκυστικός.
More Eaze, pardo, Glass – paris paris, texas texas
Το “paris paris, texas texas” είναι μια ηχητική περιπλάνηση που επαναστατεί ενάντια στους κανόνες της παραδοσιακής μουσικής, συνδυάζοντας τις μοναδικές φωνές των More Eaze, pardo και Glass σε ένα πλούσιο καλειδοσκόπιο ήχου. Ο απαλός θόρυβος που αναδύεται από αυτό το έργο είναι ταυτόχρονα ευγενικός και αποπροσανατολιστικός, δημιουργώντας μια αίσθηση ανησυχίας που διαπερνά την κάθε νότα. Η συνεργασία αυτή αποτυπώνει την ουσία της πειραματικής μουσικής, όπου οι ήχοι δεν είναι απλώς ήχοι, αλλά συναισθήματα και καταστάσεις. Οι ηχογραφήσεις πεδίου και οι τεχνικές χειρισμού προσθέτουν μια διάσταση πραγματικότητας, ενώ οι συχνές διογκώσεις ήχου καταπραΰνουν και ταυτόχρονα διαταράσσουν την ψυχική ηρεμία του ακροατή. Η αλληλεπίδραση μεταξύ neofolk και ηλεκτρονικού αυτοσχεδιασμού δημιουργεί ένα ανησυχητικό αλλά μαγευτικό αποτέλεσμα, σαν να παρακολουθείς ένα όνειρο που διαρκώς αλλάζει μορφή. Με κάθε ακρόαση, το άλμπουμ αποκαλύπτει νέες λεπτομέρειες, κάνοντάς το ένα έργο που απαιτεί και επιβραβεύει την προσοχή μας. Το “paris paris, texas texas” είναι μια γιορτή του ήχου και της δημιουργικότητας, μια εμπειρία που θα σας στοιχειώσει για πολύ καιρό μετά την τελευταία του νότα.
Adrianne Lenker – Bright Future
Mια ηχητική εξερεύνηση που συνδυάζει την ευαισθησία με την ωμή ειλικρίνεια. Σε αυτό το έργο, η Lenker μας προσκαλεί να περιπλανηθούμε στους πολύπλοκους ιστούς των σχέσεών της, αποτυπώνοντας τις χαρές και τις θλίψεις της ζωής με μια απλότητα που αγγίζει την καρδιά. Από το ενορχηστρωμένο “Real House”, όπου ανασύρει παιδικές αναμνήσεις με συγκινητική λεπτομέρεια, μέχρι το παιχνιδιάρικο “Fool”, η Lenker δημιουργεί κόσμους που είναι ταυτόχρονα γνώριμοι και απόκοσμοι. Η φωνή της, γεμάτη γλύκα και δύναμη, μας μεταφέρει σε μια διάσταση όπου οι καθημερινές στιγμές αποκτούν βάθος και νόημα. Κάθε κομμάτι και μια αναδρομή σε ένα εξαιρετικό άλμπουμ που μοιάζει με γιορτή της ανθρώπινης σύνδεσης και της αλληλεπίδρασης με τον κόσμο γύρω μας.
Beth Gibbons – Lives Outgrown
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά άλμπουμ του 2024, μια βαθιά συναισθηματική εξερεύνηση που αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης εμπειρίας. Σε αυτό το μοναδικό άλμπουμ, η Beth Gibbons μας προσκαλεί να περιπλανηθούμε στους κόσμους της απώλειας, της νοσταλγίας και της αναπόφευκτης αλλαγής, αποτυπώνοντας με μαεστρία τις μεταβάσεις που σημαδεύουν τη ζωή. Από το πρώτο κομμάτι, “Tell Me Who You Are Today”, η φωνή της μας καθηλώνει με την ειλικρίνεια και τη δύναμή της. Οι ήχοι των ακουστικών κιθαρών και των ευαίσθητων ορχηστρικών ενορχηστρώσεων δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει παλιές εποχές, αλλά ταυτόχρονα είναι φρέσκια και πρωτοποριακή. Η Gibbons αποτυπώνει τη σύνθετη φύση των σχέσεων και των συναισθημάτων με στίχους που είναι τόσο προσωπικοί όσο και καθολικοί, επιτρέποντας σε κάθε ακροατή να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από τις ιστορίες της. Το “Floating on a Moment” είναι μια μαγευτική στιγμή του άλμπουμ, όπου η τραγουδίστρια αναστοχάζεται τη φύση του χρόνου και της ύπαρξης. Η μελωδία είναι σχεδόν μαντρα, επαναλαμβάνοντας την ιδέα ότι «όλα όσα έχουμε είναι το εδώ και το τώρα», ενώ η φωνή της αιωρείται πάνω από μια γλυκιά χορωδία παιδιών που προσθέτει μια στοιχειωμένη ποιότητα στην αφήγηση. Η ικανότητά της να μετατρέπει τις πιο καθημερινές εμπειρίες σε κάτι μαγικό είναι αυτό που καθιστά το “Lives Outgrown” ένα αριστούργημα. Αυτή η πρώτη solo δουλειά της Gibbons μετά από τόσα χρόνια αποδεικνύει ότι η τέχνη δεν έχει ηλικία. Ένα έργο που απαιτεί προσοχή και σεβασμό, ένα άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούς είναι και καλύτερο και που θα μας συνοδεύει για πολύ καιρό, θυμίζοντάς μας ότι οι ιστορίες που αφηγούμαστε είναι αυτές που μας ενώνουν όλους.
Tyler, The Creator – CHROMAKOPIA
Mια αλλιώτικη ηχητική εμπειρία που εστιάζει έντονα στην προσωπική αναζήτηση του δημιουργού του. Εδώ ο Tyler αποκαλύπτει περισσότερα για τον εαυτό του από ό,τι σε οποιοδήποτε προηγούμενο άλμπουμ του, δημιουργώντας έναν μουσικό καμβά από αντιφάσεις, αυτοκριτική, πολιτισμικά σχόλια και συνεχόμενες αλλαγές σε κάθε ξεχωριστό κομμάτι. Ναι, η παραγωγή είναι πλούσια και πολυδιάστατη, με κάθε κομμάτι να προσφέρει μια μοναδική ηχητική εμπειρία (γεμάτη breaks και αναπάντεχες μεταβάσεις). Από το “Floating on a Moment”, όπου η μελαγχολία συναντά την γοητεία, μέχρι το “Sticky”, που θυμίζει παλιές καλές εποχές με μια σύγχρονη πινελιά, το άλμπουμ διατηρεί μια αίσθηση συνεχούς ανατροπής. Ο Tyler εξερευνά θέματα όπως η φιλία, η πατρότητα και οι κοινωνικές σχέσεις με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα προσωπικός και καθολικός, και με στίχους που αποτυπώνουν την εσωτερική του πάλη με τη φήμη και την απομόνωση που αυτή συνεπάγεται. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι το άλμπουμ στο οποίο ο Tyler καθιερώνεται όχι μόνο ως ένας καλλιτέχνης σε συνεχή εξέλιξη, αλλά και ένας άνθρωπος χαμένος σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και ανακάλυψης, όπου η ομορφιά της τέχνης συναντά τις σκληρές αλήθειες της ζωής.
Blaine Todd – Goodbye ‘Til I Do Good By You
Ο Blaine Todd μας οδηγεί σε ένα ταξίδι όπου το σύμπαν γίνεται καμβάς και η μουσική του, ένας ορίζοντας χωρίς όρια. Σαν μοναχικός καβαλάρης, άλλοτε με άλογο, άλλοτε με μηχανή, ή και ένα διαστημικό κανό που διασχίζει τον Γαλαξία, χαράζει τη δική του πορεία μέσα σε έναν κοσμικό κόσμο country με φωτεινά νέον να τον καθοδηγούν προς την αιωνιότητα. Όχι, δεν είναι πρόκειται για καμιά αναπαλαίωση της country, ούτε για καμιά νοσταλγική απομίμηση. Ο Todd αποφεύγει την παγίδα του κιτς, μένει μακριά από θεατρινισμούς και φανφάρες. Αυτά τα τραγούδια δεν είναι διακοσμητικά – είναι ψυχές που τραγουδούν για την αλήθεια, για τον ανοιχτό δρόμο, για εκείνους που αγαπούν την απλότητα των τριών ακόρντων κάτω από τον παλιό καλό δυτικό ουρανό. Ένα φοβερό άλμπουμ που αποτυπώνει το πνεύμα του 2024 και τραβάει τη γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον της cosmic country.
Nick Cave & The Bad Seeds – Wild God
Μια σκοτεινή λειτουργία για την απώλεια, την (πολύ έντονη, πια) πίστη και τη λύτρωση, όπου η ποίηση συναντά τον πόνο και ο θρήνος γίνεται τέχνη. Άψογα γραμμένο και άψογα παιγμένο.
Underworld – Strawberry Hotel
Οι Underworld χτίζουν έναν ακόμα ηχητικό λαβύρινθο, έναν πύργο από σπασμένα φώτα και μονότονες λέξεις, όπου το techno ξυπνά ξεχασμένες αναμνήσεις και οι μελωδίες στριφογυρίζουν σαν καπνός σε δωμάτιο γεμάτο φαντάσματα των 90s. Είναι ένας τόπος όπου ο ηλεκτρισμός δεν υπακούει σε κανόνες, όπου το παρόν ξεθωριάζει, το μέλλον γίνεται κύμα και το παρελθόν μετατρέπεται σε αντήχηση· σαν μια αέναη κραυγή που δεν βρίσκει ποτέ διέξοδο. Τα κομμάτια δεν είναι τραγούδια – είναι ανορθόδοξοι παλμοί, σπασμένα όνειρα που διαλύονται μέσα σε υγρό neon. Εδώ, η λογική εγκαταλείπει, και αυτό που μένει είναι μια φρενήρης κατάδυση στον ακουστικό παραλογισμό.
Hannah Frances – Keeper of the Shepherd
Ένας μουσικός ψίθυρος ανάμεσα στα φύλλα του χρόνου, μια ωδή στον κύκλο της ζωής και του θανάτου, αφιερωμένη στη μνήμη του πατέρα της Hannah Frances. Με μια διάφανη ευαισθησία το άλμπουμ ξεδιπλώνεται σαν ένα δάσος γεμάτο ακουστικά μοτίβα και λυρικές εικόνες που μοιάζουν να ανήκουν στη φύση περισσότερο παρά στον άνθρωπο. Mέσα στη θλίψη του, όμως, δεν υπάρχει σκοτάδι αλλά ένα παράξενο φως, μια αποδοχή πως η λήθη είναι το πρώτο θαύμα – το τίμημα για τη ζωή, την αγάπη και την τέχνη που γεννά. Η Hannah Frances δημιουργεί έναν κόσμο όπου ο Thoreau συναντά την Joni Mitchell, μια φολκ συμφωνία που αγκαλιάζει τη γη και τα όνειρα, αφήνοντας την καρδιά να πλέει σε έναν ποταμό θλίψης και κάθαρσης.
Chelsea Wolfe – She Reaches Out To She Reaches Out To She
Αυτό το άλμπουμ μοιάζει σαν μια σκοτεινή τελετουργία, ένας λαβύρινθος ήχων όπου η μουσική δεν ακούγεται απλώς, αλλά σε στοιχειώνει. Με τη φωνή της να μοιάζει με απόηχο από τις πιο βαθιές γωνιές ενός ονείρου, η Chelsea Wolfe αφήνει πίσω της τις σκιές του παρελθόντος και κάνει μια θεαματική επέλαση, γράφοντας το magnum opus της. Από τα απόκοσμα synths και τους ασφυκτικούς ρυθμούς του “House Of Self-Undoing” μέχρι την ομιχλώδη trip-hop αύρα του “Tunnel Lights,” οι επιρροές της απλώνονται από το μυστικιστικό folk και το doom metal μέχρι την industrial, σαν να συνδέει τις δυνάμεις των Portishead με τις πιο ανατριχιαστικές αιχμές των Nine Inch Nails. Η παραγωγή του Dave Sitek και το καταπληκτικό μιξ του Shawn Everett δίνουν στο άλμπουμ μια μοναδική λεπτότητα που το κάνει προσιτό, χωρίς, όμως, να χάνει το δηλητηριώδες του δάγκωμα. Και στο κορυφαίο “The Liminal,” όταν η Chelsea δηλώνει, «I’m in your dreams/ I’m in your song» καταλαβαίνεις ότι δεν θέλει απλώς να υπαινίσσεται, γιατί ξέρει πια πώς να σε κατακτά.
Akira Kosemura & Lawrence English – Selene
Το “Selene” είναι ένας ατμοσφαιρικός διάλογος ανάμεσα σε δύο δημιουργικά σύμπαντα, όπου ο Akira Kosemura και ο Lawrence English συνυφαίνουν μελωδίες και υφές σαν να παρακολουθούμε την κίνηση ουράνιων σωμάτων στον νυχτερινό ουρανό. Το “Twilight Wave”, ίσως το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του άλμπουμ, αναδεικνύει τη μαεστρία τους στο να αφήνουν τον ήχο να αναπνέει – τα πλήκτρα του Kosemura αιωρούνται σαν ανάσες, ενώ οι πιανιστικές συγχορδίες του English αγκαλιάζουν κάθε παύση, σαν ψίθυροι ανέμου. Το άλμπουμ είναι σύντομο, μόλις 37 λεπτά, αλλά μέσα σε αυτό το διάστημα ξετυλίγει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία. Κάθε ήχος και κάθε νότα, προσκαλεί τον ακροατή σε έναν κόσμο απαλότητας και αναστοχασμού, σαν μια ασφαλής αγκαλιά μέσα στην ατέλειωτη νύχτα. Το “Selene” είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και καλύτερα ambient άλμπουμ του 2024, και μια ακόμα υπενθύμιση ότι η απλότητα και η συνεργασία μπορούν να γεννήσουν κάτι βαθιά διαχρονικό.
Pet Shop Boys – Nonetheless
Το τελευταίο άλμπουμ των Pet Shop Boys ξεδιπλώνει τον γνώριμο ηλεκτρονικό καμβά του ντουέτου, γεμάτο ευαισθησία και τόλμη, σαν μια νέα οδύσσεια που ξεχειλίζει από μελωδική ευφυία, ενώ η στιχουργική μαεστρία του Neil Tennant υφαίνει ιστορίες με αιχμηρή κοινωνική παρατήρηση και βαθιά συναισθηματική ένταση αποτυπώνοντας με (έμπειρη) δεξιοτεχνία την ουσία της ναρκισσιστικής εποχής μας και κερδίζοντας δίκαια τη θέση του στα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς.
Iglooghost – Tidal Memory Exo
Στην ομιχλώδη ακτή μιας φανταστικής βρετανικής παραθαλάσσιας πόλης, όπου η θάλασσα ξεβράζει αρχαία απομεινάρια και η ατμόσφαιρα είναι διαποτισμένη με μια αίσθηση αποσύνθεσης, ο Iglooghost υφαίνει το ηχητικό του σύμπαν με το “Tidal Memory Exo”. Από το εναρκτήριο “Blue Hum”, όπου οι παλίρροιες του ήχου σε παρασύρουν σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία και η φύση συνυπάρχουν σε μια εύθραυστη ισορροπία, μέχρι το “Coral Mimic”, όπου οι ρυθμοί της rave σκηνής διαπερνούν μια μετα-πανκ ατμόσφαιρα, ο Iglooghost αποδεικνύει την ικανότητά του να συνδυάζει ετερόκλητα στοιχεία σε ένα συνεκτικό σύνολο. Η χρήση των φωνητικών του, πιο εμφανής από ποτέ, προσθέτει μια ανθρώπινη διάσταση στο ψηφιακό τοπίο που δημιουργεί. Στο “Spawn01”, η συνεργασία με την Cyst προσφέρει μια τρυφερή στιγμή trip-hop, θυμίζοντας τις πιο ευαίσθητες στιγμές των Portishead, ενώ στο “flux•Cocoon”, η ατμόσφαιρα του two-step συνδυάζεται με μυστικιστικές συνθετικές μελωδίες, δημιουργώντας έναν ηχητικό καμβά που στροβιλίζεται μεταξύ του γνώριμου και του άγνωστου. Εντάξει, η ενσωμάτωση στοιχείων της UK drill σκηνής, όπως στο “Dew Signal”, αν και προσθέτει μια απρόσμενη ποικιλία, σε ορισμένες στιγμές φαίνεται λίγο επιτηδευμένη, και πολυ-χρησιμοποιημένη. Παρά, όμως, κάποιες μικρές αδυναμίες, το “Tidal Memory Exo” καταδεικνύει την ικανότητα του Iglooghost να δημιουργεί πυκνά, πολυεπίπεδα ηχητικά τοπία που προκαλούν δέος. Είναι μια ωδή στη φαντασία, ένας ηχητικός καμβάς όπου το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν σε μια αέναη παλίρροια ήχων και συναισθημάτων.
Nala Sinephro – Endlessness
To “Endlessness” της Nala Sinephro είναι ένα μαγικό ηχητικό ταξίδι μέσα σε έναν αχαρτογράφητο κοσμικό ωκεανό. Αν είστε έτοιμοι να το κάνετε, τότε καλό είναι να γνωρίζετε ότι οι νότες της μοιάζουν με αστρικά ναυάγια που επιπλέουν στον αιθέρα, εκεί όπου κάθε ήχος και κάθε σιωπή μεταμορφώνονται σε ένα είδος μιας νέας «βωβής» γλώσσας – μια διαπλανητική αφήγηση χωρίς λέξεις. Δεν υπάρχει κανένα σταθερό έδαφος εδώ· όλα είναι ρευστά, αιωρούμενα, άπειρα. Τα “Continuum” κομμάτια της είναι σαν διάλογοι μεταξύ εξωγήινων οικοσυστημάτων και ανθρώπινων . Ο ηλεκτρικός ήχος της άρπας της γίνεται εργαλείο αφήγησης, μια λάμψη υγρού φωτός που απλώνεται στις δομές των κομματιών της σαν ανατέλλον αστρικό φως από κάποιον μακρινό πλανήτη. Τα ηλεκτρονικά μοτίβα και οι συνθετικοί ήχοι παίζουν σαν νευρώνες ενός μεγαλειώδους εγκεφάλου, ενώ όλοι οι φυσικοί ήχοι (και ειδικά εκείνοι των πνευστών) εναρμονίζουν το απόκοσμο με το ανθρώπινο. Επίσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο κούρδισμα των συνθεσάιζερ στους 432Hz κύκλους που μετατρέπει την εμπειρία σε θεραπευτική τελετουργία, ένα είδος καθαρτικής περιπλάνησης μέσα στην άβυσσο της ψυχής. Οι επιρροές από krautrock, τζαζ και αφρο-φουτουρισμό δεν εμπλουτίζουν απλώς το πανέμορφο σύμπαν της Sinephro, αλλά το «απεικονίζουν» εκεί σαν να υπήρχε πάντα, ως ένα αρχέτυπο μουσικής για άγνωστους κόσμους. Το “Endlessness” είναι το δεύτερο άλμπουμ της Sinephro και είναι ένας απίστευτα όμορφος δίσκος από μια ταλαντούχα συνθέτρια, αναμφισβήτητα πιο ταλαντούχα τζαζ μουσικό που έχει δει η γενιά της μέχρι σήμερα.
Still House Plants – If I don’t make it, I love u
Η πιο ουσιαστική αρχή της μουσικής φιλοσοφίας των Still House Plants είναι ότι κανένα μέλος δεν έχει καθορισμένο ρόλο. Μπορεί να παίζουν ένα συγκεκριμένο όργανο, αλλά δεν υποκύπτουν σε τυπικές στρατηγικές σύνθεσης τραγουδιών. Τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο τους LP, κάθε μέλος του συγκροτήματος έχει φτάσει σε μια δεξιοτεχνική επάρκεια στον τομέα του, αν και στα περισσότερα τραγούδια αυτό μπορεί να μην είναι εμφανές από το πρώτο άκουσμα. Τα ντραμς του David Kennedy βαράνε και thrashάρουν με σοφή εκλεκτικότητα, οι αφηρημένες, αλλά γλαφυρές κιθάρες του Finlay Clark απορροφούν κάθε μελωδικό ίχνος και τα εντελώς σαγηνευτικά ωμά, βραχνά φωνητικά της Jess Hickie-Kallenbach καίνε με καυτή ειλικρίνεια, αυθεντικότητα και ασέβεια. Ένα από τα πιο ειλικρινή και απροσδόκητα άλμπουμ της χρονιάς, και σίγουρα μια απρόσμενη ανακάλυψη για όσους δεν έχουν μελετήσει τον ωμό ήχο τους.
Helado Negro – Phasor
Η μουσική του σχήματος Helado Negro περιπλανάται σε πολλούς διαφορετικούς ήχους, τόπους και συναισθήματα: είναι δίγλωσση και εκφραστική, οπτική και ακουστική, αυτοβιογραφική αλλά ταυτόχρονα βαθιά φανταστική. Δημιούργημα του πολυοργανίστα και συνθέτη Roberto Carlos Lange, το σχήμα Helado Negro έκανε την εμφάνισή του με το “This Is How You Smile” του 2019, ένα σιωπηλό, ψιθυριστό και περήφανο επιστολικό γράμμα αγάπης προς την καταγωγή του και την οικογένειά του. Ως γιος Εκουαδοριανών μεταναστών, ο Lange ενσωματώνει τους ήχους και τους ρυθμούς των διάφορων τόπων που έχει ζήσει (Μπρούκλιν, μια κοινότητα τέχνης στο Τέξας, το τρέχον σπίτι του στο Asheville της Βόρειας Καρολίνα) με εκείνους της χώρας και του πολιτισμού του και η μουσική του είναι απλή αλλά υπέροχη!
Godspeed You! Black Emperor – “NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD”
Η τελευταία κυκλοφορία των Godspeed You! Black Emperor, με αυτόν τον τίτλο-πληγή που μοιάζει περισσότερο με επικήρυξη είναι ένα μανιφέστο, ένας ηχητικός χάρτης της πτώσης και της αποσύνθεσης. Ο τίτλος, σαν άγρια ουλή στην πραγματικότητα, συμπυκνώνει το βάρος ενός κόσμου που καταρρέει υπό την πίεση της ανθρώπινης αλαζονείας και της παγκόσμιας αδιαφορίας. Η μουσική τους, σαν ερειπωμένος γοτθικός ναός στην ομίχλη του Ταρκόφσκι, ξεχειλίζει από θρήνο και οργή. Το κάθε κομμάτι είναι σαν μια κραυγή που ξεκινά από τα έγκατα της γης, όπου η ζωή προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε συντρίμμια και στάχτες. Τα drones και οι μεγαλειώδεις, αργόσυρτες μελωδίες τους, γεμάτες απόκρυφες εντάσεις, θυμίζουν μια τελετουργία αποχαιρετισμού ενός πλανήτη. Οι Godspeed εδώ μετατρέπονται σε προφήτες, που αφηγούνται την ιστορία ενός δυστοπικού μέλλοντος, το οποίο είναι τρομακτικά κοντινό. Μεταφέρουν έναν φιλοσοφικό στοχασμό πάνω στην ενοχή, τη θυσία, και την ελπίδα – που μοιάζει όμως να πεθαίνει και αυτή στις τελευταίες νότες. Και κάθε αρμονία είναι σαν να ρωτά: «Μπορεί η τέχνη να σωπάσει το κενό της απουσίας».
Jlin – Akoma
Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία και η τέχνη ξιφομαχούν με τρόπους που συχνά προκαλούν σύγχυση (ή δέος), η Jlin καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο που συνδυάζει τον ηλεκτρονικό ήχο με στοιχεία της κλασικής μουσικής, προσκαλώντας μας να εξερευνήσουμε τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη ζωή. Η συνεργασία της με εμβληματικούς καλλιτέχνες όπως ο Philip Glass και η Björk προσθέτει μια διάσταση βάθους και νοήματος στο άλμπουμ, υπογραμμίζοντας την ικανότητά της να κινείται ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά είδη. Αυτή η διαρκής αναζήτηση για νέες μορφές έκφρασης αποδεικνύει ότι η τέχνη δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά μια διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού και των σχέσεων μας με τους άλλους. Η Jlin, μέσα από την ανοιχτή της προσέγγιση στη δημιουργία, μας καλεί να αναλογιστούμε πώς οι ήχοι και οι ρυθμοί επηρεάζουν την ψυχολογία μας και τις σχέσεις μας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η Jlin μας θυμίζει ότι η δημιουργία είναι ταυτόχρονα ατομική και συλλογική, καθώς οι ήχοι που βγαίνουν από την καρδιά μας αφορούν όχι μόνο εμάς αλλά και όλους εκείνους που έχουν τεντωμένα τα αυτιά τους.
The Smile – Wall of Eyes
Πολύ πιο συνεπές, φιλόδοξο, τολμηρό και ελκυστικό από τον προκάτοχό του, με μερικά από τα πιο καινοτόμα κομμάτια τους μέχρι σήμερα.
Ka – The Thief Next to Jesus
Μια (κυριολεκτικά) ωδή στη θνητότητα, μια κριτική πράξη ενάντια στην παράδοση, και μια στοχαστική διάθλαση της πίστης μέσα από τον φακό της μαύρης εμπειρίας. Ο Ka, με την ανατομία του για το χριστιανικό αφήγημα, δεν ψάχνει για θεία παρηγοριά – αναζητά την αλήθεια που κρύβεται στις ρωγμές των διδαχών, στις σιωπές μεταξύ των ύμνων. Το ερώτημα «Γιατί τίποτα δεν είναι αρκετό;» μοιάζει να αντηχεί όχι μόνο στις αφηγήσεις του, αλλά και στις ζωές όλων όσων παλεύουν να δικαιωθούν από ένα σύστημα που μοιάζει προορισμένο να αποτύχει. Μετά τον θάνατό του, το άλμπουμ αποκτά τον χαρακτήρα επιτύμβιας στήλης. Γίνεται μια μελαγχολική διαθήκη, γεμάτη με τον φόβο και τη συνείδηση της φθαρτότητας. Οι λέξεις του Ka είναι κομμάτια ενός ανθρώπου που καταλάβαινε ότι το πέρασμα του χρόνου αφήνει πίσω του στάχτες και ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Το “Thief” είναι ταυτόχρονα μια απεγνωσμένη κραυγή και ένας φιλοσοφικός αναστοχασμός: αν η ζωή είναι δανεική, τι νόημα έχει η πίστη όταν αυτή δεν μπορεί να αποτρέψει τη φθορά; Μέσα από την αποδόμηση της πίστης και τη σκιαγράφηση της δικής του θνητότητας, το έργο του μετατρέπεται σε μια βαθιά ανθρώπινη παρακαταθήκη, που μας καλεί να αντιμετωπίσουμε το αιώνιο ερώτημα: «τι απομένει όταν η ελπίδα δεν είναι αρκετή;».
Jessica Pratt – Here in the Pitch
Η Pratt, με την ικανότητά της να συνδυάζει τον lo-fi μινιμαλισμό με στοιχεία soft-pop, έφτιαξε ένα άλμπουμ που αποτυπώνει την εσωτερική μας αναζήτηση για νόημα και σύνδεση. Η μουσική της είναι μια αντανάκλαση της ανθρώπινης ψυχής, γεμάτη από τις αντιφάσεις της μοναξιάς και της ελπίδας. Η φωνή της, με τη σπαρακτική γλυκύτητά της, λειτουργεί ως ένα ειλικρινές πνεύμα σε μια «χαμένη» μουσική βιομηχανία που προσπαθεί να μας καθοδηγεί μέσα από πολλές σαβούρες. Η Pratt φαίνεται να μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι μόνο μια μορφή έκφρασης, αλλά και ένα μέσο για να εξερευνήσουμε την έννοια του χρόνου και της μνήμης, καθώς τα τραγούδια της μας ταξιδεύουν σε μοναδικά αληθινές διαστάσεις.
Sam Wilkes, Craig Weinrib, and Dylan Day – Sam Wilkes, Craig Weinrib, and Dylan Day
Αυτός ο δίσκος των Sam Wilkes, Craig Weinrib και Dylan Day (τρίτη τους συνεργασία) μοιάζει με ένα τυχαίο απόγευμα που τρεις φίλοι μαζεύτηκαν σε ένα δωμάτιο, και άφησαν τη μουσική να ρέει αυθόρμητα, χωρίς βαρύγδουπες προθέσεις ή μεγάλες προσδοκίες. Είναι μια ακουστική συζήτηση, γεμάτη ψίθυρους και αναστεναγμούς, όπου η ελευθερία στον κενό χώρο ανάμεσα στις νότες φέρνει στην επιφάνεια μια βαθύτερη, σχεδόν υπαρξιακή οικειότητα. Στο “Rain”, για παράδειγμα, οι διαθέσεις αλλάζουν σαν τον καιρό, από λιακάδα σε ξαφνική καταιγίδα, με το μπάσο να γίνεται η καρδιά που χτυπά βαρύτερα μέσα στη βροχή. Ο τρόπος που το τρίο κινείται από την ευφορία στην απόγνωση είναι σχεδόν αόρατος, σαν να μοιράζονται όλοι ένα κοινό μυαλό. Η μουσική τους δεν χρειάζεται να φωνάζει· απλώς υπάρχει, αιωρείται, γεμίζει τον αέρα με μια ευγενική μελαγχολία. Όταν παίζουν το “How Insensitive”, νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο δωμάτιο μαζί τους. Κάθε ανάσα, κάθε μικρός δισταγμός είναι μέρος της εμπειρίας, σαν να ψιθυρίζουν ένα μυστικό που μόνο οι παρόντες μπορούν να κατανοήσουν. Αυτή η ανεπιτήδευτη ποιότητα του δίσκου τον κάνει τόσο βαθιά συγκινητικό – η μουσική δεν σε προκαλεί να τη νιώσεις, αλλά σε προσκαλεί απαλά, και πριν το καταλάβεις, έχεις ήδη βυθιστεί. Τρεις φοβεροί μουσικοί παίζουν με τη χαρά της στιγμής, με τη γλυκιά αποδοχή ότι η μουσική είναι ένα ζωντανό πράγμα που αναπνέει. Και ίσως αυτή η οικειότητα, αυτή η αίσθηση του “εδώ και τώρα”, να είναι που κάνει τον δίσκο να βρίσκει τον δρόμο του κατευθείαν στην καρδιά.
Jack White – No Name
Το “No Name” παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος του σαν μια σεισμική δύναμη στο μουσικό τοπίο του 2024, μια ωμή και ακατέργαστη μαρτυρία της δεξιοτεχνίας του Jack White στη σύγχρονη ροκ σκηνή. Μια ηλεκτρισμένη εμπειρία που αποτυπώνει την ουσία του γιατί ο White είναι πια μια μεγάλη και εμβληματική μορφή. Από τον εκρηκτικό πρόλογο του “Old Scratch Blues” μέχρι την φρενήρη ενέργεια του “What’s the Rumpus?”, κάθε κομμάτι είναι μια αδιάκοπη επίθεση στις αισθήσεις, αναδεικνύοντας την απαράμιλλη ικανότητα του White στην κιθάρα και τα παθιασμένα φωνητικά του. Η παραγωγή είναι ωμή, ακατέργαστη αλλά ταυτόχρονα καλοφτιαγμένη, και φυσικά μελετημένη, επιτυγχάνοντας μια τέλεια ισορροπία που επιτρέπει στη μουσική να αναπνεύσει ενώ διατηρεί το επιθετικό της edge. Το άλμπουμ αντλεί πολλά από το πνεύμα του κλασικού ροκ και μπλουζ, προκαλώντας συχνές συνειρμικές συγκρίσεις με θρύλους όπως οι Led Zeppelin και οι AC/DC, παραμένοντας ωστόσο διακριτά Jack White. Οι λυρικές εξερευνήσεις του αγγίζουν θέματα πειρασμών και αντοχών, τυλιγμένα σε έναν ήχο που σε παίρνει και σε σηκώνει. Θεωρώ ότι η τόλμη αυτού του έργου έγκειται στην απλότητά του—χωρίς κόλπα, μόνο καθαρή ροκ ενέργεια παιγμένη με στυλ και αυτοπεποίθηση. Είναι μια τολμηρή δήλωση που επαναβεβαιώνει τη θέση του White ως γίγαντα στον σύγχρονο μουσικό κόσμο, αποδεικνύοντας ότι μερικές φορές η πιο τολμηρή κίνηση είναι να επιστρέφεις στις ρίζες σου.
Kim Deal – Nobody Loves You More
Το “Nobody Loves You More” μοιάζει με μια φιλοσοφική εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας στη σύγχρονη εποχή, συνδυάζοντας τη χαρά με τη θλίψη, την αγάπη με την απώλεια. Στο πρώτο της σόλο έργο, η Kim Deal μετατρέπει τις προσωπικές της δοκιμασίες σε μουσική τέχνη, αποτυπώνοντας την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων με μια μοναδική ευαισθησία. Οι στίχοι της απλοί, αλλά γεμάτοι βάθος, αναδεικνύουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την σύγχρονη πονεμένη καθημερινότητα. Kαι μπορεί η μουσική της εδώ να μοιάζει αλλιώτική με αυτές τις έντονες τις ορχηστρικές πινελιές, αλλά τελικά είναι μια σύνθεση ήχων που αποκαλύπτει νέες κατευθύνσεις, ενώ η ίδια φαίνεται πως παραμένει πιστή στην κληρονομιά της. Με τη φωνή της να διαπνέει κάθε κομμάτι, η Deal καταφέρνει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα καλύτερα αυτής της χρονιάς, αποδεικνύοντας και αυτή με τον τρόπο της ότι η τέχνη μπορεί να αναδείξει την ομορφιά μέσα από τον πόνο.
Friko – Where we’ve been, Where we go from here
Αυτό εδώ το άλμπουμ είναι ένας ηχητικός ανεμοστρόβιλος που συνδυάζει θόρυβο, ευαισθησία και αστείρευτη ενέργεια. Οι στίχοι του Niko Kapetan, γεμάτοι νοσταλγία και πάθος, συναντούν τις φαντασμαγορικές κιθάρες και τον τοίχο από ήχοπου υψώνει η μπάντα, δημιουργώντας μια εμπειρία που ισορροπεί ανάμεσα στην απόγνωση και την ελπίδα. Επηρεασμένοι από τα πάντα – από κλασικές συμφωνίες μέχρι τους Led Zeppelin – οι Friko υφαίνουν μια μουσική που είναι ποιητική, τολμηρή και έντονα προσωπική. Ένας πολύ όμορφος δίσκος που καίει, θεραπεύει και αφήνει ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Fontaines D.C. – Romance
Mία καταιγίδα συναισθημάτων που αναδύεται από το βάθος των πόλεων και των ψυχών που κατοικούν στα σκοτάδια. Ένας ποιητικός ύμνος για τη νοσταλγία, τον έρωτα και τη διάψευση, όπου οι κιθάρες αντηχούν σαν ξεχασμένες προσευχές, ενώ η φωνή του Grian Chatten παρασύρει με έναν σκοτεινό ρομαντισμό. 11 κομμάτια, το καθένα κι ένας λαβύρινθος, μια περιπλάνηση στους δρόμους ενός μοντέρνου κόσμου, γεμάτους θραύσματα ονείρων και ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Το Romance κερδίζει γιατί, ακόμα και στα πιο επιτηδευμένα του σημεία, δίνει καλή μουσική με ψυχή σαν ένα ταξίδι μέσα στον χαμό του σήμερα, που λέει αλήθειες και έτσι, παραμένει μαζί σου σαν ένας καλός υπόγειος σύντροφος.
Charles Lloyd – The Sky Will Still Be There Tomorrow
Ο σημερινός κόσμος έχει απόλυτη ανάγκη από (περισσότερα) άλμπουμ σαν κι αυτό. Τελεία.
Big Special – POSTINDUSTRIAL HOMETOWN BLUES
Ένα εξαιρετικά ελκυστικό και συναισθηματικά πλούσιο ντεμπούτο: μια άγρια, ωμή μαρτυρία για τη ζωή στις σκονισμένες γωνιές της εργατικής τάξης. Είναι πανκ, μπλουζ και απεγνωσμένο, όλα στριμωγμένα σε έναν καμβά που βρωμάει μπύρα και ιδρώτα. Το “Dig!” υψώνεται σαν ύμνος, μια κραυγή περηφάνιας για εκείνους που κρατούν τον κόσμο όρθιο, ενώ το “This Here Ain’t Water” σκίζει την ψυχή με τις εξομολογήσεις του. Και τότε έρχεται το αλήτικα παιχνιδιάρικο “Shithouse”, για να γελάσουμε και λίγο μέσα στα ερείπια του πολιτισμού μας. Οι Big Special δεν ζητούν την προσοχή σου – την αρπάζουν με βία και την κάνουν δική τους.
Shellac – To All Trains
Το “To All Trains” των Shellac είναι μια τελευταία πράξη αγνής, ακατέργαστης ενέργειας, ένα άλμπουμ που παραμένει πιστό στη θορυβώδη, αντιδραστική ταυτότητα της μπάντας. Κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά τον θάνατο του αξεπέραστου Steve Albini, αλλά αντί να είναι αποχαιρετισμός, λειτουργεί ως μια δήλωση που αποφεύγει κάθε ίχνος νοσταλγίας ή υστεροφημίας. Η κιθάρα γρατζουνάει όπως πάντα, τα τύμπανα χτυπούν με τη δύναμη ενός τεράστιου βράχου, ενώ οι στίχοι περιπλέκονται μεταξύ σαρκαστικών ανέκδοτων και βαρύγδουπων σχολιασμών για την εξουσία. Με τη χαρακτηριστική του βραχνή φωνή, ο Albini κλείνει την αυλαία με μια τελευταία, σχεδόν προκλητική δήλωση: «Δεν φοβάμαι την κόλαση». Ένα φινάλε τόσο αλύγιστο όσο και οι ίδιοι οι Shellac.
The The – Ensoulment
Πέρα από την επιλογή των λέξεων, το “Ensoulment” πηγαίνει τον σύγχρονο λυρισμό της μουσικής βιομηχανίας στο επόμενο επίπεδο πειραματιζόμενος πάντα με ένα καυστικό χιούμορ και την μαγνητική γοητεία αυτής της φωνής. Σαν beatnik, ο αγαπημένος Matt Johnson ξεστομίζει τα μηνύματά του με διακριτικότητα, κάθε συλλαβή αναπηδά μέσα από την άλλη, με αποτέλεσμα να γεννήσει, 24 χρόνια μετά την τελευταία του συνθήκη, μια άκρως εντυπωσιακή εμπειρία ακρόασης – από στιχουργικής άποψης. Και αυτό αρκεί…
John Cale – POPtical Illusion
Δεν έχω τα προσόντα να μιλήσω για αυτό το άλμπουμ. Αλλά αυτή η αμήχανη αίσθηση μιας επερχόμενης καταδίκης, κρυμμένη κάτω από τα επιφανειακά, χαζά, ατονάλ ή άλλα παιχνιδίσματά του, με έκανε και το άκουσα πολλές φορές. Και το γούσταρα, και διασκέδασα.
Fera – Psiche Liberata
Πίσω από το όνομα Fera, δημιουργεί ο Andrea De Franco, συνθέτης με έδρα την Μπολόνια και ένα από τα ενεργά μέλη του πολύ αγαπημένου Maple Death label. Ο De Franco είναι παράλληλα γνωστός ως εικονογράφος και, όπως είναι φυσικό, φρόντισε προσωπικά για το artwork του άλμπουμ, που δημιουργήθηκε με το χέρι για να δημιουργήσει μια ενιαία αφηρημένη κυτταρική εικόνα που περικλείει συμβολικά όλα όσα ακούμε σε αυτό το obscure αριστούργημα: ηλεκτρονικά ποιήματα, θορυβώδεις παραφωνίες, νανουριστική διάθεση, κατακερματισμένοι ρυθμοί. Μια υπέροχη μουσική των ουρανών, των κυβερνητικών νευρώνων και των μεμβρανωδών λαβυρίνθων, των πορφυρών βροχών και των ατσάλινων θόλων.
Mildlife – Chorus
To καλύτερο ψυχεδελικό funk γεννήθηκε φέτος στην Αυστραλία. Και αυτό είναι ένα απαραίτητο άλμπουμ επειδή παρ’ όλη την άνεση και την κάθαρση που μπορεί να προσφέρει η μουσική όταν νιώθεις κατάθλιψη ή οργή, μερικές φορές θέλεις πραγματικά να ακούσεις κάτι που σου κάνει, απλά, καλό. Μουσική που σε αφήνει να χαθείς σε μια ομίχλη όμορφων συναισθημάτων – μουσική που, για τη διάρκεια ενός τραγουδιού ή ακόμα καλύτερα ενός άλμπουμ, απομακρύνει όλες τις ανησυχίες και τα βάσανα της ζωής και σε αφήνει να απολαύσεις τη στιγμή. Ναι, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που πλασάρουν τέτοια συναισθήματα, πολλά από αυτά πολύ καλά, αλλά ένα από τα δικά μου αγαπημένα είναι οι Mildlife. Και μετά από αρκετά δύσκολα χρόνια για το σύνολο του πλανήτη, επέστρεψαν με νέο καταπληκτικό άλμπουμ που θέλει (και μπορεί να γιατρέψει) πολλές πληγές.
Kendrick Lamar – GNX
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια απρόσμενη ηχητική επανάσταση που σκιαγραφεί την κοινωνική αδικία, τη φυλετική ανισότητα και την καταπίεση με τον τρόπο που μόνο ο Kendrick Lamar μπορεί να φέρει εις πέρας: ευθύβολος, αφηγηματικός, σπαρακτικά ωμός. Ο Lamar βουτά στα βάθη της αμερικανικής ψυχής, αποκαλύπτοντας τις ρωγμές του συστήματος, ενώ παράλληλα μας υπενθυμίζει την αντοχή και τη δύναμη της κοινότητας. Με στίχους που σκίζουν σαν σουγιάς και παραγωγή που μεταμορφώνει τη σύγχρονη ραπ σε πολιτικό μανιφέστο, το “GNX” είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας, που απαιτεί να τον κοιτάξουμε κατάματα.
Jane Weaver – Love In Constant Spectacle
Το “Love in Constant Spectacle” τοποθετεί την Jane Weaver στο σύγχρονο μουσικό προσκήνιο ως μια πραγματική καινοτόμο. Ως προειδοποίηση, λίγα πράγματα στο άλμπουμ είναι συνεκτικά – αυτό είναι σκόπιμο, γιατί έτσι δημιουργεί έναν συναρπαστικό πολυεπίπεδο ψυχεδελικό folk ήχο. Κομμάτια όπως το “Emotional Constant”, το πανέμορφο “Univers” και το “Love in Constant Spectacle” αναδεικνύουν την ικανότητα της Weaver να συνυφαίνει τον ποιητικό λυρισμό με αβανγκάρντ μουσικά στοιχεία. Εδώ, εξερευνά τις δυαδικότητες της αγάπης, όπου η βεβαιότητα συναντά την ασάφεια. Αυτή η εστίαση επιβεβαιώνεται ηχητικά, καθώς βασίζεται στη μουσική της βεβαιότητα για να μεταφέρει την πολυπλοκότητα πολλών διφορούμενων συναισθημάτων.
Mustafa – Dünya
Με το “Dünya”, ο Mustafa συγχωνεύει περίτεχνα την πολιτιστική κληρονομιά και τη νεωτερικότητα για να δημιουργήσει ένα οικείο ντεμπούτο πλήρους διάρκειας. Βασισμένο στις παραδόσεις της τουρκικής παραδοσιακής μουσικής και επαναπροσδιορισμένο μέσα από τη σύγχρονη παραγωγή, το άλμπουμ εξερευνά θέματα ταυτότητας, εκτόπισης, αγάπης και ανθεκτικότητας. Για τον Καναδό Σουδανό τραγουδιστή, αυτά τα θέματα είναι βαθιά προσωπικά. Για παράδειγμα, το “Gaza Is Calling” ξετυλίγει μια γλυκόπικρη ιστορία απώλειας και αποξένωσης. Οι στίχοι μιλούν για έναν παιδικό Παλαιστίνιο φίλο του οποίου η κοινωνική και συναισθηματική αποσύνδεση έγινε μεγαλύτερη όσο η κατοχή της Γάζας συνεχίζεται αμείωτη. Μέσα από την κοινή κληρονομιά και εμπειρία, ο Mustafa προσπαθεί να επανασυνδεθεί. Ωστόσο, οι προσπάθειες αυτές συναντούν τη σιωπή, που μετριάζει την απόσταση. Καθώς τραγουδάει: «Φοράς αυτό το μαντήλι σαν να είναι φλέβα / Πάντα πακετάρεις τα πιάτα της μητέρας σου / Δεν αφήνεις τίποτα άλλο να ξεφύγει / Και δεν μπορώ να σου γράψω γράμμα», και η φωνή του χρωματίζεται από μελαγχολία.
Seefeel – Everything Squared
Πρόκειται για ακουστικό παλίμψηστο, όπου ο χρόνος σβήνει τις σταθερές γραμμές και αφήνει πίσω του μόνο την αίσθηση της ροής. Στον πρώτο τους δίσκο μαζί, μετά από 13 χρόνια, ο Mark Clifford και η Sarah Peacock καταθέτουν έξι μικρά αριστουργήματα, όπου οι παραμορφώσεις και τα κολλώδη drum pads λειτουργούν σαν κύματα που λειαίνουν τις αιχμές της πραγματικότητας, ενώ οι μελωδίες μοιάζουν να αιωρούνται στον αιθέρα. Είναι ένα ταξίδι που σε προσκαλεί να χαθείς και να επανεφεύρεις τον εαυτό σου, μια βόλτα σε έναν κόσμο όπου κάθε ήχος είναι μια υπενθύμιση της εύθραυστης ισορροπίας ανάμεσα στην αποδόμηση και την αρμονία.
Arab Strap – I’m totally fine with it 👍 don’t give a fuck anymore 👍
Το νέο άλμπουμ των Arab Strap, με τον προκλητικό τίτλο “I’m Totally Fine With It 👍 Don’t Give a Fuck Anymore 👍”, είναι μια βουτιά στην απελπισία και την αποξένωση της σύγχρονης ψηφιακής ζωής. Οι αγαπημένοι Σκωτσέζοι Aidan Moffat και Malcolm Middleton επιστρέφουν με 45 λεπτά μελαγχολικού ροκ, υποτονικών ηλεκτρονικών ήχων και νεκροπαθητικής ποίησης που αφηγείται την θολή απόγνωση μιας ζωής σπαταλημένης online. Στο ειρωνικά τιτλοφορημένο “Sociometer Blues”, ο Moffat ρωτά: «Πότε θα γιατρευτώ από αυτό το γαμημένο FOMO;». Μια μουσική υπενθύμιση ότι μερικές φορές, ο καναπές στις μέρες μας είναι το μόνο μέρος που ανήκουμε.
Channel Beads – Your Day Will Come
Το ντεμπούτο άλμπουμ των Chanel Beads, “Your Day Will Come”, είναι ένας παράξενος, εθιστικός κόσμος που ακροβατεί ανάμεσα στην αυτογνωσία και την απόλυτη αλλοτρίωση. Ο Shane Lavers, μετά την επανεκτίμηση της σχέσης του με τη μουσική, παραδίδει έναν δίσκο γεμάτο θραύσματα συναισθημάτων και παραμορφωμένες, αλλά σαγηνευτικές ηχητικές υφές. Τα τραγούδια λιώνουν σε ρευστές δομές, ενώ οι στίχοι μοιάζουν να εκτοξεύουν ωμές εσωτερικές αλήθειες. Από τα τύμπανα που αντηχούν σαν να έχουν γραφτεί στο πίσω δωμάτιο, μέχρι βιολιά που θρηνούν μέσα στην παραμόρφωση, το άλμπουμ αποτυπώνει την αλλόκοτη αίσθηση της ενηλικίωσης στο 2024, μετατρέποντάς τη σε κάτι που μοιάζει ταυτόχρονα λυτρωτικό και αναζωογονητικό.
Dame Area – Toda la verdad sobre Dame Area
Το synth-punk δίδυμο από τη Βαρκελώνη, η Silvia Konstance και ο Viktor Lux Crux, παίρνουν κομμάτια από την industrial παράδοση των Throbbing Gristle και το πανκ μηδενισμό των Suicide, τα λιώνουν και τα μετατρέπουν σε κάτι εντελώς δικό τους. Μέσα από νευρικά συνθεσάιζερ και εκρηκτικά beats, εισάγουν απροσδόκητα στοιχεία: ψηφιακές κορυφώσεις εγχόρδων ή ρυθμούς φλαμένκο που σε αιφνιδιάζουν. Για τους Dame Area, κάθε μουσικό είδος είναι πρώτη ύλη, έτοιμο να πάρει μια αιχμηρή, πρωτότυπη μορφή.
This Is Lorelei – Box for Buddy, Box for Star
Το “Box for Buddy, Box for Star” του σχήματος This Is Lorelei είναι μια εκρηκτική σύνθεση ιδεών, όπου ο Nate Amos συμπυκνώνει την αστείρευτη δημιουργικότητά του σε μόλις 10 κομμάτια. Από το γλυκό twang της κιθάρας του “Angel’s Eye” μέχρι το παιχνιδιάρικο πιάνο του “Where’s Your Love Now” και τους ξέφρενους ρυθμούς του “Dancing in the Club”, κάθε τραγούδι είναι ένα μικρό σύμπαν. Οι στίχοι του, άλλοτε χαμηλόφωνα καθημερινοί και άλλοτε υπερβατικά σουρεαλιστικοί, λάμπουν με μια μοναδική λάμψη, μεταμορφώνοντας το απλό σε κάτι μαγευτικό. Ένα γαμάτο ντεμπούτο γεμάτο εκπλήξεις και συναισθηματική αμεσότητα.
Goat – Goat
Το “Goat” των Σουηδών ψυχεδελικών πρωτοπόρων Goat είναι ένας εκρηκτικός καμβάς από funk, afrobeat, folk και blues που ξυπνά αισθήσεις και εξορίζει κάθε χειμωνιάτικη μελαγχολία. Με το έκτο τους άλμπουμ, το συγκρότημα παραδίδει έναν πιο σύντομο, αλλά γαμάτο και έντονο δίσκο, γεμάτο μελωδίες που πάλλονται από ενέργεια και ρυθμούς που μοιάζουν να αντηχούν από έναν άλλον κόσμο. Η μουσική τους, σαν οπτασία που θυμίζει την κινηματογραφική μαγεία του Jodorowsky, ισορροπεί ανάμεσα σε μια ανείπωτη λαχτάρα και μια όμορφη ανησυχία. Οι Goat μας προσφέρουν για μια ακόμη φορά μια φοβερή εμπειρία που προκαλεί τον νου και τη φαντασία.
Rafael Toral – Spectral Evolution
Το “Spectral Evolution” του Πορτογάλου «ηχοτοπιογράφου» Rafael Toral είναι ένα ονειρικό ταξίδι που γεφυρώνει τον shoegaze μινιμαλισμό, την ηλεκτροακουστική εξερεύνηση και την τρυφερή νοσταλγία των τζαζ αρμονιών των ’30s και ’40s. Με υπομονετικές κιθαριστικές παρεμβάσεις και αρμονίες που ακούγονται σαν να αναδύονται από τη slow-motion αισθητική του Morton Feldman, το άλμπουμ στροβιλίζεται ανάμεσα σε σπειροειδή feedback και παιχνιδιάρικες ηλεκτρονικές συνομιλίες. Ο Toral επανεφευρίσκει την ambient μουσική του παρελθόντος, παραδίδοντας έναν μαγικό δίσκο που ισορροπεί μαγικά ανάμεσα στη διανόηση και την εκστατική ηχητική απόλαυση.
Claire Rousay – The Bloody Lady
Ένα νέο (και πολύ ονειρικό) soundtrack για ένα παλιό σλοβακικό animation βρίσκει την Claire Rousay στην πιο ονειρική της στιγμή. Η ηλεκτροακουστική συνθέτρια παρουσίασε αυτό το τελευταίο άλμπουμ της (λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του επίσης εξαιρετικού “sentiment”) με επανασχεδιασμένη μουσική για την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων του Viktor Kubal το 1980. Ο Kubal (1923-1997), πρωτοπόρος Σλοβάκος animator, θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς δημιουργούς ταινιών κινουμένων σχεδίων του 20ού αιώνα. Βασισμένη στο τρομακτικό λαϊκό παραμύθι της Elisabeth Bathory (1560-1614), η ταινία ακολουθεί την ιστορία μιας γυναίκας που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία εκατοντάδων κοριτσιών και γυναικών. Το δολοφονικό της κίνητρο: ελπίζοντας να παραμείνει αιώνια νέα, λέγεται ότι έκανε μπάνιο στο αίμα τους.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
Τα 50 καλύτερα άλμπουμ του 2024 είναι μια καθαρά υποκειμενική επιλογή, ένα soundtrack της χρονιάς που μας συντρόφευσε όσο το OLFAQ στηριζόταν στις ηλεκτρονικές του ρίζες, χτίζοντας τον δικό του κόσμο καθημερινά στοn ελληνικό κυβερνοχώρο. Από το εκρηκτικό “GNX” του Kendrick Lamar, που αναμετράται με την κοινωνική αδικία, μέχρι το αργόσυρτο “Spectral Evolution” του Rafael Toral και από το θορυβώδες “Postindustrial Hometown Blues” των Big Special μέχρι το ονειρικό “The Bloody Lady” της Claire Rousay, κάθε άλμπουμ που επιλέχθηκε παρακάτω έγραψε τις δικές του ιστορίες στο μυαλό μας. Τα τραγούδια έπαιξαν, οι λέξεις γράφτηκαν, και αυτή η λίστα είναι το αποτύπωμα μιας χρονιάς γεμάτης πάθος, θόρυβο και μελωδίες.
Ryuichi Sakamoto – Opus
Ένα τελευταίο γράμμα, ένας αποχαιρετισμός γραμμένος με νότες και σιωπές. Ο Sakamoto, γνωρίζοντας ότι το φως του χρόνου του έσβηνε, έβαλε όλη την ψυχή του σε αυτήν τη στιγμή. Κάθε πάτημα πλήκτρου είναι ένας ψίθυρος από έναν άνθρωπο που έβλεπε το τέλος να πλησιάζει, αλλά αρνιόταν να το δεχτεί χωρίς να αφήσει κάτι σπουδαίο πίσω του. Οι συνθέσεις του, νέες και παλιές, είναι όλες εδώ σαν μνήμες, θραύσματα ζωής, η σαν μια στιγμιαία αντανάκλαση όλων όσων έζησε και αγάπησε. Με κάθε φράση, ο Sakamoto μας φέρνει πιο κοντά στο δικό του φευγαλέο ταξίδι. Το πιάνο του αναπνέει μαζί του, άλλοτε με λεπτότητα, άλλοτε με πυγμή, σαν να κουβαλά το βάρος ενός κόσμου που σταδιακά ξεθωριάζει. Το σώμα του μπορεί να ήταν κουρασμένο, μα η καρδιά του ήταν ακόμα ζωντανή, γεμάτη πάθος και αποφασιστικότητα. Το “Opus” μοιάζει με μια τελετή: μια γιορτή της ζωής, αλλά και μια παραδοχή του θανάτου. Δεν υπάρχει φόβος εδώ, μόνο μια βαθιά αγάπη για τη στιγμή, για τη δημιουργία, για το θαύμα του ήχου. Ο Sakamoto ήξερε ότι αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία να μιλήσει μέσα από τη μουσική. Και το έκανε με τρόπο που θα αντηχεί για πάντα, αφήνοντας πίσω του κάτι πιο αθάνατο από τον ίδιο: την αγνή, ανυπέρβλητη ομορφιά της τέχνης του. Έτσι το “Opus” είναι μια υπενθύμιση ότι η τέχνη μπορεί να ξεπεράσει τον χρόνο, να νικήσει ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.
Philip Jeck – rpm
Η Touch συμπληρώνει με αυτήν την κυκλοφορία μερικά από τα κενά στο χρονολόγιο του Philip Jeck με μια ολοκληρωμένη συλλογή δύο δίσκων που μνημονεύει μια ζωή συνεχούς αλληλεπίδρασης, με αφιερώματα από τους Fennesz, Rosy Parlane, Chris Watson, David Sylvian και άλλους, καθώς και ακυκλοφόρητες συνεργασίες με τους Gavin Bryars, Jah Wobble & Deep Space, Chandra Shukla και Jana Winderen. O σπουδαίος «πειραματικός» Βρετανός συνθέτης που χρησιμοποίησε τη δειγματοληψία και το DJing για εξαιρετικά ευφάνταστους σκοπούς καταξιώθηκε σε όλη την παγκόσμια underground μουσική σκηνή για μια καριέρα που περιελάμβανε 12 άλμπουμ και μια σειρά από άλλα έργα. Χρησιμοποιούσε πεταμένους κι χαρακωμένους δίσκους βινυλίου, συσκευές αναπαραγωγής που μάζευε από παλιατζίδικα, σε συνδυασμό με όργανα και ηλεκτρονικά εφέ, για να δημιουργήσει μια στοιχειωμένη ambient μεγάλης θλίψης. Και αν μη τι άλλο, αυτή εδώ η κυκλοφορία επισφραγίζει την απώλεια ενός ευρηματικού και τολμηρού εξερευνητή του ήχου.
The Cure – Songs of a Lost World
Σε μια εποχή όπου το σκοτάδι φαίνεται ατελείωτο, οι The Cure επέστρεψαν με το “Songs of a Lost World”, σαν ένα ημερολόγιο που έχει γραφτεί με δάκρυα και στάχτες. Ένας καθρέφτης που αντανακλά τον χαμένο κόσμο, εκεί όπου οι αναμνήσεις όλων μας περιπλανιούνται σαν φαντάσματα και οι λέξεις είναι κάποιοι ψίθυροι που χάνονται στο σκοτάδι. Η φωνή του Robert Smith, εύθραυστη και αιθέρια, μοιάζει να προέρχεται από έναν άλλο χρόνο, έναν άλλο τόπο. Εκεί που πάντα ήταν, τόσο μακριά και τόσο κοντά. Οι κιθάρες των Cure ήταν και είναι σαν αρχαία ξόρκια, δεσμευμένα να ξυπνήσουν αισθήσεις που έχουμε ξεχάσει πώς να τις νιώθουμε. Οι ρυθμοί τους μοιάζουν με χτύπους καρδιάς ενός κόσμου που αρνείται να πεθάνει – ακόμα κι όταν η ζωή μοιάζει να τον έχει εγκαταλείψει. Στο “Songs of a Lost World”, η μελαγχολία και η ελπίδα συνυπάρχουν σαν δύο εραστές που δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Είναι ένα ταξίδι μέσα από ερείπια, όπου η ομορφιά δεν βρίσκεται στην αναγέννηση, αλλά στην αποδοχή της απώλειας. Ωστόσο, The Cure δεν προσφέρουν απαντήσεις· μας δίνουν τραγούδια, σαν φαναράκια σε μια επίμονη ομίχλη που δεν χάνεται ποτέ. Και ίσως αυτό είναι αρκετό.
Yu Ching Huang – The Crystal Hum
Σε ένα σαγηνευτικό ονειρικό τοπίο από κρακς βινυλίου, φτηνά beats, ερωτοχτυπημένα Casio, με την φασματική φωνή και την κιθάρα της Huang, η Ταϊβανέζα συνθέτρια γράφει τραγούδια αγάπης στο τέλος αυτού του κόσμου και στην αρχή του επόμενου. Ηχογραφημένα κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από το συγκρότημά της Aemong (ένα ντουέτο με τον Henrique Uba) στο Βερολίνο, αυτά τα τραγούδια αναδεικνύουν το μοναδικό φωνητικό στυλ και το βάθος της ονειρικής της pop. Το “The Crystal Hum” αποδομεί την μπαλάντα, τo garage, την κιθαριστική indie μουσική και την αναμορφώνει σε μια ενιαία φανταστική απόκοσμη εκδοχή όλων αυτών των γλωσσών.
Laurie Anderson – Amelia
Στο “Amelia”, η Laurie Anderson αναλαμβάνει το ρόλο της Amelia Earhart, βυθιζόμενη στις σκέψεις και τους προβληματισμούς της καθώς καθόταν στο πιλοτήριο του Electra. Μια μαγευτική σύνθεση παρατηρήσεων ενός κόσμου που περνά από κάτω, ημερολογιακές αναμνήσεις και λίστες ελέγχου συνθέτουν μια ιστορία που κυμαίνεται ανάμεσα στην αισιοδοξία και την καταστροφή. Η φωνή της Anderson, με μια ποιότητα αποστασιοποίησης, ενσαρκώνει τους συλλογισμούς μιας ψυχής χαμένης στα σύννεφα, προσκαλώντας μας σε ένα ταξίδι γεμάτο ενθουσιασμό και πολλές στιγμές αδιάκοπης μονότονης πτήσης. Κάθε λέξη και κάθε ήχος δημιουργούν ένα ηχητικό τοπίο που αποτυπώνει τη μαγεία και τη θλίψη του ουρανού και της θάλασσας.
Trent Reznor & Atticus Ross – Challengers
Το “Challengers”, το soundtrack που επιμελήθηκαν οι Trent Reznor και Atticus Ross, αναδύεται ως μία από τις πιο εντυπωσιακές μουσικές δημιουργίες του 2024, συνδυάζοντας την ηλεκτρονική ένταση με την κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Η δεύτερη συνεργασία τους με τον Luca Guadagnino αποδεικνύει ότι η μουσική μπορεί να είναι τόσο καθοριστική όσο και η ίδια η εικόνα, προσφέροντας μια μοναδική συνδυαστική εμπειρία που καθηλώνει. Από την πρώτη νότα, το άλμπουμ σε παρασύρει σε έναν κόσμο γεμάτο παλμούς και ρυθμούς που θυμίζουν τις πιο εκρηκτικές στιγμές του τένις. Οι techno ήχοι και οι συνθέσεις γεμάτες synths δημιουργούν μια αίσθηση επείγοντος, σαν να παρακολουθείς έναν αγώνα που κρέμεται από μια κλωστή. Ένα έργο τέχνης που αγγίζει τόσο την καρδιά όσο και το μυαλό, καθιστώντας το ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς. Με τη μοναδική του ατμόσφαιρα και τη δυναμική του παραγωγή, το “Challengers” υπόσχεται να μείνει αξέχαστο στο καλλιτεχνικό τοπίο του 2024.
Kim Gordon – The Collective
Το “The Collective” της Kim Gordon αποκαλύφθηκε ως μια ηχητική εξερεύνηση που καταγράφει την αγωνία και την αποξένωση της σύγχρονης ζωής. Σε αυτό το άλμπουμ, η Gordon δεν περιορίζεται σε θυμωμένες κραυγές, αλλά υφαίνει ένα πλέγμα παρατηρήσεων που αγγίζει τις ψυχές των χαρακτήρων που κατοικούν τον κόσμο της: από τους επιβάτες του τρένου με τα AirPods μέχρι τις μαμάδες που παλεύουν με τις ανησυχίες των παιδιών τους στην ψηφιακή εποχή. Η μουσική της Gordon είναι μια συνεπής επίθεση στις αισθήσεις, γεμάτη από ηλεκτρονικούς ήχους που χορεύουν ανάμεσα σε trap φόρμες και εναλλακτικό ροκ. Κάθε κομμάτι είναι μια σφαλιάρα, μια αμεσότητα που σε καθηλώνει, ενώ οι στίχοι της, γεμάτοι από μια σχεδόν ψυχρή παρατήρηση, αποτυπώνουν την παράνοια και την απογοήτευση της εποχής μας. Η παραγωγή του Justin Raisen προσθέτει μια επιπλέον διάσταση στο άλμπουμ, δημιουργώντας ένα εννιαίο ηχοτοπίο που κυμαίνεται από το ενορχηστρωμένο χάος μέχρι τις πιο ήρεμες στιγμές, όπως στο “Shelf Warmer”, όπου η Gordon αναστοχάζεται τη σύνδεση ανθρώπων σε έναν κόσμο γεμάτο τεχνολογία. Το “The Collective” είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας: σκοτεινός, αλλά και γεμάτος σκανδαλώδη ενέργεια, προκλητικός και ταυτόχρονα ελκυστικός.
More Eaze, pardo, Glass – paris paris, texas texas
Το “paris paris, texas texas” είναι μια ηχητική περιπλάνηση που επαναστατεί ενάντια στους κανόνες της παραδοσιακής μουσικής, συνδυάζοντας τις μοναδικές φωνές των More Eaze, pardo και Glass σε ένα πλούσιο καλειδοσκόπιο ήχου. Ο απαλός θόρυβος που αναδύεται από αυτό το έργο είναι ταυτόχρονα ευγενικός και αποπροσανατολιστικός, δημιουργώντας μια αίσθηση ανησυχίας που διαπερνά την κάθε νότα. Η συνεργασία αυτή αποτυπώνει την ουσία της πειραματικής μουσικής, όπου οι ήχοι δεν είναι απλώς ήχοι, αλλά συναισθήματα και καταστάσεις. Οι ηχογραφήσεις πεδίου και οι τεχνικές χειρισμού προσθέτουν μια διάσταση πραγματικότητας, ενώ οι συχνές διογκώσεις ήχου καταπραΰνουν και ταυτόχρονα διαταράσσουν την ψυχική ηρεμία του ακροατή. Η αλληλεπίδραση μεταξύ neofolk και ηλεκτρονικού αυτοσχεδιασμού δημιουργεί ένα ανησυχητικό αλλά μαγευτικό αποτέλεσμα, σαν να παρακολουθείς ένα όνειρο που διαρκώς αλλάζει μορφή. Με κάθε ακρόαση, το άλμπουμ αποκαλύπτει νέες λεπτομέρειες, κάνοντάς το ένα έργο που απαιτεί και επιβραβεύει την προσοχή μας. Το “paris paris, texas texas” είναι μια γιορτή του ήχου και της δημιουργικότητας, μια εμπειρία που θα σας στοιχειώσει για πολύ καιρό μετά την τελευταία του νότα.
Adrianne Lenker – Bright Future
Mια ηχητική εξερεύνηση που συνδυάζει την ευαισθησία με την ωμή ειλικρίνεια. Σε αυτό το έργο, η Lenker μας προσκαλεί να περιπλανηθούμε στους πολύπλοκους ιστούς των σχέσεών της, αποτυπώνοντας τις χαρές και τις θλίψεις της ζωής με μια απλότητα που αγγίζει την καρδιά. Από το ενορχηστρωμένο “Real House”, όπου ανασύρει παιδικές αναμνήσεις με συγκινητική λεπτομέρεια, μέχρι το παιχνιδιάρικο “Fool”, η Lenker δημιουργεί κόσμους που είναι ταυτόχρονα γνώριμοι και απόκοσμοι. Η φωνή της, γεμάτη γλύκα και δύναμη, μας μεταφέρει σε μια διάσταση όπου οι καθημερινές στιγμές αποκτούν βάθος και νόημα. Κάθε κομμάτι και μια αναδρομή σε ένα εξαιρετικό άλμπουμ που μοιάζει με γιορτή της ανθρώπινης σύνδεσης και της αλληλεπίδρασης με τον κόσμο γύρω μας.
Beth Gibbons – Lives Outgrown
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά άλμπουμ του 2024, μια βαθιά συναισθηματική εξερεύνηση που αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης εμπειρίας. Σε αυτό το μοναδικό άλμπουμ, η Beth Gibbons μας προσκαλεί να περιπλανηθούμε στους κόσμους της απώλειας, της νοσταλγίας και της αναπόφευκτης αλλαγής, αποτυπώνοντας με μαεστρία τις μεταβάσεις που σημαδεύουν τη ζωή. Από το πρώτο κομμάτι, “Tell Me Who You Are Today”, η φωνή της μας καθηλώνει με την ειλικρίνεια και τη δύναμή της. Οι ήχοι των ακουστικών κιθαρών και των ευαίσθητων ορχηστρικών ενορχηστρώσεων δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει παλιές εποχές, αλλά ταυτόχρονα είναι φρέσκια και πρωτοποριακή. Η Gibbons αποτυπώνει τη σύνθετη φύση των σχέσεων και των συναισθημάτων με στίχους που είναι τόσο προσωπικοί όσο και καθολικοί, επιτρέποντας σε κάθε ακροατή να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από τις ιστορίες της. Το “Floating on a Moment” είναι μια μαγευτική στιγμή του άλμπουμ, όπου η τραγουδίστρια αναστοχάζεται τη φύση του χρόνου και της ύπαρξης. Η μελωδία είναι σχεδόν μαντρα, επαναλαμβάνοντας την ιδέα ότι «όλα όσα έχουμε είναι το εδώ και το τώρα», ενώ η φωνή της αιωρείται πάνω από μια γλυκιά χορωδία παιδιών που προσθέτει μια στοιχειωμένη ποιότητα στην αφήγηση. Η ικανότητά της να μετατρέπει τις πιο καθημερινές εμπειρίες σε κάτι μαγικό είναι αυτό που καθιστά το “Lives Outgrown” ένα αριστούργημα. Αυτή η πρώτη solo δουλειά της Gibbons μετά από τόσα χρόνια αποδεικνύει ότι η τέχνη δεν έχει ηλικία. Ένα έργο που απαιτεί προσοχή και σεβασμό, ένα άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούς είναι και καλύτερο και που θα μας συνοδεύει για πολύ καιρό, θυμίζοντάς μας ότι οι ιστορίες που αφηγούμαστε είναι αυτές που μας ενώνουν όλους.
Tyler, The Creator – CHROMAKOPIA
Mια αλλιώτικη ηχητική εμπειρία που εστιάζει έντονα στην προσωπική αναζήτηση του δημιουργού του. Εδώ ο Tyler αποκαλύπτει περισσότερα για τον εαυτό του από ό,τι σε οποιοδήποτε προηγούμενο άλμπουμ του, δημιουργώντας έναν μουσικό καμβά από αντιφάσεις, αυτοκριτική, πολιτισμικά σχόλια και συνεχόμενες αλλαγές σε κάθε ξεχωριστό κομμάτι. Ναι, η παραγωγή είναι πλούσια και πολυδιάστατη, με κάθε κομμάτι να προσφέρει μια μοναδική ηχητική εμπειρία (γεμάτη breaks και αναπάντεχες μεταβάσεις). Από το “Floating on a Moment”, όπου η μελαγχολία συναντά την γοητεία, μέχρι το “Sticky”, που θυμίζει παλιές καλές εποχές με μια σύγχρονη πινελιά, το άλμπουμ διατηρεί μια αίσθηση συνεχούς ανατροπής. Ο Tyler εξερευνά θέματα όπως η φιλία, η πατρότητα και οι κοινωνικές σχέσεις με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα προσωπικός και καθολικός, και με στίχους που αποτυπώνουν την εσωτερική του πάλη με τη φήμη και την απομόνωση που αυτή συνεπάγεται. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι το άλμπουμ στο οποίο ο Tyler καθιερώνεται όχι μόνο ως ένας καλλιτέχνης σε συνεχή εξέλιξη, αλλά και ένας άνθρωπος χαμένος σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και ανακάλυψης, όπου η ομορφιά της τέχνης συναντά τις σκληρές αλήθειες της ζωής.
Blaine Todd – Goodbye ‘Til I Do Good By You
Ο Blaine Todd μας οδηγεί σε ένα ταξίδι όπου το σύμπαν γίνεται καμβάς και η μουσική του, ένας ορίζοντας χωρίς όρια. Σαν μοναχικός καβαλάρης, άλλοτε με άλογο, άλλοτε με μηχανή, ή και ένα διαστημικό κανό που διασχίζει τον Γαλαξία, χαράζει τη δική του πορεία μέσα σε έναν κοσμικό κόσμο country με φωτεινά νέον να τον καθοδηγούν προς την αιωνιότητα. Όχι, δεν είναι πρόκειται για καμιά αναπαλαίωση της country, ούτε για καμιά νοσταλγική απομίμηση. Ο Todd αποφεύγει την παγίδα του κιτς, μένει μακριά από θεατρινισμούς και φανφάρες. Αυτά τα τραγούδια δεν είναι διακοσμητικά – είναι ψυχές που τραγουδούν για την αλήθεια, για τον ανοιχτό δρόμο, για εκείνους που αγαπούν την απλότητα των τριών ακόρντων κάτω από τον παλιό καλό δυτικό ουρανό. Ένα φοβερό άλμπουμ που αποτυπώνει το πνεύμα του 2024 και τραβάει τη γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον της cosmic country.
Nick Cave & The Bad Seeds – Wild God
Μια σκοτεινή λειτουργία για την απώλεια, την (πολύ έντονη, πια) πίστη και τη λύτρωση, όπου η ποίηση συναντά τον πόνο και ο θρήνος γίνεται τέχνη. Άψογα γραμμένο και άψογα παιγμένο.
Underworld – Strawberry Hotel
Οι Underworld χτίζουν έναν ακόμα ηχητικό λαβύρινθο, έναν πύργο από σπασμένα φώτα και μονότονες λέξεις, όπου το techno ξυπνά ξεχασμένες αναμνήσεις και οι μελωδίες στριφογυρίζουν σαν καπνός σε δωμάτιο γεμάτο φαντάσματα των 90s. Είναι ένας τόπος όπου ο ηλεκτρισμός δεν υπακούει σε κανόνες, όπου το παρόν ξεθωριάζει, το μέλλον γίνεται κύμα και το παρελθόν μετατρέπεται σε αντήχηση· σαν μια αέναη κραυγή που δεν βρίσκει ποτέ διέξοδο. Τα κομμάτια δεν είναι τραγούδια – είναι ανορθόδοξοι παλμοί, σπασμένα όνειρα που διαλύονται μέσα σε υγρό neon. Εδώ, η λογική εγκαταλείπει, και αυτό που μένει είναι μια φρενήρης κατάδυση στον ακουστικό παραλογισμό.
Hannah Frances – Keeper of the Shepherd
Ένας μουσικός ψίθυρος ανάμεσα στα φύλλα του χρόνου, μια ωδή στον κύκλο της ζωής και του θανάτου, αφιερωμένη στη μνήμη του πατέρα της Hannah Frances. Με μια διάφανη ευαισθησία το άλμπουμ ξεδιπλώνεται σαν ένα δάσος γεμάτο ακουστικά μοτίβα και λυρικές εικόνες που μοιάζουν να ανήκουν στη φύση περισσότερο παρά στον άνθρωπο. Mέσα στη θλίψη του, όμως, δεν υπάρχει σκοτάδι αλλά ένα παράξενο φως, μια αποδοχή πως η λήθη είναι το πρώτο θαύμα – το τίμημα για τη ζωή, την αγάπη και την τέχνη που γεννά. Η Hannah Frances δημιουργεί έναν κόσμο όπου ο Thoreau συναντά την Joni Mitchell, μια φολκ συμφωνία που αγκαλιάζει τη γη και τα όνειρα, αφήνοντας την καρδιά να πλέει σε έναν ποταμό θλίψης και κάθαρσης.
Chelsea Wolfe – She Reaches Out To She Reaches Out To She
Αυτό το άλμπουμ μοιάζει σαν μια σκοτεινή τελετουργία, ένας λαβύρινθος ήχων όπου η μουσική δεν ακούγεται απλώς, αλλά σε στοιχειώνει. Με τη φωνή της να μοιάζει με απόηχο από τις πιο βαθιές γωνιές ενός ονείρου, η Chelsea Wolfe αφήνει πίσω της τις σκιές του παρελθόντος και κάνει μια θεαματική επέλαση, γράφοντας το magnum opus της. Από τα απόκοσμα synths και τους ασφυκτικούς ρυθμούς του “House Of Self-Undoing” μέχρι την ομιχλώδη trip-hop αύρα του “Tunnel Lights,” οι επιρροές της απλώνονται από το μυστικιστικό folk και το doom metal μέχρι την industrial, σαν να συνδέει τις δυνάμεις των Portishead με τις πιο ανατριχιαστικές αιχμές των Nine Inch Nails. Η παραγωγή του Dave Sitek και το καταπληκτικό μιξ του Shawn Everett δίνουν στο άλμπουμ μια μοναδική λεπτότητα που το κάνει προσιτό, χωρίς, όμως, να χάνει το δηλητηριώδες του δάγκωμα. Και στο κορυφαίο “The Liminal,” όταν η Chelsea δηλώνει, «I’m in your dreams/ I’m in your song» καταλαβαίνεις ότι δεν θέλει απλώς να υπαινίσσεται, γιατί ξέρει πια πώς να σε κατακτά.
Akira Kosemura & Lawrence English – Selene
Το “Selene” είναι ένας ατμοσφαιρικός διάλογος ανάμεσα σε δύο δημιουργικά σύμπαντα, όπου ο Akira Kosemura και ο Lawrence English συνυφαίνουν μελωδίες και υφές σαν να παρακολουθούμε την κίνηση ουράνιων σωμάτων στον νυχτερινό ουρανό. Το “Twilight Wave”, ίσως το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του άλμπουμ, αναδεικνύει τη μαεστρία τους στο να αφήνουν τον ήχο να αναπνέει – τα πλήκτρα του Kosemura αιωρούνται σαν ανάσες, ενώ οι πιανιστικές συγχορδίες του English αγκαλιάζουν κάθε παύση, σαν ψίθυροι ανέμου. Το άλμπουμ είναι σύντομο, μόλις 37 λεπτά, αλλά μέσα σε αυτό το διάστημα ξετυλίγει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία. Κάθε ήχος και κάθε νότα, προσκαλεί τον ακροατή σε έναν κόσμο απαλότητας και αναστοχασμού, σαν μια ασφαλής αγκαλιά μέσα στην ατέλειωτη νύχτα. Το “Selene” είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα και καλύτερα ambient άλμπουμ του 2024, και μια ακόμα υπενθύμιση ότι η απλότητα και η συνεργασία μπορούν να γεννήσουν κάτι βαθιά διαχρονικό.
Pet Shop Boys – Nonetheless
Το τελευταίο άλμπουμ των Pet Shop Boys ξεδιπλώνει τον γνώριμο ηλεκτρονικό καμβά του ντουέτου, γεμάτο ευαισθησία και τόλμη, σαν μια νέα οδύσσεια που ξεχειλίζει από μελωδική ευφυία, ενώ η στιχουργική μαεστρία του Neil Tennant υφαίνει ιστορίες με αιχμηρή κοινωνική παρατήρηση και βαθιά συναισθηματική ένταση αποτυπώνοντας με (έμπειρη) δεξιοτεχνία την ουσία της ναρκισσιστικής εποχής μας και κερδίζοντας δίκαια τη θέση του στα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς.
Iglooghost – Tidal Memory Exo
Στην ομιχλώδη ακτή μιας φανταστικής βρετανικής παραθαλάσσιας πόλης, όπου η θάλασσα ξεβράζει αρχαία απομεινάρια και η ατμόσφαιρα είναι διαποτισμένη με μια αίσθηση αποσύνθεσης, ο Iglooghost υφαίνει το ηχητικό του σύμπαν με το “Tidal Memory Exo”. Από το εναρκτήριο “Blue Hum”, όπου οι παλίρροιες του ήχου σε παρασύρουν σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία και η φύση συνυπάρχουν σε μια εύθραυστη ισορροπία, μέχρι το “Coral Mimic”, όπου οι ρυθμοί της rave σκηνής διαπερνούν μια μετα-πανκ ατμόσφαιρα, ο Iglooghost αποδεικνύει την ικανότητά του να συνδυάζει ετερόκλητα στοιχεία σε ένα συνεκτικό σύνολο. Η χρήση των φωνητικών του, πιο εμφανής από ποτέ, προσθέτει μια ανθρώπινη διάσταση στο ψηφιακό τοπίο που δημιουργεί. Στο “Spawn01”, η συνεργασία με την Cyst προσφέρει μια τρυφερή στιγμή trip-hop, θυμίζοντας τις πιο ευαίσθητες στιγμές των Portishead, ενώ στο “flux•Cocoon”, η ατμόσφαιρα του two-step συνδυάζεται με μυστικιστικές συνθετικές μελωδίες, δημιουργώντας έναν ηχητικό καμβά που στροβιλίζεται μεταξύ του γνώριμου και του άγνωστου. Εντάξει, η ενσωμάτωση στοιχείων της UK drill σκηνής, όπως στο “Dew Signal”, αν και προσθέτει μια απρόσμενη ποικιλία, σε ορισμένες στιγμές φαίνεται λίγο επιτηδευμένη, και πολυ-χρησιμοποιημένη. Παρά, όμως, κάποιες μικρές αδυναμίες, το “Tidal Memory Exo” καταδεικνύει την ικανότητα του Iglooghost να δημιουργεί πυκνά, πολυεπίπεδα ηχητικά τοπία που προκαλούν δέος. Είναι μια ωδή στη φαντασία, ένας ηχητικός καμβάς όπου το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν σε μια αέναη παλίρροια ήχων και συναισθημάτων.
Nala Sinephro – Endlessness
To “Endlessness” της Nala Sinephro είναι ένα μαγικό ηχητικό ταξίδι μέσα σε έναν αχαρτογράφητο κοσμικό ωκεανό. Αν είστε έτοιμοι να το κάνετε, τότε καλό είναι να γνωρίζετε ότι οι νότες της μοιάζουν με αστρικά ναυάγια που επιπλέουν στον αιθέρα, εκεί όπου κάθε ήχος και κάθε σιωπή μεταμορφώνονται σε ένα είδος μιας νέας «βωβής» γλώσσας – μια διαπλανητική αφήγηση χωρίς λέξεις. Δεν υπάρχει κανένα σταθερό έδαφος εδώ· όλα είναι ρευστά, αιωρούμενα, άπειρα. Τα “Continuum” κομμάτια της είναι σαν διάλογοι μεταξύ εξωγήινων οικοσυστημάτων και ανθρώπινων . Ο ηλεκτρικός ήχος της άρπας της γίνεται εργαλείο αφήγησης, μια λάμψη υγρού φωτός που απλώνεται στις δομές των κομματιών της σαν ανατέλλον αστρικό φως από κάποιον μακρινό πλανήτη. Τα ηλεκτρονικά μοτίβα και οι συνθετικοί ήχοι παίζουν σαν νευρώνες ενός μεγαλειώδους εγκεφάλου, ενώ όλοι οι φυσικοί ήχοι (και ειδικά εκείνοι των πνευστών) εναρμονίζουν το απόκοσμο με το ανθρώπινο. Επίσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο κούρδισμα των συνθεσάιζερ στους 432Hz κύκλους που μετατρέπει την εμπειρία σε θεραπευτική τελετουργία, ένα είδος καθαρτικής περιπλάνησης μέσα στην άβυσσο της ψυχής. Οι επιρροές από krautrock, τζαζ και αφρο-φουτουρισμό δεν εμπλουτίζουν απλώς το πανέμορφο σύμπαν της Sinephro, αλλά το «απεικονίζουν» εκεί σαν να υπήρχε πάντα, ως ένα αρχέτυπο μουσικής για άγνωστους κόσμους. Το “Endlessness” είναι το δεύτερο άλμπουμ της Sinephro και είναι ένας απίστευτα όμορφος δίσκος από μια ταλαντούχα συνθέτρια, αναμφισβήτητα πιο ταλαντούχα τζαζ μουσικό που έχει δει η γενιά της μέχρι σήμερα.
Still House Plants – If I don’t make it, I love u
Η πιο ουσιαστική αρχή της μουσικής φιλοσοφίας των Still House Plants είναι ότι κανένα μέλος δεν έχει καθορισμένο ρόλο. Μπορεί να παίζουν ένα συγκεκριμένο όργανο, αλλά δεν υποκύπτουν σε τυπικές στρατηγικές σύνθεσης τραγουδιών. Τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο τους LP, κάθε μέλος του συγκροτήματος έχει φτάσει σε μια δεξιοτεχνική επάρκεια στον τομέα του, αν και στα περισσότερα τραγούδια αυτό μπορεί να μην είναι εμφανές από το πρώτο άκουσμα. Τα ντραμς του David Kennedy βαράνε και thrashάρουν με σοφή εκλεκτικότητα, οι αφηρημένες, αλλά γλαφυρές κιθάρες του Finlay Clark απορροφούν κάθε μελωδικό ίχνος και τα εντελώς σαγηνευτικά ωμά, βραχνά φωνητικά της Jess Hickie-Kallenbach καίνε με καυτή ειλικρίνεια, αυθεντικότητα και ασέβεια. Ένα από τα πιο ειλικρινή και απροσδόκητα άλμπουμ της χρονιάς, και σίγουρα μια απρόσμενη ανακάλυψη για όσους δεν έχουν μελετήσει τον ωμό ήχο τους.
Helado Negro – Phasor
Η μουσική του σχήματος Helado Negro περιπλανάται σε πολλούς διαφορετικούς ήχους, τόπους και συναισθήματα: είναι δίγλωσση και εκφραστική, οπτική και ακουστική, αυτοβιογραφική αλλά ταυτόχρονα βαθιά φανταστική. Δημιούργημα του πολυοργανίστα και συνθέτη Roberto Carlos Lange, το σχήμα Helado Negro έκανε την εμφάνισή του με το “This Is How You Smile” του 2019, ένα σιωπηλό, ψιθυριστό και περήφανο επιστολικό γράμμα αγάπης προς την καταγωγή του και την οικογένειά του. Ως γιος Εκουαδοριανών μεταναστών, ο Lange ενσωματώνει τους ήχους και τους ρυθμούς των διάφορων τόπων που έχει ζήσει (Μπρούκλιν, μια κοινότητα τέχνης στο Τέξας, το τρέχον σπίτι του στο Asheville της Βόρειας Καρολίνα) με εκείνους της χώρας και του πολιτισμού του και η μουσική του είναι απλή αλλά υπέροχη!
Godspeed You! Black Emperor – “NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD”
Η τελευταία κυκλοφορία των Godspeed You! Black Emperor, με αυτόν τον τίτλο-πληγή που μοιάζει περισσότερο με επικήρυξη είναι ένα μανιφέστο, ένας ηχητικός χάρτης της πτώσης και της αποσύνθεσης. Ο τίτλος, σαν άγρια ουλή στην πραγματικότητα, συμπυκνώνει το βάρος ενός κόσμου που καταρρέει υπό την πίεση της ανθρώπινης αλαζονείας και της παγκόσμιας αδιαφορίας. Η μουσική τους, σαν ερειπωμένος γοτθικός ναός στην ομίχλη του Ταρκόφσκι, ξεχειλίζει από θρήνο και οργή. Το κάθε κομμάτι είναι σαν μια κραυγή που ξεκινά από τα έγκατα της γης, όπου η ζωή προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε συντρίμμια και στάχτες. Τα drones και οι μεγαλειώδεις, αργόσυρτες μελωδίες τους, γεμάτες απόκρυφες εντάσεις, θυμίζουν μια τελετουργία αποχαιρετισμού ενός πλανήτη. Οι Godspeed εδώ μετατρέπονται σε προφήτες, που αφηγούνται την ιστορία ενός δυστοπικού μέλλοντος, το οποίο είναι τρομακτικά κοντινό. Μεταφέρουν έναν φιλοσοφικό στοχασμό πάνω στην ενοχή, τη θυσία, και την ελπίδα – που μοιάζει όμως να πεθαίνει και αυτή στις τελευταίες νότες. Και κάθε αρμονία είναι σαν να ρωτά: «Μπορεί η τέχνη να σωπάσει το κενό της απουσίας».
Jlin – Akoma
Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία και η τέχνη ξιφομαχούν με τρόπους που συχνά προκαλούν σύγχυση (ή δέος), η Jlin καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο που συνδυάζει τον ηλεκτρονικό ήχο με στοιχεία της κλασικής μουσικής, προσκαλώντας μας να εξερευνήσουμε τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη ζωή. Η συνεργασία της με εμβληματικούς καλλιτέχνες όπως ο Philip Glass και η Björk προσθέτει μια διάσταση βάθους και νοήματος στο άλμπουμ, υπογραμμίζοντας την ικανότητά της να κινείται ανάμεσα σε διαφορετικά μουσικά είδη. Αυτή η διαρκής αναζήτηση για νέες μορφές έκφρασης αποδεικνύει ότι η τέχνη δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά μια διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού και των σχέσεων μας με τους άλλους. Η Jlin, μέσα από την ανοιχτή της προσέγγιση στη δημιουργία, μας καλεί να αναλογιστούμε πώς οι ήχοι και οι ρυθμοί επηρεάζουν την ψυχολογία μας και τις σχέσεις μας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η Jlin μας θυμίζει ότι η δημιουργία είναι ταυτόχρονα ατομική και συλλογική, καθώς οι ήχοι που βγαίνουν από την καρδιά μας αφορούν όχι μόνο εμάς αλλά και όλους εκείνους που έχουν τεντωμένα τα αυτιά τους.
The Smile – Wall of Eyes
Πολύ πιο συνεπές, φιλόδοξο, τολμηρό και ελκυστικό από τον προκάτοχό του, με μερικά από τα πιο καινοτόμα κομμάτια τους μέχρι σήμερα.
Ka – The Thief Next to Jesus
Μια (κυριολεκτικά) ωδή στη θνητότητα, μια κριτική πράξη ενάντια στην παράδοση, και μια στοχαστική διάθλαση της πίστης μέσα από τον φακό της μαύρης εμπειρίας. Ο Ka, με την ανατομία του για το χριστιανικό αφήγημα, δεν ψάχνει για θεία παρηγοριά – αναζητά την αλήθεια που κρύβεται στις ρωγμές των διδαχών, στις σιωπές μεταξύ των ύμνων. Το ερώτημα «Γιατί τίποτα δεν είναι αρκετό;» μοιάζει να αντηχεί όχι μόνο στις αφηγήσεις του, αλλά και στις ζωές όλων όσων παλεύουν να δικαιωθούν από ένα σύστημα που μοιάζει προορισμένο να αποτύχει. Μετά τον θάνατό του, το άλμπουμ αποκτά τον χαρακτήρα επιτύμβιας στήλης. Γίνεται μια μελαγχολική διαθήκη, γεμάτη με τον φόβο και τη συνείδηση της φθαρτότητας. Οι λέξεις του Ka είναι κομμάτια ενός ανθρώπου που καταλάβαινε ότι το πέρασμα του χρόνου αφήνει πίσω του στάχτες και ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Το “Thief” είναι ταυτόχρονα μια απεγνωσμένη κραυγή και ένας φιλοσοφικός αναστοχασμός: αν η ζωή είναι δανεική, τι νόημα έχει η πίστη όταν αυτή δεν μπορεί να αποτρέψει τη φθορά; Μέσα από την αποδόμηση της πίστης και τη σκιαγράφηση της δικής του θνητότητας, το έργο του μετατρέπεται σε μια βαθιά ανθρώπινη παρακαταθήκη, που μας καλεί να αντιμετωπίσουμε το αιώνιο ερώτημα: «τι απομένει όταν η ελπίδα δεν είναι αρκετή;».
Jessica Pratt – Here in the Pitch
Η Pratt, με την ικανότητά της να συνδυάζει τον lo-fi μινιμαλισμό με στοιχεία soft-pop, έφτιαξε ένα άλμπουμ που αποτυπώνει την εσωτερική μας αναζήτηση για νόημα και σύνδεση. Η μουσική της είναι μια αντανάκλαση της ανθρώπινης ψυχής, γεμάτη από τις αντιφάσεις της μοναξιάς και της ελπίδας. Η φωνή της, με τη σπαρακτική γλυκύτητά της, λειτουργεί ως ένα ειλικρινές πνεύμα σε μια «χαμένη» μουσική βιομηχανία που προσπαθεί να μας καθοδηγεί μέσα από πολλές σαβούρες. Η Pratt φαίνεται να μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι μόνο μια μορφή έκφρασης, αλλά και ένα μέσο για να εξερευνήσουμε την έννοια του χρόνου και της μνήμης, καθώς τα τραγούδια της μας ταξιδεύουν σε μοναδικά αληθινές διαστάσεις.
Sam Wilkes, Craig Weinrib, and Dylan Day – Sam Wilkes, Craig Weinrib, and Dylan Day
Αυτός ο δίσκος των Sam Wilkes, Craig Weinrib και Dylan Day (τρίτη τους συνεργασία) μοιάζει με ένα τυχαίο απόγευμα που τρεις φίλοι μαζεύτηκαν σε ένα δωμάτιο, και άφησαν τη μουσική να ρέει αυθόρμητα, χωρίς βαρύγδουπες προθέσεις ή μεγάλες προσδοκίες. Είναι μια ακουστική συζήτηση, γεμάτη ψίθυρους και αναστεναγμούς, όπου η ελευθερία στον κενό χώρο ανάμεσα στις νότες φέρνει στην επιφάνεια μια βαθύτερη, σχεδόν υπαρξιακή οικειότητα. Στο “Rain”, για παράδειγμα, οι διαθέσεις αλλάζουν σαν τον καιρό, από λιακάδα σε ξαφνική καταιγίδα, με το μπάσο να γίνεται η καρδιά που χτυπά βαρύτερα μέσα στη βροχή. Ο τρόπος που το τρίο κινείται από την ευφορία στην απόγνωση είναι σχεδόν αόρατος, σαν να μοιράζονται όλοι ένα κοινό μυαλό. Η μουσική τους δεν χρειάζεται να φωνάζει· απλώς υπάρχει, αιωρείται, γεμίζει τον αέρα με μια ευγενική μελαγχολία. Όταν παίζουν το “How Insensitive”, νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο δωμάτιο μαζί τους. Κάθε ανάσα, κάθε μικρός δισταγμός είναι μέρος της εμπειρίας, σαν να ψιθυρίζουν ένα μυστικό που μόνο οι παρόντες μπορούν να κατανοήσουν. Αυτή η ανεπιτήδευτη ποιότητα του δίσκου τον κάνει τόσο βαθιά συγκινητικό – η μουσική δεν σε προκαλεί να τη νιώσεις, αλλά σε προσκαλεί απαλά, και πριν το καταλάβεις, έχεις ήδη βυθιστεί. Τρεις φοβεροί μουσικοί παίζουν με τη χαρά της στιγμής, με τη γλυκιά αποδοχή ότι η μουσική είναι ένα ζωντανό πράγμα που αναπνέει. Και ίσως αυτή η οικειότητα, αυτή η αίσθηση του “εδώ και τώρα”, να είναι που κάνει τον δίσκο να βρίσκει τον δρόμο του κατευθείαν στην καρδιά.
Jack White – No Name
Το “No Name” παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος του σαν μια σεισμική δύναμη στο μουσικό τοπίο του 2024, μια ωμή και ακατέργαστη μαρτυρία της δεξιοτεχνίας του Jack White στη σύγχρονη ροκ σκηνή. Μια ηλεκτρισμένη εμπειρία που αποτυπώνει την ουσία του γιατί ο White είναι πια μια μεγάλη και εμβληματική μορφή. Από τον εκρηκτικό πρόλογο του “Old Scratch Blues” μέχρι την φρενήρη ενέργεια του “What’s the Rumpus?”, κάθε κομμάτι είναι μια αδιάκοπη επίθεση στις αισθήσεις, αναδεικνύοντας την απαράμιλλη ικανότητα του White στην κιθάρα και τα παθιασμένα φωνητικά του. Η παραγωγή είναι ωμή, ακατέργαστη αλλά ταυτόχρονα καλοφτιαγμένη, και φυσικά μελετημένη, επιτυγχάνοντας μια τέλεια ισορροπία που επιτρέπει στη μουσική να αναπνεύσει ενώ διατηρεί το επιθετικό της edge. Το άλμπουμ αντλεί πολλά από το πνεύμα του κλασικού ροκ και μπλουζ, προκαλώντας συχνές συνειρμικές συγκρίσεις με θρύλους όπως οι Led Zeppelin και οι AC/DC, παραμένοντας ωστόσο διακριτά Jack White. Οι λυρικές εξερευνήσεις του αγγίζουν θέματα πειρασμών και αντοχών, τυλιγμένα σε έναν ήχο που σε παίρνει και σε σηκώνει. Θεωρώ ότι η τόλμη αυτού του έργου έγκειται στην απλότητά του—χωρίς κόλπα, μόνο καθαρή ροκ ενέργεια παιγμένη με στυλ και αυτοπεποίθηση. Είναι μια τολμηρή δήλωση που επαναβεβαιώνει τη θέση του White ως γίγαντα στον σύγχρονο μουσικό κόσμο, αποδεικνύοντας ότι μερικές φορές η πιο τολμηρή κίνηση είναι να επιστρέφεις στις ρίζες σου.
Kim Deal – Nobody Loves You More
Το “Nobody Loves You More” μοιάζει με μια φιλοσοφική εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας στη σύγχρονη εποχή, συνδυάζοντας τη χαρά με τη θλίψη, την αγάπη με την απώλεια. Στο πρώτο της σόλο έργο, η Kim Deal μετατρέπει τις προσωπικές της δοκιμασίες σε μουσική τέχνη, αποτυπώνοντας την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων με μια μοναδική ευαισθησία. Οι στίχοι της απλοί, αλλά γεμάτοι βάθος, αναδεικνύουν την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την σύγχρονη πονεμένη καθημερινότητα. Kαι μπορεί η μουσική της εδώ να μοιάζει αλλιώτική με αυτές τις έντονες τις ορχηστρικές πινελιές, αλλά τελικά είναι μια σύνθεση ήχων που αποκαλύπτει νέες κατευθύνσεις, ενώ η ίδια φαίνεται πως παραμένει πιστή στην κληρονομιά της. Με τη φωνή της να διαπνέει κάθε κομμάτι, η Deal καταφέρνει να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα καλύτερα αυτής της χρονιάς, αποδεικνύοντας και αυτή με τον τρόπο της ότι η τέχνη μπορεί να αναδείξει την ομορφιά μέσα από τον πόνο.
Friko – Where we’ve been, Where we go from here
Αυτό εδώ το άλμπουμ είναι ένας ηχητικός ανεμοστρόβιλος που συνδυάζει θόρυβο, ευαισθησία και αστείρευτη ενέργεια. Οι στίχοι του Niko Kapetan, γεμάτοι νοσταλγία και πάθος, συναντούν τις φαντασμαγορικές κιθάρες και τον τοίχο από ήχοπου υψώνει η μπάντα, δημιουργώντας μια εμπειρία που ισορροπεί ανάμεσα στην απόγνωση και την ελπίδα. Επηρεασμένοι από τα πάντα – από κλασικές συμφωνίες μέχρι τους Led Zeppelin – οι Friko υφαίνουν μια μουσική που είναι ποιητική, τολμηρή και έντονα προσωπική. Ένας πολύ όμορφος δίσκος που καίει, θεραπεύει και αφήνει ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Fontaines D.C. – Romance
Mία καταιγίδα συναισθημάτων που αναδύεται από το βάθος των πόλεων και των ψυχών που κατοικούν στα σκοτάδια. Ένας ποιητικός ύμνος για τη νοσταλγία, τον έρωτα και τη διάψευση, όπου οι κιθάρες αντηχούν σαν ξεχασμένες προσευχές, ενώ η φωνή του Grian Chatten παρασύρει με έναν σκοτεινό ρομαντισμό. 11 κομμάτια, το καθένα κι ένας λαβύρινθος, μια περιπλάνηση στους δρόμους ενός μοντέρνου κόσμου, γεμάτους θραύσματα ονείρων και ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Το Romance κερδίζει γιατί, ακόμα και στα πιο επιτηδευμένα του σημεία, δίνει καλή μουσική με ψυχή σαν ένα ταξίδι μέσα στον χαμό του σήμερα, που λέει αλήθειες και έτσι, παραμένει μαζί σου σαν ένας καλός υπόγειος σύντροφος.
Charles Lloyd – The Sky Will Still Be There Tomorrow
Ο σημερινός κόσμος έχει απόλυτη ανάγκη από (περισσότερα) άλμπουμ σαν κι αυτό. Τελεία.
Big Special – POSTINDUSTRIAL HOMETOWN BLUES
Ένα εξαιρετικά ελκυστικό και συναισθηματικά πλούσιο ντεμπούτο: μια άγρια, ωμή μαρτυρία για τη ζωή στις σκονισμένες γωνιές της εργατικής τάξης. Είναι πανκ, μπλουζ και απεγνωσμένο, όλα στριμωγμένα σε έναν καμβά που βρωμάει μπύρα και ιδρώτα. Το “Dig!” υψώνεται σαν ύμνος, μια κραυγή περηφάνιας για εκείνους που κρατούν τον κόσμο όρθιο, ενώ το “This Here Ain’t Water” σκίζει την ψυχή με τις εξομολογήσεις του. Και τότε έρχεται το αλήτικα παιχνιδιάρικο “Shithouse”, για να γελάσουμε και λίγο μέσα στα ερείπια του πολιτισμού μας. Οι Big Special δεν ζητούν την προσοχή σου – την αρπάζουν με βία και την κάνουν δική τους.
Shellac – To All Trains
Το “To All Trains” των Shellac είναι μια τελευταία πράξη αγνής, ακατέργαστης ενέργειας, ένα άλμπουμ που παραμένει πιστό στη θορυβώδη, αντιδραστική ταυτότητα της μπάντας. Κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά τον θάνατο του αξεπέραστου Steve Albini, αλλά αντί να είναι αποχαιρετισμός, λειτουργεί ως μια δήλωση που αποφεύγει κάθε ίχνος νοσταλγίας ή υστεροφημίας. Η κιθάρα γρατζουνάει όπως πάντα, τα τύμπανα χτυπούν με τη δύναμη ενός τεράστιου βράχου, ενώ οι στίχοι περιπλέκονται μεταξύ σαρκαστικών ανέκδοτων και βαρύγδουπων σχολιασμών για την εξουσία. Με τη χαρακτηριστική του βραχνή φωνή, ο Albini κλείνει την αυλαία με μια τελευταία, σχεδόν προκλητική δήλωση: «Δεν φοβάμαι την κόλαση». Ένα φινάλε τόσο αλύγιστο όσο και οι ίδιοι οι Shellac.
The The – Ensoulment
Πέρα από την επιλογή των λέξεων, το “Ensoulment” πηγαίνει τον σύγχρονο λυρισμό της μουσικής βιομηχανίας στο επόμενο επίπεδο πειραματιζόμενος πάντα με ένα καυστικό χιούμορ και την μαγνητική γοητεία αυτής της φωνής. Σαν beatnik, ο αγαπημένος Matt Johnson ξεστομίζει τα μηνύματά του με διακριτικότητα, κάθε συλλαβή αναπηδά μέσα από την άλλη, με αποτέλεσμα να γεννήσει, 24 χρόνια μετά την τελευταία του συνθήκη, μια άκρως εντυπωσιακή εμπειρία ακρόασης – από στιχουργικής άποψης. Και αυτό αρκεί…
John Cale – POPtical Illusion
Δεν έχω τα προσόντα να μιλήσω για αυτό το άλμπουμ. Αλλά αυτή η αμήχανη αίσθηση μιας επερχόμενης καταδίκης, κρυμμένη κάτω από τα επιφανειακά, χαζά, ατονάλ ή άλλα παιχνιδίσματά του, με έκανε και το άκουσα πολλές φορές. Και το γούσταρα, και διασκέδασα.
Fera – Psiche Liberata
Πίσω από το όνομα Fera, δημιουργεί ο Andrea De Franco, συνθέτης με έδρα την Μπολόνια και ένα από τα ενεργά μέλη του πολύ αγαπημένου Maple Death label. Ο De Franco είναι παράλληλα γνωστός ως εικονογράφος και, όπως είναι φυσικό, φρόντισε προσωπικά για το artwork του άλμπουμ, που δημιουργήθηκε με το χέρι για να δημιουργήσει μια ενιαία αφηρημένη κυτταρική εικόνα που περικλείει συμβολικά όλα όσα ακούμε σε αυτό το obscure αριστούργημα: ηλεκτρονικά ποιήματα, θορυβώδεις παραφωνίες, νανουριστική διάθεση, κατακερματισμένοι ρυθμοί. Μια υπέροχη μουσική των ουρανών, των κυβερνητικών νευρώνων και των μεμβρανωδών λαβυρίνθων, των πορφυρών βροχών και των ατσάλινων θόλων.
Mildlife – Chorus
To καλύτερο ψυχεδελικό funk γεννήθηκε φέτος στην Αυστραλία. Και αυτό είναι ένα απαραίτητο άλμπουμ επειδή παρ’ όλη την άνεση και την κάθαρση που μπορεί να προσφέρει η μουσική όταν νιώθεις κατάθλιψη ή οργή, μερικές φορές θέλεις πραγματικά να ακούσεις κάτι που σου κάνει, απλά, καλό. Μουσική που σε αφήνει να χαθείς σε μια ομίχλη όμορφων συναισθημάτων – μουσική που, για τη διάρκεια ενός τραγουδιού ή ακόμα καλύτερα ενός άλμπουμ, απομακρύνει όλες τις ανησυχίες και τα βάσανα της ζωής και σε αφήνει να απολαύσεις τη στιγμή. Ναι, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που πλασάρουν τέτοια συναισθήματα, πολλά από αυτά πολύ καλά, αλλά ένα από τα δικά μου αγαπημένα είναι οι Mildlife. Και μετά από αρκετά δύσκολα χρόνια για το σύνολο του πλανήτη, επέστρεψαν με νέο καταπληκτικό άλμπουμ που θέλει (και μπορεί να γιατρέψει) πολλές πληγές.
Kendrick Lamar – GNX
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια απρόσμενη ηχητική επανάσταση που σκιαγραφεί την κοινωνική αδικία, τη φυλετική ανισότητα και την καταπίεση με τον τρόπο που μόνο ο Kendrick Lamar μπορεί να φέρει εις πέρας: ευθύβολος, αφηγηματικός, σπαρακτικά ωμός. Ο Lamar βουτά στα βάθη της αμερικανικής ψυχής, αποκαλύπτοντας τις ρωγμές του συστήματος, ενώ παράλληλα μας υπενθυμίζει την αντοχή και τη δύναμη της κοινότητας. Με στίχους που σκίζουν σαν σουγιάς και παραγωγή που μεταμορφώνει τη σύγχρονη ραπ σε πολιτικό μανιφέστο, το “GNX” είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας, που απαιτεί να τον κοιτάξουμε κατάματα.
Jane Weaver – Love In Constant Spectacle
Το “Love in Constant Spectacle” τοποθετεί την Jane Weaver στο σύγχρονο μουσικό προσκήνιο ως μια πραγματική καινοτόμο. Ως προειδοποίηση, λίγα πράγματα στο άλμπουμ είναι συνεκτικά – αυτό είναι σκόπιμο, γιατί έτσι δημιουργεί έναν συναρπαστικό πολυεπίπεδο ψυχεδελικό folk ήχο. Κομμάτια όπως το “Emotional Constant”, το πανέμορφο “Univers” και το “Love in Constant Spectacle” αναδεικνύουν την ικανότητα της Weaver να συνυφαίνει τον ποιητικό λυρισμό με αβανγκάρντ μουσικά στοιχεία. Εδώ, εξερευνά τις δυαδικότητες της αγάπης, όπου η βεβαιότητα συναντά την ασάφεια. Αυτή η εστίαση επιβεβαιώνεται ηχητικά, καθώς βασίζεται στη μουσική της βεβαιότητα για να μεταφέρει την πολυπλοκότητα πολλών διφορούμενων συναισθημάτων.
Mustafa – Dünya
Με το “Dünya”, ο Mustafa συγχωνεύει περίτεχνα την πολιτιστική κληρονομιά και τη νεωτερικότητα για να δημιουργήσει ένα οικείο ντεμπούτο πλήρους διάρκειας. Βασισμένο στις παραδόσεις της τουρκικής παραδοσιακής μουσικής και επαναπροσδιορισμένο μέσα από τη σύγχρονη παραγωγή, το άλμπουμ εξερευνά θέματα ταυτότητας, εκτόπισης, αγάπης και ανθεκτικότητας. Για τον Καναδό Σουδανό τραγουδιστή, αυτά τα θέματα είναι βαθιά προσωπικά. Για παράδειγμα, το “Gaza Is Calling” ξετυλίγει μια γλυκόπικρη ιστορία απώλειας και αποξένωσης. Οι στίχοι μιλούν για έναν παιδικό Παλαιστίνιο φίλο του οποίου η κοινωνική και συναισθηματική αποσύνδεση έγινε μεγαλύτερη όσο η κατοχή της Γάζας συνεχίζεται αμείωτη. Μέσα από την κοινή κληρονομιά και εμπειρία, ο Mustafa προσπαθεί να επανασυνδεθεί. Ωστόσο, οι προσπάθειες αυτές συναντούν τη σιωπή, που μετριάζει την απόσταση. Καθώς τραγουδάει: «Φοράς αυτό το μαντήλι σαν να είναι φλέβα / Πάντα πακετάρεις τα πιάτα της μητέρας σου / Δεν αφήνεις τίποτα άλλο να ξεφύγει / Και δεν μπορώ να σου γράψω γράμμα», και η φωνή του χρωματίζεται από μελαγχολία.
Seefeel – Everything Squared
Πρόκειται για ακουστικό παλίμψηστο, όπου ο χρόνος σβήνει τις σταθερές γραμμές και αφήνει πίσω του μόνο την αίσθηση της ροής. Στον πρώτο τους δίσκο μαζί, μετά από 13 χρόνια, ο Mark Clifford και η Sarah Peacock καταθέτουν έξι μικρά αριστουργήματα, όπου οι παραμορφώσεις και τα κολλώδη drum pads λειτουργούν σαν κύματα που λειαίνουν τις αιχμές της πραγματικότητας, ενώ οι μελωδίες μοιάζουν να αιωρούνται στον αιθέρα. Είναι ένα ταξίδι που σε προσκαλεί να χαθείς και να επανεφεύρεις τον εαυτό σου, μια βόλτα σε έναν κόσμο όπου κάθε ήχος είναι μια υπενθύμιση της εύθραυστης ισορροπίας ανάμεσα στην αποδόμηση και την αρμονία.
Arab Strap – I’m totally fine with it 👍 don’t give a fuck anymore 👍
Το νέο άλμπουμ των Arab Strap, με τον προκλητικό τίτλο “I’m Totally Fine With It 👍 Don’t Give a Fuck Anymore 👍”, είναι μια βουτιά στην απελπισία και την αποξένωση της σύγχρονης ψηφιακής ζωής. Οι αγαπημένοι Σκωτσέζοι Aidan Moffat και Malcolm Middleton επιστρέφουν με 45 λεπτά μελαγχολικού ροκ, υποτονικών ηλεκτρονικών ήχων και νεκροπαθητικής ποίησης που αφηγείται την θολή απόγνωση μιας ζωής σπαταλημένης online. Στο ειρωνικά τιτλοφορημένο “Sociometer Blues”, ο Moffat ρωτά: «Πότε θα γιατρευτώ από αυτό το γαμημένο FOMO;». Μια μουσική υπενθύμιση ότι μερικές φορές, ο καναπές στις μέρες μας είναι το μόνο μέρος που ανήκουμε.
Channel Beads – Your Day Will Come
Το ντεμπούτο άλμπουμ των Chanel Beads, “Your Day Will Come”, είναι ένας παράξενος, εθιστικός κόσμος που ακροβατεί ανάμεσα στην αυτογνωσία και την απόλυτη αλλοτρίωση. Ο Shane Lavers, μετά την επανεκτίμηση της σχέσης του με τη μουσική, παραδίδει έναν δίσκο γεμάτο θραύσματα συναισθημάτων και παραμορφωμένες, αλλά σαγηνευτικές ηχητικές υφές. Τα τραγούδια λιώνουν σε ρευστές δομές, ενώ οι στίχοι μοιάζουν να εκτοξεύουν ωμές εσωτερικές αλήθειες. Από τα τύμπανα που αντηχούν σαν να έχουν γραφτεί στο πίσω δωμάτιο, μέχρι βιολιά που θρηνούν μέσα στην παραμόρφωση, το άλμπουμ αποτυπώνει την αλλόκοτη αίσθηση της ενηλικίωσης στο 2024, μετατρέποντάς τη σε κάτι που μοιάζει ταυτόχρονα λυτρωτικό και αναζωογονητικό.
Dame Area – Toda la verdad sobre Dame Area
Το synth-punk δίδυμο από τη Βαρκελώνη, η Silvia Konstance και ο Viktor Lux Crux, παίρνουν κομμάτια από την industrial παράδοση των Throbbing Gristle και το πανκ μηδενισμό των Suicide, τα λιώνουν και τα μετατρέπουν σε κάτι εντελώς δικό τους. Μέσα από νευρικά συνθεσάιζερ και εκρηκτικά beats, εισάγουν απροσδόκητα στοιχεία: ψηφιακές κορυφώσεις εγχόρδων ή ρυθμούς φλαμένκο που σε αιφνιδιάζουν. Για τους Dame Area, κάθε μουσικό είδος είναι πρώτη ύλη, έτοιμο να πάρει μια αιχμηρή, πρωτότυπη μορφή.
This Is Lorelei – Box for Buddy, Box for Star
Το “Box for Buddy, Box for Star” του σχήματος This Is Lorelei είναι μια εκρηκτική σύνθεση ιδεών, όπου ο Nate Amos συμπυκνώνει την αστείρευτη δημιουργικότητά του σε μόλις 10 κομμάτια. Από το γλυκό twang της κιθάρας του “Angel’s Eye” μέχρι το παιχνιδιάρικο πιάνο του “Where’s Your Love Now” και τους ξέφρενους ρυθμούς του “Dancing in the Club”, κάθε τραγούδι είναι ένα μικρό σύμπαν. Οι στίχοι του, άλλοτε χαμηλόφωνα καθημερινοί και άλλοτε υπερβατικά σουρεαλιστικοί, λάμπουν με μια μοναδική λάμψη, μεταμορφώνοντας το απλό σε κάτι μαγευτικό. Ένα γαμάτο ντεμπούτο γεμάτο εκπλήξεις και συναισθηματική αμεσότητα.
Goat – Goat
Το “Goat” των Σουηδών ψυχεδελικών πρωτοπόρων Goat είναι ένας εκρηκτικός καμβάς από funk, afrobeat, folk και blues που ξυπνά αισθήσεις και εξορίζει κάθε χειμωνιάτικη μελαγχολία. Με το έκτο τους άλμπουμ, το συγκρότημα παραδίδει έναν πιο σύντομο, αλλά γαμάτο και έντονο δίσκο, γεμάτο μελωδίες που πάλλονται από ενέργεια και ρυθμούς που μοιάζουν να αντηχούν από έναν άλλον κόσμο. Η μουσική τους, σαν οπτασία που θυμίζει την κινηματογραφική μαγεία του Jodorowsky, ισορροπεί ανάμεσα σε μια ανείπωτη λαχτάρα και μια όμορφη ανησυχία. Οι Goat μας προσφέρουν για μια ακόμη φορά μια φοβερή εμπειρία που προκαλεί τον νου και τη φαντασία.
Rafael Toral – Spectral Evolution
Το “Spectral Evolution” του Πορτογάλου «ηχοτοπιογράφου» Rafael Toral είναι ένα ονειρικό ταξίδι που γεφυρώνει τον shoegaze μινιμαλισμό, την ηλεκτροακουστική εξερεύνηση και την τρυφερή νοσταλγία των τζαζ αρμονιών των ’30s και ’40s. Με υπομονετικές κιθαριστικές παρεμβάσεις και αρμονίες που ακούγονται σαν να αναδύονται από τη slow-motion αισθητική του Morton Feldman, το άλμπουμ στροβιλίζεται ανάμεσα σε σπειροειδή feedback και παιχνιδιάρικες ηλεκτρονικές συνομιλίες. Ο Toral επανεφευρίσκει την ambient μουσική του παρελθόντος, παραδίδοντας έναν μαγικό δίσκο που ισορροπεί μαγικά ανάμεσα στη διανόηση και την εκστατική ηχητική απόλαυση.
Claire Rousay – The Bloody Lady
Ένα νέο (και πολύ ονειρικό) soundtrack για ένα παλιό σλοβακικό animation βρίσκει την Claire Rousay στην πιο ονειρική της στιγμή. Η ηλεκτροακουστική συνθέτρια παρουσίασε αυτό το τελευταίο άλμπουμ της (λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του επίσης εξαιρετικού “sentiment”) με επανασχεδιασμένη μουσική για την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων του Viktor Kubal το 1980. Ο Kubal (1923-1997), πρωτοπόρος Σλοβάκος animator, θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς δημιουργούς ταινιών κινουμένων σχεδίων του 20ού αιώνα. Βασισμένη στο τρομακτικό λαϊκό παραμύθι της Elisabeth Bathory (1560-1614), η ταινία ακολουθεί την ιστορία μιας γυναίκας που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία εκατοντάδων κοριτσιών και γυναικών. Το δολοφονικό της κίνητρο: ελπίζοντας να παραμείνει αιώνια νέα, λέγεται ότι έκανε μπάνιο στο αίμα τους.
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
